Τo αυξανόμενο κύμα εθνικισμού και ισλαμισμού στην Τουρκία ίσως την ωθήσει να αποκτήσει τα δικά της Όπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) με προτίμηση σε αυτά μεγάλου βεληνεκούς. Καθώς η Τουρκία αισθάνεται ή είναι απειλούμενη από πραγματικούς ή – περισσότερο – φανταστικούς εχθρούς θεωρείται πως πρέπει να κατέχει τη μέγιστη δυνατή αποτρεπτική ικανότητα για την άμυνά της, αλλά και μεγάλη ισχύ και αυτοπεποίθηση για επιθετικούς σκοπούς.
Του Μπουράκ Μπεγκντίλ
BESA Center
Ακριβώς όμως οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς και οι πυρηνικές κεφαλές είναι απίθανο να αποκτηθούν. Το ερώτημα όμως δεν είναι αν η Τουρκία μπορεί να αποκτήσει επικίνδυνα όπλα αλλά το γιατί το επιθυμεί.
Θεωρητικά το σιιτικό Ιράν και η σουνιτική Τουρκία (οθωμανική και σύγχρονη) διαβιούν εν ειρήνη για σχεδόν 400 χρόνια με τα σύνορά τους να μην έχουν αλλάξει από το 1639. Βέβαια έχουν παραμείνει περιφερειακοί ανταγωνιστές, αντίπαλοι και απειλή ασφαλείας το μεν για τη δε και αντίστροφα. Στις μέρες μας μάλιστα είναι ανοιχτά θρησκευτικοί αντίπαλοι.
Σύμφωνα με τον Τούρκο διπλωμάτη και πρέσβη στο Ισραήλ Κεμάλ Οκέμ, η Άγκυρα συμμερίζεται τις ανησυχίες της Ιερουσαλήμ για τις περιφερειακές φιλοδοξίες του Ιράν, ειδικά τις πυρηνικές. «Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αποτελεί αιτία ανησυχίας για όλους. Το Ιράν μας βλέπει ως στρατηγικό ανταγωνιστή και υπάρχει ανάγκη για περιορισμό αυτών», δηλώνει.
Οι ανησυχίες για ένα «πυρηνικό» Ιράν είναι κρυφό μυστικό στην Άγκυρα. Επισήμως για την Τουρκία κίνδυνος είναι ένα πυρηνικό Ισραήλ και όχι το Ιράν. Βάσει μάλιστα της θέσης αυτής η Τουρκία αντιμάχεται το Ισραήλ στη Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας (IAEA).
Στην πραγματικότητα η Τουρκία νιώθει απειλούμενη και από το Ιράν και το Ισραήλ. Έτσι, οι σχετικές τουρκικές φιλοδοξίες αντανακλούν πρώτον την επιθυμία της να καταστεί περιφερειακή δύναμη και δεύτερον να αποκτήσει δύναμη αποτροπής εναντίον ενός μεγάλου αριθμού αντιπάλων.
Βάσει λοιπόν των σχεδιασμών της αυτών, στα τέλη του 2011, το κρατικό ερευνητικό ίδρυμα TUBITAK, ανακοίνωσε πως οι επιστήμονές του σύντομα θα ολοκλήρωναν την κατασκευή ενός πυραύλου βεληνεκούς 1.500 χλμ. και το 2014 ενός δεύτερου με βεληνεκές 2.500 χλμ.
Ένας ακόμα πύραυλος βεληνεκούς 800 χλμ. θα ήταν έτοιμος για δοκιμές. Η διαταγή για το εν λόγω πρόγραμμα προερχόταν απευθείας από τον Ερντογάν. Το πρόγραμμα αυτό όμως θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί περίεργο τεχνολογικά, αλλά και πολιτικά.
Η Τεχεράνη δεν είναι η μόνη εν δυνάμει εχθρική πρωτεύουσα που θα μπορούσε να πληγεί με έναν πύραυλο βεληνεκούς 2.500 χλμ. Μια ματιά στον χάρτη δείχνει το Αλγέρι, το Αμάν, το Άμστερνταμ, την Αθήνα, τη Βαρκελώνη, τη Βυρηττό, το Βερολίνο, το Κάιρο, την Κοπεγχάγη, τη Δαμασκό, τη Τζέντα, το Κίεβο, το Λονδίνο, το Μιλάνο, τη Μόσχα, το Παρίσι, τη Ρώμη, την Στοκχόλμη, την Ιερουσαλήμ, την Τρίπολη, τη Βιέννη, τη Βαρσοβία και τη Ζυρίχη.
Όμως η Τουρκία ανακοίνωσε το πρόγραμμα το 2011 όταν οι σχέσεις της με το Ιράν είχαν επιδεινωθεί και η Τεχεράνη υποστήριζε ότι κατείχε πυραύλους Shahab-3, βεληνεκούς 1.300 χλμ. Το 2013 Τούρκοι αξιωματούχοι ανέφεραν πως ο πύραυλος των 800 χλμ. της TUBITAK θα χρησιμοποιείται σε πλήγματα κατά αντιπάλων αεροδρομίων και ναυστάθμων.
Δοκιμάστηκε μάλιστα, εκτοξευόμενος από αεροσκάφη στη Μαύρη Θάλασσα επιτυχώς. Ο πύραυλος των 1.500 χμλ. θα έπρεπε να έχει εκτοξευθεί το 2014 και αυτός των 2.500 χλμ. σε επόμενη ημερομηνία. Ωστόσο, από τότε δεν υπάρχει καμία επίσημη αναφορά.
Η ανακοίνωση των προγραμμάτων αυτών πάντως αποδείχθηκαν μη σοφή κίνηση. Πέραν του τεραστίου προβλήματος πρόσβασης στα απαραίτητα υλικά κατασκευής η Τουρκία με τις μη ρεαλιστικές νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες θέλει να αναβιώσει τον οθωμανικό στρατό, εξοπλισμένο με ισχυρά όπλα; Είναι όμως οι πύραυλοι η καλύτερη λύση;
Οι βαλλιστικοί πύραυλοι συχνά δεν έχουν ακρίβεια βολής και μπορούν να μεταφέρουν πολεμικές κεφαλές, κατά μέσο όρο 500-1000 κιλών. Την ίδια ώρα ένα F-16 μπορεί να μεταφέρει οπλικό φορτίο 4-5 φορές μεγαλύτερο. «Κράτη-παρίες» όμως προτιμούν τους πυραύλους διότι μπορούν να μεταφέρουν βιολογικές, χημικές ή πυρηνικές κεφαλές.
Γιατί όμως η Τουρκία, μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, με ισχυρή αεροπορίας να καταφύγει σε τέτοιες μεθόδους; Με ποιες από όλες τις χώρες εντός ακτίνας δράσης 2.500 χλμ. θεωρεί η Άγκυρα ότι μπορεί να εμπλακεί σε πόλεμο; Ποιους στόχους θέλει να πλήξει; Έχει σχέδια απόκτησης πυρηνικών, χημικών ή βιολογικών όπλων στο μέλλον;
Προφανώς η Τουρκία νιώθει πιο απομονωμένη και επιδιώκει τη λύση της μέγιστης δυνατής αποτροπής για να επιβιώσει και αντεπιτεθεί. Η Τουρκία του Ερντογάν ζητά πολλά περισσότερα από πυραύλους.
Καθώς ο σιωπηλός πόλεμος του Ερντογάν με τη Δύση λαμβάνει πιο επιθετική μορφή, ένας μουσουλμάνος ιμάμης που είναι γνωστό πως είναι ο θρησκευτικός μέντορας του Ερντογάν, εκφράζει αυτό που πολλοί Τούρκοι πιστεύουν. Η Τουρκία χρειάζεται δικά της Όπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ/WMD).
Ο Χαϊρετίν Καραμάν, αρθογράφος και φανατικός υπέρμαχος του Ερντογάν σε φιλοκυβερνητική εφημερίδα έγραψε στις 16 Μαρτίου: «Χρειάζεται να σκεφτούμε την παραγωγή τέτοιων όπλων αντί να τα αγοράσουμε, χωρίς να χάσουμε καθόλου χρόνο και αδιαφορώντας για το τι θα πει η Δύση. Ας τα φτιάξουμε ώστε να ισορροπήσουμε με τη Δύση, αλλά ας μην τα χρησιμοποιήσουμε εκτός αν είναι απαραίτητο».
Άρα αντίπαλος είναι η Δύση και εναντίον αυτής χρειάζονται τα ΟΜΚ. Η πολιορκία της Βιέννης από τους Οθωμανούς απέτυχε το 1683. Φαίνεται όμως πως οι νέο-Οθωμανοί είναι αποφασισμένοι να φτάσουν και πάλι στις πύλες της Ευρώπης ή τουλάχιστον έχουν την φιλοδοξία αυτή.
Ωστόσο, η απόκτηση πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς με ακρίβεια πλήγματος είναι σχεδόν απίθανη από την Τουρκία, δεδομένων των τεχνολογικών και πολιτικών φραγμών. Η απόκτηση πυρηνικών κεφαλών είναι ακόμα πιο απίθανη. Το πρόβλημα πάντως για τους δυτικούς «φίλους και συμμάχους» της Τουρκίας δεν είναι ο κίνδυνος απόκτησης από την Άγκυρα πυραύλων ή πυρηνικών. Είναι η ισλαμική ιδεολογία που ενθαρρύνει τους ηγέτες της να τρέφουν τέτοιες φιλοδοξίες.
Δημοσίευση σχολίου