Υπάρχουν δύο χώρες στην περιοχή που αποτολμούν στρατιωτική εμπλοκή για την προώθηση των εθνικιστικών τους συμφερόντων, και δεν είναι άλλες από τη Ρωσία και την Τουρκία.
Κώστας ΙορδανίδηςΗ Ελλάς, ως χώρα κατεξοχήν του status quo, επιχειρεί να αντιμετωπίσει μια πρόκληση που ξεπερνάει αδιαμφισβητήτως τις δυνάμεις της. Ως μόνη επιλογή προέκρινε την πλήρη ενσωμάτωσή της στο σύστημα της Δύσεως, όπως αυτό διαμορφώνεται σταδιακώς εδώ και δύο αιώνες από την Επανάσταση του 1821. Η απογοήτευση των Αθηνών από την «ανεκτική πολιτική» της Δύσεως έναντι της Τουρκίας δεν έλειψε ποτέ. Αλλά αυτό είναι θέμα παρεμπίπτον.
Στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου, η μεν Τουρκία, και ο σημερινός της πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ακολουθεί παγία πολιτική που στο παρελθόν είχε προσδιοριστεί ως του «επιτήδειου ουδέτερου», κινούμενη σε ένα διαρκώς μεταλλασσόμενο περιβάλλον – ενίοτε ιδιαίτερα επικίνδυνο.
Ας εστιάσουμε στα ζητή-ματα που επηρεάζουν άμεσα τα συμφέροντά μας και όχι σε εκτιμήσεις περί των εξελίξεων που διαμορφώνονται στον χώρο των ισχυ- ρών δυνάμεων.
Ορθώς από μιαν άποψη η Τουρκία χαρακτηρίζεται δύναμη αναθεωρητική. Πλην όμως αναθεωρητισμός και επαναπροσδιορισμός διατρέχει την πολιτική των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Ε.Ε., αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να ονομασθεί κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική. Στο πλαίσιο αυτό, το ουσιώδες για τη χώρα μας είναι ότι το πρόβλημά μας έναντι της Τουρκίας διαδραματίζεται σε δύο μέτωπα. Κατά τη διάρκεια πολλών μηνών, η Ελλάς εστίασε την προσοχή της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Πρόκειται για μια ιστορική, φιλόδοξη επέκταση και προβολή εθνικών διεκδικήσεων που επί δεκαετίες δεν προσήλκυσε το έμπρακτο ενδιαφέρον των Δυτικών συμμάχων μας, όπως τουλάχιστον εμείς το εννοούμε.
Το Κυπριακό ενεπλάκη στην αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την ΕΣΣΔ, η πλήρης ενσωμάτωση της Δύσεως με την Τουρκία παρέμενε σε εκκρεμότητα, ενώ ταυτόχρονα η Ρωσία εν μέρει παρακάμπτοντας το αυτοκρατορικό της παρελθόν –υπό την κομμουνιστική περιβολή του– άρχισε να επανέρχεται στο προσκήνιο μάλλον δυναμικά.
Μόνον που η Ανατολική Μεσόγειος είναι η μια όψη του ελληνοτουρκικού προβλήματος, διότι μείζων είναι ο κίνδυνος που εμφωλεύει στον Βορρά, αφού η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης βρίσκεται στα Βαλκάνια, και η Αγκυρα συνέχεια εδραιώνει την παρουσία και την επιρροή της στις χώρες της περιοχής – Σερβία, Αλβανία και Κύριος οίδε πού αλλού.
Αξιέπαινη και εντονότατη η διπλωματική κινητοποίηση της χώρας μας. Αριστη η επιλογή γενναίας ενισχύσεως των Ενόπλων Δυνάμεών μας. Ευπρόσδεκτες η στήριξη και η συνεργασία των ΗΠΑ στην αμερικανική βάση του Εβρου. Αλλά ίσως δεν αρκούν αυτά. Διότι ας μην ξεχνούμε, όπως δεν λησμονούν και οι Τούρκοι ασφαλέστατα, ότι υπεροπλία αέρος και θαλάσσης είχε η Ελλάς κατά την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο, αλλά την υπόθεση τη χάσαμε το 1974. Ποτέ ξανά μανά τα ίδια, ως εκ τούτου. Ας εστιάσουμε στα ζητήματα που επηρεάζουν άμεσα τα συμφέροντά μας και όχι σε εκτιμήσεις περί των εξελίξεων που διαμορφώνονται στον χώρο των ισχυρών δυνάμεων, στις οποίες εξ ορισμού δεν ανήκει η Ελλάς.
Δημοσίευση σχολίου