Η σημερινή απόφαση του Υπουργείου Εργασίας για τη εφαρμογή του σχεδίου «Αριάδνη» αποτελεί εκκωφαντική απόδειξη για την κωματώδη κατάσταση και παράλυση του ελληνικού κράτους.
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του Υπουργείου Εργασίας το σχέδιο «Αριάδνη» που πρόκειται να νομοθετηθεί σύντομα, προβλέπει όπως από 1η Ιανουαρίου 2013 οι μεταβολές της ατομικής ή οικογενειακής κατάστασης, όπως ο γάμος, το διαζύγιο ή ο θάνατος, θα πρέπει να δηλώνονται από τους πολίτες στους συμβολαιογράφους και οι οποίοι στη συνέχεια θα καταχωρούν τις αλλαγές μέσω ηλεκτρονικού συστήματος τα ασφαλιστικά ταμεία!Η δήλωση και καταχώριση θα υπέχει κόστος για τον πολίτη (σημερινά δημοσιεύματα αναφέρουν περί τα 50 ευρώ), εκτός από την περίπτωση του θανάτου, όπου σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας, θα επιστρέφονται από τα ασφαλιστικά ταμεία με τα έξοδα κηδείας!
Μεγαλύτερη ομολογία από την παράλυση και αναποτελεσματικότητα που διέπει τη δημόσια διοίκηση δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Μα καλά, εδώ και χρόνια δεν έχουν δαπανηθεί (τουλάχιστον στα χαρτιά) τεράστια κονδύλια για την ηλεκτρονική οργάνωση και διασύνδεση του κρατικών υπηρεσιών; Δεν έγιναν οι απαραίτητες ηλεκτρονικές υποδομές και αν ναι για πιο λόγο; Αν πάλι όχι, ποιοι είναι οι υπεύθυνοι; Με βάση την ανακοίνωση οι συμβολαιογράφοι θα καταχωρούν τις μεταβολές μέσω «ηλεκτρονικού συστήματος». Το σύστημα υπάρχει; Και αν υπάρχει γιατί δεν το χρησιμοποιούν η τοπική αυτοδιοίκηση και η εκκλησία; Αν πάλι δεν υπάρχει γιατί δεν εγκαθίστανται απευθείας στους δήμους και συγκεκριμένα στα ληξιαρχεία;
Αλλά ακόμη και χωρίς το σύστημα, η τοπική αυτοδιοίκηση και η εκκλησία δεν θα μπορούσαν να ενημερώνουν τα σχετικά αρχεία; Τουλάχιστον στις εκκλησίες, ότι χαρτί λάβεις όλο και κάτι πληρώνεις! Ας αναλάβουν και τη διεκπεραίωση!
Θα πρέπει ο πολίτης να τρέχει και να πληρώνει εκ νέου για να δηλώσει ατομικές ή οικογενειακές μεταβολές που σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει άμεση ή έμμεση εμπλοκή της τοπικής αυτοδιοίκησης και της εκκλησίας; Προς τι τότε η εμπλοκή τους;
Γιατί να παρεμβάλλονται στη διαδικασία οι συμβολαιογράφοι, οι οποίοι την παρούσα άθλια οικονομική συγκυρία, εμφανίζονται να «προικοδοτούνται» από το κράτος με μία επιπλέον πηγή εσόδων (ασχέτως του πόσο σημαντικά οικονομική είναι αυτή);
Όλες αυτές οι δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλων του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν μπορούν να απασχοληθούν στη συλλογή, συγκέντρωση – επαλήθευση και μεταβίβαση των σχετικών στοιχείων; Αφού όπως αναφέρθηκε εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στις προαναφερθείσες ατομικές ή οικογενειακές μεταβολές.
Αν μετά τρία χρόνια οικονομικής κρίσης, ο δημόσιος τομέας δεν μπορεί να επιτελέσει ούτε τα στοιχειώδη, τι άραγε χρειάζεται;
Προς τι οι «κόκκινες γραμμές» των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης στο μέγεθος του δημόσιου τομέα;
Μόνο για να επιβάλλονται κατά συρροή φόροι επί φόρων και μάλιστα με το σύστημα – «πλημμύρα» («βάλε φόρους και ότι εισπράξουμε») και να διατηρείται μία άχρηστη και άκαμπτη γραφειοκρατία η οποία δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τα βασικά;
Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα αποτελεί μνημείο αναποτελεσματικότητας, ανικανότητας και διαφθοράς. Για δεκαετίες ολόκληρες «έπαιζε» και συνεχίζει να «παίζει» τον ρόλο του «αφελούς πελάτη» για τα κόμματα (που διόριζαν συνεχώς για να διασφαλίσουν την επιρροή τους και τις ψήφους, καθώς οι ιδεολογίες δεν ήταν – είναι αρκετά πειστικές) αλλά και για πλήθος κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών.
Αν λοιπόν δεν μπορεί να επιτελέσει ούτε στοιχειώδεις λειτουργίες τι ακριβώς χρειάζεται;
Αν ζώντας στην εποχή της κατάρρευσης συνεχίζουμε να υιοθετούμε αποσπασματικές λύσεις αντί εκ βάθρων να ανοικοδομούμε, δεν βρισκόμαστε σε τούνελ, αλλά… σε γεώτρηση. Και σε αυτή την περίπτωση «φως στην άκρη» δεν υπάρχει. Μόνο το απόλυτο σκοτάδι που γίνεται όλο και πιο πυκνό σε όσο μεγαλύτερο βάθος φθάνει η γεώτρηση…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου