Όσο διαρκούσε η προεκλογική εκστρατεία στην Τουρκία ειλικρινά δεν ανησυχούσα για το Αιγαίο και το Κυπριακό. Βέβαια, οι προκλήσεις δεν είχαν σταματήσει και οι παραβιά σεις ήταν στην ημερήσια διάταξη. Όμως γνωρίζαμε όλοι ότι ο Ταγίπ Ερντογάν και οι συνεργάτες του είχαν αφιερωθεί στον εκλογικό αγώνα για να επιτύχουν την απόλυτη πλειοψηφία, ώστε να αλλάξουν το τουρκικό Σύνταγμα και να το «ράψουν» στα μέτρα τους για να επιβάλουν και επίσημα το φανατικό ισλαμισμό που διακρίνει τους ίδιους και το κόμμα του.
Τώρα που ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία, μέσα από την οποία αναδείχτηκε σε «σουλτάνο» ο Ταγίπ Ερντογάν, ανησυχώ. Ο λόγος της ανησυχίας οφείλεται στο γεγονός ότι θυμήθηκα πως οι αρμόδιοι της ελληνικής κυβέρνησης μας είχαν ανακοινώσει –και μάλιστα πολλές φορές– πως μετά τις εκλογές ανέμεναν πρωτοβουλίες του Τούρκου πρωθυπουργού που θα αφορούσαν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και, φυσικά, το ανύπαρκτο θέμα της Θράκης, που μπήκε στην ημερήσια διάταξη λόγω της βλακώδους συμπεριφοράς των αρμοδίων της εξωτερικής πολιτικής από το 1996 μέχρι πρόσφατα.
Τρέμω στην ιδέα και μόνο ότι ο Ερντογάν θα ανακοινώσει ένα πρωί πως θα καταθέσει στο τραπέζι αυτή την περιβόητη πρότασή του για διευθέτηση όλων των διαφορών – έτσι ονομάζει τις προκλητικές ενέργειες της χώρας του. Διότι στο Αιγαίο δεν υπάρχει καμία διαφορά –και το Διεθνές Δίκαιο ξεκαθαρίζει την κατάσταση–, παρά μόνο προκλητικά αιτήματα της Τουρκίας, που, εάν γίνουν αποδεκτά, η Ελλάδα θα δεχτεί ισχυρότατο πλήγμα στην εθνική της κυριαρχία. Και οι λόγοι που τρέμω εάν κατατεθεί για συζήτηση οποιαδήποτε πρόταση από την Τουρκία είναι δύο.
Πρώτος λόγος: Η τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, που προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό. Μια χώρα που πρέπει να δανείζεται για να πληρώνει τις βασικές της ανάγκες δεν μπορεί να αντισταθεί και να υποστηρίξει τα εθνικά της συμφέροντα.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει μόνο με το σημερινό πρωθυπουργό. Δυστυχώς, οι αντοχές του στα εθνικά θέματα είναι ελάχιστες. Στο συμπέρασμα κατέληξα παρακολουθώντας τη διαδρομή του, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ανέλαβε την εξωτερική πολιτική της χώρας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που εντόπισα ήταν ότι συνομιλούσε για τα θέματα που αφορούσαν στην Ελλάδα και την Κύπρο σαν... Ελβετός υπουργός. Λάμβανε μέρος στις αποφάσεις και στους σχεδιασμούς –και δεν αναφέρομαι μόνο στο φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν– ως να μην είχε κανένα συμφέρον η χώρα την οποία αντιπροσώπευε... Πιστεύω πως δεν έχει αναστολές, όταν η συζήτηση αφορά στα Ελληνοτουρκικά, την Κύπρο, το Σκοπιανό και τα άλλα εθνικά θέματα. Και εάν ο Αχμέτ Νταβούτογλου εννοεί με τη φράση «μηδενικά προβλήματα» την ισοπέδωση των αντιπάλων, φοβάμαι πως ο σημερινός πρωθυπουργός με την ίδια φράση εννοεί ότι μία υποχώρηση –μικρή ή μεγάλη– δεν είναι το τέλος του κόσμου για να εξαφανιστούν (δήθεν) τα προβλήματα.
Κανένας ηγέτης, η χώρα του οποίου βρίσκεται μπροστά στον γκρεμό, δεν συζητά για θέματα εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Πόσω μάλλον ο κ. Παπανδρέου, που κουβαλά στην πλάτη του την απαράδεκτη προσπάθεια επιβολής στους Ελληνοκύπριους του ρατσιστικού και φιλοτουρκικού Σχεδίου Ανάν. Το μόνο εθνικό θέμα με το οποίο ΠΡΕΠΕΙ όλοι να ασχολούμαστε είναι η οικονομία, όπου δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων...
Μιχάλης Ιγνατίου
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου