NEW YORK TIMES
Το 2009, το National Geographic δημοσίευσε ένα άρθρο του ειδικού ανταποκριτή, Ντον Μπελτ, για τη Συρία. Ο Μπελτ είχε πάρει συνέντευξη από τον Πρόεδρο Αλ - Ασσάντ. Το 2000, λίγο μετά την κηδεία του πατέρα του, Προέδρου Χαφέζ Αλ - Ασσάντ, ο γιος του μπήκε στο γραφείο του πατέρα του για δεύτερη μόλις φορά στη ζωή του. Επισκέφθηκε το γραφείο για πρώτη φορά στα επτά του χρόνια, «τρέχοντας ενθουσιασμένος για να μιλήσει στον πατέρα του για το πρώτο του μάθημα γαλλικών.» Ο πρόεδρος «θυμάται ένα μεγάλο δοχείο κολόνιας σε ένα ντουλάπι δίπλα στο γραφείο του πατέρα του,» γράφει ο κύριος Μπελτ. «Εντυπωσιάστηκε όταν το βρήκε άθικτο στο ίδιο σημείο, 27 χρόνια μετά.»
Η αλληγορία του δοχείου κρύβει μέσα της την ίδια τη Συρία, η οποία έμεινε «άθικτη» για 40 χρόνια, υπό την ηγεμονία των Ασσαντ.
Τώρα, μια άλλη Συρία ξεπροβάλλει, θυμίζοντας σε όλους ότι δε μπορεί να παραμένει ες αεί στο περιθώριο, ότι δεν κοιμόταν για 40 χρόνια, ότι επιθυμεί την ελευθερία.
Πέρασε καιρός για να συνειδητοποιήσω ότι η φυλακή δεν προορίζεται μόνο για τους εγκληματίες, αλλά και για τη συνείδηση. Ο πατέρας μου και πρώην πρόεδρος της Συρίας, Νουρεντίν αλ - Αττάσι, φυλακίστηκε, λόγω του πραξικοπήματος του Χαφέζ αλ - Ασσάντ εναντίον των συντρόφων του στο κόμμα Μπάαθ. Πέρασε 22 χρόνια στη φυλακή χωρίς δίκη, χωρίς θεραπεία για τον καρκίνο.
Για την πλειονότητα του κόσμου, η Συρία ήταν η χώρα της αστυνομίας. Το δικτατορικό καθεστώς παρέμενε στην εξουσία, διαφυλάσσοντας την ασφάλεια του Ισραήλ και διατηρώντας μια παγωμένη ειρήνη στα Ύψη Γκολάν.
Η ξεχασμένη Συρία σήμαινε πολλά άλλα: χιλιάδες πολιτικοί φυλακισμένοι, ανεξιχνίαστες εξαφανίσεις, δάκρυα μανάδων και συζύγων. Σήμαινε εξευτελισμός και φόβος. Σήμαινε νεποτισμός, παρηκμασμένη γραφειοκρατία και ανεύθυνα συστήματα ασφαλείας. Σήμαινε περιθωριοποίηση της πολιτικής, χειραγώγηση των δικαστικών, κοινωνική ασφυξία και αφανισμός οποιασδήποτε αντιπολίτευσης.
Ένα τρομακτικό σλόγκαν, «Ο παντοτινός αρχηγός μας είναι ο Πρόεδρος Χαφεζ αλ - Ασσαντ», ακτινοβολούσε στην είσοδο κάθε πόλης. Η ιστορία τελείωνε στα σύνορα της Συρίας.
Η ιστορία δεν τελείωσε, φυσικά. Ωστόσο, το καθεστώς την αγνοούσε και συνέχισε να εκμεταλλεύεται τους πολίτες: η αιματηρή σφαγή στη Χάμα το 1982. Η κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ το '89 και η συνέχιση της μονοκομματικής πολιτικής του Συριακού καθεστώτος. Ο θάνατος του Χαφέζ αλ - Ασσαντ το 2000 και η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας. Η καταστολή της «Άνοιξης της Δαμασκού» και η σύλληψη των κυριότερων ακτιβιστών της.
Στη διάρκεια των 40 χρόνων, το καθεστώς αρνήθηκε να προβεί σε σοβαρές πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Παράλληλα, στη Συρία σημειώθηκαν μεγάλες δημογραφικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Ο πληθυσμός έγινε περισσότερος και νεότερος. Τεράστια αγροτική μετανάστευση στις πόλεις οδήγησε σε πληθυσμιακή έκρηξη στα περίχωρα της Δαμασκού και του Αλέπο. Με την ανεργία να επεκτείνεται, ο πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια μελών του καθεστώτος και των φίλων τους.
Πολλοί διπλωμάτες και σχολιαστές της Δύσης αμφέβαλλαν ότι οι Σύριοι θα διεκδικήσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους. Υποτίμησαν, όμως, το βάθος της αντίστασης. Τη στιγμή της αλήθειας, οι Σύριοι παραδειγματίστηκαν από την Αραβική Άνοιξη - φτάνοντας, έτσι, πιο κοντά στη δημοκρατία και την απελευθέρωση από τη δικτατορία και τον Ισλαμικό εξτρεμισμό.
Η Συρία επιστρέφει σήμερα, έτοιμη να πληρώσει τους υπερχρεωμένους λογαριασμούς της. Σε σύγκριση με άλλες αραβικές εξεγέρσεις, αυτή της Συρίας είναι πιθανόν η πιο επίπονη, δεδομένης της σκληρότητας του καθεστώτος και της απειλής για εμφύλιο πόλεμο. Ο εξαιρετικά γενναίος λαός μας κατανοεί την έννοια της ελευθερίας: στοίχισε ήδη τις ζωές των παιδιών του.
Οι τρεις τελευταίοι λόγοι του Προέδρου Ασσάντ δείχνουν ότι κανείς στο προεδρικό παλάτι, ούτε καν ο πρόεδρος, μπορούν παρεμποδίσουν το μέλλον της Συρίας.
Ο πατέρας μου διοίκησε τη Συρία για τέσσερα χρόνια. Εγώ, όμως, δεν κληρονόμησα από αυτόν ούτε δύναμη ούτε μέλλον. Κληρονόμησα μια μικρή βαλίτσα με όλα του τα υπάρχοντα από τη φυλακή. Σήμερα, θυμάμαι μόνο τη μυρωδιά της υγρασίας στα ρούχα του.
Την επόμενη φορά που θα επισκεφθώ τον τάφο του πατέρα μου, θα του πω ότι η ελευθερία ξαναζωντανεύει στη Συρία. Θα τον διαβεβαιώσω ότι οι Σύριοι κατάφεραν να σπάσουν αυτό το μεγάλο δοχείο με την κολόνια. Το άρωμα της ελευθερίας επιτέλους σκορπίστηκε, και η μυρωδιά του αίματος δε μπορεί να το καλύψει πια.
Ο Μοχάμαντ Αλί Ατάσσι είναι δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου