Γιώργος Σκαφιδάς
Ο Πούτιν βρέθηκε την Τεχεράνη στις 19 Ιουλίου, μαζί με τον Ερντογάν, ενώ μόλις λίγα 24ωρα πριν ο Μπάιντεν είχε επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Για τον 69χρονο Ρώσο πρόεδρο, αυτό ήταν μάλιστα το πρώτο ταξίδι εκτός των γεωγραφικών ορίων της παλαιάς Σοβιετικής Ένωσης από τις 24 Φεβρουαρίου, οπότε ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, και έπειτα.
Την ίδια ημέρα (19 Ιουλίου), ο αρχηγός των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων Αβίβ Κοχάβι ήταν στο Μαρόκο για επαφές με την εκεί στρατιωτική ηγεσία, πραγματοποιώντας την πρώτη επίσκεψη κορυφαίου Ισραηλινού στρατιωτικού στη συγκεκριμένη χώρα, στον απόηχο των Συμφωνιών του Αβραάμ που έχουν ανοίξει τον δρόμο, από το 2020 και έπειτα, για την επίσημη ανάπτυξη και σύσφιξη των δεσμών μεταξύ Ισραήλ και Αράβων.
Την ίδια ημέρα (19 Ιουλίου), ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας ήταν στη Σούδα «επ’ ευκαιρία ολοκλήρωσης της άσκησης Poseidon‘s Rage 22» στην οποία πήραν μέρος Έλληνες και Αμερικανοί. Και ο ΥΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν στις ΗΠΑ όπου είχε συναντήσεις με τους κ.κ. Λόιντ Όστιν (στις 18 Ιουλίου) και Ρόμπερτ Μενέντεζ (στις 19 Ιουλίου), ενώ στις ΗΠΑ είχε βρεθεί προ ημερών (11 – 17 Ιουλίου) και ο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος.
Μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες του Ιουλίου, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα είχε, όμως, και την πρώτη στα χρονικά τηλεφωνική συνομιλία του με τον πρωθυπουργό της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν, με τις δύο πλευρές να δίνουν αμφότερες στη δημοσιότητα ανακοινώσεις που υπογραμμίζουν εμφατικά τη σημασία της εξομάλυνσης των μεταξύ τους δεσμών, αν και δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς πως η προωθούμενη (μέσω Ρωσίας;) εξομάλυνση έρχεται (παραδόξως;) στον απόηχο της στήριξης που είχε παράσχει πανηγυρικώ τω τρόπω η Τουρκία στο Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο του 2020 ενάντια στην Αρμενία.
O – ειδικός στα του Καυκάσου – δημοσιογράφος Νιλ Χάουερ σημειώνει, πάντως, πως μέσα σε μια εβδομάδα, πίσω στα μέσα του Ιουλίου, επισκέφθηκαν την Αρμενία οι επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, της Ρωσίας και του Ιράν…
Οι εξελίξεις καλπάζουν πια διεθνώς, εν μέσω κενών, ανατροπών και αντιφάσεων, μέσα σε ένα πολύ πυκνό τοπίο.
Όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μόλις πέντε μήνες με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία (ένταξη Δανίας στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ, προωθούμενη ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, βήματα απεξάρτησης από τη ρωσική ενέργεια), θα χρειάζονταν, υπό άλλες συνθήκες, ολόκληρες δεκαετίες προκειμένου να ολοκληρωθούν… εάν ποτέ ολοκληρώνονταν.
Η υψηλή ένταση μπορεί να προσιδιάζει σε αγώνα ταχύτητας, επί της ουσίας ωστόσο θα πρέπει μάλλον να μιλάμε για έναν… μαραθώνιο ταχύτητας ή κλιμακούμενων εντάσεων, στο πλαίσιο του οποίου τίποτα δεν τελειώνει και όλα συνεχίζονται.
Η πορεία των F-35 προς την Ελλάδα δεν είναι done deal, και το NoJetsForTurkey επίσης δεν είναι done deal, ενώ και ανάμεσα στις δυνάμεις που συγκλίνουν αναδύονται επί μέρους ανταγωνισμοί. Όταν οι κ.κ. Ερντογάν και Ακάρ λένε πως το θέμα των τουρκικών F-16 (εκσυγχρονισμός ήδη υπαρχόντων, αγορά νέων από ΗΠΑ) παραμένει στο τραπέζι, δεν το λένε μόνο για λόγους επικοινωνιακούς.
Κατά τα λοιπά, αναφορικά με τους ανταγωνισμούς μεταξύ «φίλων», οι εξαγωγές ιρανικού αργού στην Κίνα μειώθηκαν, για παράδειγμα, τους τελευταίους μήνες, καθώς οι Κινέζοι στράφηκαν στο ρωσικό πετρέλαιο το οποίο μάλιστα προσφέρεται σε… έκπτωση λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, πράγμα που προφανώς δεν αρέσει στην Τεχεράνη. Στην Τεχεράνη δεν αρέσουν, βέβαια, και πολλές από τις κινήσεις που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια η Άγκυρα σε Συρία, Αζερμπαϊτζάν και ιρακινό Κουρδιστάν.
Ειρήσθω εν παρόδω, το ιρακινό Κουρδιστάν (Zakho) επλήγη από επιθέσεις πυροβολικού στις 20 Ιουλίου, μόλις λίγες ώρες έπειτα από την επίσκεψη Ερντογάν στην Τεχεράνη, με τους Ιρακινούς να κατηγορούν μάλιστα ανοιχτά για αυτά τα πλήγματα (από τα οποία έχασαν τη ζωή τους άμαχοι και παιδιά) τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Από ανατροπές, ωστόσο, άλλο τίποτα στη διεθνή σκηνή. Η γενική εισαγγελέας της Ουκρανίας Ιρίνα Βενεντίκτοβα, που πρωταγωνιστούσε μέχρι πρότινος στα δημοσιεύματα του δυτικού τύπου ως «η νέμεσις του Πούτιν»… βρέθηκε ξαφνικά να έχει αποπεμφθεί από τον ίδιο τον Ζελένσκι.
Ακολουθώντας αντίστροφη πορεία, ο Ίμραν Χαν, ο πρώην πρωθυπουργός του Πακιστάν που ανετράπη τον περασμένο Απρίλιο, δείχνει πλέον, μόλις λίγους μετά, να ετοιμάζεται για το μεγάλο comeback χρησιμοποιώντας μάλιστα ως εφαλτήριο τον αντιαμερικανισμό.
Σημειωτέων πως το Πακιστάν οδεύει προς εκλογές τους επόμενους μήνες, όπως άλλωστε και η Ιταλία, η Τουρκία, η Ελλάδα, οι ΗΠΑ (ενδιάμεσες τον Νοέμβριο) κ.ά… Και από τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών πρόκειται να κριθούν πολλά, όχι μόνο εντός των εθνικών συνόρων αλλά και διεθνώς.
Ο Πούτιν βρέθηκε την Τεχεράνη στις 19 Ιουλίου, μαζί με τον Ερντογάν, ενώ μόλις λίγα 24ωρα πριν ο Μπάιντεν είχε επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ. Για τον 69χρονο Ρώσο πρόεδρο, αυτό ήταν μάλιστα το πρώτο ταξίδι εκτός των γεωγραφικών ορίων της παλαιάς Σοβιετικής Ένωσης από τις 24 Φεβρουαρίου, οπότε ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, και έπειτα.
Την ίδια ημέρα (19 Ιουλίου), ο αρχηγός των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων Αβίβ Κοχάβι ήταν στο Μαρόκο για επαφές με την εκεί στρατιωτική ηγεσία, πραγματοποιώντας την πρώτη επίσκεψη κορυφαίου Ισραηλινού στρατιωτικού στη συγκεκριμένη χώρα, στον απόηχο των Συμφωνιών του Αβραάμ που έχουν ανοίξει τον δρόμο, από το 2020 και έπειτα, για την επίσημη ανάπτυξη και σύσφιξη των δεσμών μεταξύ Ισραήλ και Αράβων.
Την ίδια ημέρα (19 Ιουλίου), ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας ήταν στη Σούδα «επ’ ευκαιρία ολοκλήρωσης της άσκησης Poseidon‘s Rage 22» στην οποία πήραν μέρος Έλληνες και Αμερικανοί. Και ο ΥΕΘΑ Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν στις ΗΠΑ όπου είχε συναντήσεις με τους κ.κ. Λόιντ Όστιν (στις 18 Ιουλίου) και Ρόμπερτ Μενέντεζ (στις 19 Ιουλίου), ενώ στις ΗΠΑ είχε βρεθεί προ ημερών (11 – 17 Ιουλίου) και ο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος.
Μέσα στις πρώτες δύο εβδομάδες του Ιουλίου, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα είχε, όμως, και την πρώτη στα χρονικά τηλεφωνική συνομιλία του με τον πρωθυπουργό της Αρμενίας Νικόλ Πασινιάν, με τις δύο πλευρές να δίνουν αμφότερες στη δημοσιότητα ανακοινώσεις που υπογραμμίζουν εμφατικά τη σημασία της εξομάλυνσης των μεταξύ τους δεσμών, αν και δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς πως η προωθούμενη (μέσω Ρωσίας;) εξομάλυνση έρχεται (παραδόξως;) στον απόηχο της στήριξης που είχε παράσχει πανηγυρικώ τω τρόπω η Τουρκία στο Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο του 2020 ενάντια στην Αρμενία.
O – ειδικός στα του Καυκάσου – δημοσιογράφος Νιλ Χάουερ σημειώνει, πάντως, πως μέσα σε μια εβδομάδα, πίσω στα μέσα του Ιουλίου, επισκέφθηκαν την Αρμενία οι επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ, της Ρωσίας και του Ιράν…
Οι εξελίξεις καλπάζουν πια διεθνώς, εν μέσω κενών, ανατροπών και αντιφάσεων, μέσα σε ένα πολύ πυκνό τοπίο.
Όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μόλις πέντε μήνες με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία (ένταξη Δανίας στην Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας της ΕΕ, προωθούμενη ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, βήματα απεξάρτησης από τη ρωσική ενέργεια), θα χρειάζονταν, υπό άλλες συνθήκες, ολόκληρες δεκαετίες προκειμένου να ολοκληρωθούν… εάν ποτέ ολοκληρώνονταν.
Η υψηλή ένταση μπορεί να προσιδιάζει σε αγώνα ταχύτητας, επί της ουσίας ωστόσο θα πρέπει μάλλον να μιλάμε για έναν… μαραθώνιο ταχύτητας ή κλιμακούμενων εντάσεων, στο πλαίσιο του οποίου τίποτα δεν τελειώνει και όλα συνεχίζονται.
Η πορεία των F-35 προς την Ελλάδα δεν είναι done deal, και το NoJetsForTurkey επίσης δεν είναι done deal, ενώ και ανάμεσα στις δυνάμεις που συγκλίνουν αναδύονται επί μέρους ανταγωνισμοί. Όταν οι κ.κ. Ερντογάν και Ακάρ λένε πως το θέμα των τουρκικών F-16 (εκσυγχρονισμός ήδη υπαρχόντων, αγορά νέων από ΗΠΑ) παραμένει στο τραπέζι, δεν το λένε μόνο για λόγους επικοινωνιακούς.
Κατά τα λοιπά, αναφορικά με τους ανταγωνισμούς μεταξύ «φίλων», οι εξαγωγές ιρανικού αργού στην Κίνα μειώθηκαν, για παράδειγμα, τους τελευταίους μήνες, καθώς οι Κινέζοι στράφηκαν στο ρωσικό πετρέλαιο το οποίο μάλιστα προσφέρεται σε… έκπτωση λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, πράγμα που προφανώς δεν αρέσει στην Τεχεράνη. Στην Τεχεράνη δεν αρέσουν, βέβαια, και πολλές από τις κινήσεις που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια η Άγκυρα σε Συρία, Αζερμπαϊτζάν και ιρακινό Κουρδιστάν.
Ειρήσθω εν παρόδω, το ιρακινό Κουρδιστάν (Zakho) επλήγη από επιθέσεις πυροβολικού στις 20 Ιουλίου, μόλις λίγες ώρες έπειτα από την επίσκεψη Ερντογάν στην Τεχεράνη, με τους Ιρακινούς να κατηγορούν μάλιστα ανοιχτά για αυτά τα πλήγματα (από τα οποία έχασαν τη ζωή τους άμαχοι και παιδιά) τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.
Από ανατροπές, ωστόσο, άλλο τίποτα στη διεθνή σκηνή. Η γενική εισαγγελέας της Ουκρανίας Ιρίνα Βενεντίκτοβα, που πρωταγωνιστούσε μέχρι πρότινος στα δημοσιεύματα του δυτικού τύπου ως «η νέμεσις του Πούτιν»… βρέθηκε ξαφνικά να έχει αποπεμφθεί από τον ίδιο τον Ζελένσκι.
Ακολουθώντας αντίστροφη πορεία, ο Ίμραν Χαν, ο πρώην πρωθυπουργός του Πακιστάν που ανετράπη τον περασμένο Απρίλιο, δείχνει πλέον, μόλις λίγους μετά, να ετοιμάζεται για το μεγάλο comeback χρησιμοποιώντας μάλιστα ως εφαλτήριο τον αντιαμερικανισμό.
Σημειωτέων πως το Πακιστάν οδεύει προς εκλογές τους επόμενους μήνες, όπως άλλωστε και η Ιταλία, η Τουρκία, η Ελλάδα, οι ΗΠΑ (ενδιάμεσες τον Νοέμβριο) κ.ά… Και από τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών πρόκειται να κριθούν πολλά, όχι μόνο εντός των εθνικών συνόρων αλλά και διεθνώς.
Δημοσίευση σχολίου