Οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές στην Ιταλία απλώς το επιβεβαίωσαν: η Ακροδεξιά, ή κατά το πολιτικώς ορθότερο η λαϊκίστικη Δεξιά, βλέπει το έρεισμά της να αυξάνεται σε όλη την Ευρώπη. Εκμεταλλευόμενη τη ζοφερή οικονομική κατάσταση, τη δυσφορία των πολιτών για τα κόμματα του μεσαίου χώρου, το φλερτ που συχνά-πυκνά κάνει μαζί της η παραδοσιακή Δεξιά νομιμοποιώντας τις απόψεις της, την αδυναμία της Ευρώπης να προτείνει αποτελεσματικές λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, αλλά πάνω από όλα τον «φόβο του άλλου» (όπου «άλλος» το Ισλάμ και γενικότερα οι μετανάστες), προελαύνει με συνθήματα που συχνά κινούνται στα όρια της δημοκρατίας.
Κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της και τα κόμματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς το ίδιο. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, εκμεταλλεύονται την παράδοση του ευρωσκεπτικισμού, στην Ιταλία την παράδοση του πλούσιου Βορρά να περιφρονεί τον φτωχό Νότο. Η Ανατολική Ευρώπη είναι μια κατηγορία από μόνη της. Όπως σημειώνει η «Μonde», εκεί οι ακροδεξιοί φοβούνται πολύ λιγότερο τη λέξη φασισμός από ό,τι οι συνάδελφοί τους στη Δυτική Ευρώπη, που απεκδύονται τον χαρακτηρισμό «ακραίοι». Όλοι όμως, είτε λέγονται Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, είτε Jobbik στην Ουγγαρία, βάζουν μπροστά τον φόβοτον φόβο ότι απειλείται η εθνική ταυτότητα, ότι η Ευρώπη «εξισλαμοποιείται», ότι οι γηγενείς πληθυσμοί θα γίνουν μειοψηφία, ότι οι μετανάστες δεν κλέβουν μόνο τις δουλειές αλλά φέρνουν και βία, ακόμα και τρομοκρατία... Ο φόβος είναι για την Ακροδεξιά η μεγαλύτερη δύναμη.
Δημοσίευση σχολίου