«Ταΐπ, go ahead, make my day»! Δανειζόμαστε την περιβόητη ατάκα του Clint Eastwood ως επιθεωρητή Harry Callahan («Dirty Harry») με σκοπό να όχι να συνεισφέρουμε στο πολεμοχαρές «κλίμα», αλλά για να αναδείξουμε το επιχείρημα ότι όταν όλες οι πολιτικές και διπλωματικές κινήσεις εξαντληθούν τότε καταλήγουμε στην προσφυγή στα όπλα. Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι η κατάληξη στην προσφυγή στα όπλα εξαρτάται πρωτίστως από την αντίδραση της Τουρκίας στις πολιτικές και διπλωματικές κινήσεις.
Του ΚΥΝΙΚΟΥ
Για την τελευταία τουρκική κλιμάκωση έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλές ερμηνείες για τα αίτια της (το περιθώριο που παρέχεται στον Ερντογάν μέχρι τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, η οικονομική πίεση που γενικά αισθάνεται η Τουρκία, τα 72 δις ευρώ που θα λάβει συνολικά η χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κ.λπ.).
Είναι απορίας άξιο όμως γιατί δεν αναφέρθηκε η κύρια, κατά την άποψη μας, αιτία: η απόκτηση και αξιοποίηση των υποθαλάσσιων ενεργειακών και λοιπών πόρων που βρίσκονται στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή οι πλουτοπαραγωγικές πηγές. Σαν να μην υπάρχει. Λέτε να φταίει η ακατανόητη αποστροφή στο θέμα αυτό τμήματος της αθηνοκεντρικής ελίτ; Θα έχει τους λόγους της…
Εξάλλου, από την απαρχή της ανθρωπότητας οι πόλεμοι γινόταν για την πρόσβαση σε πλουτοπαραγωγικές πηγές. Όμως αυτή την απλή διαπίστωση την έχουμε κατανοήσει; Και αν, μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να φθάσουμε (από επιλογή ή ανάγκη);
Με άλλα λόγια, αν θέλουμε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ανατολικής Μεσογείου (δηλαδή αυτές που θεωρούμε ότι μας ανήκουν), είμαστε έτοιμοι να καταβάλλουμε το αναγκαίο τίμημα όταν υφίσταται αμφισβήτηση;
Ακόμη και αν αυτό το τίμημα είναι αίμα, το αίμα μας; Ή απλώς αναλισκόμαστε σε πολεμοχαρείς κραυγές (οι πολίτες στα social media και οι πολιτικοί οπουδήποτε βρουν δημόσιο βήμα), ή αντίστοιχα σε επίδειξη ψυχραιμίας (απλώς για να καλύψουμε τους στρατηγικούς δισταγμούς μας) και όταν έρθει η στιγμή… θα μείνουμε «κάγκελο».
Και ας έλθουμε τώρα στο βασικό ζήτημα. Όταν ο «Dirty Harry» έβγαζε το Magnum ήταν έτοιμος να πυροβολήσει με σκοπό να λύσει οριστικά το πρόβλημα. Με κίνδυνο να χαρακτηριστούμε ως ακραίοι πολεμοκάπηλοι διατυπώνουμε το ακόλουθο ερώτημα:
Αν για τον άλφα ή βήτα λόγο, εκ προθέσεως, σχεδιασμού ή από ατύχημα, καταστρεφόταν τα 17 ως 20 πλοία του τουρκικού στόλου που έχουν συγκεντρωθεί στο Ακσάζ, τι θα μπορούσε να κάνει μετά η Τουρκία;
Θα ήταν αυτό το «αποφασιστικό πλήγμα» που θα απογύμνωνε την Τουρκία από τις ναυτικές δυνατότητες της και κατ’ επέκταση σημαντικό τμήμα της στρατιωτικής της ισχύος και το κυριότερο τη θέληση της για πόλεμο;
Ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι η απόπειρα της Ιαπωνίας να επιτύχει το «αποφασιστικό πλήγμα» κατά των ΗΠΑ με την επίθεση στο Pearl Harbor είχε κάθε άλλο παρά τα προσδοκώμενα στρατηγικά αποτελέσματα. Επίσης, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε τη λαϊκή ρήση «αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσει κανένας άλλος».
Η οδυνηρή εμπειρία των μνημονίων, όπου η χώρα μετά από δεκαετίες «ανεμελιάς» και «αφέλειας» (για να το θέσουμε κομψά), ως ένας τύπος που είχε περάσει τη θηλιά στο λαιμό του και τριγύριζε ζητώντας από άλλους να τη βγάλουν, διαπίστωσε ότι πολλοί εξ αυτών δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό να τη σφίξουν.
Είναι σε όλους γνωστό ότι την τελευταία δεκαετία λόγω της οικονομικής κρίσης δεν επενδύσαμε σε… «ξύστρες». Όμως οι «ξύστρες» είναι μόνο η μία παράμετρος της εξίσωσης. Μία άλλη πολύ σημαντική είναι η βούληση και η ψυχολογική προετοιμασία να υπερασπιστούμε ότι θεωρούμε ότι νομίμως μας ανήκει.
Ακόμη και οι πιο δύσπιστοι έχουν πλέον αντιληφθεί ότι η γεωγραφία μας αναγκάζει να διαθέτουμε δυσανάλογα μεγάλους οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους για την Εθνική Άμυνα και να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο, ώστε να μην υποστούμε στρατηγικό αιφνιδιασμό ή/και βλάβη των εθνικών συμφερόντων.
Η χώρα αντιμετωπίζει άμεση απειλή κατά της εδαφικής ακεραιότητας και των ζωτικών συμφερόντων της και δεν συνεισφέρει απλώς επιλεγμένες δυνάμεις σε ΝΑΤΟϊκές και πολυεθνικές επιχειρήσεις, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των συμμάχων και εταίρων μας (και στις δύο περιπτώσεις εντός και εκτός εισαγωγικών).
Τέλος, να τονίσουμε το αυτονόητο: την τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα την αντιμετωπίζουμε με ό,τι διαθέτουμε και όχι με μεγαλεπήβολους σχεδιασμούς σε βάθος πενταετίας ή και παραπάνω. Φυσικά αυτοί οι μελλοντικοί σχεδιασμοί και το κυριότερο η υλοποίηση τους χρειάζονται, αλλά η ύψιστη προτεραιότητα θα πρέπει να αποδοθεί στο τι έχουμε ΤΩΡΑ διαθέσιμο.
Δυστυχώς δεν φαινόμαστε και πολύ πρόθυμοι να ακολουθήσουμε αυτή την προσέγγιση. Ακόμη και ένα στοιχειώδες μέτρο όπως η αύξηση της στρατιωτικής θητείας (ώστε να αυξήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο το ποσοστό επάνδρωσης των οπλικών συστημάτων που διαθέτουμε) και η κατακόρυφη αύξηση της ποιότητας της στρατιωτικής εκπαίδευσης των κληρωτών, συνεχίζει να αναφέρεται αορίστως ως διατιθέμενη επιλογή.
Εν κατακλείδι, αν αναγκαστούμε ή επιλέξουμε να φωνάξουμε «Ταγίπ, make my day», θα πρέπει να ξέρουμε γιατί το κάνουμε (ή γιατί δεν το κάνουμε), έτοιμοι να καταβάλλουμε το οποίο τίμημα απαιτηθεί και φυσικά να είμαστε τόσο καλά προετοιμασμένοι (φυσικά και ηθικά), ώστε να είμαστε τόσο αδυσώπητοι και αποτελεσματικοί όσο ο επιθεωρητής Callahan.
Ποιο είναι το ενδιαφέρον; Ότι αν κάνουμε τα παραπάνω, ουδείς, συμπεριλαμβανομένων και των υπό την παραίσθηση του οθωμανικού μεγαλείου γειτόνων μας, θα τολμήσουν οτιδήποτε. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί αποτελεσματικά η αποτροπή.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου