Η περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας, μολονότι στηρίχθηκε πάνω σε ένα «όραμα», (νεοθωμανισμός) δεν εξυπηρετήθηκε από το ΑΚΡ με τον δέοντα ορθολογισμό. Το άνοιγμα πολλών μετώπων, ήρθε σε πλήρη αντίφαση με την πολιτική μηδενικών τριβών την οποία ευαγγελίζονταν το δόγμα Νταβούτογλου. Η μια φάση τακτικισμού, διαδέχονταν την άλλη. Ούτε μπορούμε να απαριθμήσουμε τις φορές που η Τουρκία άλλαξε συμμάχους στην περιοχή και τους μετέτρεψε σε «αντιπάλους». Φαίνεται πως κάποια σταθερά ακολουθεί η Άγκυρα και αυτή δεν είναι στο εγγύς εξωτερικό της.
Στην χάραξη (και στην ανάλυση) θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Ωστόσο, η γεωγραφία μπορεί να μας δώσει κάποιες πληροφορίες και ταυτόχρονα, κάποιες εξηγήσεις αναφορικά με τα κριτήρια που τα κράτη παίρνουν αποφάσεις. Η Τουρκία έχει στρατιωτικές βάσεις στη Σομαλία και στο Κατάρ. Η απομόνωση του Κατάρ από τα υπόλοιπα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου, (με αιτιολογία τη χρηματοδότηση και υπόθαλψη της τρομοκρατίας) οδήγησε την Τουρκία στην απόφαση να ενισχύσει την στρατιωτική παρουσία της στο Κατάρ με το οποίο διατηρεί ζωτικής σημασίας οικονομικές σχέσεις.
Η Άγκυρα έχει θεμελιώσει όμως πολύ ισχυρές σχέσεις και με τη Σομαλία. Η Σομαλία, βρισκόμενη ουσιαστικά στην Ερυθρά Θάλασσα, παρέχει στην Τουρκία έξοδο στον Ινδικό Ωκεανό και πέραν αυτού, προσπερνά (προς το παρόν) την ανάγκη που έχει από την Αίγυπτο η οποία ελέγχει το Σουέζ. Η Σομαλία παρέχει στην Τουρκία τη δυνατότητα να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Υεμένη.
Παρατηρώντας τον χάρτη και έχοντας ως δεδομένο οτι η Τουρκία έχει ειδική σχέση με το Αζερμπαϊτζάν και διατηρεί βάση στο Βόρειο Ιράκ, προσπαθεί να ελέγξει μια περιοχή που εκτείνεται από τον Καύκασο και καταλήγει νότια, στον Κόλπο του Άντεν και λόγω στρατιωτικής παρουσίας στο Κατάρ, και στον Περσικό Κόλπο.
Οι σχέσεις της Τουρκίας με το ΙΚ δεν έχουν αποδειχθεί, ωστόσο είναι γνωστό σε όλους πως οι Σομαλοί πειρατές αποτελούν τη Νο1 ασύμμετρη απειλή στην Ερυθρά Θάλασσα, στον Κόλπο του Άντεν και στον Ινδικό Ωκεανό. Το τουρκικό σύστημα που έχει φέρει υπό τον έλεγχό του ο Ταγίπ Ερντογάν, έχει αποδείξει πως μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για να πετύχει τους σκοπούς του. Πρόσφατα, κάλεσε τους Τούρκους της Γερμανίας, να καταψηφίσουντην Καγκελάριο Μέρκελ, χαρακτηρίζοντάς την «εχθρό της Τουρκίας». Η περιοχή της Μέσης Ανατολής, λόγω του εκτεταμένου πολέμου δι’ αντιπροσώπων που λαμβάνει χώρα σε αυτήν, μπορεί αναμφίβολα να δώσει ιδέες στον Ερντογάν που μας έχει συνηθίσει στο να παρεμβαίνει σε περιοχές για τη λύση προβλημάτων στα οποία ο ίδιος αποτελεί, μέρος.
Οι χώρες που έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για τις τουρκικές κινήσεις, είναι η Αίγυπτος, η Κύπρος και το Ισράηλ. Όπως έχουμε δει στο πρόσφατο παρελθόν, ο Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί να γίνει ο πολιτικός ταγός του αραβικού και ισλαμικού κόσμου. Η Αίγυπτος έχει παραδοσιακά ρόλο-κλειδί στον αραβικό κόσμο και ο Αλ Σίσι γνωρίζει πως η ευχή της Άγκυρας είναι η άνοδος των Αδελφών Μουσουλμάνων στην εξουσία. Αυτή η εξέλιξη θα παγίδευε την Αίγυπτο η οποία θα τελούσε υπό ένα καθεστώς που εκτός των άλλων, θα έθρεφε αντισημιτισμό. Το Ισραήλ, έχοντας τη Χεζμπολά και το Ιράν και τον πόλεμο στη Συρία να μαίνεται, το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε, θα ήταν μια αγαστή συνεργασία Τουρκίας και Αιγύπτου (με τη δεύτερη να τελεί υπό την εξουσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας). Μην ξεχνάμε πως ο Τούρκος Πρόεδρος και πάλι πρόσφατα, προέβη σε δηλώσεις κατά του Ισραήλ με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου να του απαντά πως εκείνος που ζει σε γυάλινο σπίτι, δεν πετάει πέτρες.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου