Σχεδόν 50 ημέρες μετά την εκδήλωση της ρωσσικής εισβολής στην Ουκρανία, το μόνο βέβαιον είναι ότι ο κόσμος έχει εμπλακεί σε μια κατάσταση η οποία δεν θα τελειώσει γρήγορα, ούτε όμως και εύκολα.
Γράφει ο Ευθύμιος ΠέτρουΉδη επιτελικές μελέτες στην Ελλάδα και στο ΝΑΤΟ έχουν αναλύσει τους στόχους του Προέδρου Πούτιν επισημαίνοντας ότι ο έλεγχος του Ντονμπάς και η ουδετεροποίησις της Ουκρανίας αποτελεί αντικειμενικό σκοπό σε τακτικό μόνον επίπεδο. Ταυτοχρόνως είναι και το πρώτο βήμα για την επίτευξη του στρατηγικού-πολιτικού στόχου, τον οποίο είχε θέσει από την πρώτη ημέρα της αναλήψεως της προεδρίας της χώρας του. Της αναδομήσεως της αρχιτεκτονικής ασφαλείας της Ευρώπης, κατά τρόπον ώστε η Ρωσσία να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν.
Ο Βλαντιμήρ Πούτιν, όπως όλοι σχεδόν οι απολυταρχικοί ηγέτες στην ιστορία του κόσμου, ουδέποτε έκρυψε τις προθέσεις του. Το ερώτημα είναι, κατά πόσον οι εξαγγελίες τις οποίες έχει κάνει, έγιναν κατανοητές από τους ηγέτες των άλλων χωρών ή ακόμη και αν εξετιμήθησαν σε όλο τους το βάθος. Αρκούμενοι στο τελευταίο διάγγελμα δια του οποίου εκήρυξε τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα επισημάνουμε τις αναφορές του στην Ρωσσική Αυτοκρατορία που προϋπήρχε του σοβιετικού καθεστώτος.
Η αναφορά αυτή εμπεριείχε σαφή προσδιορισμό προθέσεως επιστροφής στα δεδομένα εκείνης της εποχής. Με απλά λόγια ο Πούτιν επιθυμεί μια Ευρώπη απαγκιστρωμένη από την Αμερική με τις μεγάλες χώρες της, δηλαδή την Γαλλία και την Γερμανία να συναποφασίζουν με την Ρωσσία τα ζητήματα που αφορούν στην ασφάλειά της. Περίπου όπως το 1910 ο τσάρος της Ρωσσίας συναποφάσιζε με τους εξαδέλφους, τον Κάιζερ της Γερμανίας και τον βασιλέα της Αγγλίας, μαζί με την Γαλλία και την Αυστροουγγαρία για τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Η διαφορά είναι ότι τότε οι προαναφερθείσες χώρες ήσαν περίπου ισοδύναμες, ενώ σήμερα η Ρωσσία παρουσιάζει μεγέθη συντριπτικώς υπερέχοντα όλων των υπολοίπων.
Αυτή η ανισορροπία, η οποία επαγιώθη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν που εξώθησε τις ευρωπαϊκές χώρες να αποδεχθούν την μόνιμη εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός τους και την σύμπηξη της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, όπου η Ουάσιγκτων έχει τον κυρίαρχο ρόλο. Το είδος της ισορροπίας που θα επέλθει σε περίπτωση που τα σχέδια του Πούτιν ευοδωθούν, το γνωρίζουν πολύ καλά οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης οι οποίες είχαν την κακή τύχη να ευρεθούν στην σοβιετική σφαίρα επιρροής κατά το Ψυχρό Πόλεμο.
Μπορεί η Σοβιετία, σήμερα να έχει διαλυθεί, αλλά η Ρωσσία του Πούτιν έχει την ίδια αντίληψη ως προς το είδος των συμμαχιών που θέλει. Στην καλύτερη περίπτωση είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί για κάποιες χώρες καθεστώς ουδετερότητος όπως αυτό που είχαν η Φινλανδία και η Αυστρία μετά τον πόλεμο. Χαρακτηριστικός είναι εν προκειμένω ο όρος «φινλανδοποίησις» που σημαίνει μια χώρα έρμαιο στις επιλογές ενός ισχυρού γείτονος.
Περίπου δηλαδή αυτό που θέλει και η Τουρκία του Ερντογάν για την Ελλάδα. Έτσι οραματίζεται η Μόσχα την μελλοντική της σχέση με την Ευρώπη της οποίας προεξάρχουν η Γαλλία και η Γερμανία. Ήδη θεωρεί ότι Βρεταννία και ΗΠΑ αποτελούν ξεχωριστή γεωπολιτική οντότητα, η οποία παραμένει ο κύριος αντίπαλος για την Ρωσσία.
Το γεγονός εξ άλλου, ότι ήδη η πρόθεσις της Σουηδίας και της Φινλανδίας να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ προεκάλεσε την οργίλη αντίδραση της Ρωσσίας αποδεικνύει την εκτίμηση ότι η Μόσχα δεν θα σταματήσει στην Ουκρανία. Ταυτοχρόνως η συνειδητοποίησις αυτή οδηγεί στην διαμόρφωση της δυτικής στρατηγικής που θέλει να κερδίσει χρόνο. Και τούτο επιτυγχάνεται όσο ο πόλεμος στην Ουκρανία παρατείνεται.
Ευελπιστούν τα επιτελεία του ΝΑΤΟ ότι η παράτασις του πολέμου έχει ως αποτέλεσμα και την φθορά της ρωσσικής πολεμικής μηχανής. Δεν πρόκειται βεβαίως για φθορά που ουσιαστικώς θα αποδυναμώσει τον Ρωσσικό Στρατό, όμως οι επιπτώσεις ενός παρατεινομένου πολέμου στο ηθικό των εμπλεκομένων είναι συνήθως καταλυτικές. Η βύθισις του καταδρομικού «Μόσκβα» είναι ενδεικτική καταστάσεων που αποτελούν πλήγμα γοήτρου για μια χώρα σαν την Ρωσσία.
Πρέπει να επισημανθούν εδώ δημοσιεύματα της εφημερίδος των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσσίας στα οποία γίνεται λόγος για ολοκληρωτικό πόλεμο: «Αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξις της Ρωσσίας στα σημερινά της σύνορα ως ανεξάρτητο, αδιαίρετο και ανεξάρτητο κράτος. Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο! Πραγματικά, η Ρωσσία τώρα πολεμά μόνη της ενάντια σε ολόκληρη τη συλλογική Δύση, όπως κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Ήρθε η ώρα να κηρύξουμε τον Πατριωτικό Πόλεμο, γενική επιστράτευση και «να σηκωθεί μια τεράστια χώρα. Διαφορετικά, δεν θα νικήσουμε αυτόν τον εχθρό».
Στην ίδια εφημερίδα γίνεται λόγος για λάθη και συγκεκριμένα για υποτίμηση του αντιπάλου ενώ ευθύνες καταλογίζονται ευθέως στις υπηρεσίες πληροφοριών αλλά και προσωπικά ακόμη και στον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ:
«Ο γραμματέας Τύπου του Προέδρου της Ρωασικής Ομοσπονδίας Ντμίτρι Πεσκώφ, ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ, η γραμματέας Τύπου του ΥΠΕΞ Μαρία Ζαχάροβα, ακόμη και ο Γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσσικής Ομοσπονδίας Νικολάι Πατρούσεφ, ο καθένας με τον τρόπο του, έκαναν τα πράγματα χειρότερα». Τέτοιες επώνυμες αναφορές σε ένα αυταρχικό καθεστώς ίσως είναι προαναγγελίες αλλαγών.
Δημοσίευση σχολίου