Ένας χρόνος από το δυστύχημα στην Λιβύη, αλλά οι μνήμες παραμένουν νωπές: Η μάχη για την αποκατάσταση και ο αγώνας να μην χαθεί η εμπιστοσύνη…
Πέρασε ένας χρόνος από την αποφράδα εκείνη ημέρα που πέντε συνολικά άτομα της ελληνικής ανθρωπιστικής αποστολής στην Λιβύη έχασαν την ζωή τους στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα έξω από την Βεγγάζη.365 ημέρες πέρασαν αλλά οι μνήμες παραμένουν νωπές. Ιδίως για τις οικογένειες των θυμάτων και για εκείνους που γύρισαν από την κόλαση και προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, αλλά ακόμα και τις νύχτες ο εφιάλτης ξαναγυρνά στον ύπνο τους .
Το πρωί του Σαββάτου στο νεκροταφείο του Παπάγου τελέστηκε μνημόσυνο στη μνήμη της Υποπτεράρχου της Διεύθυνσης Υγειονομικού Ευαγγελίας Ανδρεαδάκη. Ο υφυπουργός Εθνικής άμυνας Γιάννης Κεφαλογιάννης, ήταν εκεί. Το ίδιο και αντιπροσωπείες από το ΓΕΕΘΑ, την ΔΕΠ, την Πολεμική Αεροπορία κι άλλους κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων.
Πολλοί ήταν οι φίλοι και οι συνάδελφοι της Εύης που ήταν ιδιαίτερα αγαπητή για το ήθος, την θέληση, τις γνώσεις που είχε αποκτήσει στον τομέα της.
Οι γονείς της, ο σύζυγός της Κωνσταντίνος στάθηκαν με αξιοπρέπεια μπροστά στο μνήμα.Στο νεκροταφείο Παπάγου ήταν και οι συνάδελφοι της Υποπτεράρχου Ανδρεαδάκη που γύρισαν από την κόλαση της Βεγγάζης. Άνθρωποι που παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους, Αξιωματικοί ή Υπαξιωματικοί που είτε επέστρεψαν στην υπηρεσία, είτε ακόμη δίνουν τον αγώνα της αποκατάστασης.
Μια εβδομάδα νωρίτερα είχε γίνει το μνημόσυνο για τον 27χρονο Συνταγματάρχη του Ειδικού Τμήματος Αλεξιπτωτιστών, Γιώργο Βούλγαρη.
Βεβαίως στο Τμήμα, στη Ν. Πέραμο ξέρουν πως να τιμούν τους δικούς τους νεκρούς, με την καθιέρωση ορισμένων δραστηριοτήτων την ημέρα που έφυγε από κοντά τους. Το ίδιο άλλωστε έχουν κάνει και για τον επίσης αδικοχαμένο Κωνσταντίνο Μελιγκώνη.
(Οπτικό ερασιτεχνικό υλικό από το τροχαίο δυστύχημα στη Λιβύη)
Το δυστύχημα στη Λιβύη και η προσπάθεια των γιατρών στο 401 Στρατιωτικό νοσοκομείο, κυρίως για τους εγκαυματίες, ήταν η αιτία για την αλλαγή σελίδας στο μεγαλύτερο στρατιωτικό νοσοκομείο. Η πτέρυγα εγκαυμάτων, ένα σημαντικό κομμάτι της στρατιωτικής ιατρικής, είναι πλέον πραγματικότητα ώστε το ιατρικό προσωπικό να κάνει ότι είναι δυνατό γι’ απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων αυτών με νέες επιστημονικές μεθόδους.
Κάποιοι στην δύσκολη αυτή πορεία αποκατάστασης έχουν κάνει δέκα και πλέον χειρουργικές επεμβάσεις και οι γιατροί τους ενημερώνουν ότι θα χρειαστούν άλλες τόσες ώστε να φτάσουν σ’ ένα ικανοποιητικό σημείο επαναφοράς στην ενεργό δράση.
Θα χρειαστεί ακόμη και η μετακίνησή τους στο εξωτερικό για να γίνουν κι εκεί εξειδικευμένα χειρουργεία. Όσο πάντως κι αν αποκατασταθούν τα τραύματα του σώματος, εκείνα της ψυχής, παρά την προσπάθεια των ειδικών, είναι πιο δύσκολο να φύγουν.
Να μην χαθεί η εμπιστοσύνη…
Μέσα σε 365 ημέρες αρκετά έχουν γίνει μετά από τις αναφορές των ανθρώπων που πέρασαν μέσα από την κόλαση της Λιβύης.
Οι άνθρωποι που παλεύουν για την υγεία τους, πέρα από δικαστικούς αγώνες που ορισμένοι εξ αυτών έχουν κινήσει, δίνουν κι έναν ακόμη, σιωπηρό και ιδιαίτερα ηθικό.Προσπαθούν να επηρεάσουν όλους όσοι πρέπει να πεισθούν, ώστε να δημιουργηθεί το πλαίσιο που να διασφαλίζει το μέλλον των στελεχών τα οποία ενδεχομένως θα λάβουν μέρος σε μια παρόμοιου τύπου ή άλλου είδους ριψοκίνδυνη αποστολή στο μέλλον.
Αυτό, όπως εξηγούν οι ίδιοι οι άνθρωποι που μετείχαν στην αποστολή της Λιβύης, είναι μια σημαντική παράμετρος ώστε να μην χαθεί η εμπιστοσύνη των στελεχών όταν καλούνται να βρεθούν «κάπου», εντός ή εκτός συνόρων.
«Παρακαταθήκη για τους επόμενους» χαρακτηρίζει την προσπάθεια που γίνεται ένα από τα στελέχη που συνομιλήσαμε, το οποίο ζει τον δικό του, προσωπικό Γολγοθά και κάθε μέρα προσπαθεί ν’ απομακρύνει τον εφιάλτη που έζησε και που του στέρησε φίλους, την ψυχική του ηρεμία και την σωματική του ακεραιότητα.
Στο μνημόσυνο της Υποπτεράρχου Ανδρεαδάκη ήταν και ορισμένοι «φύλακες άγγελοι». Εκείνοι δηλαδή που παρά τις φλόγες πολλών μέτρων δεν υπολόγισαν τίποτα και ρίχτηκαν εκεί μέσα για να τραβήξουν τους συναδέλφους τους μακριά από τον κίνδυνο. Δεν ξεχνούν τις φωνές, την ένταση, την απόγνωση, την αγωνία να σώσουν και να σωθούν. Δεν θέλουν κανείς να ξεχάσει αυτούς που έφυγαν έτσι, δεν θέλουν η πολιτεία, ο οργανισμός που λέγεται Ένοπλες Δυνάμεις να τους λησμονήσουν.
Βεβαίως γι’ αυτούς τους διασώστες, που έσωσαν αυτές τις ζωές δεν βρέθηκε χρόνος από την πολιτεία έστω για ένα ευχαριστώ, ούτε καν σ’ ένα δωμάτιο, σ’ ένα γραφείο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας….
Εις μνήμη….
Μέσα σε 365 ημέρες αρκετά έχουν γίνει μετά από τις αναφορές των ανθρώπων που πέρασαν μέσα από την κόλαση της Λιβύης.
Οι άνθρωποι που παλεύουν για την υγεία τους, πέρα από δικαστικούς αγώνες που ορισμένοι εξ αυτών έχουν κινήσει, δίνουν κι έναν ακόμη, σιωπηρό και ιδιαίτερα ηθικό.Προσπαθούν να επηρεάσουν όλους όσοι πρέπει να πεισθούν, ώστε να δημιουργηθεί το πλαίσιο που να διασφαλίζει το μέλλον των στελεχών τα οποία ενδεχομένως θα λάβουν μέρος σε μια παρόμοιου τύπου ή άλλου είδους ριψοκίνδυνη αποστολή στο μέλλον.
Αυτό, όπως εξηγούν οι ίδιοι οι άνθρωποι που μετείχαν στην αποστολή της Λιβύης, είναι μια σημαντική παράμετρος ώστε να μην χαθεί η εμπιστοσύνη των στελεχών όταν καλούνται να βρεθούν «κάπου», εντός ή εκτός συνόρων.
«Παρακαταθήκη για τους επόμενους» χαρακτηρίζει την προσπάθεια που γίνεται ένα από τα στελέχη που συνομιλήσαμε, το οποίο ζει τον δικό του, προσωπικό Γολγοθά και κάθε μέρα προσπαθεί ν’ απομακρύνει τον εφιάλτη που έζησε και που του στέρησε φίλους, την ψυχική του ηρεμία και την σωματική του ακεραιότητα.
Στο μνημόσυνο της Υποπτεράρχου Ανδρεαδάκη ήταν και ορισμένοι «φύλακες άγγελοι». Εκείνοι δηλαδή που παρά τις φλόγες πολλών μέτρων δεν υπολόγισαν τίποτα και ρίχτηκαν εκεί μέσα για να τραβήξουν τους συναδέλφους τους μακριά από τον κίνδυνο. Δεν ξεχνούν τις φωνές, την ένταση, την απόγνωση, την αγωνία να σώσουν και να σωθούν. Δεν θέλουν κανείς να ξεχάσει αυτούς που έφυγαν έτσι, δεν θέλουν η πολιτεία, ο οργανισμός που λέγεται Ένοπλες Δυνάμεις να τους λησμονήσουν.
Βεβαίως γι’ αυτούς τους διασώστες, που έσωσαν αυτές τις ζωές δεν βρέθηκε χρόνος από την πολιτεία έστω για ένα ευχαριστώ, ούτε καν σ’ ένα δωμάτιο, σ’ ένα γραφείο, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας….
Εις μνήμη….
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου