Σε μια απόδειξη ότι οι υψηλοί τόνοι αποτελούν στρατηγική επιλογή της Ισλαμικής Δημοκρατίας, οι Ιρανοί συνεχίζουν τη ρητορική του μίσους εναντίον των Ισραηλινών. Η «σκυτάλη της υστερίας» πέρασε στον ανώτατο πνευματικό ηγέτης της χώρας, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεί, ο οποίος, όπως μια μέρα νωρίτερα ο πρόεδρος Αχματινεζάντ, δήλωσε ότι το βασικότερο πρόβλημα του ισλαμικού κόσμου παραμένει η ύπαρξη του Ισραήλ, χαρακτηρίζοντας και αυτός τη χώρα… «καρκινικό όγκο».
Ενδιαφέρον έχει, ότι ο Χαμενεΐ την ομιλία όπου προέβη στις συγκεκριμένες αναφορές δεν την απηύθυνε μόνο ενώπιον Ιρανών αξιωματούχων, αλλά και πρεσβευτών μουσουλμανικών χωρών: «Σήμερα, χάρη στην ισλαμική αφύπνιση και τα πολύ σημαντικά γεγονότα που συμβαίνουν στην περιοχή το θέμα της ύπαρξης του Ισραήλ και η τύχη των Παλαιστίνιων μπαίνει ξανά στο επίκεντρο», συνέχισε.
«Όλες οι κυβερνήσεις και οι ισλαμικοί λαοί πρέπει να προσέξουν την επικίνδυνη συνωμοσία των Δυτικών που προσπαθούν να κάνουν το πρόβλημα να ξεχαστεί σπέρνοντας τη διχόνοια στον ισλαμικό κόσμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το ζήτημα αυτό γιατί πολλά προβλήματα του ισλαμικού κόσμου προέρχονται από την ύπαρξη του σιωνιστικού καθεστώτος-μαριονέτα», κατέληξε ο… γκουρού.
Ποιος είναι ο βασικός στρατηγικός στόχος, όπως αποκαλύπτεται από το μπαράζ κηρυγμάτων μίσους εναντίον του Ισραήλ; Η βασική παρατήρηση που θα μπορούσε αν γίνει με απόλυτη ασφάλεια, είναι ότι η κοινότητα των εκφράσεων ανάμεσα στον Αχμαντινεζάντ και τον Χαμενεΐ παραπέμπει σε συγκεκριμένη στόχευση: Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την ασφάλεια του Ιράν, όπως το βλέπει η ηγετική ελίτ, δεν είναι η ισχύς των όπλων της Δύσης, αλλά το γεγονός ότι το σύνολο του αραβικού κόσμου εμφανίζεται συσπειρωμένο εναντίον του, με αποτέλεσμα να παρέχεται μια έμμεση νομιμοποίηση στις επιδιώξεις όσων επιθυμούν να εξουδετερώσουν το καθεστώς.
Η υπερσυγκέντρωση οπλικών συστημάτων υψηλής τεχνολογίας στην περιοχή δεν μπορεί παρά να ανησυχεί τους μουλάδες. Πηγή ανησυχίας είναι επίσης και οι διαδικασίες για την ενοποίηση των χωρών του κόλπου με την ανάδυση ενός πολύ ισχυρού στρατιωτικά – τουλάχιστον σε όρους οπλικών συστημάτων – αραβικού σουνιτικού κράτους που θα οδηγούσε σε έναν ψυχρό πόλεμο, ενώ θα νομιμοποιούσε περαιτέρω την παρουσία των ΗΠΑ στη περιοχή. Με την πολιτική αυτή οι Ιρανοί επιχειρούν να διχάσουν τους σουνίτες Άραβες και να «βραχυκυκλώσουν» τις διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, ενώ την ίδια στιγμή θα κατόρθωναν να δημιουργήσουν προσκόμματα στη μυστική συνεργασία ανάμεσα στους Άραβες και το Ισραήλ, με επίκεντρο την ιρανική απειλή.
Θεωρητικά, εάν η «επίθεση φιλίας» στον αραβικό κόσμο πετύχει τότε σε στρατιωτικό – επιχειρησιακό επίπεδο θα έχει επιτευχθεί το ακόλουθο: Οι Ισραηλινοί, σε περίπτωση που αποφασίσουν να πλήξουν στρατιωτικά το πυρηνικό πρόγραμμα των Ιρανών δεν θα διαθέτουν χώρα της οποίας τη σιωπηρή άδεια θα εξασφάλιζαν ώστε τα μαχητικά τους να περάσουν ανενόχλητα από τον εναέριο χώρο της για να βομβαρδίσουν. Κι αυτό, διότι οι Ιρανοί δείχνουν να πιστεύουν ότι αμερικανική επίθεση δεν πρόκειται να γίνει, τουλάχιστον όσο βρίσκεται ο Ομπάμα στην εξουσία, διότι φαίνεται πως η συμβατική σοφία στις ΗΠΑ έχει καταλήξει πως κάτι τέτοιο θα αντέβαινε στα εθνικά συμφέροντα. Το μόνο που φοβίζει τους Ιρανούς είναι ο «ανεξέλεγκτος χαρακτήρας» των Ισραηλινών που σε συνδυασμό με την αναμφισβήτητη στρατιωτική τους ισχύ θα μπορούσαν να μπουν στον πειρασμό, όχι να εξουδετερώσουν, αφού αυτό μοιάζει αδύνατο, αλλά να καθυστερήσουν σημαντικά το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Η ερμηνεία της ιρανικής στρατηγικής έχει ενδιαφέρον και αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι ακόμα και η εξτρεμιστική ρητορική είναι ενταγμένη στη στρατηγική για την επιβίωση του θεοκρατικού καθεστώτος…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου