Η τραγωδία στα Τέμπη δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος συγκλονίζεται βλέποντας βαγόνια του μοιραίου τρένου, το ένα πάνω στο άλλο, γνωρίζοντας μάλιστα ότι μέσα τους “φιλοξενούν” τα άψυχα και απανθρακωμένα κορμιά παιδιών. Παιδιά τα οποία ταξίδευαν κυρίως για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, να τις ολοκληρώσουν και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Δεν ήταν όμως γραφτό. Το νήμα της ζωής τους κόπηκε τόσο απότομα. Τόσο άδικα. Οικογένειες μαυροφορέθηκαν, ενώ δεν αποτελεί υπερβολή να αναφερθεί ότι πενθεί ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Ασχέτως του τριήμερου πένθους που κήρυξε η πολιτική ηγεσία.
Με αυτά στο μυαλό, το θέαμα της παρουσίας κάθε λογής κυβερνητικού αξιωματούχου, βουλευτή, πολιτευτή, στελεχών της αντιπολίτευσης, ή ακόμα και η συμβολική παρουσία της ίδιας της προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στο σημείο της τραγωδίας, μοιάζει λίγο παράταιρη. Παρά τα ειλικρινή συλλυπητήρια και τη στερεοτυπική μεταπολιτευτική υπόσχεση των πολιτικών ότι “το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο”, όποιος έχει στοιχειώδη συναίσθηση του τι σημαίνει για τις υπηρεσίες ασφαλείας, εν προκειμένω την Πυροσβεστική, να επιχειρεί σε τέτοιες συνθήκες, οι επισκέψεις αυτές αποκτούν άλλη διάσταση.
Προφανώς, η επικοινωνιακή διαχείριση της κρίσης επιβάλλει αυτές τις επισκέψεις, χωρίς να είναι εξ ορισμού επιλήψιμη. Όποιος είναι όμως ο αριθμός των αξιωματούχων που επισκέπτονται το σημείο της τραγωδίας, για να κάνουν δηλώσεις συντριβής εν συνεχεία στις κάμερες, τόσες είναι και οι φορές που οι επικεφαλής της επιχείρησης απεγκλωβισμού πρέπει να διακόψει το έργο του “για να ενημερώσει”. Συχνά πυκνά ακούγαμε και τα βαρύγδουπα, αλλά τραγικά ηλίθια, του στιλ “ο τάδε έδωσε εντολές να γίνει αυτό και αυτό”. Καλό θα ήταν τέτοιες δηλώσεις να αποφεύγονται διότι είναι εξοργιστικές για τους άμεσα εμπλεκόμενους στην επιχείρηση και προσβλητικές για τη νοημοσύνη του μέσου πολίτη. προς το παρόν δεν ακούστηκε κάτι τέτοιο από το στόμα όσων έχουν επισκεφθεί το σημείο.
Κι ένα τελευταίο. Αντιλαμβανόμαστε απόλυτα την ανθρώπινη συντριβή του εμπλεκόμενου υπουργού και πιστεύουμε την πρόθεση που διακήρυξε ότι θα διαλευκανθούν τα πάντα και δεν θα αποκρυφτεί απολύτως τίποτε. Μήπως όμως όφειλε ταυτόχρονα να έχει προσθέσει “έχω θέσει την παραίτησή μου στη διάθεση του πρωθυπουργού. Στο μεταξύ παραμένω για να προωθήσω αυτό το καθήκον”. Δεν γίνεται στην Ελλάδα να μην παραιτείται ποτέ και κανείς. Απλά δεν γίνεται. Ρητορικά το αναφέρουμε, διότι στην πράξη αποδεικνύεται ότι γίνεται και μάλιστα συστηματικά και διακομματικά.
Όλοι κυβέρνησαν και όλοι τους έχουν ευθύνες. Μήπως να ξεκινούσαμε να επιδεικνύουμε λίγο μεγαλύτερη ευθύνη στη διαχείριση των ζητημάτων αυτού του τόπου, ειδικά στον τομέα της ασφάλειας, η οποία όπως έχουμε κατ’ επανάληψη τονίσει στο DP συμπεριλαμβάνει πολλά περισσότερα της στρατιωτικής της διάστασης; Μήπως να απομονώναμε κάποια ζητήματα, να τα εξαιρούσαμε από τον πολιτικαντισμό και την κομματική κλοτσοπατινάδα, να τα συμφωνούσαμε ότι αποτελούν εθνική υπόθεση ώστε να δρομολογηθεί η επίλυσή τους; Διαφορετικά, θα συναντιούνται μόνο για να βριστούν στη Βουλή, ή σε κηδείες πιλότων και άλλων τραγικών ανώνυμων θυμάτων κάποιας τραγωδίας για την οποία είναι όλοι τους υπεύθυνοι.
Δημοσίευση σχολίου