Η κατάσταση στην Ουάσιγκτον έχει φθάσει στο απροχώρητο. Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται «περικυκλωμένος» από εχθρούς οι οποίοι δεν προέρχονται μόνο από το Δημοκρατικό κόμμα, αλλά και από τους Ρεπουμπλικάνους και αυτοί ίσως αποδειχθούν οι χειρότεροι.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πολλές φωνές αναφέρουν ότι φταίει ο «αντισυμβατικός χαρακτήρας» του νέου προέδρου και το γεγονός ότι τα έβαλε με το «βαθύ κράτος» της Ουάσιγκτον με αποτέλεσμα να διώκεται και να αντιμετωπίζει πραγματική απειλή για τη συνέχιση της προεδρίας του, καθώς κανένας δεν θα ήταν κατά τα φαινόμενα διατεθειμένος αν στοιχηματίσει όχι για το αν θα ολοκληρώσει τη θητεία του, αλλά υπό προϋποθέσεις ακόμα κι αν θα βγάλει τον χρόνο.
Η αναφορά στο «βαθύ κράτος» δίνει τον απαραίτητο συνωμοσιολογικό τόνο στην υπόθεση και πέραν άλλων χωρών που παρουσιάζουν μια στοιχειώδη σοβαρότητα στην αντιμετώπιση των θεμάτων της διεθνούς πολιτικής, στην Ελλάδα δείχνει να επικρατεί, ως συνήθως το απλό και το εύπεπτο. Κάποιο «αόρατο χέρι» θέλει να «τελειώσει» τον Τραμπ.
Τα πράγματα ως συνήθως είναι πολύ πιο απλά. Προκαλεί απορία όμως το γιατί είναι «προγραμματισμένος» ο Έλληνας να αναζητά το μυστηριώδες και το μεταφυσικό αντί να ψάχνει για απαντήσεις πολύ πιο απλές και λογικές, όπως για παράδειγμα τα «checks and balances» που θεσπίζει τι σύστημα στις ΗΠΑ, με διακηρυγμένο στόχο, απλά να μην καταστεί ποτέ κανείς ανεξέλεγκτος.
Μήπως αντί για συνωμοσιολογικό, το σύστημα αυτό διασφαλίζει τη συνέχεια του κράτους; Για ποιον λόγο να καθορίσει – να καταδικάσει – το μέλλον των ΗΠΑ ένας ανεξέλεγκτος και τραγικά ημιμαθής, αυτάρεσκος πρόεδρος (το ίδιο θα ίσχυε για οποιονδήποτε με αυτά τα χαρακτηριστικά); Εάν είχε δημιουργήσει πολιτικό φορέα που είχε επεξεργαστεί μια νέα πρόταση και εξέλεγε κόσμο στο Κογκρέσο προωθώντας συστηματικά σημαντικές αλλαγές τις οποίες θα ενέκρινε ο αμερικανικός λαός, κανένα πρόβλημα.
Στην περίπτωση Τραμπ συζητάμε για έναν άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του ένα σκαλοπάτι παρακάτω από… τον Θεό τον ίδιο ο οποίος είναι εμφανές από την τραγική φτώχεια της γλώσσας που χρησιμοποιεί και της επιπέδου πρώτου έτους πανεπιστημίου αντίληψης για τις διεθνείς υποθέσεις, ότι θα οδηγούσε τον πλανήτη συνολικά σε αλλαγές τις οποίες όμως δεν θα τελούσαν υπό έλεγχο και οι αλυσιδωτές επιπτώσεις θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Από πού κι ως που το σύνηθες που ακούμε και στην Ελλάδα «αυτό ήθελε ο λαός» θα πρέπει να είναι ο οδηγός στις ΗΠΑ, από τη στιγμή κατά την οποία αυτός που δίνει την εντολή, από τον μεγιστάνα και τον χρηματιστή της Wall Street μέχρι τον ανθρακωρύχο και τον αγρότη, θα μπορούσε να μην έχει τη δυνατότητα να συνυπολογίσει το σύνολο των παραγόντων για να θεωρηθεί το «θέλω» του ότι πρέπει να μετατραπεί σε πολιτική πράξη;
Ή απλούστερα, καθεμιά από τις ανωτέρω κατηγορίες που θέσαμε ως παράδειγμα να μην ενδιαφέρεται για τη «μεγάλη εικόνα», αλλά για κάποια επιμέρους αλλαγή που θα εξυπηρετούσε το στενό προσωπικό – ιδιοτελές του συμφέρον; Δεν πρέπει να υπάρχει μηχανισμός που θα ασχοληθεί με κάποιον τρόπο και με τη μεγάλη εικόνα, ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ όπου οτιδήποτε συμβαίνει έχει συνέπειες σε πλανητικό επίπεδο;
Στην Ουάσιγκτον υπάρχει στρατιά ειδικών επιστημόνων που υποστηρίζει το έργο των νομοθετικών σωμάτων και ετοιμάζει εκθέσεις και μελέτες για τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις συγκεκριμένων επιλογών τις οποίες καλούνται να «ζυγίσουν» οι policy makers, αυτοί δηλαδή που έχουν την αρμοδιότητα να λάβουν τις τελικές αποφάσεις, ευελπιστώντας ότι θα είναι οι βέλτιστες για το μέλλον της χώρας.
Στην περίπτωση του Τραμπ έχουμε έναν πρόεδρο τραγικά ημιμαθή και με στερεότυπα στο μυαλό του που δεν αντέχουν και πολύ σε σοβαρή κριτική, ενώ είναι επίσης γνωστό ότι δεν έχει καλή σχέση με το διάβασμα, θεωρώντας τον εαυτό του εξυπνότερο άνθρωπο στον κόσμο που τα καταλαβαίνει επειδή ένας θα του τα παρουσιάσει σε μια κόλλα χαρτί με ένα σχεδιάγραμμα. Όλοι αντιλαμβάνονται πόσο εκρηκτικό είναι αυτό το μίγμα, ασχέτως αν το υπάρχων σύστημα είναι «αθώο» ή μπορείς να του καταλογίσεις πολλά.
Όσο εκλεγμένος είναι ο Τραμπ, άλλο τόσο είναι και όλοι στο Κογκρέσο, βουλευτές και Γερουσιαστές, οι οποίοι ασχέτως κόμματος, εμφανίζονται εξαιρετικά προβληματισμένοι και αποφάσισαν να του βάλουν «χαλινάρι». Γιατί είναι δηλαδή «συνωμοσία του βαθέως κράτους» και όχι οι ισορροπίες που σοφά προέβλεψαν οι πατέρες του αμερικανικού Συντάγματος;
Και από μόνη της αυτή η πεποίθηση «προσωπικού μεγαλείου», φτάνει για να τον καταστήσει χειραγωγήσιμο από το εξωτερικό, αλλά και για να του στήσουν ένα σωρό «παγίδες» στις οποίες θα πέσει μέσα «με το κεφάλι», ακριβώς λόγω του παραφουσκωμένου «εγώ» που κουβάλησε στον προεδρικό θώκο και τον Λευκό Οίκο.
Από τύχη και τα αντανακλαστικά του «συστήματος» της Ουάσιγκτον δεν τον τύλιξε ο Βλαδίμηρος Πούτιν «σε μια κόλλα χαρτί», έχοντας οι αρμόδιες υπηρεσίες στη Ρωσία μελετήσει εξαντλητικά τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Ντόναλντ Τραμπ… δεν είναι τυχαία η τόσο νευρική αντίδραση όταν κατέρρευσε το σχέδιο με τον νόμο που πέρασε το Κογκρέσο.
Και πιο απλά όμως, είναι δυνατόν μια χώρα να την καταστήσει κανείς όμηρο της κοσμοθεωρίας του οποιουδήποτε, ή του απλουστευτικού χαρακτήρα που αντιλαμβάνονται τα πράγματα π.χ. εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανών πολιτών που δε ξέρουν κατά που πέφτει όχι η Ρωσία, αλλά η ίδια η Ουάσιγκτον και να μη λάβει μέτρα προστασίας της από τη… φύση του ανθρώπου, καθώς ο πρώτος λογικός συλλογισμός είναι ότι οποιοσδήποτε να κυβερνά δεν μπορεί να αποφύγει τα λάθη, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο.
Το καλό στην υπόθεση είναι ότι η αντίδραση Τραμπ στην υπογραφή που αναγκάστηκε να βάλει στη νομοθεσία του Κογκρέσου, αρχίζει να διατυπώνει πολιτικό λόγο και να εξελίσσεται μια συζήτηση πιο ορθολογική. Κατηγόρησε το Κογκρέσο για το επικίνδυνο «ιστορικό χαμηλό» των σχέσεων με τη Μόσχα, χωρίς να αποφύγει να κατηγορήσει τους Δημοκρατικούς για όλη αυτή την υπόθεση της Ρωσίας, ότι του τη στήσανε…
Αρχίζει πλέον η συνωμοσιολογία που είναι πολιτικά εύπεπτη. Εκεί συμμετέχει πλέον, σύμφωνα με τον Τραμπ και ο θεωρούμενος ως άμεμπτου πολιτικής ηθικής πρώην διευθυντής του FBI, Ρόμπερτ Μούλερ, αφήνοντας υπονοούμενα ότι δεν θα είναι δίκαιο το πόρισμά του.
Εάν δίκαιο θα είναι κάτι που θα το αθωώνει απαραίτητα, τότε να είναι σίγουρος ότι και ο Μούλερ άδικος θα είναι. Αν όλα είχαν γίνει σωστά τότε δεν θα είχε ξεκινήσει καν η διαδικασία και στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά».
Το μεγάλο στοίχημα για τις ΗΠΑ είναι η διαχείριση της κατάστασης, καθώς όλα δείχνουν ότι εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, με την τελευταία ευκαιρία του Τραμπ να είναι ο στρατηγός των Πεζοναυτών, Τζον Κέλι, ο νέος προσωπάρχης του Λευκού Οίκου, πρώην υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας.
Έχοντας συνδιαλεχτεί με… φυλάρχους στο Αφγανιστάν και έχοντας αποσπάσει εύσημα από όλο τον πολιτικό κόσμο της Ουάσιγκτον, είναι η τελευταία ευκαιρία να επέλθει εξομάλυνση και διαχείριση μιας ήδη πολύ δύσκολης κατάστασης. Αλλιώς, πολύ σύντομα το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό στη Ουάσιγκτον θα αποτελέσει πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, παγκοσμίως.
Δημοσίευση σχολίου