«Το όνομα μου είναι Ισμαήλ Μπιλγκέν, είμαι υιός του Ιμπραχήμ Μπιλγκέν που έπεσε νεκρός στο Μαβί Μάρμαρα» είναι το πρώτο πράγμα που μας λέει. Ο πατέρας του πήρε μέρος στην περσινή αποστολή του Στόλου της Ελευθερίας και έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ισραηλινών στρατιωτών που κατέλαβαν το πλοίο Μαβί Μαρμαρά, ένας από τους συνολικά οκτώ ανθρώπους που σκοτώθηκαν εκείνο το βράδυ. Ο γιος του μιλάει για το όνειρο του πατέρα του να βοηθήσει το λαό της Παλαιστίνης, για τον τρόπο με τον οποίο πληροφορήθηκε το θάνατό του και την απόφασή του να συνεχίσει στο δρόμο που χάραξε ο πατέρας του. Η συνέντευξή του παρατίθεται στα πλαίσια αφοερώματος του Tvxs.gr στον περσινό Στόλο της Ελευθερίας.-Όταν σκοτώθηκε ο πατέρας σου εσύ ζούσες με την οικογένειά σου;
Όταν ο πατέρας μου σκοτώθηκε στο Μαβί Μάρμαρα εγώ ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Μαρμαρά στο τμήμα υπολογιστών. Όταν ο πατέρας μου έφυγε με το πλοίο, όπου σκοτώθηκε, εγώ φοιτούσα στο τελευταίο έτος και ένα μήνα μετά το θάνατο του ολοκλήρωσα τις σπουδές μου. Αυτή τη στιγμή εργάζομαι στο Πολυτεχνείο της Πόλης ως ερευνητής.
-Έχετε σαν οικογένεια στενούς δεσμούς με την Παλαιστίνη;
Με την Παλαιστίνη δεν έχουμε φυσικούς, βιολογικούς δεσμούς. Έχουμε γενικώς ως Μουσουλμάνοι σχέσεις αδελφικές . Αλλά η βοήθεια σ αυτόν που υποφέρει είτε είναι μουσουλμάνος είτε όχι είναι καθήκον. Πάντως αυτός είναι ο δεσμός μας, διαφορετικά δεν υπάρχει οποιαδήποτε φυσική η συγγενική σχέση με την Παλαιστίνη. Αυτός ήταν και ο μόνος λόγος που πήγε ο πατέρας μου. Εκεί υπάρχει ένας λαός που υποφέρει, που βρίσκεται σε συνθήκες πολέμου, που συνθλίβεται. Δόθηκε η ευκαιρία βοήθειας και γι αυτό πήγε ο πατέρας μου.
-Πως σας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να λάβει μέρος στην αποστολή;
Ο πατέρας μου πριν ξεκινήσει γι αυτό το ταξίδι μίλησε με όλους μας, ζήτησε τη συγχώρεή μας, όχι μόνο από εμάς αλλά και από τους φίλους και γνωστούς του που αποχαιρέτησε Ο μόνος σκοπός της μετάβασης του εκεί - το είχε γράψει και στο έντυπο που συμπλήρωσε για τη συμμετοχή του - ήταν η ανθρωπιστική βοήθεια. Εκεί υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια, που έχουν σοβαρές δυσκολίες. Εφόσον υπήρχε ευκαιρία βοήθειας ο πατέρας μου δεν την έχασε και γράφτηκε για να συμμετάσχει στην αποστολή.
-Παρακολουθούσες την πορεία της αποστολής από τα μέσα ενημέρωσης;
Από τη στιγμή που ο πατέρας μου ανέβηκε στο πλοίο –ήμουν τότε στην Πόλη- παρακολουθούσα την κάθε στιγμή από την τηλεόραση. Είχε πολλές απευθείας μεταδόσεις κι εγώ τις παρακολουθούσα με τη σκέψη πως έστω και για μία στιγμή ίσως να δω τον πατέρα μου. Όλα ήταν φυσιολογικά, όλα ήταν καλά όταν ξεκίνησαν. Αργότερα μπήκαν στο πλοίο και όσοι περίμεναν στην Αττάλεια. Κι εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ότι το Ισραήλ θα φερόταν τόσο άμυαλα ότι θα έκανε τέτοια επίθεση δεν το περίμενα. Φανταζόμουν ότι το πολύ πολύ θα αιχμαλώτιζαν το πλοίο. Γι αυτό και παρακολουθούσα πολύ ήρεμα από την τηλεόραση την απευθείας μετάδοση.
-Παρακολούθησες και τη στιγμή της επίθεσης; Πως έμαθες για το θάνατο του πατέρα σου;
Εκείνη τη νύχτα, ήταν γύρω στις 4:00 μαζί με τους φίλους μου που συγκατοικούσα έβλεπα και πάλι τη μετάδοση από την τηλεόραση. Ξαφνικά είδα την επίθεση και τους ανθρώπους αναστατωμένους. Ήμουν ακόμα πολύ ψύχραιμος γιατί δεν φανταζόμουν ότι θα προχωρούσαν τόσο πολύ. Αν και επειδή πρόκειται για τους πιο βλάκες και πιο αναξιόπιστους ανθρώπους κανονικά θα έπρεπε να το περιμένω. Αργότερα όταν διακόπηκε η μετάδοση και πάλι πολύ ήρεμα σκέφτηκα πως δε θα γίνει κάτι, το πολύ να τραβήξουν το σκάφος στη ακτή, δεν σκέφτηκα πως θα σκοτώσουν ανθρώπους. Είχα νυστάξει κιόλας, έκανα την προσευχή μου και κοιμήθηκα. Την άλλη μέρα όταν ξύπνησα, μου τηλεφώνησε η αδελφή μου. Είχαν αρχίσει να έρχονται τα μεσημβρινά νέα. Λεγόταν ότι στο πλοίο υπήρχαν δύο νεκροί και έντεκα τραυματίες. Τότε άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά. Αν γνωρίζω τον πατέρα μου, αν κάποιος στα καλά καθούμενα του είχε επιτεθεί, αν στο σπίτι έμπαινε κάποιος κλέφτης σίγουρα θα ανταπέδιδε. Αν κάποιος απρόσκλητος είχε επιτεθεί ο πατέρας μου οπωσδήποτε θα είχε ανταποδώσει. Αυτός ήταν ο χαρακτήρας του. Όταν άκουσα ότι υπήρχαν νεκροί είπα ο πατέρας μου είναι ή νεκρός ή τραυματίας.
Εκείνη την ώρα έρχονταν ασαφείς ακόμα πληροφορίες, ακριβείς ειδήσεις δεν υπήρχαν. Πηγαινοερχόμουν και στην έδρα του Ιδρύματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων –Ελευθεριών και Ανθρωπιστικής Βοήθειας αλλά κι εκεί δε γνώριζαν κάτι συγκεκριμένο. Εν τω μεταξύ όμως είχαν τηλεφωνήσει στη αδελφή μου από το Υπουργείο Εξωτερικών και είχαν δώσει την είδηση.
Εμένα μου τηλεφώνησε ο αδελφός μου και με ρώτησε αν ξέρω. Νόμισα ότι μιλούσε για την είδηση της επίθεσης. Αργότερα έμαθα ότι ο πατέρας μου ήταν νεκρός. Εκείνη τη στιγμή επέστρεφα από τα γραφεία του Ιδρύματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων –Ελευθεριών και Ανθρωπιστικής Βοήθειας. Το έμαθα από το τηλεφώνημα του αδελφού μου.
-Πώς ένιωσες;
Εκείνη τη στιγμή οι σκέψεις ήταν πολύ μπερδεμένες. Βούρκωσαν τα μάτια μου αν και ήμουν στο πλοίο και βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους. Ένα τηλεφώνημα… Από τη μία σκεπτόμουν ότι ο πατέρας μου ήταν πλέον ένας μάρτυρας κι από την άλλη ότι δεν θα τον ξαναδώ με τα μάτια αυτού του κόσμου. Συγκινήθηκα. Αυτή η κατάσταση μου διήρκεσε μία μέρα περίπου. Όταν έφθασα στο σπίτι πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο μου έκανα προσευχήθηκα και άρχισα να κλαίω. Μετά άρχισαν να έρχονται τηλεφωνήματα, να μου λένε ότι ο πατέρας μου ήταν θέλημα θεού να γίνει μάρτυρας Αυτά τα τηλεφωνήματα με ανακούφισαν πολύ. Ειδικά το τηλεφώνημα κάποιου που μου είπε μην αμφιβάλλεις καθόλου ότι ο πατέρας σου είναι πλέον ένας μάρτυρας ήταν για μένα πραγματικά κατευναστικό, με ηρέμησε. Δόξα τω Θεώ. Ο Θεός μου έδωσε το κουράγιο και το ξεπέρασα. Πραγματικά, δεν με επηρέασε πολύ, βούρκωσαν τα μάτια μου αλλά αυτή είναι η ανθρώπινη αντίδραση. Σε όλους τους ανθρώπους μπορεί να συμβεί. Ξέρετε και ο προφήτης μας έκλαψε μπροστά σε τάφο, όταν πέθανε το παιδί του. Κι αυτός έχυσε δάκρυα. Αυτό είναι απολύτως φυσικό αλλά το κλάμα δεν ήταν από λύπη για το θάνατο, ήταν γιατί δεν θα τον έβλεπα πια με τα μάτια αυτού του κόσμου. Πέρα από αυτό δεν υπήρχε λύπη. Μπορώ να πω πως ήμασταν ευχαριστημένοι που έπεσε ως μάρτυρας.
-Τον είχατε αποχαιρετίσει πριν φύγει;
Ο πατέρας μου όταν έφυγε με το πλοίο, όταν ζήτησε από μας συγχώρηση, η μητέρα μου και τα αδέλφια μου, όλοι μας, ήμασταν μαζί του σ αυτή την απόφαση. Όλοι μαζί τον αποχαιρετήσαμε, είχαμε συμφωνήσει να φύγει με το πλοίο και τον στηρίξαμε. Όταν μάθαμε ότι έγινε μάρτυρας, όπως εγώ και όλα τα αδέλφια είχαν τα ίδια αισθήματα. Όλοι, από τη μητέρα μου ως το μικρότερο αδελφό μου είχαμε όλοι τα ίδια αισθήματα. Δόξα τω Θεώ διαφυλάξαμε το σθένος, το κουράγιο μας.
-Άλλαξε η στάση σας απέναντι στο Ισραήλ μετά από τα γεγονότα αυτά;
Οι σκέψεις μου για τους Ισραηλινούς δεν άλλαξαν γιατί αυτοί και πριν από τον πατέρα μου είχαν βουτηχτεί στο αίμα πολλών άλλων αθώων ανθρώπων. Ούτως ή άλλως τους μισούσα. Είναι η πιο άσπλαχνη χώρα του κόσμου, είναι η αιτία των περισσότερων αποσταθεροποιήσεων στον κόσμο, είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για το αίμα που ρέει στη Μέση Ανατολή. Το ότι σκότωσαν τον πατέρα μου για μένα δεν άλλαξε τίποτα. Ήταν ήδη μία άσπλαχνη φυλή. Είχα εναντίον τους αρκούντως κακά αισθήματα,. Σκότωσαν και τον πατέρα μου και το μίσος μου ολοκληρώθηκε. Το μίσος μου γι αυτούς συνεχίζεται και όσο εκείνοι δεν εγκαταλείπουν αυτή τη στάση τόσο θα με βρίσκουν απέναντι τους.
-Εσύ θα ήθελες να πάρεις μέρος;
Πράγματι σκέπτομαι να συμμετάσχω στη δεύτερη αποστολή αλλά πέρα από αυτό θα κάνω ό,τι μπορώ για την Παλαιστίνη. Θα συνεχίσω στο δρόμο του πατέρα μου. Αυτό που έκανε ο πατέρας μου, αυτό που ως άνθρωπος και ως μουσουλμάνος πρέπει να κάνει κάποιος θα το κάνω.
-Δεν φοβάσαι;
Δε φοβάμαι γιατί με κάποιο τρόπο όλοι οι άνθρωποι κάπως πεθαίνουν. Σύμφωνα με την πίστη μας ο Θεός έχει ήδη γράψει τη μοίρα των ανθρώπων, πού και πως θα πεθάνουν. Αυτό μη θεωρηθεί ως πρόθεση αυτοκτονίας, δεν θέλω με κανένα τρόπο να μπω μπροστά στις σφαίρες, ο σκοπός μου δεν είναι αυτός αλλά να μη περιμένει κανείς να μείνω αδιάφορος επειδή φοβάμαι το θάνατο ή μπροστά στις δολοφονίες, στην άσπλαχνη συμπεριφορά σ αυτούς τους ανθρώπους. Αν στο τέλος αυτού του δρόμου υπάρχει ο θάνατος ο αγώνας και πάλι θα προχωρήσει. Αυτοί οι άνθρωποι ούτως ή άλλως πεθαίνουν και για να το εμποδίσουμε αυτό αν χρειαστεί θα πεθάνουμε. Βεβαίως εκείνη τη στιγμή πώς θα αντιδράσεο ο άνθρωπος δεν μπορείς να το ξέρεις αλλά με τα αισθήματα αυτής της στιγμής κατηγορηματικά το λέω πως δε φοβάμαι.
-Πώς αντέδρασαν οι δικοί σας άνθρωποι όταν έμαθαν για τον πατέρα σου;
Πρώτα ο κοντινός κύκλος μου, μετά άνθρωποι από όλη την Τουρκία και στη συνέχεια από όλο τον κόσμο μουσουλμάνοι και μη μουσουλμάνοι, απλώς καλόκαρδοι άνθρωποι, αισθάνθηκαν υπερήφανοι για τον πατέρα μου. Στην πραγματικότητα για τον πατέρα μου αισθάνθηκαν υπερήφανοι και ως παιδιά εκείνου μάς αγκάλιασαν εμάς. Άς είναι καλά. Από παντού πήραμε συγχαρητήρια μηνύματα. Τόσο σε επίπεδο κράτους όσο και σε επίπεδο λαού οι άνθρωποι μας έστειλαν συγχαρητήρια, μας έστελναν δώρα. Ας είναι καλά όλοι. Μας στήριξαν κι αυτό που σίγουρα περιμένουν από μας είναι να συνεχίσουμε στο δρόμο του πατέρα μας.
Την συνέντευξη πήρε η Μαρία Ψαρά στα πλαίσια έρευνας για το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου