Ισλαμιστής, αρνητής της γενοκτονίας των Αρμενίων, ας μην ξεχνάμε το βαρύ ρεκόρ του, ζητά ο καθηγητής Vermeren.
Κατά του ισλαμιστή προέδρου της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, καταφέρεται με άρθρο του στην εφημερίδα Le Figaro, ο ιστορικός και καθηγητής σύγχρονης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Paris I Panthéon–Sorbonne Pierre Vermeren.Με αφορμή τη συμφωνία του για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και τη συζήτηση για εκ νέου επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κρίνει, ότι η στάση της δεν επιτρέπει σε καμία περίπτωση προώθηση της σχέσης της ΕΕ με την Τουρκία, υποστηρίζοντας, ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει επιτακτικά να εγκαταλείψουν την αφέλειά τους ως προς αυτό.
«Η τόση άνεση, μετά από μια βίαιη εκλογική εκστρατεία κατά των Ευρωπαίων και χρόνια κυνηγιού των τελευταίων Χριστιανών στην Τουρκία, εγείρει ερωτήματα», υποστηρίζει, προβαίνοντας εν συνεχεία σε μια ιστορική αναδρομή της τουρκικής πολιτικής και ιδίως αυτής του Erdogan.
Eπικρίνει τη μη αντίδραση του κόσμου « ενάντια στη μεσαιωνική πολιορκία που έχουν ασκήσει οι Αζέροι, από τον Αύγουστο του 2022, στους 120.000 Αρμένιους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, με την υποστήριξη του Εrdogan, σημειώνοντας, ότι πέραν της Αρμενίας, οι λίγες φωνές υποστήριξης προς τους Αρμένιους προέρχονται από τους Γάλλους ηγέτες, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους αρχηγούς της δεξιάς.
Αναφέρει, ότι σε 130 χρόνια, από τις σφαγές στη γενοκτονία, από την εθνοκάθαρση στην έξοδο, οι Οθωμανοί και μετά Τούρκοι ηγέτες δημιούργησαν από την αρχή στη Μικρά Ασία μια ομοιογενή ισλαμική χώρα κατά 99,9% και το οθωμανικό εθνοθρησκευτικό μωσαϊκό συνθλίβεται σταδιακά, ακολουθώντας μια αντίστροφη πορεία με αυτή των δυτικών χωρών από το 1945.
Υπογραμμίζει τα μαρτύρια Χριστιανών διαφόρων γλωσσών και θρησκειών – Αρμενίων, Ελλήνων και Σύρων – από αυτές τις πολιτικές, τονίζοντας, ότι το όνειρο του Aliyev και του Erdogan είναι να συνδέσουν την Ανατολία (τουρκική) από τα ανατολικά προς τα δυτικά με τον Νότιο Καύκασο (Αζερική).
«Οι Αρμένιοι, που έχουν πληρώσει τόσο βαρύ ανθρώπινο τίμημα για περισσότερο από έναν αιώνα, βρίσκονται και πάλι στο μάτι της καταιγίδας. Ρώσοι, Ισραηλινοί και Αμερικανοί έχουν άλλες προτεραιότητες, οι Ευρωπαίοι αδύναμοι, οι Αρμένιοι μπορούν να υπολογίζουν μόνο στη δυσπιστία του Ιράν προς τους Τούρκους. Μέχρι πότε;», διερωτάται.
Xαρακτηρίζοντας προφητική την άποψη που είχε εκφράσει ο Jean Jaurès, πριν από 120 χρόνια, μετά τη σφαγή των Αρμενίων, « Έχουμε φτάσει στην εποχή που η ανθρωπότητα δεν μπορεί πλέον να ζήσει με το πτώμα ενός δολοφονημένου λαού στο κελάρι της », αναφέρεται στη συνέχεια στα όσα είχαν διαμειφθεί στις 3 Νοεμβρίου 1896 στο γαλλικό Κοινοβούλιο σχετικά με τη σφαγή των Αρμενίων.
Αναφέρεται στα γεγονότα του 1923, στο διωγμό Αρμενίων και Ελλήνων στη αποτυχία των Ελλήνων «να οικοδομήσουν αυτόνομα εδάφη συνδεδεμένα με την Ελλάδα δια του πολέμου», στην εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας Ελλήνων, που είτε σκοτώθηκαν σε πολέμους ή ανταλλάχθηκαν με Τούρκους το 1923 (πάνω από 1,1 εκατομμύριο), στην παραμονή το 1927, σύμφωνα με την πρώτη τουρκική απογραφή, στην Τουρκία 394.000 μη μουσουλμάνων (Έλληνες, Αρμένιοι, Σύροι και Εβραίοι) ή το 2,8% του πληθυσμού.
Αναφέρεται στο μετά το ανθελληνικό πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη το 1955, στον διωγμό των Εβραίων και στη μετατροπή των ζωών των τελευταίων Χριστιανών σε Γολγοθά, γεγονός που την τοποθετεί, όπως σημειώνει, στο επίπεδο των πιο εκλεπτυσμένων και μονόχρωμων περιοχών του μουσουλμανικού κόσμου, όπως το Μαγκρέμπ, η Αραβική Χερσόνησος ή το Ιράν.
Υπογραμμίζοντας, ότι ο Τούρκος πρόεδρος «όχι μόνο δεν αποδέχεται αυτό το εθνικό παρελθόν, αλλά το αρνείται, παρόλο που ο Atatürk χαρακτήρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων “επαίσχυντη πράξη”», θεωρεί «σημαντικό πολιτικό γεγονός» την επανεκλογή του, χαρακτηρίζοντας το πολιτικό ιστορικό του ίδιου «βαρύ».
Κάνει αναφορά στην πολιτική του Erdogan στη Μέση Ανατολή, στη Λιβύη, τη Συρία, το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τα Κουρδιστάν της Συρίας και του Ιράκ, στη χρησιμοποίηση του μεταναστευτικού ενάντια στους δυτικοευρωπαίους γείτονές του, που του επιτρέπει να εισπράττει δισεκατομμύρια ευρώ ως τίμημα του εκβιασμού του, στις ύβρεις κατά των Ευρωπαίων – ιδιαίτερα του Γάλλου Προέδρου -, στην περιφρόνησή του ως προς τα δικαιώματα της Κύπρου, μέλους της Ένωσης, αλλά και στη συγκάλυψη πολεμικών πράξεων κατά της Ρωσίας, της Ελλάδας ακόμη και της Γαλλίας (συμβάν στη θάλασσα 10 Ιουνίου 2020 στα ανοικτά της Λιβύης).
«Η Τουρκία που θα αφήσει ως κληρονομιά, θα έχει ελάχιστη σχέση με την ακόμα κεμαλική, “κοσμική” χώρα και υποψήφια για την Ευρωπαϊκή Ένωση που κληρονόμησε», τονίζει ο Vermeren.
Υπογραμμίζει την υποτέλεια του «κοσμικού» στρατού στην προεδρία, τη μετατροπή της τουρκικής κοσμικότητας σε κρατικό ισλαμισμό, που προωθεί, όπως σημειώνει, εσωτερικά και διεθνώς – χάρη στην υπερρυθμισμένη διασπορά της – την ιδεολογία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας μέσα από το πρίσμα του τουρκικού εθνικισμού, με τον προϋπολογισμό του Υπουργείου Ισλαμικών Υποθέσεων, του Diniyat, να έχει πολλαπλασιαστεί επί 23 σε είκοσι χρόνια, φτάνοντας σχεδόν τα 2 δις ευρώ.
Δεν παραλείπει αναφορά στη μείωση της επιρροής των πνευματικών και φιλελεύθερων ελίτ, στον άγνωστο αριθμό αντιπάλων, που «μαραζώνει» στη φυλακή (από το 2016, οι Τούρκοι κρατούμενοι αυξήθηκαν από 180.000 σε 300.000), τονίζοντας, ότι «η καταστολή της πλοκής του 2016 άνοιξε το δρόμο για τη δικτατορία».
Eπισημαίνοντας την διάψευση όσων νόμιζαν, ότι ο σεισμός του 2022 θα τιμωρούσε τον Erdogan, υποστηρίζει, ότι ο «Τούρκος πρόεδρος θα μείνει στην ιστορία ως το ισχυρό σύμβολο της ανατροπής και του θανάτου της “τάξης” Δύσης-ΟΗΕ στον κόσμο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο» και σημειώνει:
«Κάποιοι βλέπουν την Τουρκία ως “δημοκρατία”, αλλά ποια είναι η θέση του δήμου (του λαού) εκεί; Με την άσκηση πολέμου, μυστικών συμφωνιών, ψευδορκίας και αλλαγής συμμαχιών, τον παγκόσμιο ισλαμικό προσηλυτισμό, την ιδεολογική εποπτεία της διασποράς, καλωσορίζοντας όλο το εναπομείναν μαχητικό μηχανισμό της Αδελφότητας Μουσουλμάνων της Αιγύπτου στο έδαφός της (σχεδόν 150.000 άτομα), χρηματοδοτώντας τον εξισλαμισμό των Ευρωπαίων ιδρύματα και χώρες που φιλοξενούν τη διασπορά του, εκτοπίζοντας τους επιζώντες του Daesh και του El Nosra (μερικές φορές μεταφέρθηκαν στη Λιβύη με τα στρατεύματά του), αμολώντας το στρατό του εναντίον του YPG της Συρίας, εκτοξεύοντας τα «φιρμάνια» του και τις ομιλίες του στους φοβισμένους Δυτικούς, ο Erdogan έχει επανασχεδιάσει τη Μέση Ανατολή.»
Αυτή η αποφασιστική επιθετικότητα προς τους Ευρωπαίους συναρπάζει στην πρώην Αυτοκρατορία του, ειδικά από τη στιγμή που ο Τούρκος πρόεδρος διαλέγει τα λόγια του και τις μάχες του, σημειώνει.
Τονίζει ότι όταν ο Erdogan κατηγορεί τη Γαλλία για γενοκτονία στην αποικιακή Αλγερία, αναζητά τη συμπάθεια του αλγερινού καθεστώτος και προσπαθεί να φιμώσει τη Γαλλία, η οποία αναγνωρίζει και διδάσκει τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Σύριων του Μεγάλου Πολέμου, με τα 1,2 εκατομμύρια θύματα της. (500.000 εξόριστοι επιζώντες και 70.000 παραμένουν στην Κωνσταντινούπολη).
Yπογραμμίζει την αποτυχία των ευρωπαίων, παρά την δέσμευσή τους το 1878 με τη Συνθήκη του Βερολίνου να εγγυηθούν την ασφάλεια και την ελευθερία των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Σημειώνει, ότι αποδοχή εκ μέρους της ΕΕ της «προώθησης της σχέσης με την Τουρκία», παρόλο που οι διαπραγματεύσεις έχουν σταματήσει από το 2018 και ο ίδιος ο Erdogan ταπεινώνει και περιφρονεί τους Ευρωπαίους, θα σημάνει, ότι η πτώση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ θα χρησιμεύσει ως προοίμιο για την εισβολή στη νότια Αρμενία.
Καλεί δε τους Ευρωπαίους να στοχαστουν πάνω στα μαθήματα γεωπολιτικής που άφησε ο Jaurès, παραθέτοντας το ακόλουθο:
«Και τότε, όταν όλοι αυτοί οι βάρβαροι κατάλαβαν, ότι η Ευρώπη παρέμενε αδιάφορη, ότι καμία λέξη οίκτου δεν ακούστηκε για αυτούς που είχαν σφαγιάσει και παραβιάσει, ο πόλεμος της εξόντωσης πήρε ξαφνικά πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, δεν ήταν πλέον μικρές ομάδες που σφαγιάστηκαν, αλλά , στις πόλεις, από μεγάλες μάζες 3000 και 4000 θυμάτων σε μια μέρα, υπό τον ήχο της σάλπιγγας (…).
Τέτοια γεγονότα απαιτούσαν ισχυρή και άμεση απάντηση από την Ευρώπη. Αντίθετα, χρεοκόπησε, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό στην εξοντωτική πολιτική του σουλτάνου. (…)
Υπάρχει κάτι πιο σοβαρό και πιο σημαντικό, που αφορά ακριβώς σε αυτήν την Ανατολή, όπου ο Χριστιανισμός πριν από δεκαοκτώ αιώνες είχε αναδυθεί, ανακοινώνοντας ένα είδος παγκόσμιας γλυκύτητας και παγκόσμιας ειρήνης, σε ακριβώς σε σχέση με αυτήν την Ανατολή και τα ερωτήματα που αναδύονται εκεί, από την Τραπεζούντα ως την Ιερουσαλήμ, ότι διασπάται η ηθική χρεοκοπία της παλαιάς χριστιανικής και καπιταλιστικής Ευρώπης!»
Δημοσίευση σχολίου