F-Μάικλ Ρούμπιν
Πρέπει το Ισραήλ να θέσει εκτός σύνδεσης το πυρηνικό εργοστάσιο της Τουρκίας; Ο πυρηνικός σταθμός Akkuyu της Τουρκίας μπορεί να ξεκινήσει δοκιμαστική λειτουργία το 2025. Η κίνηση προς τις επιχειρήσεις έρχεται λίγο περισσότερο από 15 χρόνια από τότε που η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία με τη Ρωσία για συνεργασία στην κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού κοντά στη Μερσίνα.
Ένας τέτοιος πυρηνικός σταθμός δεν πρέπει ποτέ να επιτρέπεται να λειτουργεί.
Η Τουρκία είναι μια μεγάλη σεισμική ζώνη. Καταστροφικοί σεισμοί πλήττουν την Τουρκία κάθε λίγα χρόνια. Ακόμη και αν προεξοφληθεί η διαφθορά στον κατασκευαστικό τομέα της Τουρκίας, το εργοστάσιο Akkuyu αποτελεί αβάσιμο κίνδυνο για όλη την Ευρώπη.
Ένας μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η πιθανότητα η Τουρκία να χρησιμοποιήσει το πυρηνικό της εργοστάσιο για να αποκτήσει σχάσιμο υλικό για πυρηνικά όπλα. Τούρκοι αξιωματούχοι - και ακόμη και Αμερικανοί ομόλογοί τους - θα μπορούσαν να πουν ότι το εργοστάσιο Akkuyu είναι ανθεκτικό στη διάδοση. Αφήστε κατά μέρος ότι η «απόδειξη της διάδοσης» δεν είναι ποτέ απόλυτη. Όπως και με τον ιρανικό πολιτικό πυρηνικό αντιδραστήρα στο Bushehr, το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η εκτροπή στο πολιτικό ενεργειακό εργοστάσιο, αλλά μάλλον η χρήση του πολιτικού προγράμματος ως κάλυψη για την απόκτηση και την εκτροπή αγαθών σε ένα συγκεκαλυμμένο πρόγραμμα.
Ένα πυρηνικό εργοστάσιο στην Τουρκία θα αλλάξει για πάντα τη δυναμική της περιοχής. Η Τουρκία είναι ταυτόχρονα μια αλυτρωτική δύναμη, που αμφισβητεί ανοιχτά συμφωνίες αιώνων που καθορίζουν τα σύνορά της και ένας χορηγός τρομοκρατίας σε όλα εκτός από τον χαρακτηρισμό. Ο Ερντογάν υποστηρίζει ανοιχτά τόσο τη Χαμάς όσο και τη Hay'at Tahrir al-Sham και υπάρχουν άφθονα στοιχεία ότι έχει επίσης βοηθήσει τόσο τις θυγατρικές της Αλ Κάιντα στη Συρία όσο και το Ισλαμικό Κράτος.
Εάν η Τουρκία αποκτήσει πυρηνικά όπλα, θα μπορούσε όχι μόνο να πραγματοποιήσει τις απειλές της εναντίον άλλων περιφερειακών κρατών, αλλά θα μπορούσε επίσης να αισθάνεται τόσο απρόσβλητη πίσω από τη δική της πυρηνική αποτροπή που θα μπορούσε να αυξήσει την τρομοκρατική χορηγία της χωρίς φόβο αντιποίνων ή λογοδοσίας. Αυτή η πολιτική ανησυχία αντικατοπτρίζει εκείνη με την οποία πολλές δυτικές χώρες εξετάζουν τη δυνατότητα απόκτησης ιρανικής πυρηνικής ενέργειας.
Από ισραηλινή άποψη, δεν έχει σημασία αν ένα πυρηνικό όπλο προέρχεται από το Ιράν ή την Τουρκία. Εάν ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συνεχίσει να καλεί σε επιθέσεις εναντίον του εβραϊκού κράτους, το Ισραήλ δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να απαντήσει.
Εδώ, το παρελθόν είναι προηγούμενο. Το 1981, ισραηλινά αεροσκάφη επιτέθηκαν στον γαλλικής κατασκευής πυρηνικό αντιδραστήρα Osirak λίγο πριν από τον ανεφοδιασμό του. Η ήρεμη διπλωματία είχε αποτύχει και οι δυτικοί ηγέτες παρέμειναν βυθισμένοι είτε σε ευσεβείς πόθους για την υποτιθέμενη μετριοπάθεια του ιρακινού προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν είτε απλώς υπολόγισαν ότι η πιθανότητα ενός ιρανικού πυρηνικού όπλου δεν υπήρχε πρόβλημα. Η ίδια δυναμική ίσχυε και με το εργοστάσιο επεξεργασίας πλουτωνίου Al Kabir κοντά στο Deir ez-Zour στην ανατολική Συρία, το οποίο κατέστρεψαν ισραηλινά αεροσκάφη το 2007. Ισραηλινά αεροσκάφη πέταξαν σχεδόν 1.000 μίλια για να καταστρέψουν το Osirak. Η απόσταση μεταξύ του Τελ Αβίβ και του Deir ez-Zour ήταν μόλις 400 μίλια, αν και η κυκλική διαδρομή του Ισραήλ το έκανε ίσως διπλό. Η ευθεία απόσταση μεταξύ του Τελ Αβίβ και του εργοστασίου Akkuyu είναι λίγο πάνω από 325 μίλια.
Για το Ισραήλ να επιτεθεί στον πυρηνικό αντιδραστήρα της Τουρκίας μπορεί να είναι ευκολότερο από την επιχείρηση στο Ιράκ με αυστηρά στρατιωτική έννοια. Σε αντίθεση με την Τουρκία, το Ισραήλ διαθέτει F-35 Joint Strike Fighters και δεν χρειάζεται να πετάξει πάνω από ενδιάμεσες χώρες για να χτυπήσει στο εσωτερικό της Τουρκίας. Τα F-16της Τουρκίας είναι πολύ καλά στο να επιτίθενται σε άοπλους Κούρδους και Αρμένιους, αλλά η εκκαθάριση των πιλότων του Ερντογάν έχει αφήσει στην τουρκική Πολεμική Αεροπορία ένα κέλυφος του πρώην εαυτού της. Η Τουρκία μπορεί να έχει αντιαεροπορικά συστήματα, αλλά αυτά μπορεί να είναι λίγο καλύτερα από αυτά στα οποία βασίζεται το Ιράν.
Διπλωματικά, ωστόσο, οι επιπτώσεις μιας επίθεσης στην Τουρκία θα ήταν βαθιές, ειδικά με τις ρήτρες συλλογικής αυτοάμυνας του ΝΑΤΟ. Εάν το Ισραήλ (ή οποιαδήποτε άλλη χώρα) επιτεθεί κρυφά στην τοποθεσία Akkuyu και δεν διεκδικήσει πίστωση, θα είναι δυνατό να παρακαμφθούν τέτοιες ανησυχίες. Μετά την έκφραση τόσων πολλών θεωριών συνωμοσίας και την παροχή φακέλων συμμάχων γεμάτων με κακές πληροφορίες, ο ίδιος ο λόγος της Τουρκίας δεν έχει νόημα.
Το Ισραήλ μπορεί να είναι το πιο τολμηρό, αλλά δεν είναι η μόνη χώρα που δεν θέλει να ζήσει σε έναν κόσμο με πυρηνική Τουρκία. Άλλες χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν επίσης λόγους να φοβούνται το πυρηνικό πρόγραμμα της Τουρκίας. Πολλές χώρες του ΝΑΤΟ -ειδικά η Σουηδία και η Φινλανδία- έχουν κάθε λόγο να τσουγκρίζουν την Τουρκία πάνω από τα κάρβουνα. Το Ισραήλ μπορεί να είναι ο κύριος ύποπτος, αλλά σε μια εποχή μη επανδρωμένων αεροσκαφών και τεχνολογίας stealth, οι διπλωμάτες θα αρνούνταν να ενεργήσουν απουσία οριστικών αποδείξεων ότι η Ιερουσαλήμ ήταν υπαίτια.
Στη συνέχεια, υπάρχουν άλλα μέσα για να τεθεί εκτός λειτουργίας ο πυρηνικός αντιδραστήρας της Τουρκίας. Ο ιός Stuxnet γύρισε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν χρόνια πίσω. Η Τουρκία δεν είναι απρόσβλητη από κυβερνοεπιθέσεις. Ακόμη και αν το Ισραήλ ήταν υπεύθυνο για την εισαγωγή ενός ιού στο ατομικό λογισμικό της Τουρκίας, δεν είναι σαφές ότι το ΝΑΤΟ θα θεωρούσε ότι αυτός είναι ένας λόγος για να αντιδράσει.
Η Τουρκία, φυσικά, θα αντιδρούσε με μανία. Εάν η Τουρκία καταλάβαινε ότι το ΝΑΤΟ ή όχι, δεν εμπίπτει πλέον κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να είναι αρκετό για να αναγκάσει τον Ερντογάν να αποχωρήσει από τη συμμαχία, σκοτώνοντας ουσιαστικά δύο πουλιά με ένα σμπάρο.
Η Τουρκία μπορεί να πιστεύει ότι το Akkuyu θα συνδεθεί στο διαδίκτυο το 2025, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή μπορεί να είναι η χρονιά που τα φώτα του πυρηνικού εργοστασίου σβήνουν, μια για πάντα.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου