Σπύρος Σουρμελίδης
Πέρασαν 50 χρόνια απο την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, πλέον 50 χρόνια κατοχής. Πέρασαν όμως και 50 χρόνια απο την προδοσία της χούντας του Ιωαννίδη, απο το πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου και της νόμιμης κυβέρνησης του. Στις 15 Ιουλίου του 1974, στις 8.20 π.μ. μονάδες της ελληνικής Εθνικής Φρουράς, προχώρησαν σε πραξικόπημα στην Κύπρο. Αν και δεν πέτυχαν να δολοφονήσουν τον Μακάριο, είχε ανοίξει ο δρόμος για την τελευταία πράξη της προδοσίας: Την τουρκική εισβολή, με πρόσχημα την διατήρηση των συμφωνιών του 1959 και την προστασία της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Το πραξικόπημα στην Κύπρο, ηταν μέρος ενός ευρύτερο σχεδίου, για την διχοτόμηση της Κύπρου, ενός σχεδίου που άρεσε στον Χένρι Κίσινγκερ, στο ΝΑΤΟ, στους Βρετανούς. Το σχέδιο της Ομοσπονδιοποιησης της Κύπρου (πρακτικά της διχοτόμησης) προέβλεπε και την ανοχή των πολιτικών δυνάμεων και παραγόντων της δεξιάς παράταξης, που δεν ηταν με τη χούντα.
Η τουρκική εισβολή ήταν η τελευταία πράξη, ενεργειών και σχεδίων που ξεκινούν απο την δεκαετία του 1960, σχεδόν αμέσως μετά τις συμφωνίες του 1959-1960, για την δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το πραξικόπημα στην Ελλάδα (21.4.1967) άνοιξε τον δρόμο για την ομοσπονδιοποίηση -διχοτόμηση της Κύπρου. Βιαιότητες σε βάρος των τουρκοκυπρίων (1964, 1967), ενέργειες της ΕΟΚΑ Β υπό τον Γεώργιο Γρίβα, με στόχο την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα, εδιναν αφορμές για απειλές και πιέσεις.
Η χούντα αποσύρει την Μεραρχία της Εθνικής Φρουράς απο την Κύπρο, ηδη απο τον Νοέμβριο του 1967.
Η Τουρκία απειλεί με πόλεμο σε βάρος της Ελλάδας, αν δεν προχωρήσει η λύση της Ομοσπονδίας στην Κύπρο.
Και οι σύμμαχοι αρχίζουν να οργανώνουν σχέδια για ανατροπή των συμφωνιών του 1959, με στόχο την παρουσία των τούρκων στην Κύπρο. Ο Κίσινγκερ, πρώτα ως Σύμβουλος Ασφαλείας και μετά ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, προσθέτει και ένα ακόμα στόχο. Την εξαφάνιση του Μακαρίου απο την πολιτική της Κύπρου, με το επιχείρημα της φιλο- σοβιετικής στάσης του Αρχιεπισκόπου.
Ο Αβέρωφ στη Ρώμη
Τον Νοέμβριο το 1973, τις ημέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, (19-23.11.73) στο στο Palazzo Cardelli της Ρώμης, διεξάγεται μια συζήτηση για το μέλλον της Κύπρου. Στην Ελλάδα οι μέρες είναι τραγικές και συγκλονιστικές, κανείς δεν ασχολείται με τα όσα συμβαίνουν στη Ρώμη. Πέρα των άλλων και γιατί κανείς δεν γνωρίζει. Εκτός απο τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος είναι εκ των πρωταγωνιστών του λεγόμενου “Σεμιναρίου της Ρώμης”, όπου και συζητήθηκε το μέλλον της Κύπρου.
Η πρωτοβουλία ηταν αμερικανική, μέσω του Οργανισμού Αμερικανικών Πανεπιστημίων και στη συγκεκριμένη συνάντηση μετείχαν:
Ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Γλαύκος Κληρίδης και ο Ραούφ Ντενκτάς, ως εκπρόσωποι των δυο κοινοτήτων στην Κύπρο.
Αμερικανοί διπλωμάτες, όλοι εμπλεκόμενοι με τα ελληνοτουρκικά
- Σάϊρους Βανς, πρώην Υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ και μετέπειτα Υπουργός των Εξωτερικών
- Λούσιους Μπατλ, πρώην βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ
- Φίλιπς Τάλπμποτ, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα
Ο Μάϊκλ Στιούαρτ, πρώην πρέσβυς του Ηνωμένου Βασιλείου στην Αθήνα.
Περιέργως μετέχουν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πρώην Υπουργός της Ελλάδας, στις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή, ο λεγόμενος και γεφυροποιός (λόγω των προτάσεων του για συνύπαρξη των πολιτικών δυνάμεων με τη χούντα). Οπως και ο Δημήτρης Μπίτσιος, πρώην διπλωμάτης της Ελλάδας, συνεργάτης επίσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ούτε ο Αβέρωφ ουτε και ο Μπίτσιος εκπροσωπούν την Ελλάδα εκείνη την ώρα. Γιατί ηταν παρόντες;
Στο Σεμινάριο ήταν παρόντες και πολλοί επίσης καθηγητές και εμπειρογνώμονες επι διεθνών θεμάτων, οπως και δύο μέλη της τουρκικής πρεσβείας στη Ρώμη στη θέση του Αϊντίν Γιαλτσίν, καθηγητού και πρώην Βουλευτού , ο οποίος τελικά δεν ήρθε λόγων γεγονότων στην Τουρκία,
Οργανωτής όλης της δράσης ενα σκοτεινό πρόσωπο των αμερικανικών υπηρεσιών, ο Νέντ Μπέιν.
Συντονιστής ενας πρωην Γιουγκοσλάβος διπλωμάτης, που είχε βρεθεί στο δυτικό στρατόπεδο, ο Βλάντιμιρ Βέλεμπιτ, γνωστός για την ενασχόληση του με το πρόβλημα της Τεργέστης. (Πόλη και περιοχή διεκδικούμενη απο Ιταλία και Γιουγκοσλαβία. Η αρχική λύση το 1947, ηταν η αυτονομία της Τεργέστης, υπο τον ΟΗΕ. Το 1954 όμως επήλθε η διχοτόμηση της περιοχής μεταξύ Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας, που σήμερα χωρίστηκε μεταξύ Σλοβενίας και Κροατίας).
Η παρουσία του Αβέρωφ ήταν μια ακόμα ισχυρή ένδειξη της προετοιμασίας της διχοτόμησης, απο αμερικανικής πλευράς.
Ο Αβερωφ (όπως αποκαλύφθηκε απο ντοκουμέντα που παρουσίασε το 1989 ο δημοσιογράφος Μ. Ιγνατίου, στο βιβλίο του “Το Σεμινάριο της Ρώμης”) στην συζήτηση αποκήρυξε το όποιο σχέδιο για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Πρότεινε το σχέδιο της ομοσπονδιοποίησης να συνταχθεί απο ομάδα 3 Σοφών διεθνούς κύρους.
Η παρουσία του και μόνο τον Νοέμβριο του 1973, μαζί με τον Μπίτσιο, ως μοναδικών ελλήνων , αποδεικνύει ο Κίσινγκερ και οι σύμμαχοι, ήξεραν ακόμα και πότε θα πέσει η χούντα.
Το Σεμινάριο της Ρώμης δεν ηταν η μοναδική συζήτηση για το Κυπριακό. Είχαν προηγηθεί και αλλες. Ήταν όμως μια τελική προειδοποίηση για το τι θα ακολουθήσει αν κύπριοι και η Ελλάδα δεν αποδεχθούν την παρουσία των τούρκων στην Κύπρο.
Ο σχεδιασμός τελικώς προχώρησε μέσω της εισβολής, μετά απο το πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου. Το κυπριακό δράμα, ένα δράμα εθνικό για την Ελλάδα, πέρασε μέσα απο μια προδοσία.
Και είναι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Γιατί πριν φτάσουμε στην 20η Ιουλίου του 1974, προηγήθηκε η 15η Ιουλίου, ακριβώς πριν απο 50 χρόνια.
Ήταν και τότε, το 1974, Δευτέρα, οπως και σήμερα το 2024.
Πέρασαν 50 χρόνια απο την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, πλέον 50 χρόνια κατοχής. Πέρασαν όμως και 50 χρόνια απο την προδοσία της χούντας του Ιωαννίδη, απο το πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου και της νόμιμης κυβέρνησης του. Στις 15 Ιουλίου του 1974, στις 8.20 π.μ. μονάδες της ελληνικής Εθνικής Φρουράς, προχώρησαν σε πραξικόπημα στην Κύπρο. Αν και δεν πέτυχαν να δολοφονήσουν τον Μακάριο, είχε ανοίξει ο δρόμος για την τελευταία πράξη της προδοσίας: Την τουρκική εισβολή, με πρόσχημα την διατήρηση των συμφωνιών του 1959 και την προστασία της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Το πραξικόπημα στην Κύπρο, ηταν μέρος ενός ευρύτερο σχεδίου, για την διχοτόμηση της Κύπρου, ενός σχεδίου που άρεσε στον Χένρι Κίσινγκερ, στο ΝΑΤΟ, στους Βρετανούς. Το σχέδιο της Ομοσπονδιοποιησης της Κύπρου (πρακτικά της διχοτόμησης) προέβλεπε και την ανοχή των πολιτικών δυνάμεων και παραγόντων της δεξιάς παράταξης, που δεν ηταν με τη χούντα.
Η τουρκική εισβολή ήταν η τελευταία πράξη, ενεργειών και σχεδίων που ξεκινούν απο την δεκαετία του 1960, σχεδόν αμέσως μετά τις συμφωνίες του 1959-1960, για την δημιουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το πραξικόπημα στην Ελλάδα (21.4.1967) άνοιξε τον δρόμο για την ομοσπονδιοποίηση -διχοτόμηση της Κύπρου. Βιαιότητες σε βάρος των τουρκοκυπρίων (1964, 1967), ενέργειες της ΕΟΚΑ Β υπό τον Γεώργιο Γρίβα, με στόχο την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα, εδιναν αφορμές για απειλές και πιέσεις.
Η χούντα αποσύρει την Μεραρχία της Εθνικής Φρουράς απο την Κύπρο, ηδη απο τον Νοέμβριο του 1967.
Η Τουρκία απειλεί με πόλεμο σε βάρος της Ελλάδας, αν δεν προχωρήσει η λύση της Ομοσπονδίας στην Κύπρο.
Και οι σύμμαχοι αρχίζουν να οργανώνουν σχέδια για ανατροπή των συμφωνιών του 1959, με στόχο την παρουσία των τούρκων στην Κύπρο. Ο Κίσινγκερ, πρώτα ως Σύμβουλος Ασφαλείας και μετά ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, προσθέτει και ένα ακόμα στόχο. Την εξαφάνιση του Μακαρίου απο την πολιτική της Κύπρου, με το επιχείρημα της φιλο- σοβιετικής στάσης του Αρχιεπισκόπου.
Ο Αβέρωφ στη Ρώμη
Τον Νοέμβριο το 1973, τις ημέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, (19-23.11.73) στο στο Palazzo Cardelli της Ρώμης, διεξάγεται μια συζήτηση για το μέλλον της Κύπρου. Στην Ελλάδα οι μέρες είναι τραγικές και συγκλονιστικές, κανείς δεν ασχολείται με τα όσα συμβαίνουν στη Ρώμη. Πέρα των άλλων και γιατί κανείς δεν γνωρίζει. Εκτός απο τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ο οποίος είναι εκ των πρωταγωνιστών του λεγόμενου “Σεμιναρίου της Ρώμης”, όπου και συζητήθηκε το μέλλον της Κύπρου.
Η πρωτοβουλία ηταν αμερικανική, μέσω του Οργανισμού Αμερικανικών Πανεπιστημίων και στη συγκεκριμένη συνάντηση μετείχαν:
Ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Γλαύκος Κληρίδης και ο Ραούφ Ντενκτάς, ως εκπρόσωποι των δυο κοινοτήτων στην Κύπρο.
Αμερικανοί διπλωμάτες, όλοι εμπλεκόμενοι με τα ελληνοτουρκικά
- Σάϊρους Βανς, πρώην Υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ και μετέπειτα Υπουργός των Εξωτερικών
- Λούσιους Μπατλ, πρώην βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ
- Φίλιπς Τάλπμποτ, πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα
Ο Μάϊκλ Στιούαρτ, πρώην πρέσβυς του Ηνωμένου Βασιλείου στην Αθήνα.
Περιέργως μετέχουν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, πρώην Υπουργός της Ελλάδας, στις κυβερνήσεις Κ. Καραμανλή, ο λεγόμενος και γεφυροποιός (λόγω των προτάσεων του για συνύπαρξη των πολιτικών δυνάμεων με τη χούντα). Οπως και ο Δημήτρης Μπίτσιος, πρώην διπλωμάτης της Ελλάδας, συνεργάτης επίσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ούτε ο Αβέρωφ ουτε και ο Μπίτσιος εκπροσωπούν την Ελλάδα εκείνη την ώρα. Γιατί ηταν παρόντες;
Στο Σεμινάριο ήταν παρόντες και πολλοί επίσης καθηγητές και εμπειρογνώμονες επι διεθνών θεμάτων, οπως και δύο μέλη της τουρκικής πρεσβείας στη Ρώμη στη θέση του Αϊντίν Γιαλτσίν, καθηγητού και πρώην Βουλευτού , ο οποίος τελικά δεν ήρθε λόγων γεγονότων στην Τουρκία,
Οργανωτής όλης της δράσης ενα σκοτεινό πρόσωπο των αμερικανικών υπηρεσιών, ο Νέντ Μπέιν.
Συντονιστής ενας πρωην Γιουγκοσλάβος διπλωμάτης, που είχε βρεθεί στο δυτικό στρατόπεδο, ο Βλάντιμιρ Βέλεμπιτ, γνωστός για την ενασχόληση του με το πρόβλημα της Τεργέστης. (Πόλη και περιοχή διεκδικούμενη απο Ιταλία και Γιουγκοσλαβία. Η αρχική λύση το 1947, ηταν η αυτονομία της Τεργέστης, υπο τον ΟΗΕ. Το 1954 όμως επήλθε η διχοτόμηση της περιοχής μεταξύ Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας, που σήμερα χωρίστηκε μεταξύ Σλοβενίας και Κροατίας).
Η παρουσία του Αβέρωφ ήταν μια ακόμα ισχυρή ένδειξη της προετοιμασίας της διχοτόμησης, απο αμερικανικής πλευράς.
Ο Αβερωφ (όπως αποκαλύφθηκε απο ντοκουμέντα που παρουσίασε το 1989 ο δημοσιογράφος Μ. Ιγνατίου, στο βιβλίο του “Το Σεμινάριο της Ρώμης”) στην συζήτηση αποκήρυξε το όποιο σχέδιο για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Πρότεινε το σχέδιο της ομοσπονδιοποίησης να συνταχθεί απο ομάδα 3 Σοφών διεθνούς κύρους.
Η παρουσία του και μόνο τον Νοέμβριο του 1973, μαζί με τον Μπίτσιο, ως μοναδικών ελλήνων , αποδεικνύει ο Κίσινγκερ και οι σύμμαχοι, ήξεραν ακόμα και πότε θα πέσει η χούντα.
Το Σεμινάριο της Ρώμης δεν ηταν η μοναδική συζήτηση για το Κυπριακό. Είχαν προηγηθεί και αλλες. Ήταν όμως μια τελική προειδοποίηση για το τι θα ακολουθήσει αν κύπριοι και η Ελλάδα δεν αποδεχθούν την παρουσία των τούρκων στην Κύπρο.
Ο σχεδιασμός τελικώς προχώρησε μέσω της εισβολής, μετά απο το πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου. Το κυπριακό δράμα, ένα δράμα εθνικό για την Ελλάδα, πέρασε μέσα απο μια προδοσία.
Και είναι αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Γιατί πριν φτάσουμε στην 20η Ιουλίου του 1974, προηγήθηκε η 15η Ιουλίου, ακριβώς πριν απο 50 χρόνια.
Ήταν και τότε, το 1974, Δευτέρα, οπως και σήμερα το 2024.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου