Γράφει ο Αλέξανδρος Θ. Δρίβας
Το πολυαναμενόμενο πραξικόπημα, έλαβε χώρα στην Τουρκία. Εν τέλει, φάνηκε πως ήταν μια αποτυχημένη απόπειρα. Πριν δούμε κάποιες σκέψεις αναλυτικά πάνω σε αυτήν την αποτυχημένη πραξικοπηματική απόπειρα, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε δύο σημαντικές διαπιστώσεις.
Πρώτον, ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Δεύτερον είναι αρκετά πρώϊμο να προβούμε σε σίγουρες θέσεις αναφορικά με τα όσα έλαβαν τις προηγούμενες ώρες στην Τουρκία. Κατά αυτόν τον τρόπο, οι παρακάτω εκτιμήσεις συνιστούν περισσότερο μια εκλογικευμένη αίσθηση, παρά κάποια τελική αποτίμηση.
Το χρονικό ενός πραξικοπήματος.
Ο Ταγίπ Ερντογάν, βρισκόταν σε διακοπές. Από αυτό το γεγονός, ξεκινά και η προβληματική του πραξικοπήματος. Οι συνωμότες-πραξικοπηματίες μερίδας του τουρκικού στρατού, δεν επιχειρούν να συλλάβουν τον Ταγίπ Ερντογάν. Βεβαίως, κάποιος μπορεί να υποστηρίξει οτι η απουσία του από αστικά κέντρα στα οποία βρίσκονται οι κύριοι διοικητικοί μοχλοί του τουρκικού κράτους, υπήρξε σύμμαχος των πραξικοπηματιών.
Οι πρόσφατες εκλογές που έλαβαν χώρα στην Τουρκία, ανέδειξαν τον Ερντογάν απόλυτο κυριάρχο στην Τουρκία. Η συγκεκριμένη εξέλιξη, αιφνιδιάσε τη Δύση. Τόσο στην Ε.Ε, όσο και στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ, μερίδα κύκλων που επηρεάζουν αποφάσεις ή/και συνιστούν γραφεία αποφάσεων, θεωρούσαν και θεωρούν πως ο Ερντογάν (προσωποπαγώς) αποτελεί το κύριο πρόβλημα σε ζητήματα συνεργασίας και συνεννόησης. Βεβαίως, το ίδιο ίσχυε μέχρι κάποιον καιρό και με την Αίγυπτο. Πριν τις τουρκικές εκλογές, ο Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας στο ναδίρ τις σχέσεις του με ΗΠΑ, Ρωσία και Ισραήλ, βρήκε στήριγμα στη Γερμανία. Η αδιαλλαξία του στις διαπραγματεύσεις για το προσφυγικό και το αίτημά του για άνοιγμα των κεφαλαίων που είναι απαραίτητα για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε, την ώρα που περιόριζε όλο και περισσότερο την ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία, έφερε τη δυσαρέσκεια και του Βερολίνου, το οποίο προσπαθούσε να συνεννοηθεί περισσότερο με τον Αχμέτ Νταβούτογλου.
Ο Ερντογάν, οδήγησε σε παραίτηση τον Νταβούτογλου και από εκεί και μετά οι σχέσεις Τουρκίας και Γερμανίας, βαίνουν διαρκώς επιδεινούμενες. Ο Ταγίπ Ερντογάν, φτάνει στο zero point της εξωτερικής του πολιτικής. Ωστόσο, η απομάκρυνση Νταβούτογλου από τη θέση του πρωθυπουργού, (εμπνευστή της εκ θεμελίων προβληματικής πολιτικής των μηδενικών τριβών) σε συνδυασμό με την ολική χρεωκοπία της εξωτερικής πολιτικής που ως Υπεξ ο Νταβούτογλου σφυρηλάτησε, εξασφάλισαν στον Ερντογάν μια ελευθερία κινήσεων έτσι ώστε να βαδίσει προς στο status quo ante. Αμέσως μετά την επιδείνωση των σχέσεων με τη Γερμανία και την Ε.Ε, ο Ερντογάν προσπάθησε σθεναρά στο να υπάρξει επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ, ενώ απέστειλε και απολογητική επιστολή προς τον Πρόεδρο Πούτιν.
Ο οξυδερκής και πολιτικά- επτάψυχος Ερντογάν.
Ταυτόχρονα, μια διαφαινόμενη ήττα στη Συρία εξελισσόταν για την Τουρκία ενώ οι φθορές από του Κούρδους και τα τρομοκρατικά χτυπήματα, έδειχναν πως οδηγούν με γοργούς ρυθμούς την Τουρκία, προς το δρόμο μιας επικίνδυνης αποσταθεροποίησης.
Για το πραξικόπημα, πολλά θα ακουστούν και κυρίως για το πώς την ώρα που η μία αίτηση ασύλου διαδεχόταν την άλλη (εκ μέρους του Ερντογάν) οι πραξικοπηματίες άρχισαν να χάνουν τις θέσεις τους. Βεβάιως, το έργο γίνεται ακόμη πιο δύσκολο καθώς η πληροφόρηση ήταν περιορισμένη και γεμάτη σύγχυση, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε κρίση, ειδικά αν προσθέσουμε τους περιορισμούς που υφίστανται στην Τουρκία. Επομένως, εδώ πρέπει να κοιτάξουμε το αποτέλεσμα. Το σποτέλεσμα, αναβαπτίζει τον Ερντογάν και τον καθιστά «θύμα» μιας αντιδημοκρατικής ενέργειας, μιας ενέργειας του «κεμαλικού κατεστημένου» (θα έλεγε ένας ψηφοφόρος του Ερντογάν) που προσπαθεί να θέσει εμπόδιο στο κυβερνητικό έργο του ΑΚΡ.
Η αστάθεια της χώρας που προήλθε από τα λάθη και τους μαξιμαλισμούς της Τουρκίας στην εξωτερική της πολιτική, μετατοπίζεται στο ζήτημα της νομιμότητας της κυβέρνησης του ΑΚΡ. Με τα τωρινά δεδομένα, όπως και αν έλαβε χώρα το πραξικόπημα, ο Ερντογάν δίνει τη χαριστική βολή στον κεμαλισμό. Το σημαντικότερο, μπορεί να εξασφαλίσει πολιτικό χρόνο για να επαναπροσδιορίσει την εξωτερική του πολιτική και να καταδείξει στη Δύση πως είναι πολιτικά «επτάψυχος» και πως μάταια περιμένουν ορισμένα κράτη κάποια ανατροπή του. Παράλληλα, μπορεί να περάσει στην αντεπίθεση και να κατηγορήσει τον Φετουλάχ Γκιουλέν, συνδέοντας το πραξικόπημα με δικές του ενέργειες (αδιάφορο το αν ευσταθεί ή όχι). Επομένως, το μήνυμα του Ερντογάν πηγαίνει και στο εσωτερικό (ως «Ερντογάν ή τανκς») αλλά ακι στο εξωτερικό, δείχνοντας πως τις προηγούμενες ώρες, κέρδισε ουσιαστικά άλλη μια εκλογική αναμέτρηση και ίσως, την πιο καθοριστική.
Όχι καλή εξέλιξη για τον τουρκικό λαό και την Τουρκία.
Ο Ερντογάν, φαίνεται πως έχει αποφασίσει πως θα «πέσει» μαζί με την Τουρκία. Αν η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος έχει κάτι καλό να δώσει ως μάθημα στη Δύση, είναι η μάταιη προσμονή της πως ο ερντογανισμός, μπορούσε να ανατραπεί. Ο Ερντογάν, έχει «καταπιεί» τον κεμαλισμό και έχει βαθιές ρίζες στην εξουσία της Τουρκίας, δημιουργώντας ουσιαστικά την «Εποχή Ερντογάν».
Μεγάλη μερίδα του τουρκικού λαού, ανάλογα με τους ρυθμούς που θα προχωρήσει ο πόλεμος του ΑΚΡ με την τρομοκρατία, (και όλα τα παρεπόμενα αυτής, καθίζηση τουριστικού προϊόντος, φυγή κεφαλαίων κτλ) αλλά και με την πολιτική που θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα ο Ερντογάν (η Τουρκία συνεχίζει να βρίσκεται σε δεινή θέση στις διεθνείς της σχέσεις) θα αυξάνει ή θα μειώνει τη δυσαρέσκειά του στο π΄ροσωπο του Ερντογάν, ο οποίος έχει όπως και να έχει, φανατικό εκλογικό κοινό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το τι έγινε με το πραξικόπημα και πώς έγινε, ίσως δεν καταφέρουμε να το μάθουμε με βεβαιότητα, το μόνο βέβαιο είναι πως η αστάθεια στην Τουρκία συνεχίζεται και βαίνει κλιμακούμενη και πως ο Ερντογάν, θα αξιοποιήσει αυτήν τη νέα λευκή επιταγή που εξασφάλισε προκειμένου να προβεί σε πολιτικές που αλλιώς θα είχαν μοιραίο πολιτικό κόστος για εκείνον, Μένει να δούμε ποιές θα είναι αυτές οι πολιτικές και ποιά η αντίδραση της Δύσης αλλά και των κρατών που γειτνιάζουν με την Τουρκία.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου