Η διεθνής πολιτική σιχαίνεται τις «απόλυτες καταστάσεις», καθώς τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, αφού τα πάντα κινούνται σε ένα απέραντο γκρίζο. Και όσοι εμφανίζουν το ένα ή το άλλο «παντοδύναμο» που… σαρώνει, είτε αφελείς είναι, είτε έμμισθοι. Τόσο απλά.
Αυτό αποδεικνύεται σε μια ακόμα περίπτωση, αυτή του Ιράν, που πολύ πρόσφατα κατόρθωσε να βγει από τη διεθνή απομόνωση και κάνει τα πρώτα του προσεκτικά βήματα στη διεθνή «σκακιέρα» χωρίς το βάρος των κυρώσεων, ως μια φυσιολογική και ουχί δακτυλοδεικτούμενη χώρα, με την οποία για να μιλήσεις θα έπρεπε να πάρεις μέτρα ασφαλείας ώστε ει δυνατόν να μην εντοπιστείς.
Το Ιράν, με τη συμφωνία που υπέγραψε, «πήρε κεφάλι» από τη Σαουδική Αραβία σε όρους επιρροής στη Μέση Ανατολή, με αποτέλεσμα τα αντίποινα των Σαουδαράβων υπό τη μορφή της εκτέλεσης του σημαντικότερου σιίτη κληρικού στο βασίλειο, του Νιμρ Αλ Νιμρ.
Η Τεχεράνη, παρότι τηρεί χαμηλό προφίλ, είναι εμφανές ότι παίζει ρόλο στο διπλωματικό γίγνεσθαι της περιοχής στην προσπάθεια ελέγχου των πολλαπλών προβλημάτων ασφαλείας και όχι μόνο της ευρύτερης περιοχής. Ωστόσο, η τακτική επικράτηση και η έξοδος από την απομόνωση, δεν της επιλύει όλα τα προβλήματα κι αυτό φαίνεται από τις κινήσεις στις οποίες προβαίνει.
Παρά τη μετωπική με τους Σαουδάραβες, εντύπωση προκαλεί η πρόσκληση στη Σαουδική Αραβία και τα μέλη του OPEC για διάλογο, καθώς η παράταση της κατάστασης με τις πολύ χαμηλές διεθνείς τιμές του πετρελαίου πλήττει καίρια τα οικονομικά συμφέροντα αμφοτέρων των πλευρών, οπότε υπάρχει κοινό συμφέρον επί τη βάσει του οποίου μπορεί να υπάρξει συνεννόηση.
Βέβαια, σε δεινή οικονομική κατάσταση, αναλογικά, δε βρίσκονται η Σαουδική Αραβία και οι μοναρχίες του Κόλπου που διαθέτουν ρευστό, αλλά η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, οπότε και ο σουνιτικός κόσμος έχει εδώ το δικό του πλεονέκτημα. Άρα, αναπόφευκτα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση η οποία ποτέ δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει αμιγώς ενεργειακά και οικονομικά θέματα.
Σε αντίθεση με αυτό που συνήθως πιστεύουν οι έχοντες εκπαιδευτεί να βλέπουν μονάχα οθόνες και νούμερα, το οικονομικό παίγνιο διεθνώς είναι υποσύνολο του γεωπολιτικού και οι στοχεύσεις σε αυτό το επίπεδο ενίοτε οδηγούν σε επιλογές που θα μπορούσαν και να μη βγάζουν νόημα εάν εκτιμηθούν με αμιγώς οικονομικά κριτήρια.
Σε κάτι τέτοιες ισορροπίες όμως, κρίνεται συχνά και η τύχη άλλων ηγετών και καθεστώτων, όπως στην περίπτωσή μας, του Άσαντ στη Συρία, με τη διαπραγμάτευση εξισορρόπησης των συμφερόντων να περιλαμβάνει πολλούς παράγοντες, σε μια αέναη διαδικασία πάρε-δώσε…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου