Μπορεί τα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη να μας ενόχλησαν πάρα πολύ και να θεωρήσαμε ότι η αναφορά του Γερμανού επισήμου ότι 3.000 Έλληνες κάνουν τη δουλειά που κάνουν μόλις 1.000 Γερμανοί και να θεωρήσαμε ότι αποτυπώνει την αλήθεια του αντιπαραγωγικού χαρακτήρα του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα, όμως, η αναφορά αυτή δίνει την ευκαιρία κι ενός ευρύτερου σχολίου το οποίον φοβούμαστε ότι θα δυσαρεστήσει τον κατά τα άλλα συμπαθή σε εμάς κύριο Φούχτελ.
Φίλος της Ελλάδας δηλώνει και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητήσουμε. Όμως όπως προφανώς θα γνωρίζει και θα συμμερίζεται, μεταξύ φίλων πρέπει να λέγονται αλήθειες… Την αφορμή για το σχόλιο μας τη δίνει ο δήμαρχος του Λαγκαδά στη Θεσσαλονίκη ο οποίος προωθεί τη περιοχή με σκοπό να τραβήξει Γερμανούς επισκέπτες. Στη συνάντηση που είχε με τον κ. Φούχτελ ήταν αποστομωτικός.
Του ανέφερε, ότι ο Δήμος Λαγκαδά έχει μόλις 70 εργαζόμενους καθαριότητας και πρασίνου, οι οποίοι σε καθημερινή βάση έχουν να επιμεληθούν τον ευπρεπισμό στα 47 χωριά που περιλαμβάνει ο δήμος, 64 σχολικές μονάδες και 40 γηπεδικές εγκαταστάσεις: «Θα αναρωτιέστε πώς τα καταφέρνουν… Μάλλον κ. υπουργέ, σε αντίθεση με τις τελευταίες δηλώσεις σας, 70 Έλληνες εργαζόμενοι αποδίδουν όσο 500 Γερμανοί»! Θα πρέπει να αισθάνθηκε άβολα ο Φούχτελ!
Ωστόσο, το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Κι αυτό που δεν κατόρθωσε να δει ο Γερμανός, είναι ότι άλλο πράγμα είναι ένα σάπιο σύστημα σαν το ελληνικό, το οποίο καλώς το κατακεραύνωσε, όλοι το κάνουμε εξάλλου, ανεξαρτήτως του πόσο έτοιμος είναι ο καθένας από εμάς να το αλλάξουμε, κι άλλο το να αναγάγουμε τη συστημική ανεπάρκεια αποκλειστικά στους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, η σωστή διατύπωση στο περίπου θα ήταν ότι «το γερμανικό σύστημα επιτρέπει σε 1.000 υπαλλήλους στους ‘γερμανικούς ΟΤΑ’ να κάνουν τη δουλειά που το ελληνικό σύστημα αναμένει από 3.000 υπαλλήλους».
Διότι εάν το πάμε σε επίπεδο ανθρώπων, θα μπορούσαμε να γράψουμε… διδακτορική διατριβή αναφέροντας παραδείγματα Γερμανών πολιτών σε διάφορα επαγγέλματα, των οποίων το κοινό χαρακτηριστικό είναι η παντελής έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας, η τυπολατρία, η προσκόλληση σε κανόνες που έχουν δοθεί ακόμα κι αν στην πράξη, με βάση την κοινή λογική προκύψει ότι δυσχεραίνουν την εξέλιξη κάποιου έργου και γενικότερα μια ακαμψία που κάνει τον άνθρωπο να μοιάζει περισσότερο με ρομπότ και λιγότερο με ζωντανό οργανισμό…
Θα περιοριστούμε να αναφέρουμε ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα για δυο λόγους: Πρώτον, διότι είναι αυτό που λέμε… «καραμπινάτη απόδειξη» και δεύτερον διότι εάν σε τόσο υψηλό επίπεδο συμβαίνουν αυτά, φανταζόμαστε τι συμβαίνει παρακάτω… Έτσι για να μαζεύονται και ορισμένοι και να θέτουν τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις.
Προσφάτως λοιπόν ο Γερμανός επικεφαλής του ευρωπαϊκού αεροδιαστημικού κολοσσού της EADS που κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από τη Γερμανία, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον έτερο κολοσσό, τη βρετανική BAE Systems, με στόχο τη συγχώνευση, η οποία θα δημιουργούσε τη μεγαλύτερη εταιρία στον κόσμο. Το «όραμα» όντως μοιάζει εντυπωσιακό. Έλα όμως που ο υπεύθυνος της EADS δεν είχε τη στοιχειώδη κρίση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην πολιτική του διάσταση και το αντιμετώπισε όπως θα έκανε για κάθε επιχειρηματική συμφωνία!
Εν ολίγοις, ένα στέλεχος το οποίος διαχειρίζεται χρήματα που ισοδυναμούν με τους εθνικούς προϋπολογισμούς πολλών κρατών μαζί, αποδείχθηκε τόσο πολύ «φελλός» (ο χαρακτηρισμός είναι της βρετανικής πηγής που μας διηγήθηκε την υπόθεση) ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι μια τέτοια συμφωνία θα επηρέαζε όχι μόνο τις διμερείς σχέσεις Βρετανίας-Γερμανίας, αλλά τις ισορροπίες σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, ακόμα και τις ευρωατλαντικές σχέσεις! Τι έκανε; Λάθος ερώτηση. Τι έκανε και τι δεν έκανε είναι το θέμα!
Αυτό που έκανε είναι να χαρίσει μερικά ωραία εγκεφαλικά επεισόδια στην κυβέρνηση της Γερμανίας στο Βερολίνο που έμαθε για τις συνομιλίες μετά τη σχετική ανακοίνωση! Δηλαδή, μιλάμε για απίστευτο τύπο – πλέον δεν θέλει η καγκελαρία να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό – ο οποίος θεώρησε φυσιολογικό να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια όχι μόνο την πολιτική εξουσία, αλλά τον μεγαλύτερο πελάτη της εταιρίας του, το χέρι δηλαδή που τον ταΐζει!
Τούτων λεχθέντων προκύπτει αβίαστα το τι δεν έκανε λόγω βλακείας. Δεν ενημέρωσε την κυβέρνηση του Βερολίνου ώστε να άρει το πράσινο φως και να προχωρήσει. Εάν γνωρίζαμε αυτές τις… μικρολεπτομέρειες θα είχαμε στοιχηματίσει όλη μας την περιουσία στην κατάρρευση των συνομιλιών για τη συγχώνευση…
Δεν ξέρουμε εάν ο κύριος Φούχτελ γνωρίζει αυτή την ιστορία, πιθανότατα ναι, αφού όπως πληροφορηθήκαμε νουνεχείς Γερμανοί κυβερνητικοί το συζήτησαν για αρκετό χρονικό διάστημα… Αυτό που θα θέλαμε να του πούμε όμως είναι, ότι εάν υιοθετήσει την κριτική που ασκήσαμε στην αρχή – δεν χρειάζεται να μας το πει, απλά να το σκεφτεί μόνος του! – τότε τα νούμερα που έδωσε στο αρχικό του σχόλιο θα πρέπει διαφοροποιηθούν, μαζί με τη δήλωση και να γίνουν από ελληνικής πλευράς κάπως έτσι: «Εάν λόγω της κρίσης η Γερμανία χρειαστεί να προβεί ποτέ σε περικοπές, τότε μία λύση είναι για κάθε 1.000 Γερμανούς στη τοπική αυτοδιοίκηση να προσλάβει 300 Έλληνες σαν αυτούς στον Λαγκαδά, οι οποίοι θα βγάλουν την ίδια δουλειά άνετα και ξεκούραστα, αρκεί να μην τους επιβάλλεις πως και πότε θα την κάνουν»…
Επαναλαμβάνουμε για να μην παρεξηγηθούμε, θεωρούμε τον Φούχτελ ως πραγματικά έναν έντιμο και καλής προαίρεσης απέναντι στην Ελλάδα άνθρωπο, με πρόθεση μόνο να βοηθήσει, δηλαδή καμία σχέση σαν κάτι άλλους γερμαναράδες, ονόματα δε λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου