Με ανεξάντλητη αντοχή, αλύγιστη θέληση και άσβεστη πίστη στο δίκαιο της υπόθεσής της, η Κύπρος αντιμετωπίζει ένα αδυσώπητο και φαντασμένο κατακτητή, την Τουρκία. Σήμερα, το παράνομο πλεονέκτημα της Τουρκίας, που αποκτήθηκε με τη δύναμη των όπλων της εισβολής και της κατοχής,
ενισχύεται περαιτέρω με την αναβάθμιση της γεωστρατηγικής της θέσης εξ’ αιτίας του σφοδρού ανταγωνισμού και των αρνητικών για τους λαούς και τα έθνη εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, που καλύπτει τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Η Τουρκία είναι βασικός «παίκτης» στα «παιχνίδια» που παίζονται στην ευρύτερη περιοχή, «παιχνίδια» που παίζονται από μεγάλους «παίκτες», καθοριστικούς πρωταγωνιστές, την κοσμοκρατορική Αμερική, την αντιφατική Ενωμένη Ευρώπη του ισχυρού γαλλογερμανικού άξονα αλλά και των διαφόρων αμερικανικών «δούρειων ίππων», και τη Ρωσία που «έχασε τα δακτυλίδια, όχι όμως και τα δάκτυλα». Παρόλο που οι μεγάλοι «παίκτες» πολλές φορές συνασπίζονται και αναλαμβάνουν κοινή δράση ενάντια στους λαούς και τα έθνη (ενίοτε μέσω του ΝΑΤΟ και άλλες φορές έξω από αυτή την κατ’ ευφημισμό αμυντική συμμαχία, η οποία θεωρητικά έπρεπε να είχε καταργηθεί μετά τη διάλυση του «Συμφώνου Βαρσοβίας» και τον τερματισμό του «ψυχρού πολέμου»), κύρια τάση στις αντιφατικές σχέσεις τους παραμένει ο ανταγωνισμός για παγκόσμια οικονομική κυριαρχία, ο οποίος, σήμερα, οξύνεται παραπέρα λόγω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Στόχος των «παιχνιδιών» δεν είναι, όπως παραπλανητικά προπαγανδίζεται, η επίλυση θρησκευτικών, πολιτισμικών, εθνικών ή άλλων διαφορών, που υποτίθεται κρατούν τους λαούς χωρισμένους και σε διαρκή σύγκρουση, ούτε η πολυδιαφημισμένη «καταπολέμηση» της τρομοκρατίας, που απειλεί δήθεν την ελευθερία, τη δημοκρατία και γενικά το δυτικό τρόπο ζωής, αλλά η εξασφάλιση του ελέγχου των πηγών πετρελαίου, φυσικού αερίου και πολύτιμων, βαρύτιμων μετάλλων και των δρόμων που οδηγούν στις πηγές αυτές. Τα σχέδια της Τουρκίας δεν μπορούν να είναι έξω από τα «παιχνίδια» και τα σχέδια των μεγάλων. Τα όνειρα, ακόμα και τα πιο εξωπραγματικά, δύσκολα πεθαίνουν, ωστόσο μόνο ως ανιστόρητα ανέκδοτα μπορούν να εκλαμβάνονται οι θεωρίες περί νεο-οθωμανισμού και η μηχανιστική μεταφορά του σημερινού κόσμου πίσω στην ξεπερασμένη φεουδαρχική οθωμανική αυτοκρατορία, που επιχειρείται από ειδικούς της κακιάς ώρας, οι οποίοι έχουν μια λανθασμένη, αγύριστη τάση να προσεγγίζουν και να ερμηνεύουν τις εξελίξεις και τα γεγονότα με μεταφυσικές μεθόδους, αποσπασματικά και ξεκομμένα από τα κοινωνικο-οικονομικά και τα ιστορικά δεδομένα. Οι σημερινές πολεμικές συγκρούσεις, που ξεκινούν από τη Λωρίδα της Γάζας, περνούν από το Ιράκ και φθάνουν μέχρι το Αφγανιστάν, δεν γίνονται για να επιστρέψει στην ιστορική σκηνή ο κάθε πεθαμένος αυτοκράτορας, Οθωμανός ή μη, αλλά για τα οικονομικά συμφέροντα του «πολιτισμένου» καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Ένας αντικειμενικός κριτής, δεν είναι απαραίτητο να έχει μια εις βάθος ανάλυση-εκτίμηση του πολιτικού χάρτη της αμεσότερης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, που περιλαμβάνει και την Κύπρο, για να διαπιστώσει ότι οι σημερινές πολιτικές συνθήκες, ο συσχετισμός δυνάμεων, οι συγκυρίες, όλα τα δεδομένα δεν ευνοούν λειτουργικότερη, βιωσιμότερη διευθέτηση του Κυπριακού από την ομοσπονδιακή διευθέτηση, που συμφωνήθηκε το 1977, επαναβεβαιώθηκε το 1979 και επαναλήφθηκε σε κατοπινές αποφάσεις και θέσεις του ΟΗΕ. Παρόλο που, έξι χρόνια μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ενωμένη Ευρώπη και δύο και πλέον χρόνια μετά την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν έχει επιτευχθεί, όπως αναμενόταν, προσδοκόταν, η απαιτούμενη πρόοδος στο Κυπριακό εξ’ αιτίας της αλαζονικής αδιαλλαξίας της Τουρκίας και της απροθυμίας μεγάλων «παικτών» να την επηρεάσουν, άκαμπτη παραμένει η θέληση του Κύπριου Προέδρου και άοκνες συνεχίζονται οι προσπάθειές του για βασισμένη σε συμφωνημένες αρχές Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα), που να επανενώνει τον τόπο, την οικονομία και τους θεσμούς και να ταιριάζει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το ευρωπαϊκό δίκαιο και το διεθνές δίκαιο. Ο Κύπριος Πρόεδρος, που αγωνίζεται για λειτουργική, βιώσιμη λύση, δεν είναι υπεράνω κριτικής. Ακόμα, ο Πρόεδρος και ο πολιτικός χώρος από τον οποίο προέρχεται, υιοθετούν και εφαρμόζουν τη δοκιμασμένη μέθοδο της «κριτικής και αυτοκριτικής», που επιτρέπει στα πολιτικά πρόσωπα και τα οργανωμένα σύνολα να ανακαλύπτουν και να υπερπηδούν λάθη, αδυναμίες και ατέλειες στη δράση τους. Η μέθοδος αυτή αποτελεί σπάνιο είδος στην Κύπρο, αφού, 36 ολόκληρα χρόνια ύστερα από το διπλό έγκλημα, πολιτικά κόμματα και ανώτατοι θρησκευτικοί ηγέτες επιμένουν να εξισώσουν το πραξικόπημα, το έγκλημα της 15ης Ιούλη 1974 με την Αντίσταση σε αυτό το έγκλημα, με την Υπεράσπιση της νομιμότητας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας!
Εν πάση περιπτώσει, κανένας ηγέτης ή οργανισμός δεν είναι υπεράνω κριτικής, πόσο μάλλον ο Πρόεδρος· ωστόσο, μετά το «δέμα (πακέτο) τριών προτάσεων», που ανακοίνωσε ο Πρόεδρος στις 15 Ιούλη 2010, το οποίο αν γίνει αποδεκτό από την τουρκική πλευρά, θα ενισχύσει την πορεία της διαπραγματευτικής διαδικασίας, διερωτάται κανείς αν εξυπηρετείται η υπόθεση της Κύπρου με την κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο για «αυταρχισμό, έλλειψη διαβούλευσης» κτλ. (αφήνεται κατά μέρος η κριτική που ασκείται στον Πρόεδρο με «ψύλλου πήδημα»!) ακόμα και από πολιτικούς ηγέτες και άλλους που συμφωνούν με μέρη του «δέματος» ή και με ολόκληρο το «δέμα». Διερωτάται κανείς αν με αυτή την τακτική οικοδομείται η απαραίτητη ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο της δύσμοιρης Κύπρου, για να αντιμετωπιστεί ο ανένδοτος κατακτητής.
Τι περιέχει το «δέμα των τριών προτάσεων» του Προέδρου;
Α. Προτείνεται η διασύνδεση της συζήτησης τριών κεφαλαίων του Κυπριακού: 1. περιουσιακό, 2. εδαφικό, 3. έποικοι (κεφάλαιο μετανάστευσης, ιθαγένειας, αλλοδαπών και ασύλου). Εκ των πραγμάτων, με το συνδυασμό της συζήτησης αυτών των τριών κεφαλαίων, θα επισπευθεί ο διάλογος. Η διασύνδεση των κεφαλαίων είναι «φυσιολογική», γιατί η επίλυση του περιουσιακού, το οποίο είναι τεράστιο εξ’ αιτίας των δεδομένων που δημιούργησε η 36χρονη τουρκική κατοχή, θα εξαρτηθεί από τα εδάφη που θα επιστραφούν στην ελληνοκυπριακή πλευρά και τον αριθμό των εποίκων που θα μείνουν στην Κύπρο μετά τη λύση. Έγκλημα πολέμου ο εποικισμός, αλλά έποικοι θα μείνουν στην Κύπρο, βάσει διεθνών νόμων…
Β. Καλείται η Τουρκία να εφαρμόσει το ψήφισμα 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (1984), που προνοεί την παράδοση της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου στα Ηνωμένα Έθνη. Προτείνεται η επιστροφή της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της και άνοιγμα του λιμανιού υπό την αιγίδα της Ενωμένης Ευρώπης για διεξαγωγή εμπορίου από την τουρκοκυπριακή κοινότητα, που, με αυτή την εξέλιξη, θα ενισχύσει τις σχέσεις της με την Ενωμένη Ευρώπη. Επιπρόσθετα, θα διευκολυνθεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, αφού θα ανοίξουν κεφάλαια που σήμερα είναι παγωμένα.
Γ. Προτείνεται η σύγκληση διεθνούς διάσκεψης, όταν οι δύο κοινότητες θα είναι κοντά σε συμφωνία πάνω στις εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού. Επειδή ο Πρόεδρος δε θέλει να αφήσει τη διεθνή πτυχή του Κυπριακού αποκλειστικά στα χέρια των Αμερικανοβρετανών, πρότεινε σύγκληση διεθνούς διάσκεψης από τα Ηνωμένα Έθνη, στην οποία να συμμετέχουν τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας (Αμερική, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία και Κίνα), η Ενωμένη Ευρώπη των 27, οι 3 εγγυήτριες δυνάμεις (Βρετανία, Ελλάδα και Τουρκία), η Κυπριακή Δημοκρατία και οι 2 κυπριακές κοινότητες (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή). Η διεθνής διάσκεψη θα ασχοληθεί, μεταξύ άλλων, με το θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας, την παρουσία των ξένων στρατευμάτων στην Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και την παρουσία των ξένων (έποικοι) που παράνομα έχουν εγκατασταθεί στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου.
Η σημερινή επιλογή των «Άλλων Διαστάσεων» συμφωνεί με την εκτίμηση του Προέδρου ότι οι προτάσεις του είναι «ρεαλιστικές, υλοποιήσιμες και ισορροπημένες, αφού όλοι οι εμπλεκόμενοι στο Κυπριακό θα αποκομίσουν όφελος».
Πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικής, κομματικής ή άλλης τοποθέτησης, να σταθούμε δίπλα στον Πρόεδρο. Πάνω από όλα πρέπει να είναι η Κύπρος και ο αγώνας της για την τελική δικαίωση!
Δημοσίευση σχολίου