Ολοκληρώθηκε η συνάντηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και των Ευρωπαίων ηγετών της Ευρωζώνης, πριν από τη Σύνοδο των G20, ενώ νωρίτερα είχε λάβει χώρα η συνάντησή τους χωρίς την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού.
Οι δηλώσεις όλων των Ευρωπαίων πολιτικών της συνάντησης ήταν αυστηρότατες και δεν έλειψε ο ευδιάκριτος εκνευρισμός ή και θυμός, μέσα σε όσα ανέφεραν.
Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δήλωσε ότι η Ευρωζώνη δε θα ανεχτεί την υπαναχώρηση οποιουδήποτε κράτους – μέλους από τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της περασμένης εβδομάδας. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι συμφώνησαν ένα σχέδιο για την Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα κι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να λάβει τις αποφάσεις της. Ξεκαθάρισε ότι το Ευρώ πρέπει να διατηρήσει την σταθερότητά του, κατά προτίμηση με την Ελλάδα, αλλά κύριος στόχος τους είναι να διατηρήσουν την σταθερότητα του νομίσματος και δευτερεύων η διάσωση της Ελλάδας.
Και οι δύο ηγέτες, Μέρκελ και Σαρκοζί, δήλωσαν ότι εναπόκειται στους Έλληνες και μόνο σε αυτούς να αποφασίσουν «αν θέλουν να συνεχίσουν την περιπέτεια μαζί μας», όπως και το ότι εύχονται η Ελλάδα να παραμείνει στο Ευρώ. Αλλά στη συνέχεια, ο Ν. Σαρκοζί έγινε πιο «σκληρός» αφού τόνισε έξι φορές ότι στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη υπάρχουν κανόνες! Αυτούς, είτε κάποιους τους σέβεται και τους ακολουθεί ή αν δε συμφωνεί τότε ακολουθεί τη δική του πορεία.
Έτσι η δόση, ξεκαθαρίστηκε ότι δεν μπορεί να δοθεί, αφού δεν υπάρχει το πολιτικό κλίμα για να διεξαχθεί η συζήτηση μεταξύ του ΔΝΤ, των ιδιωτών και της Ελλάδας, που έπρεπε να ξεκινήσει τώρα.
Μεγάλη αξία έχει η δήλωση στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, ενός ανώτατου στελέχους των Βρυξελλών ο οποίος περιέγραψε την κατάσταση καλύτερα από όλους: «Σε περίπτωση πολέμου στην Ελλάδα θα υπήρχε πανεθνική ενότητα. Αυτό που αντιμετωπίζουμε, είναι ένας πόλεμος ενάντια στη χειρότερη κρίση όλων των εποχών. Η χώρα αποσυντίθεται κι αυτοί συνεχίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια.»
Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα από την Ευρωζώνη. Πολύ περισσότερο τα όσα περικλείονται στη δήλωση του ανώτατου στελέχους της ΕΕ. Κανονικά θα μπορούσαμε να κλείσουμε το άρθρο μας με το «η χώρα αποσυντίθεται κι αυτοί συνεχίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια», αν και θα συμπληρώναμε «τα μικροκομματικά παιχνίδια». Αλλά θα θέλαμε να θέσουμε διάφορα ερωτήματα και επισημάνσεις.
Εκτίμησή μας, όσο και αν εμφανίζεται παρακινδυνευμένο σε αυτή τη φάση, είναι ότι ο πρωθυπουργός ΔΕΝ θα πάει τελικά σε δημοψήφισμα, χωρίς αυτό βεβαίως να είναι απόλυτο. Η όλη κίνησή του δείχνει προσπάθεια να σταματήσει η έλλειψη συναίνεσης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Κοινώς, ο Γ. Παπανδρέου επιχειρεί να αφήσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης έκθετα ή για να το θέσουμε με διαφορετική προσέγγιση, να κατευθύνει τις ευρωπαϊκές πιέσεις, σε μια πάρα πολύ κρίσιμη στιγμή εναντίον της εσωτερικής αντιπολίτευσης. Λέμε «δείχνει να είναι» γιατί είναι άγνωστο αν αυτή η προσπάθεια είναι ο πρωτεύων αντικειμενικός σκοπός ή ένας δευτερεύων που επιτυγχάνεται χάρη στην επιδίωξη κάποιου άλλου στόχου.
Επίσης, από πότε είναι υπό αμφισβήτηση η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας και η θέση της στην Ευρωζώνη; Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων και θέλουμε να πιστέψουμε και των Ελλήνων πολιτικών… είναι υπέρ του Ευρώ. Διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν, όπως και αντιρρήσεις, αλλά από πότε τέθηκε ζήτημα εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ή την Ευρωπαϊκή πορεία; Ο πρωθυπουργός θέτει το ερώτημα μόνο ως μπλόφα ή γνωρίζει κάτι για «φωνές» εντός της Ελλάδας, που για να φτάνει να το λέει τόσο «έντονα» σημαίνει ότι αυτές υφίστανται σε υψηλά κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας της χώρας…;
Για τους εκτός Ελλάδας είναι εύκολο να απαντηθεί το ερώτημα, φωτίζοντας μέχρι κάποιου βαθμού και τις «φωνές» εντός της Ελλάδας. Έχουμε αναφέρει ότι η κρίση έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι ότι οι πολιτικοί της χώρας μας, οι ίδιοι που μας έφτασαν σε αυτήν την εξευτελιστική κατάσταση, είναι αυτοί που τώρα παρουσιάζονται ως αυτοί που θα μας βγάλουν από αυτήν. Το δεύτερο σκέλος είναι η κρίση στην Ευρωζώνη που είναι πρωτίστως πολιτική. Και σε αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνη. Από την κρίση εξαρτώνται όλες οι μεγάλες οικονομίες του πλανήτη. Ηνωμένες Πολιτείες και Κίνα θα είναι δύο από τις μεγαλύτερες οικονομίες που θα υποστούν συνέπειες.
Σε επίπεδο παγκόσμιας πολιτικής οικονομίας οι ΗΠΑ είναι ένας πολύ ενδιαφέρον παράγοντας. Κι αυτό γιατί δεν επιθυμούν ένα πολύ ισχυρό Ευρώ, όχι μόνο από οικονομικής, αλλά και πολιτικής άποψης. Οι διεθνείς εξελίξεις αλλάζουν σημαντικά πράγματα στην ισορροπία ισχύος στον ευρωπαϊκό χώρο. Θα πρέπει μήπως να θεωρηθούν τυχαία γεγονότα η μη συμμετοχή της Γερμανίας στις επιχειρήσεις στη Λιβύη, η εδώ και χρόνια προσέγγιση της Γερμανίας με τη Ρωσία (με τη συμμετοχή στη διεύθυνση του Nord Stream του Γιόσκα Φίσερ και του Γκέρχαρντ Σρέντερ) και πολλά άλλα παρόμοια;
Πιθανόν να έχει αξία το ότι ο πρωθυπουργός μπλόφαρε κι άλλες φορές και απέτυχε. Μία από αυτές τις μπλόφες που είχε αξία, αφορούσε και την προσπάθεια να πάρει δάνειο από τη Ρωσία, αλλά η Μόσχα το αρνήθηκε, στέλνοντάς μας στο ΔΝΤ. Ήταν μήπως επειδή δεν πήραμε τα ΒΜΡ-3 ή για τον περίφημο αγωγό που δεν ήθελε όχι η Ελλάδα αλλά η Βουλγαρία; Ας βγάλουμε το μάτι μας από την κλειδαρότρυπα κι ας πάρουμε μεγεθυντικό φακό, τηλεσκόπιο ή μικροσκόπιο για να «δούμε».
Η Ευρωζώνη είναι επωφελής για τις ΗΠΑ, αλλά όχι απαραίτητα με μια πολύ ισχυρή νομισματικά ένωση με μια πολύ ισχυρή Γερμανία μέσω αυτής. Εξάλλου, αυτή ήταν ανέκαθεν η στάση των ΗΠΑ. Δεν αποτελεί κάτι το καινοφανές. Μέχρι και ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντέιβιντ Κάμερον, το κατάλαβε αυτό και μίλησε για ενότητα και αλληλοϋποστήριξη «όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα…», διαλύοντας κάθε ευρωσκεπτικιστική διάθεση στο αγγλικό Κοινοβούλιο, για δημοψήφισμα περί παραμονής της Βρετανίας στην Ένωση ή όχι. Κλασικά πρακτικά παραδείγματα εφαρμογής της ισορροπίας δυνάμεων στις διεθνείς σχέσεις και μάλλον εφαρμόζοντας τον αποκαλούμενο ως «δομικό ρεαλισμό» που εξηγεί σε σημαντικό σημείο τα όσα εξελίσσονται, αποτελώντας ταυτόχρονα και αξιόπιστη πρόταση.
Ένα ερώτημα που μας δημιουργείται είναι αν η Ελλάδα αποτελεί κίνδυνο για την Ευρωζώνη. Η απάντηση είναι θετική υπό μία προϋπόθεση. Ότι δε λαμβάνει μέτρα αντιμετώπισης της κατάστασης, είναι διασπασμένη και με πολιτική ηγεσία και κυβέρνηση ανίκανες να επιβάλουν τις αλλαγές. Το γιατί κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι ανίκανες ως δυνάμεις να το κάνουν, είναι διότι όλοι μαζί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης. Σε αυτό παίζει ρόλο ότι η Βουλή έχει απολέσει την ηθική και πνευματική επαφή με τον λαό.
Αν η Ελλάδα συνεχίσει να μην εφαρμόζει τα μέτρα λόγω της εσωτερικής διάσπασης, τότε ακόμα και αν δεν εκδιωχθεί από το Ευρώ, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να αποχωρήσει μόνη της. Αλλά θα έχει δημιουργήσει σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία της Ευρωζώνης και στα οικονομικά πολλών χωρών εντός αυτής. Η επιστροφή στη δραχμή, όσο κι αν σε μερικούς φαντάζει ένα θελκτικό από οικονομικής απόψεως σχέδιο «με κάποιες δυσκολίες», θα είναι καταστροφική. Θα βολέψει ίσως όσους «πραιτωριανούς και συγκλητικούς» έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Όσους είναι μακριά από τα όσα υπομένει ο απλός πολίτης. Θα εξυπηρετήσει πιθανόν την αμερικανική εξωτερική πολιτική και τους εγχώριους οπαδούς της.
Το πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό σύστημα, το κυβερνών κόμμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι τόσο απονομιμοποιημένοι στα μάτια του λαού. Και το φυσιολογικό ερώτημα που ανακύπτει είναι αν μπορεί να υπάρξει λύση με το ίδιο πολιτικό σύστημα. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο όσο τα κόμματα δεν ασχολούνται ουσιαστικά με την κάθαρσή τους. Τα διάφορα σκάνδαλα ήταν η μεγάλη τους ευκαιρία και την πέταξαν. Και συνεχίζουν να πετούν τις ευκαιρίες για να αναπαραχθούν. Το πρόβλημα όμως είναι βαθιά κοινωνικό, ηθικό, θεσμικό και φυσικά οικονομικό. Μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί και σε πρόβλημα ασφάλειας, κι έχουμε προειδοποιήσει εγκαίρως επ’ αυτού…
Στο εξωτερικό το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Ας ελπίσουμε ότι τελικά θα αποφύγουμε τον «πρωθυπουργό της δραχμής», διότι η περιπέτεια θα είναι πολύ μεγάλη…
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου