Ο φόβος της επανεμφάνισης μιας βίαιης εβραιοφοβίας βρίσκεται αντιμέτωπος με εκείνον της επανάληψης της Νάκμπα, του παλαιστινιακού διωγμού του 1948. Αν και θα πρέπει να συνεκτιμηθούν και οι δύο αυτές αγωνίες προκειμένου να σχεδιαστεί η ειρήνη, δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως, σε αυτόν τον πόλεμο, οι Παλαιστίνιοι είναι οι πιο αδύναμοι και οι λιγότερο προστατευμένοι.
Με την αιματηρή εισβολή της Χαμάς στο ισραηλινό έδαφος στις 7 Οκτωβρίου και με τις τρομακτικές σφαγές που διέπραξαν οι μονάδες της, τις οποίες αμέσως ακολούθησε μια ανταπάντηση από το Ισραήλ πρωτοφανούς εύρους, διάρκειας και ανθρώπινου κόστους, η ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη άλλαξε κλίμακα και φύση. Μπορεί να άλλαξε και το μέλλον της. Περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη συνθήκη αποικιοκρατίας, το πάθος που διακρίνει τη σύγκρουση αυτή παραμένει, από τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους το 1948, ένα πολιτικό δεδομένο. Έχει γίνει πολύς λόγος για το μίσος. Συχνά ο φόβος είναι εκείνος που το δημιουργεί. Και στις δύο πλευρές, την ισραηλινή όπως και την παλαιστινιακή, μάλλον ο δεύτερος παρά το πρώτο είναι εκείνος που διαμορφώνει τις συλλογικές μνήμες και τα αφηγήματά τους.
Γνωρίζουμε τις αιτίες για τον φόβο των Εβραίων: έχει τις ρίζες του σε μια μακραίωνη ιστορία διώξεων, που στην Ευρώπη κατέληξαν στη ναζιστική ιουδαιοκτονία. Ακόμα και πριν από το Ολοκαύτωμα, αυτή η προγονική φοβία είχε τροφοδοτηθεί από την αντισημιτική βία, η οποία κατέληξε να γεννήσει τον σιωνισμό, μια μορφή εθνικισμού που υποτίθεται ότι θα προσέφερε στους Εβραίους μια πατρίδα ικανή να τους παρέχει προστασία. Από το 1948, και κυρίως με τη σταδιακή εδραίωση του Ισραήλ ως στρατιωτικής δύναμης ικανής να αψηφήσει το διεθνές δίκαιο χάρη στη στρατιωτική ισχύ του και την αδιάπτωτη στήριξη των ΗΠΑ, ο συγκεκριμένος χαρακτήρας του φόβου φάνηκε να εξανεμίζεται: το Ισραήλ ήταν ισχυρό, το κράτος μπορούσε να υπερασπιστεί τους κατοίκους του και δεν είχε τίποτα να φοβηθεί από τη διαρκή αλλά ελεγχόμενη εχθρική συμπεριφορά του άμεσου περίγυρού του. Για μια μεγάλη μερίδα των Εβραίων του κόσμου, ακόμα και εάν δεν εγκαθίσταντο εκεί, το Ισραήλ —πιθανό καταφύγιο στην περίπτωση αναζωπύρωσης του αντισημιτισμού— ήταν μια εγγύηση ασφάλειας, ένα είδος ασφαλιστηρίου ζωής. Αυτός εξάλλου είναι ένας από τους λόγους που κάποιοι εξ αυτών επέδειξαν τόσο μεγάλη συγκαταβατικότητα απέναντι στην επιχείρηση εποικισμού εκ μέρους του Ισραήλ και στην υπονόμευση κάθε δυνατότητας οικοδόμησης ενός παλαιστινιακού κράτους, η οποία ωστόσο περιλαμβανόταν στο σχέδιο διαμοιρασμού του ΟΗΕ το 1947. Η 7η Οκτωβρίου ανέτρεψε εκείνο που με το πέρασμα των χρόνων είχε γίνει μια βολική βεβαιότητα. Διότι, για πρώτη φορά, η Χαμάς χτύπησε στο εσωτερικό της διεθνώς αναγνωρισμένης ισραηλινής επικράτειας, δεδομένου ότι μπόρεσε να σφαγιάσει εκατοντάδες αμάχους προτού καταφέρει να επέμβει ένας στρατός με τη φήμη του αήττητου. Οπότε δεν υπάρχει πλέον καταφύγιο και οι Ισραηλινοί ξανασυνδέονται με τον προγονικό εβραϊκό φόβο, που είχε γίνει πια ξένος για εκείνους. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου