Άκρως αρνητική είναι η πρώτη αίσθηση που αποκομίζει κανείς από τις δηλώσεις των Ιρανών αξιωματούχων, για την απόφαση της Τουρκίας να φιλοξενήσει στο έδαφός της το ραντάρ της αντιβαλλιστικής άμυνας του ΝΑΤΟ. Υπάρχει, δηλαδή, η πιθανότητα να μη μπορεί η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας να ισορροπήσει ανάμεσα στην φιλοϊσλαμική της πολιτική αναπτύσσοντας σχέσεις με απολυταρχικά καθεστώτα, όπως του Ιράν και της Συρίας, και στην προσπάθειά της να κουνάει «δολώματα» ενώπιον των Δυτικών.
Εχθές, ο Εκπρόσωπος Τύπου του Ιρανικού Υπουργείου Εξωτερικών, Ραμίν, Μεχμανπαράστ, δήλωσε ότι η απόφαση της Τουρκίας θα δημιουργήσει ένταση και θα οδηγήσει σε περίπλοκα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα τόνισε ότι «περιμένουμε από τις φιλικές χώρες και τους γείτονες να μην προωθούν πολιτικές που δημιουργούν ένταση, η οποία σίγουρα θα έχει περίπλοκα αποτελέσματα. Πιστεύουμε ότι η εγκατάσταση τμημάτων της αντιπυραυλικής άμυνας του ΝΑΤΟ στην Τουρκία, δε θα βοηθήσει καθόλου την ασφάλεια και σταθερότητα στην περιοχή, αλλά ούτε και την ίδια την Τουρκία.»
Οι δηλώσεις αυτές είναι περισσότερο επικριτικές σε σχέση με αυτές που έκανε ο υφυπουργός Εξωτερικών του Ιράν τη Δευτέρα, αλλά κι αυτές που έχουν κάνει πολλοί ακόμα Ιρανοί πολιτικοί και αξιωματούχοι!
Από την αρχή της εβδομάδας η Άγκυρα κατηγορείται από την ιρανική πλευρά ότι διεξάγει διπρόσωπη πολιτική προσέγγισης (σ.σ. με το Ιράν και τη Δύση). Ο Ισμαήλ Κοσαρί, μέλος της επιτροπής εξωτερικής πολιτικής του ιρανικού κοινοβουλίου, δήλωσε ότι «ενώ η παλαιότερη στάση της Τουρκίας δημιουργούσε ελπίδες ανάμεσα στα μουσουλμανικά έθνη, οι πρόσφατές της αποφάσεις δημιουργούν αμφιβολίες και αβεβαιότητα. Τα περιφερειακά κράτη δε μπορούν να ανεχθούν αντικρουόμενες συμπεριφορές από την Τουρκία».
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις του μέλους του προεδρείου του ιρανικού κοινοβουλίου, Μωχάμαντ Ντεχγανί, ο οποίος ανέφερε πως η απόφαση της Τουρκίας δείχνει αφέλεια και συνωμοσίες στο παρασκήνιο! Άκρος επικριτικός ήταν και για τη στάση της Άγκυρας στο θέμα της Συρίας, λέγοντας ότι απογοητεύτηκε από τις πρόσφατες αποφάσεις της Τουρκίας να σκληρύνει τη στάση της εις βάρος του Μπάσαρ αλ-Άσαντ (βασικός σύμμαχος της Τεχεράνης). Το ενδιαφέρον είναι ότι θεωρεί πως «η Τουρκία πρόσφατα καταβάλει κοινές προσπάθειες με τις ΗΠΑ και το Σιωνιστικό καθεστώς για να στηρίξουν τους αντιστασιακούς.»
Μία από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο ελληνικός λαός και η οποία έχει εφαρμογή στην περίπτωση αυτή είναι το «δε χωρούν δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη». Η περίφημη εξωτερική του Α. Νταβούτογλου εφαρμόστηκε πολύ σύντομα και επιθυμούσε να φέρει ριζοσπαστικές αλλαγές. Η Τουρκία θεωρώντας ότι είναι ένα περιφερειακό κέντρο, πιστεύει ότι μπορεί να ενώσει αντίρροπες δυνάμεις, με ακραίες ενέργειες, τη στιγμή που υπολείπεται κατά πολύ σε ισχύ σε σύγκριση με άλλες δυνάμεις, σε μία πολωμένη πολιτικά περιοχή και περίοδο, στην οποία εμπλέκονται σοβαρά συμφέροντα κι άλλων μεγάλων δυνάμεων.
Είναι άγνωστο αν η περίφημη εξωτερική πολιτική του Α. Νταβούτογλου θα καταφέρει να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Ίσως η Τουρκία είναι έτοιμη να χάσει πόντους στις σχέσεις της με το Ιράν, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει για να δείξει ότι είναι σύμφωνη με τη στάση της Δύσης. Ίσως προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί το πολιτικό της κεφάλαιο στον αγώνα κατά του Ισραήλ. Πολλά είναι τα πιθανά σενάρια. Η πολιτική της είναι κάτι που θα φανεί μέσα στο επόμενο διάστημα, δεδομένου ότι η εξωτερική πολιτική είναι συνεχώς μεταβλητή.
Πάντως, μέσα από αυτά τα ρήγματα παρουσιάζονται πολιτικές ευκαιρίες για την Ελλάδα, τις οποίες θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί κατάλληλα και να μην περιμένει να την σπρώξουν ώστε να καταφέρει να λάβει επιτέλους αποφάσεις από μόνη της, συνειδητά και στα πλαίσια σοβαρής εξωτερικής πολιτικής.
Η πρόσφατη ιστορία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δε δείχνει να της δίδαξε κάτι μέχρι στιγμής. Το δε «αγκάθι» στην καρδιά της, η δημιουργία του ελληνικού κράτους, τη στοιχειώνει ακόμα και θα τη στοιχειώσει ακόμα περισσότερο με την άκρως ριζοσπαστική πολιτική που εφαρμόζει. Στις διεθνείς σχέσεις αυτό θα μπορούσε να αποκαλεστεί «υπερεπέκταση». Στην καθομιλουμένη ονομάζεται έλλειψη σωφροσύνης και σύνεσης. Στην αρχαία ελληνική τραγωδία ονομάζεται «ύβρις».
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου