«Στην αληθινή τέχνη είσαι και ελεύθερος και ειλικρινής», λέει η άλλοτε μουσική μούσα του Αλμοδόβαρ, Λουθ Καζάλ, που έρχεται στο Ηρώδειο με 31 μουσικούς να μας τραγουδήσει για το «Πάθος» «Aν θέλεις να υποφέρεις βαθιά, θυμήσου με, αν θέλεις να κλάψεις, θυμήσου με. Δες πώς τιμώ τη θεϊκή μορφή σου, το αγαπημένο σου στόμα που με δίδαξε την αμαρτία. Θυμήσου με όταν υποφέρεις...», τραγουδούσε συγκινητικά- μια δωρική μορφή στο μέσον της σκηνής, με πέντε μουσικούς- όταν είχε έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, λίγους μήνες πριν, για να δώσει μια συναυλία που έγινε sold out εν ριπή οφθαλμού, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Και το κοινό, σχεδόν με κομμένη την ανάσα, ρούφηξε κάθε σταγόνα από τη συγκίνηση της Λουθ Καζάλ. Της ντίβας των Ισπανών, που τη γνώριζαν μόνο.... από το «Ρiensa Εn Μi» (απ΄ όπου και οι παραπάνω στίχοι) και το «Un Αno d΄ Αmor» στα «Ψηλά τακούνια» του Πέδρο Αλμοδόβαρ, αλλά την άφησαν να τους οδηγήσει σε μουσικά μονοπάτια άγνωστα (και μάλλον δύσβατα). Τόσα άγνωστα τραγούδια, ούτε ένα εφέ, ούτε κάτι προς εντυπωσιασμό κι όμως το ελληνικό κοινό στο τέλος αποθέωσε την- κατά δήλωσή της- «Φωτεινή Καζάλ» (όπως μετέφρασε το όνομά της) όσο λίγους καλλιτέχνες.
Την αισθάνθηκε αυτή τη ζεστή επαφή με το ελληνικό κοινό η Λουθ Καζάλ. «Και ένιωσα πως ήταν αληθινή» λέει στα «ΝΕΑ». «Είχα προετοιμαστεί όμως γι΄ αυτή την πρώτη επαφή. Επί μέρες προσπαθούσα να φτιάχνω μικρές και ευκολονόητες φράσεις στα αγγλικά, ώστε να μπορώ να μιλάω, να επικοινωνώ το νόημα των τραγουδιών στο κοινό. Γιατί για να κατανοήσεις ένα τραγούδι, πρέπει να ξέρεις τι λένε οι στίχοι του».
Λίγοι μουσικοί, μια φωνή, μια ερμηνεία. Δεν είναι αρκετά αυτά για τη μουσική; Χρειάζονται φώτα, κοστούμια, μπαλέτα;
Για μένα η ουσία είναι η μουσική. Είναι απαραίτητοι και οι ικανοί μουσικοί, αλλά καταλαβαίνω και το σόου που στήνουν κυρίως οι Αγγλοσάξωνες για την ποπ και το ροκ - ώστε να περάσουν από τη μουσική στη διασκέδαση.
Σημαίνει κάτι για σας να σταθείτε και να τραγουδήσετε κάτω από την Ακρόπολη στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού;
Σημαίνει πολλά. Θα είναι πολύ συναρπαστικό να δώσω συναυλία σε τέτοιον ιστορικό και εμβληματικό χώρο. Είμαι σίγουρη ότι θα καταλάβει έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο στη μνήμη μου.
Τούτη τη φορά, βέβαια, η Λουθ Καζάλ φέρνει μεγαλύτερη «παρέα» για να μοιραστεί μαζί της τη «συγκίνηση του Ηρωδείου», όπως λέει. Τριάντα ένας μουσικοί θα παίξουν στο νέο της πρόγραμμα που αντλεί το υλικό και το ύφος του από το νέο της άλμπουμ, το οποίο θα κυκλοφορήσει στα τέλη Σεπτεμβρίου σε Ισπανία και Ελλάδα (μόνο!) και λίγο αργότερα στον υπόλοιπο κόσμο.
Το άλμπουμ «La Ρasion» είναι ένα απάνθισμα από «ισπανικά θούρια», ήτοι από κοσμαγάπητα μπολέρο: τα αργά, κάποτε νωχελικά, σαγηνευτικά λάτιν τραγούδια με τους σπαρακτικούς στίχους, όπως το θρυλικό παναμέζικο «Ηistoria De Un Αmor»- που ακουγόταν, από τη Δαλιδά, και στην ταινία «Για όλα φταίει το γκαζόν»- ή το πορτορικανικό «Μar y Cielo» και το μεξικανικό «Εncadenados», που στην ερμηνευτική παλέτα της κυρίας «Φωτεινής» αποκτούν πιο φωτεινές, πιο αστραφτερές αποχρώσεις.
Πιστεύετε στην τέχνη με ανώτερο σκοπό; Θα τραγουδούσατε για έναν τέτοιο σκοπό;
Πιστεύω στη δυνατότητα να μετασχηματίσει κανείς σε «διαπεραστικό συναίσθημα» έναν μουσικό σκοπό. Όσο για τον ανώτερο σκοπό, δεν είναι λίγες οι φορές που δίνουμε συναυλίες υπέρ της περαιτέρω ιατρικής έρευνας διαφορετικών και σχετικά άγνωστων ακόμη μορφών καρκίνου του μαστού (σ.σ.: πάθηση που ταλάνισε και την ίδια, αλλά, όπως λέει, κατάφερε να βγει νικήτρια).
Υπάρχει, πιστεύετε, πολιτική τέχνη και δράση στις μέρες μας;
Ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι «πολιτικός». Θεωρώ δε την τέχνη ως προϊόν του ανώτατου επιπέδου της αν θρώπινης οντότητας. Σ΄ αυτό το επίπεδο όλοι είναι και ελεύθεροι και ειλικρινείς.
Λένε πως διανύουμε περίοδο κρίσης. Τι μπορεί να κάνει γι΄ αυτό το τραγούδι ή ο τραγουδιστής;
Τα τραγούδια μπορούν να αντικατοπτρίζουν μια ιστορία αγάπης και απόρριψης, οργής και προσήλωσης, που μπορεί να πλησιάσει τους ανθρώπους και να τους βοηθήσει- σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Μπορεί το τραγούδι να υποσχεθεί λύτρωση στο κοινό; Και μπορεί γενικά πλέον η τέχνη να δίνει τέτοιες υποσχέσεις;
Βεβαίως. Μπορεί να άρει τη θλίψη και τις πίκρες. Από ένα έργο τέχνης μπορεί κάποιος να πάρει ελπίδα. Ακούγοντας ένα μουσικό κομμάτι μπορεί να αναπτερωθεί το ηθικό του.
Κάποιοι θεωρούν πως το Ίντερνετ και το μουσικό «κατέβασμα» σκοτώνει το μουσικό έργο, όπως το αποτύπωναν τα κομμάτια στα LΡ και τα CD. Πιστεύετε στο μέλλον του διαδικτυακού «κατεβάσματος» αυτόνομων τραγουδιών, πέρα από συνολικά μουσικά έργα;
Πιστεύω ότι θα φτάνουμε στη μουσική με διαφορετικούς τρόπους. Μέσα από αυτόνομα τραγούδια ή «παραδοσιακά». Ζούμε μια περίοδο επαναστάσεων στην επικοινωνία. Και, κατά την άποψή μου, όλοι εμείς οι άνθρωποι της μουσικής δεν θα πρέπει να ανακυκλώνουμε εαυτούς και να αρχίζουμε να κλαίμε στις γωνιές για όσα χάνονται.
Δημοσίευση σχολίου