Γράφει ο Βασίλης Κουμπάκης
Ο Καρλ φον Κλαούζεβιτς στο βιβλίο του «Περί Πολέμου» αναφέρει ότι “ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα”. Επειδή όμως η πολιτική είναι οικονομία, σήμερα ο φον Κλαούζεβιτς πιθανών να το διατύπωνε ότι “ο πόλεμος είναι η συνέχιση της οικονομίας με άλλα μέσα”. Η οικονομία καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τη στάθμη της εφαρμοζόμενης τεχνολογίας. Άρα αυτές οι έννοιες τεχνολογία, οικονομία, πολιτική και πόλεμος είναι διασυνδεμένες έννοιες.
Για να κατανοηθούν οι πολεμικές ιαχές στη γειτονιά μας θα στραφούμε προς την ιστορία μας, ειδικά στον τελευταίο πόλεμο από τον οποίο μπορούμε να διδαχθούμε πολλά.
Το 1920 η εταιρία Osram καθώς εργαζόταν με το βολφράμιο (η αντίσταση στις λυχνίες πυρακτώσεως) παρασκεύασε καρβίδια του βολφραμίου, ένα πολύ σκληρό υλικό. Αυτή πουλά την άδεια παρασκευής του υλικού στην Krupp το 1925 η οποία δημιούργησε ένα εργαλείο με το όνομα Widia, που είναι συντομογραφία στις ιδιότητες του “σαν διαμάντι“. Το εργαλείο αυτό χρησιμοποιείται σε εργαλειομηχανές για κοπή μετάλλων αυξάνοντας πολύ την ταχύτητα κοπής, την αντοχή του εργαλείου και αντίστοιχα την παραγωγικότητα του χρήστη τους. Τα Widia έδωσαν μεγάλη ώθηση στην παραγωγή μεταλλικών εξαρτημάτων στη Γερμανική βιομηχανία και ειδικά στην κατεργασία σε χάλυβες αντοχής όπως τους χάλυβες για τα κανόνια (κάνες όπλων κλπ) επιτρέποντας στο χρήστη τους να σκέφτεται ότι είναι υπεράνω, χωρίς όμως να είναι.
Οι Γερμανοί με τη μανία που τους διακατέχει για ανωτερότητά (uber alles), ειδικά εάν αυτή έντεχνα υποδαυλίζεται, άρχισαν την προετοιμασία για πόλεμο, θέλοντας να κατακτήσουν νέες αγορές ανακατανέμοντας τις υπάρχουσες. Το κράτος Γερμανία δημιουργήθηκε το 1871 και ήθελε να συναγωνιστεί τις μεγάλες δυνάμεις. Ο πόλεμος είναι επικίνδυνο παιχνίδι που μπορεί να το κερδίσει ο παίχτης όπως και να το χάσει. Γι’ αυτό επιμελώς προετοιμάστηκε, από πού θα έρχονται οι πρώτες ύλες, που θα επεξεργάζονται και που θα καταλήξουν τα αποτελέσματα από τον πόλεμο (τα κέρδη).
Η Γερμανία έχει σίδηρο για την κατασκευή του χάλυβα για τα κανόνια της όμως οι ποσότητές της δεν επαρκούν για τις ανάγκες ενός πολέμου, ενώ το Σουηδικό σίδηρο είναι καλής ποιότητας και οι Σουηδοί έχουν πολύ. Οπότε εξασφαλίζεται η ουδετερότητα της Σουηδίας.
Για την κατασκευή των εργαλείων Widia χρειάζεται βολφράμιο που η Γερμανία δεν έχει, όμως έχει η Πορτογαλία που είναι κοντά στην Αγγλία. Εάν η Πορτογαλία γίνει σύμμαχος και μπει στον πόλεμο θα μπορούν τα αεροσκάφη της Αγγλίας να καταστρέψουν εύκολα τα ορυχεία βολφραμίου. Οπότε εξασφαλίζεται η ουδετερότητα της Πορτογαλίας. Για να μην υπάρχει περίπτωση να διακοπούν οι ροές βολφραμίου από την Πορτογαλία προς τη Γερμανία η διακυβέρνηση της χώρας πέφτει σε σίγουρα χέρια πχ. στο δικτάτορα Salazar και οι προμήθειες βολφραμίου εξασφαλίστηκαν.
Εάν η Γερμανία χάσει τον πόλεμο τον οποίο προετοιμάζει, τότε τα κέρδη από τον πόλεμο θα τα πάρουν οι νικητές του πολέμου. Όπως κάθε κλέφτης που κρύβει τα κλοπιμαία έξω από το σπίτι του έτσι και η Γερμανία εξασφαλίζει τα “κλεμμένα” χρήματα, αξίες και τα κέρδη των εταιριών της να είναι εκτός σπιτιού, για παράδειγμα στη γειτονική Ελβετία που έχει βαθιά θησαυροφυλάκια στις τράπεζες της και την απαιτούμενη εχεμύθεια. Οπότε εξασφαλίζεται η ουδετερότητα της Ελβετίας.
Η Σουηδία, η Πορτογαλία και η Ελβετία είναι οι χώρες που δεν πήραν μέρος στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και παρίσταναν τις ανεξάρτητες και ουδέτερες σε μία φλεγόμενη Ευρώπη στην οποία κατά τις 1827 ημέρες του πολέμου σκοτώνονταν από 37860 άνθρωποι κατά μέσο όρο κάθε ημέρα.
Για να κινηθούν τα γερμανικά άρματα μάχης οι στρατηγοί τους έπρεπε να εξασφαλίσουν καύσιμο, βενζίνη, αφού οι κινητήρες των αρμάτων μάχης τους ήταν οι βενζινοκίνητοι κινητήρες της Maybach με κατανάλωση περίπου στα 250 με 350 λίτρα βενζίνης για κάθε 100χλμ διαδρομή, λόγω του χαμηλού βαθμού απόδοσής τους. Τα πετρέλαια της Ρουμανίας, (η μόνη χώρα πετρελαιοπαραγωγός στην Ευρώπη εκείνη την εποχή) δεν επαρκούσαν και έτσι στράφηκε η προσοχή της Γερμανίας προς την Αφρική και συγκεκριμένα στη Λιβύη, στο λιμάνι Tobruk. Ο δρόμος για το Tobruk (το Τομπρούκ είναι 350 χλμ νότια από τα Σφακιά της Κρήτης) περνά από την Ελλάδα και έτσι η πατρίδα μας μπαίνει στο πόλεμο (της Γερμανικής μεγαλομανίας) .
Η προετοιμασία ενός πολέμου όμως απαιτεί εργοστάσια που να παράγουν όπλα και η Γερμανία δεν έχει τόσα οπότε γίνεται η ένωση (Anschluss) το 1938 με την Αυστρία (ξεχνώντας τον Αυστρο-Πρωσικό πόλεμο του 1866 ενώθηκαν αγαπημένοι), μετά προσαρτάται και η Τσεχοσλοβακία το 1939. Έτσι τα εργοστάσια της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας δουλεύουν για τον πόλεμο.
Η επίθεση στη «Ρώσικη αρκούδα» που είναι ο κύριος στόχος του πολέμου είναι έτοιμη, εάν δεν της βάλουν εμπόδια οι μεγάλες δυνάμεις. Έτσι σχεδιάζεται η επίθεση στη Γαλλία και πραγματοποιείται το Μάιο του 1940 ώστε και τα εργοστάσια της Γαλλίας (π.χ. Renault) να μπουν στο άρμα της γερμανικής παραγωγής όπλων μετά την κατάρρευση της γαλλικής άμυνας σε ένα μήνα.
Η Σοβιετική Ένωση χαρακτηρίζεται από τους δυτικούς ως «η Ρώσικη αρκούδα» διότι έχει τα χαρακτηριστικά της. Η αρκούδα είναι ήρεμο ζώο, φυτοφάγο, δεν επιτίθεται στα άλλα ζωντανά παρόλο που είναι μεγάλη και πολύ δυνατή. Όμως εάν απειληθεί η αρκούδα, τα αρκουδάκια της, ή η περιοχή της, αλίμονο του σε όποιον το επιχείρησε, μπορεί να γίνει και σαρκοφάγο. Γνωρίζοντας αυτά τα χαρακτηριστικά για το κράτος των σοβιέτ, η Γερμανία σχεδιάζει τον πόλεμο αστραπή “Blitzkrieg”, μήπως τα καταφέρει να την κατακτήσει πριν αυτή σηκωθεί στα πόδια της. Ελπίζοντας να τα καταφέρει, γνωρίζοντας ότι είναι δύσκολο αυτό το παιχνίδι με την «ρώσικη αρκούδα» βάζει μπροστά. Βλέπεις η μυρουδιά από τα πιθανά κέρδη που θα έχουν οι γερμανικές εταιρίες είναι τόσο ελκυστική που δεν αφήνει τη λογική να επικρατήσει και επιχειρεί τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τα γνωστά αποτελέσματα, αφού σηκώθηκε η αρκούδα στα πόδια της. Η «ρώσικη αρκούδα» για τους δυτικούς ή το κράτος των σοβιέτ για τους φίλους της, δημιούργησε εν καιρώ πολέμου, σε σύντομο χρονικό διάστημα, σύγχρονα οπλικά συστήματα ανώτερης τεχνολογίας από αυτά του αντιπάλου της, τα εφάρμοσε με επιτυχία ο μαχόμενος για την πατρίδα του λαός της και έκλεισε αυτή η σελίδα του πιο αιματηρού πολέμου στην ιστορία.
Ο πόλεμος είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι που ο παίχτης το κάνει για να βγάλει χρήματα ή να βγάλει πολλά χρήματα ή να βγάλει πάρα πολλά χρήματα.
Περνάμε τώρα στη σημερινή εποχή όπου η γειτονική μας χώρα, εξ ανατολάς, έχει αποφασίσει να γίνει βιομηχανική χώρα, παρόλο που ο George Horton (ο αμερικανός πρόξενος στην Σμύρνη το 1922) στο βιβλίο του «Η Μάστιγα της Ασίας» λέει για τους Οθωμανούς-τούρκους ότι «πάνω από 500 χρόνια οι Οθωμανοί-τούρκοι κατείχαν τα καλύτερα εδάφη της Μικράς Ασίας και δεν έμαθαν να τα καλλιεργούν». Η βιομηχανική Τουρκία σήμερα θέλει ενέργεια και εφαρμόζοντας παλαιές τεχνικές ενεργειακά σπάταλες απαιτεί πολύ ενέργεια. Ο ειδικός περί της ενέργειας Νεσντέντ Παμίρ δηλώνει ότι η Τουρκία εισάγει το 99% του φυσικού αερίου και το 94% του πετρελαίου που καταναλώνει άρα εξαρτάται πλήρως από τις εισαγωγές ενέργειας. Η περαιτέρω ανάπτυξή στην οποία δεν μπορεί να μην προχωρήσει, σημαίνει και μεγαλύτερη εξάρτησή της από τις εισαγωγές ενέργειας, άρα θέλει δική της ενέργεια. Το 2014 εμφανίζεται ένα κράτος ισλαμικό το ISIS στην περιοχή μεταξύ Συρίας και Ιράκ του οποίου τα κύρια έσοδα είναι από την παράνομη πώληση πετρελαίου από τις πετρελαιοπηγές που έχει καταλάβει στη διάρκεια της πολεμικής αναστάτωσης της περιοχής. Η μόνη σίγουρη διαδρομή για την πώληση αυτού του παράνομου πετρελαίου είναι η Τουρκία που τροφοδοτεί με φθηνό πετρέλαιο την εγχώρια βιομηχανία της, κάνει και εξαγωγές. Έτσι προσπαθεί να διατηρηθεί η ταραχώδης κατάσταση στην Συρία και το Ιράκ απολαμβάνοντας και κέρδη από τη διακίνηση του πετρελαίου.
Το κράτος ISIS όμως δεν είναι μία πραγματική κρατική οντότητα αλλά μία πειρατική αξιοποίηση των ανώμαλων καταστάσεων μιας περιοχής. Το τέλος του ISIS σημαίνει τέλος του φθηνού πετρελαίου στην Τουρκία και πρόβλημα στην ενεργειακά σπάταλη οικονομία της. Το ενεργειακό της πρόβλημα διογκώνεται ακόμα περισσότερο και από την επιλογή της να αυξήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις εκτός των συνόρων της.
Η ανάπτυξη των μεθόδων έρευνας υδρογονανθράκων όπως και οι μέθοδοι εξόρυξης τους τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως προχώρησαν πολύ, εξάγοντας σημαντικά αποτελέσματα. Το Ισραήλ και η Αίγυπτος ήδη αντλούν φυσικό αέριο από δικές τους πηγές. Η Κυπριακή Δημοκρατία (το νόμιμο κράτος των ελληνοκυπρίων) επίσης έχει εντοπίσει τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στη δική της ΑΟΖ και έχει δρομολογήσει τις διαδικασίες για τη διάτρηση και την εξόρυξή του.
Μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου αλλά και υδρίτες (τα ένυδρα άλατα μεθανίου) ή methane hydrates φαίνεται να υπάρχουν σ’ αυτή την περιοχή της Ανατολικής και Νότιας Μεσογείου. Οι υδρίτες είναι ένα στερεό υλικό που περιέχει μεθάνιο δηλαδή φυσικό αέριο και θεωρείται το καύσιμο του μέλλοντος. Υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα νότια του Καστελόριζου και της Κρήτης και η Τουρκία θέλει “να τους βάλει χέρι”. Οι Τούρκοι επενδύουν μόνο στα σίγουρα, κατακτούν εδάφη που έχουν πλούτο διότι αυτοί ουδέποτε ανέπτυξαν πλούτο με την εργασία τους σε αντιδιαστολή με τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες που κατακτούσαν υποανάπτυκτες περιοχές και τις ανέπτυξαν με τα δικά τους πρότυπα που γνώριζαν. Αφού ενημερώθηκε η Τουρκία ότι η Ανατολική Μεσόγειος έχει φυσικό αέριο, επιχειρεί να το κατακτήσει. Εάν η κατάκτηση απαιτεί τη σφαγή μερικών χιλιάδων άοπλων πολιτών κάποιου νησιού, αυτό δεν είναι πρόβλημα, ούτε αντίθετο με τη παράδοσή της. Η δική μας ιστορία αλλά και των άλλων λαών της περιοχής έχουν να περιγράψουν πολλές τέτοιες κατακτήσεις τους που πλέουν σε αθώο αίμα.
Η Τουρκία με τον τωρινό πρόεδρό της κατανοεί ότι το να παριστάνει σήμερα την πολιτισμένη Ευρωπαϊκή χώρα σύμφωνα με την πολιτική του Κεμάλ δεν την συμφέρει. Προτιμά να θυμηθεί τις παλαιές μεθόδους του διαλόγου με το γιαταγάνι που ήταν αποτελεσματικότεροι. Ούτως ή άλλως άλλη μέθοδο διαλόγου δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ της. Σ’ αυτό το διάλογο (διάλογος των σπαθιών) ο πιο πειστικός συνομιλητής είναι ο δυνατότερος πολεμικά.
Οι σύμμαχοι μας από το ΝΑΤΟ και οι εταίροι μας στην ΕΕ δεν πέφτουν παρακάτω. Μπορεί να στρώσουν και κόκκινο χαλί για να περάσει η Τουρκία, όπως έκαναν στην Κύπρο. Όμως τα κοιτάσματα φυσικού αερίου είναι μεγάλα και προφανώς δεν θέλουν να τα μοιραστούν με κάποιον και γι’ αυτό τρέχουν για να μας βοηθήσουν, για να τα αποκτήσουν. Βέβαια θα μας δώσουν και εμάς κάτι από τα ενεργειακά αποθέματα μας π.χ. να φυλάμε τις εξορύξεις τους που είναι στη δική μας αυλή από κακόβουλους γείτονες.
Εάν κάποιος φαντάζεται διαφορετικά την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προφανώς δεν την έχει καταλάβει καλά. Η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη είναι όταν είμαστε αλληλέγγυοι με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και όχι το αντίθετο. Αλλιώς τα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας ακόμα και η άδεια Αμμόχωστος θα ήταν από καιρό Ευρωπαϊκό έδαφος και οι τουρκοκύπριοι πολίτες των κατεχόμενων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας με ευρωπαϊκά διαβατήρια.
Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου μας στην Μεσόγειο και οι υδρίτες (methane hydrates) είναι γνωστά από το 2010 και εύλογα μπορεί να αναρωτιέται κανείς, «γιατί ενώ τα γνωρίζαμε, καμία κυβέρνηση μας δεν έκανε ενέργειες για να τα εξασφαλίσει για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό;». Μπορεί κανείς ακόμα να αναρωτιέται «γιατί ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου ανακοίνωνε στο Καστελλόριζο την ένταξή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το 2010 γνωρίζοντας ότι στο βυθό της θάλασσας του νησιού από το οποίο μας ανακοίνωνε την ένταξη στο ΔΝΤ έχουμε τεράστια ενεργειακά αποθέματα, σημαντικότατης αξίας για να αποπληρωθούν όποια δάνεια θέλουμε;».
Αλλά αυτές οι ερωτήσεις είναι για να μην απαντιούνται ποτέ από τα επίσημα χείλη.
Σήμερα τίθεται το ερώτημα εάν θα γίνει πόλεμος στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μεταξύ της Ελλάδας και του γείτονα εξ ανατολάς. Αυτό το ερώτημα έχει σχετικά εύκολη απάντηση. Φανταστείτε ένα σκυλί ροτβάϊλερ που βλέπει μία μπριζόλα ενώ είναι και νηστικό. Υπάρχει περίπτωση το σκυλί να έχει ηθικές αναστολές όπως “δεν είναι δική μου η μπριζόλα” ή κάτι σαν το “δεν είναι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο” ;
Εάν δεν γίνει πόλεμος Τουρκίας – Ελλάδας μπορεί να σημαίνει ότι θα δώσουμε τα ενεργειακά μας αποθέματα που επιμελώς δεν εξορύξαμε τόσο καιρό «για να εξασφαλιστεί η ειρήνη στην περιοχή».
Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να γίνει πόλεμος.
Για να δούμε τι θα γίνει σε περίπτωση πολέμου ας ανατρέξουμε στο πολεμικό μας παρελθόν, απ’ όπου βγαίνουν σημαντικά συμπεράσματα.
Στις 28-10-1940 η 44,5 εκατομμυρίων Ιταλία επιτίθεται στην Ελλάδα των 7,3 εκατομμυρίων κατοίκων. Επειδή φοβόταν το Ελληνικό Ναυτικό που ήταν ανώτερο, η Ιταλία επιτέθηκε μέσω Αλβανίας που κατέκτησε για το σκοπό αυτό και έγινε ρεζίλι ‘’το κορόιδο Μουσολίνι’’ όπως τραγουδά η Βέμπο. Ρεζιλεύτηκε ο στρατός του Μουσολίνι από τους έλληνες στρατιώτες που χρησιμοποίησαν βέλτιστα τα παλαιάς τεχνολογίας (από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο) οπλικά συστήματά τους. Το ορεινό πυροβόλο 3” σχεδίασης του στρατηγού Π. Δαγκλή από τον Α’Παγκόσμιο Πόλεμο, με τα πλεονεκτήματά του, περίμενε τους ιταλούς εισβολείς βάλλοντας ενάντιά τους από τις βουνοκορφές ξαφνιάζοντάς τους και έδωσε τη δυνατότητα στους φαντάρους μας να φωνάξουν « Αέρααααα ». Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Έρχεται να βοηθήσει τον Μουσολίνι ο φίλος του ο Χίτλερ και η 69,8 εκατομμυρίων Γερμανία με την προσαρτημένη 6 εκατομμυρίων Αυστρία να επιτεθούν στην ήδη εμπόλεμη Ελλάδα (μεγάλη παλικαριά του Γερμανικού στρατού). Οι πολεμικές επιχειρήσεις των καλύτερα εξοπλισμένων στρατών εκείνης της εποχής ενάντια στην Ελλάδα διήρκησαν 216 ημέρες από την Ιταλική επίθεση μέχρι την κατάκτηση της Κρήτης και άφησαν το μεγαλύτερο νεκροταφείο γερμανών στρατιωτών εκτός Γερμανίας. Συγκριτικά η Γαλλία όπως και η Πολωνία κατακτήθηκαν σ’ ένα μήνα ενώ για να κατακτήσει η Γερμανία όλη την Ευρώπη οι πολεμικές της επιχειρήσεις διήρκησαν 172 ημέρες.
Η Ελλάδα στην ουσία όμως δεν κατακτήθηκε νομικά ποτέ, διότι, δεν συνθηκολόγησε η κυβέρνηση, αλλά στρατηγός της, στον οποίο είχαν αναθέσει την υπεράσπιση της πατρίδας.
Ο ρίψασπις στρατηγός δεν ακολούθησε το σχέδιο του Γενικού Επιτελείου Στρατού που προέβλεπε δεύτερη γραμμή άμυνας στα Τέμπη που δεν τα διαβαίνει κανείς με πολεμικά μέσα. Αυτό το ήξεραν οι επιτιθέμενοι και για αυτό το αρχικό σχέδιο της επίθεσης τους δεν προέβλεπε την κατάκτηση της Αθήνας, αλλά μόνο της Θεσσαλονίκης.
Τέτοιους στρατηγούς ρίψασπις η Ελλάδα είχε αρκετούς, όπως διαπιστώθηκε αργότερα, οι οποίοι μετά την κατάρρευση του μετώπου ανέλαβαν υπουργικά χαρτοφυλάκια στις κατοχικές κυβερνήσεις της γερμανο-ιταλο-βουλγαρο-κρατούμενης Ελλάδας. Από τους 62 υπουργούς των τριών κατοχικών κυβερνήσεων οι δεκαπέντε (15) υπουργοί ήταν στρατηγοί του Ελληνικού Στρατού (δηλαδή το 25% των υπουργών), στους οποίους η Ελλάδα είχε αναθέσει την υπεράσπιση της χώρας.
Η Ιταλία και η Γερμανία γνώριζαν ότι με τους Έλληνες δεν τα βγάζουν εύκολα πέρα και γι’ αυτό φώναξαν τους φίλους τους Αλβανία και Βουλγαρία να κρατήσουν τον ελληνικό λαό στα δεσμά. Εν κατακλείδι ο στρατός των 7,3 εκατομμυρίων Ελλήνων, με στρατηγούς που μεταξύ τους βρίσκεις ρίψασπις, που δεν τιμάνε τον όρκο τους, σταμάτησαν τους καλύτερα εξοπλισμένους ευρωπαϊκούς στρατούς εκείνης της εποχής που αντιπροσώπευαν την Ιταλία, Αλβανία, Γερμανία-Αυστρία και Βουλγαρία με τότε πληθυσμούς 44,5+1,1+69,8+6,7+7,0=129,1 εκατομμύρια κατοίκων.
Οι στρατιώτες του Ελληνικού Στρατού, αξιοποιώντας πολύ καλά τα χαρακτηριστικά των οπλικών συστημάτων που κατείχαν όπως και οι αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης εν συνεχεία, άλλαξαν την πορεία της ιστορίας. Το έπος του 40 και η συνέχειά του με την Εθνική Αντίσταση, γραμμένο στα βουνά της Ελλάδας, της Αλβανίας, στα οχυρά της γραμμής Μεταξά, στην Κρήτη, στη γέφυρα του Γοργοποτάμου, στη σήραγγα του Κούρνοβου, στη γέφυρα του Ασωπού, από τους απλούς στρατιώτες με τους αξιωματικούς τους, τους απλούς πολίτες πατριώτες μαχητές της Εθνικής Αντίστασης, όλοι τους αντάξιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών γράψανε ιστορία για να διδάσκονται οι επόμενες γενιές.
Αυτά διδάσκονται στις στρατιωτικές σχολές και οι ξένοι στρατιωτικοί. Διδάσκονται επίσης πως ένα τορπιλοβόλο 85ton με τον υποπλοίαρχο Βότση το 1912 βύθισε το 3.000ton καμάρι του τουρκικού στόλου, το θωρηκτό “Φετίχ Μπουλέντ” μέσα στο Θερμαϊκό κόλπο και διέφυγε χωρίς να το αντιληφθεί κανείς. Διδάσκονται τη μάχη στα Δερβενάκια όπου οι 2.500 ένοπλοι του Κολοκοτρώνη σε μάχη με το 30.000 επαγγελματικό ασκέρι του Δράμαλη άφησαν στο πεδίο των μαχών θύματα 3.000 Οθωμανούς στρατιώτες και κάποιες πηγές αναφέρουν για 4 θύματα από την πλευρά των ελλήνων. Διδάσκονται επίσης σε όλα τα σχολεία του κόσμου τη μάχη στις Θερμοπύλες όπου 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς κρατούσαν το πέρασμα μαχόμενοι με 5 μυριάδες Πέρσες πολεμιστές (μυριάδες = 10.000) δηλαδή περσικός στρατός 50.000 πολεμιστών χάρη στην υψηλή τεχνολογία των οπλικών τους συστημάτων. Το πέρασμα δεν έπεφτε μέχρι την προδοσία του Εφιάλτη, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι έλληνες μαχόμενοι, υπερασπίζοντας την πατρίδα τους χωρίς να παραδοθούν. Η Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από ήρωες που δοξάζουν την Ελλάδα υπερασπίζοντάς την και Εφιάλτες που προδίδουν αυτή τη χώρα.
Συμπέρασμα από την ιστορική αναδρομή είναι ότι τους ξένους εισβολείς εξ ανατολάς σε περίπτωση πολέμου δεν τους φοβάται ο Έλληνας. Ο στρατός, το ναυτικό και η αεροπορία τα βγάζει πέρα με αυτούς, οι εσωτερικοί εχθροί είναι οι επικίνδυνοι. Οι Τούρκοι δεν ρισκάρουν, παραδοσιακά δεν ρισκάρουν, είναι παλικάρια μόνο όταν ξέρουν ότι κάποιος θα ανοίξει την κερκόπορτα.
Εάν η Τουρκία επιχειρήσει πολεμική επίθεση στην Ελλάδα μπορεί να σημαίνει ότι η χώρα προδόθηκε εκ των έσω.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου