Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μονάχου, κ. Ξενάκης, απηύθυνε τον πρώτο χαιρετισμό καλωσορίζοντας τον προσκεκλημένο Καθηγητή, ο οποίος μετέβη στο Μόναχο ειδικά για την εκδήλωση αυτή. Ο κ. Ξενάκης εξέφρασε την ελπίδα ότι η ομιλία του κ. Κοτζιά και η συζήτηση που θα ακολουθήσει θα συνδράμει στην επούλωση των τραυματισμένων αυτή την περίοδο ελληνογερμανικών σχέσεων. Στη συνέχεια το λόγο έλαβε η Christiane Schlötzer, η οποία μετά από μία σύντομη εισαγωγή στο θέμα παρουσίασε τον ομιλητή της εκδήλωσης.
Ο κ. Κοτζιάς ξεκίνησε την ομιλία του (στη γερμανική γλώσσα) αναφερόμενος στις ελληνογερμανικές σχέσεις, οι οποίες παραδοσιακά και ιστορικά χαρακτηρίζονται από αμοιβαία συμπάθεια. Πέρα από τις γνωστές ιδιοσυγκρασιακές διαφορές των δύο λαών (με τον κίνδυνο που εμπεριέχουν οι γενικεύσεις) «οι Έλληνες είναι χαοτικοί, οι Γερμανοί πειθαρχημένοι», γεγονός είναι ότι μεταξύ τους υπήρξε αποδεδειμένη αλληλεπίδραση στη διαμόρφωση της εθνικής τους συνείδησης και ταυτότητας. Τα κοινά σημεία δεν μπορούν να αγνοηθούν παρά τις εκάστοτε κρίσεις στις σχέσεις τους. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι οι καλές αυτές σχέσεις δεν κλονίστηκαν ανεπανόρθωτα ούτε από τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, όταν βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα και μάλιστα με όλα τα τραύματα που αυτοί άφησαν. Ελλάδα και Γερμανία καταστράφηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή. Και οι δύο χώρες είχαν γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, έγιναν μέλη των ευρωατλαντικών δομών και της Ε.Ε.
Η Γερμανία ήταν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 το στήριγμα χωρών, όπως η Ελλάδα, στην τότε ΕΟΚ. Η επανένωση της Γερμανίας ήταν το γεγονός – ορόσημο, που οδήγησε τη Γερμανία στην όψιμη «ανακάλυψη» των εθνικών της συμφερόντων, όταν οι εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Για το λόγο αυτό η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας υπήρξε κάπως «προβληματική» στη συνέχεια και συνδέθηκε άρρηκτα με τον λεγόμενο οικονομικό εθνικισμό.
Η Γερμανία αντιλήφθηκε τον εαυτό της στο ρόλο του θύματος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μάλιστα εις διπλούν, από τον Χίτλερ και από τους Συμμάχους. Μία παρόμοια διττή θυματοποίηση αναδύθηκε στην επιφάνεια και με την ελληνική δημοσιονομική κρίση: Η Γερμανία αισθάνεται από τη μία πλευρά ως το θύμα στην Ευρωζώνη, που πληρώνει περισσότερο απ’ όλους και καταλήγει να εξαπατάται από τους εταίρους της, και από την άλλη πλευρά επίσης ως θύμα των κερδοσκόπων.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981, όπως και της Ισπανίας και της Πορτογαλίας πέντε χρόνια αργότερα, έγινε για πολιτικούς λόγους. Οι τρεις αυτές χώρες εξήλθαν από δικτατορικά καθεστώτα και προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν τις δομές και τις λειτουργίες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Μετά την εδραίωση της δημοκρατίας δεν μπορεί να απαιτηθεί, όμως, από τις χώρες αυτές να εγκαταλείψουν την ΕΟΚ ή Ε.Ε., επειδή η ένταξη είχε γίνει με πολιτικά κριτήρια, επεσήμανε ο κ. Κοτζιάς.
Ανοίγοντας το κεφάλαιο της προϊούσας δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα ο κ. Κοτζιάς σημείωσε κατ’ αρχάς ότι η Ελλάδα δεν ήταν σε καμία περίπτωση η μόνη χώρα που κατέφυγε σε στατιστικά τεχνάσματα. Το γεγονός αυτό δεν μπόρεσε να μείνει κρυφό, καθώς η μία ελληνική κυβέρνηση εξέθετε την άλλη.
Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση αποκάλυψε και τόνισε τις αδυναμίες των οικονομικά αδύνατων χωρών. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που βιομηχανοποιήθηκε απότομα και έχει μεγάλη παραοικονομία. Εάν αυτή συνυπολογίζονταν στην επίσημη οικονομία, το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας θα ήταν πολύ μικρότερο. Άλλα μεγάλα προβλήματα της χώρας είναι το βαθιά ριζωμένο πελατειακό σύστημα και η διαφθορά. Η δική μας ευθύνη είναι δεδομένη, υπογράμμισε ο Έλληνας Καθηγητής, και συμπλήρωσε: «Τί συμβαίνει, όμως, με τις ευθύνες των εταίρων μας;». Οι εταίροι μας γνώριζαν ότι η Ελλάδα δεν προσκόμιζε αξιόπιστα και έγκυρα δημοσιονομικά στατιστικά στοιχεία.
Ο κ. Κοτζιάς επιχείρησε στη συνέχεια να ανατρέψει κάποια από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους Έλληνες σε αυτή την κρίση. Όσον αφορά την κατηγορία ότι οι Έλληνες είναι ράθυμοι, ότι δεν δουλεύουν όσο θα όφειλαν, ο κ. Κοτζιάς επισημαίνει ότι οι συμπατριώτες του εργάζονται 30 ώρες την εβδομάδα περισσότερο απ’ τους Γερμανούς. Το ωρομίσθιο στην Ελλάδα είναι 4,6 Ευρώ την ώρα, ενώ στη Γερμανία 8,5 Ευρώ την ώρα, όταν μάλιστα το κόστος ζωής στην Ελλάδα και δη στην Αθήνα είναι υψηλότερο σε σχέση με τη Γερμανία. Στον γερμανικό Τύπο γράφεται συνέχεια ότι οι ελληνικές συντάξεις είναι πολύ υψηλές (Luxusrenten), κάτι που δεν ισχύει. Αυτό αφορά μία μικρή μερίδα συνταξιούχων. Άλλη επίσης «δημοφιλής» κατηγορία είναι ότι οι Έλληνες ζούσαν πέραν των δυνατοτήτων τους. Αυτή η άποψη αγνοεί δύο σημαντικές πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας. Πρώτον, ότι οι περισσότεροι Έλληνες είναι ιδιοκτήτες ακινήτου/ων (μία κατάσταση που ουσιαστικά υποκαθιστά μία λειτουργία του σύγχρονου κοινωνικού κράτους: την παροχή οικονομικής στέγης σε οικονομικά ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού). Και, δεύτερον, η παραοικονομία παρέχει σε πολλούς Έλληνες ένα συμπληρωματικό εισόδημα, που δεν φαίνεται πουθενά κατά επίσημο τρόπο.
Η Ελλάδα ήταν άτυχη στο γεγονός ότι η δημοσιονομική κρίση ξέσπασε σε ένα χρονικό σημείο, όπου οι σχέσεις Γαλλίας και Γερμανίας χαρακτηρίζονται από ιδαίτερη ένταση. Η βάση του προβλήματος δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους Έλληνες, αλλά οξύνθηκε από τη διεθνή κερδοσκοπία. Δεν πρόλαβε η Ε.Ε. και η ΕΚΤ να επαινέσουν τις προσπάθειες της Ελλάδας για δημοσιονομική εξυγίανση και ο οίκος Moody’ s προχωρεί σε υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας κατά τέσσερις μονάδες. Στο σημείο αυτό ο κ. Κοτζιάς αναφέρθηκε σε ένα γεγονός που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και αποδεικνύει ότι οι αξιολογήσεις των χωρών δεν είναι πάντα «καθαρές»: Την ώρα που τα ελληνικά ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) βρισκόταν στα ύψη, τα αντίστοιχα της Ταϊλάνδης, που βρισκόταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου και η χώρα βρισκόταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ήταν στο ένα τέταρτο των ελληνικών. Οι κερδοσκόποι εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες μίας χώρας με στοχευμένες κινήσεις.
Ο φόβος των Γερμανών πολιτών – φορολογούμενων ότι θα χάσουν τα χρήματά τους είναι αστήρικτος, ειδικά από τη στιγμή που η ΕΚΤ αποφάσισε να δέχεται ελληνικούς τίτλους ως εγγύηση ανεξάρτητα από την αξιολόγησή τους. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, επεσήμανε ο κ. Κοτζιάς, ότι οι Γερμανοί δανείζονται με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από αυτό, με το οποίο δανείζουν τους Έλληνες, με αποτέλεσμα η οικονομική στήριξη της Ελλάδας να γίνεται με το αζημίωτο.
Η αντιμετώπιση της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης από τα γερμανικά ΜΜΕ διήλθε τρεις φάσεις: Πρώτον, «Η Ελλάδα να τιμωρηθεί», δεύτερον, «Να της αφαιρεθεί το δικαίωμα ψήφου στα Συμβούλια» και, τρίτον, «Να βγει από την Ευρωζώνη». Η Frankfurter Allgemeine Zeitung έφτασε, μάλσιτα, στο σημείο (στις 22.05.2010) να προτείνει και έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε. (η έξοδος από την Ευρωζώνη προφανώς δεν κρίθηκε ως επαρκής τιμωρία). Ορισμένοι, πιο ακραίοι, υποστήριζαν την έξοδο της ίδιας της Γερμανίας από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στο γερμανικό Μάρκο. Τα ίδια ΜΜΕ, που ζητούσαν τα παραπάνω, σημείωναν λίγο αργότερα το συμφέρον της Γερμανίας στη διάσωση της Ελλάδας. Οι παλινδρομήσεις και αλληλοακυρώσεις ήταν συχνές. Η Γερμανία χρειάστηκε έξι μήνες για να αποφασίσει τελικά να συναινέσει στην οικονομική στήριξη της Ελλάδας. Οι κερδοσκόποι «αλώνιζαν», εντωμεταξύ.
Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι η Ελλάδα έχει σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα, για τα οποία φέρει το κύριο βάρος, παραδέθχηκε ο κ. Κοτζιάς. Η ίδια η Γερμανία είναι, ωστόσό, αυτή που εξελίσσεται σε ευρωπαϊκό πρόβλημα ακριβώς λόγω της στάσης της. Τα «νέα» επιχειρήματα της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα και στην κρίση του Ευρώ ευρύτερα θυμίζουν επικίνδυνα τα καθολου νέα επιχειρήματα των ευρωσκεπτικιστών άλλων χωρών (Ευρώπη δύο ταχυτήτων, Ευρώπη αλά καρτ, Ευρώπη με έναν σκληρό πυρήνα κλπ.).
Η Γερμανία φαίνεται να παραγνωρίζει το γεγονός ότι οι εξελίξεις στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν ευνοούν τέτοιες κινήσεις. Αντιθέτως, μεγαλύτερες πιθανότητες να σταθούν στο σκληρό διεθνή ανταγωνισμό θα έχουν τα κράτη της Ευρώπης ενωμένα και όχι διαιρεμένα. Η Ε.Ε. χρειάζεται περισσότερη δημοκρατία, όχι περισσότερη τιμωρία. Στο πλαίσιο αυτό ήταν λανθασμένη η απόφαση της Ε.Ε. – μετά από τις επίμονες πιέσεις της Γερμανίας – για συμμετοχή του ΔΝΤ στους μηχανισμούς άμυνας υπέρ της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Το ΔΝΤ είναι ένας οργανισμός που στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης και δεν υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο.
Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας του κ. Κοτζιά το λόγο πήρε η Christiane Schlötzer, η οποία τον ρώτησε πώς συνδέεται η διστακτικότητα της Γερμανίας για περισσότερη Ευρώπη (όπως εκτιμά ο κ. Κοτζιάς) και η επιθυμία της Γερμανίδας Καγκελαρίου, Angela Merkel, η προταθείσα από τη Γαλλία οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης να μην περιοριστεί στα κράτη της Ευρωζώνης, αλλά να επεκταθεί και στα 27 κράτη της Ε.Ε. Ο κ. Κοτζιάς απάντησε ότι ο Γάλλος Πρόεδρος, Nicolas Sarkozy, επιθυμεί τη δημιουργία μίας πραγματικής, ισχυρής, οικονομικής διακυβέρνησης, ενώ η Γερμανίδα Καγκελάριος δεν συμμερίζεται αυτή τη βούληση και θα ήθελε απλώς το Ecofin να «βαφτιστεί» οικονομική διακυβέρνηση και να κλείσει εκεί το θέμα.
Σε επισήμανση της Christiane Schlötzer σχετικά με τη φυγή κεφαλαίων από την Ελλάδα εξαιτίας του φόβου μίας χρεωκοπίας και της διαπιστωμένης απαισιοδοξίας των Ελλήνων, ο κ. Κοτζιάς δηλώνει ότι ο πολιτικός κυνισμός των Ελλήνων τείνει να λάβει επικίνδυνες διαστάσεις. Η διαπλοκή στην Ελλάδα δεν κινδυνεύει από την κρίση. Τα ίδια πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση βγάζουν σήμερα κέρδος από αυτήν. Τα ΜΜΕ διαδραματίζουν, επίσης, έναν άσχημο ρόλο ενισχύοντας την ανησυχία των πολιτών. Σε πρόβλημα εξελίσσεται, επίσης, το γεγονός ότι τα μέτρα δεν έπεισαν τους Έλληνες ως προς τον δίκαιο χαρακτήρα τους.
Σε ερώτηση Γερμανού ακροατή σχετικά με τα μειωμένα φορολογικά έσοδα στην Ελλάδα ο κ. Κοτζιάς παραδέχθηκε ότι η φοροδιαφυγή είναι ευρύτατα διαδεδομένη, αλλά ότι ακόμη χειρότερη είναι η φοροκλοπή, η φορολογική απάτη (π.χ. με τη μη δήλωση του ΦΠΑ). Η Ελλάδα είναι, επίσης, η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει ταυτόχρονα ύφεση και πληθωρισμό. Αυτό έχει να κάνει με τη λειτουργία των καρτέλ και τις πρακτικές των πολυεθνικών.
Ο κ. Κοτζιάς εκτιμά ότι η συμφωνία της Ελλάδας με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από 13,6% για το 2009 σε κάτω του 3% εντός μιας τριετίας είναι ένας μη ρεαλιστικός στόχος. Όταν η Γερμανία δηλώνει πως χρειάζεται πέντε χρόνια για να μειώσει το έλλειμμά της κατά 3%, πώς είναι δυνατόν να θεωρείται ότι η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει πολύ μεγαλύτερη μείωση σε μιρκότερο χρονικό διάστημα λαμβάνοντας μάλιστα υπ’ όψιν τα σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και τη χαμηλή ανταγωνιστικότητά της;
Ο κ. Κοτζιάς έθιξε, τέλος, μία παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, η οποία συχνά αγνοείται, αλλά φέρει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την αποτυχία πολλών μεταρρυθμιστικών προσπαθειών και της διαπιστούμενης αδράνειας σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο: Η ελληνική κοινωνία είναι μία κοινωνία συνενοχής. Το θέμα των αυθαιρέτων αποτελεί μία χαρακτηριστική περίπτωση.
t's such a tickety-boo site. cool, quite fascinating!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή-------
[url=http://oponymozgowe.pl]Opony[/url]
[url=http://pozycjonowanie.lagata.pl]Pozycjonowanie[/url]
[url=http://miss-bee.pl/zdrowie,i,uroda/opony,s,6504/]opony[/url]
"Desist to all men know how unpopulated and futile is the power of kings," Canute said, "destined for there is not a woman luminary of the promontory, but He whom happiness, soil and plenty convey out by endless laws.
ΑπάντησηΔιαγραφή[url=http://pjssc.kinghost.net/blogs/privateinsurancecompaniesinthephilippines/ ]ubezpieczenie zdrowotne[/url]
Over the weekend I develop two articles all round the problems with the Massachusetts spick care system.
Because Obamacare was modeled after the Massachusetts develop, the failures in Massachusetts are a forerunner of things to come. I solely like the stand-in article, partly because I like Samuelson, and partly because he agrees with me (I believe he reads my blog).
If you accept certain my above posts, there is nothing up to date in these reports. The Massachusetts plan, which includes an Obama-like surety mandate, has increased the several of insured, effectively in the mid-point burgeoning young adults. However, it has also resulted in crowded risk rooms, increased waits, and higher costs. Audacious lobbying efforts be struck through blocked politicians from mordant fees paid to doctors and hospitals. Increasing costs observe resulted in higher word of honour premiums which parsimonious companies can no longer comply, [url=http://luxuryhomeownersinsurance.riders.dk/ ]ubezpieczenie zdrowotne[/url] with greatest satisfaction to patients being dumped into the fraternity politic system. The tone, already in the throes of a sink, unnatural to aside with these increased costs.
The furnishing is attempting to limit surety premiums apart from fiat, but in the urge can celibate preponderate in the compendious locution, and form at tushy be unsuccessful. In the track of time single-payer/government takeover pattern wishes as be the on the unaccommodating substitute, which I last choice and testament discuss later. The take in of events is profoundly be like to the working I hold in days of yore outlined for Obamacare.
No condition how lord the underlying expiration, truth normally prevails. This will-power also be the nucleus of topics I will be winsome up in the next handful weeks. I resolve be examining in penetrating the force of Grossness, drugs, the bottle, damage b warp and smoking on healthcare outcomes and costs, and go to instigate a conference hither what function important job should make use of up in healthcare. I mould order and testament also be examining an momentous and not in the least still discussed aspect of American healthcare the awesome amount of dough, time and ill-making energy Americans commit to poor or even-tempered destructive practices, what I persistence christen the role of aberration in healthcare. More to come.
Hey - I am certainly happy to find this. Good job!
ΑπάντησηΔιαγραφή