Δημήτρης Κωνσταντινίδης
Γαλιφιές για τα μάτια του δυτικού κόσμου από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν.
Ζητά πλήρη εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάνης σήμερα ενώ επανειλημμένως στο εσωτερικό της χώρας του, την έχει χαρακτηρίσει «ως την απαρχή του κακού για την Τουρκία».
Πιστεύω ότι ο Ερτογάν ουσιαστικά ζητά την «πλήρη εφαρμογή» και όπου διαφωνούμε να το ξανασυζητήσουμε.
Να ξαναβάλει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την Συνθήκη, κάτι που δεν δέχθηκε ποτέ η Ελληνική πλευρά.
Είναι η ίδια ακριβώς πολιτική που ασκούσαν οι κεμαλιστές τα τελευταία 50 χρόνια.
Αν πάντως επιθυμεί την πλήρη εφαρμογή τα άρθρα 12-13-14-15 και 16 θα τον αναγκάσουν να:
1.Σταματήσει τις στρατιωτικές αεροπορικές υπερπτήσεις πάνω από το Αιγαίο.
2. Σχετική αυτονομία σε Ίμβρο και Τένεδο.
3. Άμεση αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας στα Ίμια και όλες τις βραχονησίδες των Δωδεκανήσων που τότε άνηκαν στην Ιταλία και με την συνθήκη των Παρισίων δόθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα.
Επειδή όμως αυτά δεν πρόκειται να τα δεχθεί η Τουρκία, όποιος πιστεύει το αντίθετο ή αφελής είναι ή δεν έχει την παραμικρή ιδέα πως λειτουργεί η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Ας δούμε αναλυτικά τα άρθρα της συνθήκης της Λωζάνης.
ΑΡΘΡΟ 12.
Η απόφαση που ελήφθη στις 13 Φεβρουαρίου 1914 από τη Διάσκεψη του Λονδίνου, δυνάμει των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17ης-30ης Μαΐου 1913 και της 15ης Συνθήκης της Αθήνας της 1ης-14ης Νοεμβρίου 1913 , Η οποία κοινοποιήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση στις 13 Φεβρουαρίου 1914 σχετικά με την κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός από τα νησιά Ίμβρος, Τένεδο και Κουνέλι, ιδιαίτερα τα νησιά Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης , Της Χίου, της Σάμου και της Νικαριά, επιβεβαιώνεται, με την επιφύλαξη των διατάξεων της παρούσας Συνθήκης σχετικά με τα νησιά που υπάγονται στην κυριαρχία της Ιταλίας και αποτελούν το αντικείμενο του άρθρου 15.
Εκτός από τις διατάξεις της παρούσας Συνθήκης περί αντιθέτου, τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη των τριών μιλίων από την ακτή της Ασίας παραμένουν υπό την τουρκική κυριαρχία.
ΑΡΘΡΟ 13.
Προκειμένου να διασφαλιστεί η διατήρηση της ειρήνης, η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει να τηρήσει τους ακόλουθους περιορισμούς στα νησιά Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Νικαριά:
(I) Στις εν λόγω νησίδες δεν θα δημιουργηθεί ναυτική βάση και δεν υπάρχει οχύρωση.
(2) Απαγορεύεται στα ελληνικά στρατιωτικά αεροσκάφη να πετούν πάνω από την επικράτεια της ανατολικής ακτής. Αντίστροφα, η τουρκική κυβέρνηση θα απαγορεύσει το στρατιωτικό τους αεροσκάφος να πετάξει πάνω από τα εν λόγω νησιά.
(3) Οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στα εν λόγω νησιά θα περιορίζονται στο κανονικό στρατιωτικό σώμα που μπορεί να εκπαιδευτεί επιτόπου, καθώς και σε δύναμη χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογα με τη δύναμη της χωροφυλακής και Αστυνομία που υπάρχει σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
ΑΡΘΡΟ 14.
Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, που παραμένουν υπό την τουρκική κυριαρχία, απολαμβάνουν μια ειδική διοικητική οργάνωση που αποτελείται από τοπικά στοιχεία και παρέχει κάθε εγγύηση για τον αυτόχθονο μη μουσουλμανικό πληθυσμό όσον αφορά την τοπική διοίκηση και την προστασία των προσώπων και των περιουσιών. Η διατήρηση της τάξης θα εξασφαλίζεται σε αυτό από μια αστυνομική δύναμη προσληφθείσα από τον τοπικό πληθυσμό από την τοπική διοίκηση που προβλέπεται παραπάνω και τίθεται υπό τη διαταγή της.
Οι συμφωνίες που έχουν συναφθεί ή ενδέχεται να συναφθούν μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σχετικά με την ανταλλαγή του ελληνικού και του τουρκικού πληθυσμού δεν θα εφαρμοστούν στους κατοίκους των νησιών Ίμβρος και Τενέδο.
ΑΡΘΡΟ 15.
Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας από όλα τα δικαιώματα και τον τίτλο στα ακόλουθα νησιά: Στάμπαλιας (Αστραπάλια), Ρόδος (Ρόδος), Κάλκι (Χάρκι), Σκάρνταντο, Κασσό (Casso), Πεσόπουλος, Μισύρος ), Τη Λέρο, την Πάτμο, τη Λειψώνα, τη Σύμη και την Κω (Κω), τα οποία σήμερα καταλαμβάνουν η Ιταλία και τα νησάκια που εξαρτώνται από αυτά, καθώς και το νησί Καστελορίζζο.
ΑΡΘΡΟ Ι6.
Η Τουρκία παραιτείται από όλα τα δικαιώματα και τον τίτλο σε σχέση με τα εδάφη που βρίσκονται εκτός των συνόρων της παρούσας συνθήκης και τα νησιά εκτός εκείνων για τα οποία αναγνωρίζεται η κυριαρχία της με την εν λόγω συνθήκη, καθώς και για το μέλλον αυτών των εδαφών και νησιών. Να διευθετηθούν από τα ενδιαφερόμενα μέρη.
Οι διατάξεις του παρόντος άρθρου δεν θίγουν τυχόν ειδικές ρυθμίσεις που απορρέουν από τις σχέσεις γειτονίας που έχουν συναφθεί ή ενδέχεται να συναφθούν μεταξύ της Τουρκίας και οποιωνδήποτε ορίων των χωρών.
Δημοσίευση σχολίου