Του Στράτου Βαλτινού
Με αφορμή την συμμετοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, καταγράφηκε η πιο κραυγαλέα ίσως αποστασιοποίηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τα εθνικά ζητήματα , καθώς παρατηρήθηκε η πλήρης ενσωμάτωσή της στα πιο επιθετικά δόγματα της Συμμαχίας, άνευ όρων μάλιστα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίστηκε ως γεράκι και συμπορεύθηκε με κάθε πολεμοκάπηλη λέξη των πιο σκληρών κύκλων των ΗΠΑ, ενώ ήταν άφαντος ουσιαστικά σε σχέση με την κατάσταση στα βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Στο πλαίσιο αυτό κάνουμε και μια σύγκριση των πολιτικών του Μητσοτάκη και του Ερντογάν , που είναι ενδεικτικές το πως εννοούν οι ηγέτες τα εθνικά τους συμφέροντα και πως τα υπερασπίζονται, εντός του ΝΑΤΟ και όχι γενικότερα. Για παράδειγμα ο μεν Μητσοτάκης στις παρεμβάσεις του, πρόταξε τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και όχι τα εθνικά συμφέροντα, ενώ ο Ερντογάν, επί δύο χρόνια έθετε βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στη Συμμαχία απαιτώντας σκληρά ανταλλάγματα , τα οποία και πήρε, κυρίως στο κουρδικό. Και στην Ουάσιγκτον το κουρδικό συζητούσε. Θα ήταν λοιπόν εθνικά ωφέλιμη ή όχι αν ο Μητσοτάκης απειλούσε να θέσει βέτο στην απόφαση για την Ουκρανία, με αντάλλαγμα μια απόφαση υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών , παρουσία του Μίτσκοσκι;
Συγκρίσεις ηγετών
Τέτοια απόφαση όμως απαιτεί υψηλό κύρος, ηγεσία και σχέδιο. Ο Μητσοτάκης όμως γνωρίζει ότι αν ο Μίτσκοσκι παραβιάζει την Συμφωνία των Πρεσπών ως προς την ονομασία, η Αθήνα , δηλαδή ο ίδιος, την παραβιάζει σε άλλα σημεία και θα ήταν υποχρεωμένος να συμμορφωθεί. Άρα ;
Σε κάθε περίπτωση, αν ο Έλληνας πρωθυπουργός ήθελε να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα θα μπορούσε να απειλήσει με βέτο στην χρηματοδότηση της Ουκρανίας και θα το ανακαλούσε μόνο αν ο Βορειομακεδόνας πρωθυπουργός υπέγραφε εντός της Συνόδου δήλωση υπέρ του απόλυτου σεβασμού της Συμφωνίας των Πρεσπών που φυσικά περιλαμβάνει και την ονομασία. Μια τέτοια κίνηση δεν απειλούσε κανέναν και θα ήταν πολύ εύκολο για τους ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ να την αποδεχθούν. Αλλά αυτά απαιτούν πολιτική επιρροή και στοιχειώδη ανεξαρτησία , που ο Μητσοτάκης δεν διαθέτει. Αντίθετα, ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίστηκε σαν ένας από τα πιο σκληρά πολεμοκάπηλα γεράκια του ΝΑΤΟ, θέτοντας την Συμμαχία υπεράνω όλων. Και των εθνικών συμφερόντων.
Να θυμηθούμε, ότι ο Ερντογάν είχε επικαλεστεί ζητήματα ασφάλειας για την Τουρκία επειδή η πολιτική της Σουηδίας κυρίως και της Φινλανδίας ήταν φιλοκουρδική. Η Φινλανδία υποχώρησε άμεσα και σταδιακά και η Σουηδία. Καμία χώρα του ΝΑΤΟ δεν προκάλεσε προβλήματα στην Τουρκία . Και όχι μόνο αυτό, αντίθετα, ο Μπάιντεν, ο Στόλεντεμπεργκ, ο νέος γγ Μαρκ Ρούτε και άλλοι ηγέτες δήλωναν ότι κατανοούν τις ανησυχίες της Τουρκίας.
Φυσικά και η Συμφωνία των Πρεσπών δημιούργησε συνθήκες σταθερότητας και ασφάλειας στα βαλκάνια . Είναι άλλωστε γνωστό ότι από το 2021 ο πρόεδρος των ΗΠΑ με έγγραφό του απειλεί με κυρώσεις εναντίον των χωρών που θα παραβιάσουν τις Συμφωνίες των Πρεσπών και του Ντέιτον , που αφορά την Βοσνία -Ερζεγοβίνη. Υπό αυτό το πρίσμα ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε στα χέρια του την πρώτη ύλη για να πιέσει το ΝΑΤΟ για άμεση και αποτελεσματική στήριξη . Αλλά δεν το έκανε, για να μην ενοχλήσει κάποιους συμμάχους ακόμη και αν αυτό είναι εις βάρος της χώρας μας.
Ποια εξωτερική πολιτική;
Διαχρονικά, η παρουσία του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού στο ΝΑΤΟ αποτελούσε μια ευκαιρία για να προβληθούν σε διμερές ή πολυμερές επίπεδο οι εθνικές θέσεις , οι απειλές που δέχεται η χώρα μας από την Τουρκία και ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή. Αυτή τη φορά , ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποίησε τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον για να εμφανιστεί ο πλέον πειθήνιος όλων στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ και της Συμμαχίας και μάλιστα να εμφανίζεται και ως πρωταγωνιστής στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών από το 2% του ΑΕΠ που είναι σήμερα στο 2,5% ή και περισσότερο.
Με αφορμή την συμμετοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, καταγράφηκε η πιο κραυγαλέα ίσως αποστασιοποίηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από τα εθνικά ζητήματα , καθώς παρατηρήθηκε η πλήρης ενσωμάτωσή της στα πιο επιθετικά δόγματα της Συμμαχίας, άνευ όρων μάλιστα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίστηκε ως γεράκι και συμπορεύθηκε με κάθε πολεμοκάπηλη λέξη των πιο σκληρών κύκλων των ΗΠΑ, ενώ ήταν άφαντος ουσιαστικά σε σχέση με την κατάσταση στα βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή.
Στο πλαίσιο αυτό κάνουμε και μια σύγκριση των πολιτικών του Μητσοτάκη και του Ερντογάν , που είναι ενδεικτικές το πως εννοούν οι ηγέτες τα εθνικά τους συμφέροντα και πως τα υπερασπίζονται, εντός του ΝΑΤΟ και όχι γενικότερα. Για παράδειγμα ο μεν Μητσοτάκης στις παρεμβάσεις του, πρόταξε τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και όχι τα εθνικά συμφέροντα, ενώ ο Ερντογάν, επί δύο χρόνια έθετε βέτο στην ένταξη της Σουηδίας στη Συμμαχία απαιτώντας σκληρά ανταλλάγματα , τα οποία και πήρε, κυρίως στο κουρδικό. Και στην Ουάσιγκτον το κουρδικό συζητούσε. Θα ήταν λοιπόν εθνικά ωφέλιμη ή όχι αν ο Μητσοτάκης απειλούσε να θέσει βέτο στην απόφαση για την Ουκρανία, με αντάλλαγμα μια απόφαση υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών , παρουσία του Μίτσκοσκι;
Συγκρίσεις ηγετών
Τέτοια απόφαση όμως απαιτεί υψηλό κύρος, ηγεσία και σχέδιο. Ο Μητσοτάκης όμως γνωρίζει ότι αν ο Μίτσκοσκι παραβιάζει την Συμφωνία των Πρεσπών ως προς την ονομασία, η Αθήνα , δηλαδή ο ίδιος, την παραβιάζει σε άλλα σημεία και θα ήταν υποχρεωμένος να συμμορφωθεί. Άρα ;
Σε κάθε περίπτωση, αν ο Έλληνας πρωθυπουργός ήθελε να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα θα μπορούσε να απειλήσει με βέτο στην χρηματοδότηση της Ουκρανίας και θα το ανακαλούσε μόνο αν ο Βορειομακεδόνας πρωθυπουργός υπέγραφε εντός της Συνόδου δήλωση υπέρ του απόλυτου σεβασμού της Συμφωνίας των Πρεσπών που φυσικά περιλαμβάνει και την ονομασία. Μια τέτοια κίνηση δεν απειλούσε κανέναν και θα ήταν πολύ εύκολο για τους ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ να την αποδεχθούν. Αλλά αυτά απαιτούν πολιτική επιρροή και στοιχειώδη ανεξαρτησία , που ο Μητσοτάκης δεν διαθέτει. Αντίθετα, ο Έλληνας πρωθυπουργός εμφανίστηκε σαν ένας από τα πιο σκληρά πολεμοκάπηλα γεράκια του ΝΑΤΟ, θέτοντας την Συμμαχία υπεράνω όλων. Και των εθνικών συμφερόντων.
Να θυμηθούμε, ότι ο Ερντογάν είχε επικαλεστεί ζητήματα ασφάλειας για την Τουρκία επειδή η πολιτική της Σουηδίας κυρίως και της Φινλανδίας ήταν φιλοκουρδική. Η Φινλανδία υποχώρησε άμεσα και σταδιακά και η Σουηδία. Καμία χώρα του ΝΑΤΟ δεν προκάλεσε προβλήματα στην Τουρκία . Και όχι μόνο αυτό, αντίθετα, ο Μπάιντεν, ο Στόλεντεμπεργκ, ο νέος γγ Μαρκ Ρούτε και άλλοι ηγέτες δήλωναν ότι κατανοούν τις ανησυχίες της Τουρκίας.
Φυσικά και η Συμφωνία των Πρεσπών δημιούργησε συνθήκες σταθερότητας και ασφάλειας στα βαλκάνια . Είναι άλλωστε γνωστό ότι από το 2021 ο πρόεδρος των ΗΠΑ με έγγραφό του απειλεί με κυρώσεις εναντίον των χωρών που θα παραβιάσουν τις Συμφωνίες των Πρεσπών και του Ντέιτον , που αφορά την Βοσνία -Ερζεγοβίνη. Υπό αυτό το πρίσμα ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε στα χέρια του την πρώτη ύλη για να πιέσει το ΝΑΤΟ για άμεση και αποτελεσματική στήριξη . Αλλά δεν το έκανε, για να μην ενοχλήσει κάποιους συμμάχους ακόμη και αν αυτό είναι εις βάρος της χώρας μας.
Ποια εξωτερική πολιτική;
Διαχρονικά, η παρουσία του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού στο ΝΑΤΟ αποτελούσε μια ευκαιρία για να προβληθούν σε διμερές ή πολυμερές επίπεδο οι εθνικές θέσεις , οι απειλές που δέχεται η χώρα μας από την Τουρκία και ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή. Αυτή τη φορά , ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποίησε τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον για να εμφανιστεί ο πλέον πειθήνιος όλων στα πολεμικά σχέδια των ΗΠΑ και της Συμμαχίας και μάλιστα να εμφανίζεται και ως πρωταγωνιστής στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών από το 2% του ΑΕΠ που είναι σήμερα στο 2,5% ή και περισσότερο.
Το δόγμα του Μητσοτάκη για τον ρόλο της Ελλάδας ως προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης είναι ένα μνημείο ενδοτισμού. Πρώτα το ΝΑΤΟ, μετά η Ουκρανία, καμία ενημέρωση για το τι συζητά με τον Ερντογάν, μια τυπική δήλωση για την Κύπρο και τη Βόρεια Μακεδονία και τέλος. Όπλα όμως και χρήμα στην Ουκρανία, φρενίτιδα εξοπλισμών, κυρώσεις με κόστος στη Ρωσία, όλα στην υπηρεσία των ΗΠΑ. Συνολικά, παρατηρούμε ότι εξωτερική πολιτική της Ελλάδας διολισθαίνει σε επικίνδυνους δρόμους με τη χώρα μας να μην διαθέτει πλέον κανέναν μοχλό πίεσης προς την Τουρκία και ταυτόχρονα να εμπλέκεται όλο και βαθιά στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Η αλλαγή του βασικού δόγματος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η ενσωμάτωση στην πολιτική των ΗΠΑ έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση των πάγιων θέσεων της χώρας μας σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Μετά την μεταπολίτευση το βασικό δόγμα ήταν ότι η χώρα μας, ναι μεν συμμετέχει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, διατηρεί όμως σχέσεις εμπιστοσύνης με όλες τις χώρες, της Ρωσίας και της Κίνας συμπεριλαμβανομένων. Η ανατροπή του μεταπολιτευτικού δόγματος συνοδεύεται από την βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε πολεμικές επιχειρήσεις από τις οποίες θα έπρεπε να τηρεί αποστάσεις. Φυσικά καμία επίσημη ανακοίνωση δεν έκανε η κυβέρνηση για το πόσα ακριβώς χρήματα θα δώσει στην Ουκρανία, αν θα στείλει F-16 και τι άλλο αποφάσισε. Υπάρχει αντιπολίτευση να τον σύρει στη βουλή για να μάθουμε τι συμβαίνει;
Ενώ με βάση ακόμη και τις θέσεις της κυβέρνησης, η Τουρκία δεν έχει αλλάξει ούτε λέξη από την αναθεωρητική της πολιτική στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, το απέδειξε λίγες ώρες νωρίτερα με την Ζουράφα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει αποσυρθεί σχεδόν από την υποχρέωσή της να ασκεί ακόμη και προληπτική διπλωματία στην πολιτική της Άγκυρας. Ούτε στην ΕΕ πλέον, ούτε πολύ λιγότερο στο ΝΑΤΟ υπάρχει σχέδιο αναχαίτισης της τουρκικής επιθετικής πολιτικής που συχνά πυκνά επαναλαμβάνουν κορυφαίοι Τούρκοι αξιωματούχοι. Το μορατόριουμ στο Αιγαίο, φαίνεται ότι θα διατηρηθεί ανάλογα με τα σχέδια της Τουρκίας , την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία και έχει ημερομηνία λήξης.
Αντί λοιπόν ο πρωθυπουργός να προετοιμάζει από τώρα το έδαφος για το πως θα αντιμετωπίσει την επόμενη κρίση, ξοδεύει όλο το εθνικό κεφάλαιο, διπλωματία, οικονομικούς και στρατιωτικούς πόρους, αποκλειστικά στην υπηρέτηση της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Μόσχας. Και κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς συζητά με τον Ερντογάν και σε ποιο σημείο έχουν φθάσει οι συνομιλίες . Οι ερωτήσεις είναι γνωστές. Τις απαντήσεις δεν γνωρίζουμε...
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου