Του Σωτήρη Σιδέρη
Η φράση του πρωθυπουργού “… για κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης”, αναλύθηκε από όλες πλευρές, εκτός από μια. Ότι για να υπάρξει συμφωνία με την Τουρκία για παραπομπή στη Χάγη, η Άγκυρα ζητά από τη χώρα μας, να άρει τις εξαιρέσεις που έχει καταθέσει στο Δικαστήριο και σχετίζονται με ζητήματα κυριαρχίας. Αν δηλαδή ο πρωθυπουργός εννοεί ότι η αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης είναι η άρση των εξαιρέσεων, τότε μιλάμε για κατολίσθηση και όχι για υποχώρηση.
Γιατί τα θέματα που η Ελλάδα έχει καταθέσει εξαιρέσεις, είναι ότι δεν συζητά στο Δικαστήριο θέμα αποστρατιωτικοποίησης νησιών, δεν συζητά την κυριαρχία μικρών νησιών και βραχονησίδων που η Τουρκία θεωρεί γκρίζες ζώνες και επίσης, δεν συζητά( στη Χάγη) το εύρος του εναερίου χώρου και των χωρικών υδάτων , καθώς τα θεωρεί μονομερές δικαίωμα που πηγάζει από το διεθνές δίκαιο. Υπάρχει λοιπόν διάθεση εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη να συζητήσει ζητήματα κυριαρχίας στο Δικαστήριο της Χάγης; το θέμα έχει σοβαρές πολιτικές και νομικές πτυχές που χρήζουν δημόσιας συζήτησης, καθώς είναι άλλο πράγμα η εμπιστευτικότητα των συνομιλιών και άλλο πράγμα οι βασικές πολιτικές θέσεις.
Η ανατροπή πάγιων θέσεων της εξωτερικής πολιτικής από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και η έξαρση της συζήτησης για προσφυγή στη Χάγη έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τον πυρήνα των προβλημάτων με την Τουρκία.
Τι θέλει η Τουρκία, τι έχει κάνει η Ελλάδα
Οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες για το τι μπορεί να συμπεριλάβει το συνυποσχετικό για την παραπομπή ελληνοτουρκικών διαφορών στη Χάγη δεν είναι κάτι νέο. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, το θέμα αυτό απασχολεί την πολιτική σκηνή και τους ειδικούς επιστήμονες που μελετούν το διεθνές δίκαιο και την πολιτική της Τουρκίας. Η Άγκυρα αναπτύσσοντας τη θεωρία των γκρίζων ζωνών, ισχυρίζεται ότι κάποια από τα νησιά και βραχονησίδες δεν έχουν σαφές καθεστώς κυριαρχίας. Η Ελλάδα όμως αντιτάσσει και σωστά, πως η συνθήκη της Λωζάνης είναι ρητή. Ό,τι υπάρχει πέραν των τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές ανήκει στην Ελλάδα, είτε αναφέρονται με το όνομά τους είτε όχι. Με διαδοχικές ενέργειες και ανάλογα με τις διακυμάνσεις της τουρκικής πολιτικής, η Ελλάδα έχει καταθέσει τις εξής εξαιρέσεις στο Δικαστήριο της Χάγης. Δεν συζητά δηλαδή:
1. το δικαίωμα άμυνας των νησιών, την αποστρατιωτικοποίησή τους που ζητάει η Τουρκία.
2. Τον εναέριο χώρο και το εύρος των χωρικών υδάτων . Για την ακρίβεια , σήμερα ο εθνικός εναέριος χώρος είναι 10ν.μ . από το 1931 και τα χωρικά ύδατα είναι 6 ν.μ. κάτι που καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει τέτοια ασυμμετρία. Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε το ΝΑΤΟ αναγνωρίζει αυτή την διαφορά, οπότε η Ελλάδα πρέπει να εναρμονίσει τον εναέριο χώρο με τα χωρικά ύδατα. Η Τουρκία απαιτεί να μειωθεί ο εναέριος χώρος στα 6 ν.μ για να είναι ίδιος με τα χωρικά ύδατα, που σημαίνει ότι η Ελλάδα , αν το κάνει παραιτείται του δικαιώματος επέκτασης. Οπότε αυτό μπορεί να επιλυθεί διμερώς , ή η ελληνική κυβέρνηση να άρει την εξαίρεση.
Η φράση του πρωθυπουργού “… για κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις, οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης”, αναλύθηκε από όλες πλευρές, εκτός από μια. Ότι για να υπάρξει συμφωνία με την Τουρκία για παραπομπή στη Χάγη, η Άγκυρα ζητά από τη χώρα μας, να άρει τις εξαιρέσεις που έχει καταθέσει στο Δικαστήριο και σχετίζονται με ζητήματα κυριαρχίας. Αν δηλαδή ο πρωθυπουργός εννοεί ότι η αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης είναι η άρση των εξαιρέσεων, τότε μιλάμε για κατολίσθηση και όχι για υποχώρηση.
Γιατί τα θέματα που η Ελλάδα έχει καταθέσει εξαιρέσεις, είναι ότι δεν συζητά στο Δικαστήριο θέμα αποστρατιωτικοποίησης νησιών, δεν συζητά την κυριαρχία μικρών νησιών και βραχονησίδων που η Τουρκία θεωρεί γκρίζες ζώνες και επίσης, δεν συζητά( στη Χάγη) το εύρος του εναερίου χώρου και των χωρικών υδάτων , καθώς τα θεωρεί μονομερές δικαίωμα που πηγάζει από το διεθνές δίκαιο. Υπάρχει λοιπόν διάθεση εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη να συζητήσει ζητήματα κυριαρχίας στο Δικαστήριο της Χάγης; το θέμα έχει σοβαρές πολιτικές και νομικές πτυχές που χρήζουν δημόσιας συζήτησης, καθώς είναι άλλο πράγμα η εμπιστευτικότητα των συνομιλιών και άλλο πράγμα οι βασικές πολιτικές θέσεις.
Η ανατροπή πάγιων θέσεων της εξωτερικής πολιτικής από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και η έξαρση της συζήτησης για προσφυγή στη Χάγη έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τον πυρήνα των προβλημάτων με την Τουρκία.
Τι θέλει η Τουρκία, τι έχει κάνει η Ελλάδα
Οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες για το τι μπορεί να συμπεριλάβει το συνυποσχετικό για την παραπομπή ελληνοτουρκικών διαφορών στη Χάγη δεν είναι κάτι νέο. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, το θέμα αυτό απασχολεί την πολιτική σκηνή και τους ειδικούς επιστήμονες που μελετούν το διεθνές δίκαιο και την πολιτική της Τουρκίας. Η Άγκυρα αναπτύσσοντας τη θεωρία των γκρίζων ζωνών, ισχυρίζεται ότι κάποια από τα νησιά και βραχονησίδες δεν έχουν σαφές καθεστώς κυριαρχίας. Η Ελλάδα όμως αντιτάσσει και σωστά, πως η συνθήκη της Λωζάνης είναι ρητή. Ό,τι υπάρχει πέραν των τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές ανήκει στην Ελλάδα, είτε αναφέρονται με το όνομά τους είτε όχι. Με διαδοχικές ενέργειες και ανάλογα με τις διακυμάνσεις της τουρκικής πολιτικής, η Ελλάδα έχει καταθέσει τις εξής εξαιρέσεις στο Δικαστήριο της Χάγης. Δεν συζητά δηλαδή:
1. το δικαίωμα άμυνας των νησιών, την αποστρατιωτικοποίησή τους που ζητάει η Τουρκία.
2. Τον εναέριο χώρο και το εύρος των χωρικών υδάτων . Για την ακρίβεια , σήμερα ο εθνικός εναέριος χώρος είναι 10ν.μ . από το 1931 και τα χωρικά ύδατα είναι 6 ν.μ. κάτι που καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει τέτοια ασυμμετρία. Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε το ΝΑΤΟ αναγνωρίζει αυτή την διαφορά, οπότε η Ελλάδα πρέπει να εναρμονίσει τον εναέριο χώρο με τα χωρικά ύδατα. Η Τουρκία απαιτεί να μειωθεί ο εναέριος χώρος στα 6 ν.μ για να είναι ίδιος με τα χωρικά ύδατα, που σημαίνει ότι η Ελλάδα , αν το κάνει παραιτείται του δικαιώματος επέκτασης. Οπότε αυτό μπορεί να επιλυθεί διμερώς , ή η ελληνική κυβέρνηση να άρει την εξαίρεση.
Οι εξαιρέσεις αυτές, ισχύουν στο ακέραιο και σήμερα. Αν λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση αποδεχθεί το αίτημα της Τουρκίας και άρει κάποια από αυτές τις εξαιρέσεις, τότε μιλάμε πράγματι για αλλαγή πολιτικής , με συνέπειες που δεν μπορούν να εκτιμηθούν τώρα. Με απλά λόγια, η Τουρκία , σύμφωνα με τη θέση ορισμένων νομικών, ζητά να παραπεμφθούν όλα στη Χάγη, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η Ελλάδα δεν θα συναινέσει να αποφασίσει ένα Δικαστήριο ποια νησιά της ανήκουν ή ποια όχι.
Από την άλλη , νομικοί υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την άρση της συγκεκριμένης εξαίρεσης, γιατί η σχετική αναφορά στη συνθήκη της Λωζάνης , είναι τόσο ισχυρή υπέρ της χώρας μας που δεν έχει καμία τύχη η Τουρκία στο Δικαστήριο. Οπότε, η Τουρκία κρύβεται πίσω από την εξαίρεση αυτή, ενώ η Ελλάδα, κατά την ίδια άποψη, έχει εγκλωβιστεί στις εξαιρέσεις και έτσι , δεν μπορεί να επιλυθεί κανένα πρόβλημα. Υπάρχει σαφώς και η άποψη ότι είναι αδιανόητο να τεθούν σε κρίση Δικαστηρίου ζητήματα ιδιοκτησίας νησιών….
Η επικοινωνία και οι ελιγμοί που έφεραν αδιέξοδα
Να σημειωθεί ότι ο Κώστας Καραμανλής μετά την εκλογική νίκη του 2004 απέρριψε τις αποφάσεις του Ελσίνκι γιατί υπήρχε η διατύπωση πως η κάθε πλευρά μπορεί να θέσει όποιο ζήτημα θέλει , με στόχο τη Χάγη. Ωστόσο οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν τότε ένα καλό πλαίσιο επίλυσης των διαφορών μέσω διμερών συνομιλιών, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος , η Ελλάδα να υποστεί απώλεια της κυριαρχίας της σε νησιά ή βραχονησίδες. Ο Καραμανλής δεν πρότεινε καμία εναλλακτική με συνέπεια την απογείωση της τουρκικής επιθετικότητας. Τώρα ο Μητσοτάκης ξεκινά με διάθεση υποχώρησης, χωρίς να διευκρινίζει καν το πλαίσιο των συνομιλιών.
Αν όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης επικοινωνιακής πολιτικής , που στόχο έχουν να προκαλέσουν το διεθνές και εσωτερικό ενδιαφέρον και στην πορεία να υπάρξει αναδίπλωση εξαιτίας της αδυναμίας να επιλυθούν τα προβλήματα ή και εξαιτίας εσωτερικών πολιτικών λόγων (που είναι το πιθανότερο} τότε είναι απροκάλυπτα επικίνδυνη η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πρώτον , είναι αδιανόητη η δήλωση περί υποχωρήσεων με την Τουρκία να μην λέει λέξη. Δεύτερον η αποτυχία να εξευρεθεί λύση, τεχνητή η πραγματική, θα απογειώσει την επιθετικότητα της Τουρκίας, όπως έγινε μετά την ακύρωση του Ελσίνκι, η Άγκυρα θα έχει πάρει την αναβαθμισμένη Τελωνειακή Ένωση χωρίς όρους και η Ελλάδα θα μπει σε έναν ακόμη κύκλο καθήλωσης, διχασμού και ίσως αστάθειας. Αν οι σύμμαχοι, εντός ή εκτός ΝΑΤΟ θεωρούν ότι ο σεβασμός της συνθήκης της Λωζάνης είναι υποχρέωση όλων, τότε ας στραφούν προς την Τουρκία να τη νουθετήσουν. Επειδή όμως η Τουρκία έχει στρατηγική και δεν υποχωρεί, η εύκολη λύση είναι η Ελλάδα και απόδειξη αυτού είναι η δήλωση περί υποχωρήσεων του Μητσοτάκη….
Το ενδεχόμενο όλα αυτά να καταλήξουν σε διπλές εκλογές , ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές την άνοιξη του επομένου έτους και σε θυελλώδεις ανέμους εντός της κυβέρνησης και της ΝΔ, είναι ισχυρό...
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Από την άλλη , νομικοί υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την άρση της συγκεκριμένης εξαίρεσης, γιατί η σχετική αναφορά στη συνθήκη της Λωζάνης , είναι τόσο ισχυρή υπέρ της χώρας μας που δεν έχει καμία τύχη η Τουρκία στο Δικαστήριο. Οπότε, η Τουρκία κρύβεται πίσω από την εξαίρεση αυτή, ενώ η Ελλάδα, κατά την ίδια άποψη, έχει εγκλωβιστεί στις εξαιρέσεις και έτσι , δεν μπορεί να επιλυθεί κανένα πρόβλημα. Υπάρχει σαφώς και η άποψη ότι είναι αδιανόητο να τεθούν σε κρίση Δικαστηρίου ζητήματα ιδιοκτησίας νησιών….
Η επικοινωνία και οι ελιγμοί που έφεραν αδιέξοδα
Να σημειωθεί ότι ο Κώστας Καραμανλής μετά την εκλογική νίκη του 2004 απέρριψε τις αποφάσεις του Ελσίνκι γιατί υπήρχε η διατύπωση πως η κάθε πλευρά μπορεί να θέσει όποιο ζήτημα θέλει , με στόχο τη Χάγη. Ωστόσο οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν τότε ένα καλό πλαίσιο επίλυσης των διαφορών μέσω διμερών συνομιλιών, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος , η Ελλάδα να υποστεί απώλεια της κυριαρχίας της σε νησιά ή βραχονησίδες. Ο Καραμανλής δεν πρότεινε καμία εναλλακτική με συνέπεια την απογείωση της τουρκικής επιθετικότητας. Τώρα ο Μητσοτάκης ξεκινά με διάθεση υποχώρησης, χωρίς να διευκρινίζει καν το πλαίσιο των συνομιλιών.
Αν όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης επικοινωνιακής πολιτικής , που στόχο έχουν να προκαλέσουν το διεθνές και εσωτερικό ενδιαφέρον και στην πορεία να υπάρξει αναδίπλωση εξαιτίας της αδυναμίας να επιλυθούν τα προβλήματα ή και εξαιτίας εσωτερικών πολιτικών λόγων (που είναι το πιθανότερο} τότε είναι απροκάλυπτα επικίνδυνη η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πρώτον , είναι αδιανόητη η δήλωση περί υποχωρήσεων με την Τουρκία να μην λέει λέξη. Δεύτερον η αποτυχία να εξευρεθεί λύση, τεχνητή η πραγματική, θα απογειώσει την επιθετικότητα της Τουρκίας, όπως έγινε μετά την ακύρωση του Ελσίνκι, η Άγκυρα θα έχει πάρει την αναβαθμισμένη Τελωνειακή Ένωση χωρίς όρους και η Ελλάδα θα μπει σε έναν ακόμη κύκλο καθήλωσης, διχασμού και ίσως αστάθειας. Αν οι σύμμαχοι, εντός ή εκτός ΝΑΤΟ θεωρούν ότι ο σεβασμός της συνθήκης της Λωζάνης είναι υποχρέωση όλων, τότε ας στραφούν προς την Τουρκία να τη νουθετήσουν. Επειδή όμως η Τουρκία έχει στρατηγική και δεν υποχωρεί, η εύκολη λύση είναι η Ελλάδα και απόδειξη αυτού είναι η δήλωση περί υποχωρήσεων του Μητσοτάκη….
Το ενδεχόμενο όλα αυτά να καταλήξουν σε διπλές εκλογές , ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές την άνοιξη του επομένου έτους και σε θυελλώδεις ανέμους εντός της κυβέρνησης και της ΝΔ, είναι ισχυρό...
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου