Του Κώστα Βενιζέλου
Έχουμε ήδη περάσει «στην επόμενη ημέρα του αδιεξόδου» από το Κραν Μοντάνα και ως εκ τούτου η ατζέντα έχει αλλάξει. Η προσπάθεια απόδοσης ευθυνών βρίσκεται σε εξέλιξη, οι τόνοι ανεβαίνουν, η Άγκυρα έβαλε στον στόχο για άλλη μια φορά τον Έλληνα ΥΠΕΞ καθώς ο Κοτζιάς τούς χαλά το πάρτι (όπως και των οπαδών της όποιας λύσης), τα Ηνωμένα Έθνη μαδούν τη μαργαρίτα για το τι θα κάνουν και ποιες διατυπώσεις θα επιστρατεύσουν για τα επόμενα βήματα.
Την ίδια ώρα, οι έρευνες στο τεμάχιο 11 της κυπριακής ΑΟΖ έχουν αρχίσει σε πανηγυρικό κλίμα και τα… κανόνια των Δυτικών είναι στραμμένα προς τα τουρκικά πειρατικά καράβια.
Τι έμεινε, όμως, από το Κραν Μοντάνα και ποια είναι η κληρονομιά της Πενταμερούς;
Πρώτο, το σχήμα, η σύνθεση της Διάσκεψης. Κεκτημένο, οι τρεις εγγυήτριες χώρες και οι δύο κοινότητες. Η Κυπριακή Δημοκρατία απούσα (κατά τους Τούρκους «εκλιπούσα»).
Δεύτερο, το θέμα της Ασφάλειας και των Εγγυήσεων μπήκε και παραμένει στο τραπέζι παρά τις διαφωνίες κι αυτό είναι θετικό.
Τρίτο, στο τραπέζι και οι προτάσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας που υποβλήθηκαν με σύμμαχο τον πανικό ότι θα μας φορτώσουν το αδιέξοδο. Και γιατί; Επειδή η θέση ήταν μηδέν στρατός, μηδέν εγγυήσεις; Και δεν έχει ευθύνη εκείνος που δεν συζητούσε και παρέμεινε κολλημένος «στο ναι εγγυήσεις, ναι στρατός»; Ο φόβος στις διαπραγματεύσεις δεν είναι σύμμαχος. Σημειώνεται δε πως μετά την υποχώρηση «το παιγνίδι δεν γύρισε».
Τέταρτο, επί της ουσίας, η πρόταση, που υποβλήθηκε και γραπτώς (!), ήταν εν πολλοίς αποδοχή των όσων ζητούσαν οι Τούρκοι εδώ και χρόνια. Στην περίπτωση που δεχόταν ο Τσαβούσογλου, θα μας έμεναν ρυθμίσεις που θα παρέλυαν το κράτος από την πρώτη ημέρα. Τα βέτο, η εκ περιτροπής, το ψαλίδισμα των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών περιουσιών (πάνε και οι πανηγυρισμοί για διασφάλιση όλων των δικαιωμάτων), οι τέσσερις ελευθερίες. Και δεν είναι μόνο, σε όλα αυτά, η αναβάθμιση των «δικαιωμάτων» του χρήστη (για τους σφετεριστές ο λόγος, που στον… σύγχρονο εξευγενισμένο κόσμο της Κύπρου γίνονται «χρήστες»), είναι που επανήλθε και το θέμα με το συναισθηματικό δέσιμο με την περιουσία. Από όλες τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ έμειναν σε αυτή που βολεύει τους Τούρκους. Γι’ αυτό και με βάση αυτή την προσέγγιση όσοι ήταν το 1974 κάτω από 10 χρόνων δεν έχουν συναισθηματικό δέσιμο με την περιουσία τους. Κοντολογίς τραβούν ηλικιακά τη γραμμή που καθορίζει πότε ένας άνθρωπος έχει συναισθηματικό δέσιμο με το σπίτι, την περιουσία, τη γη του. Επιχειρούν μεταξύ των πολλών άλλων λεπτομερειών να αποφασίσουν και πότε υπάρχει μνήμη και πότε λήθη. Την απόφαση που κληρονόμος κέρδισε προσφυγή για περιουσία στην Κωνσταντινούπουλη την έχουν ακουστά;
Εάν δεχόταν ο Τσαβούσογλου, θα είχαμε Τούρκους αστυνομικούς, του καθεστώτος Ερντογάν, να επιβάλλουν το νόμο. Εάν δεχόταν ο Τσαβούσογλου, η λειτουργία του κράτους θα εξαρτάτο από τις διαθέσεις της Άγκυρας. Κατά πόσο θα αποφάσιζαν να χρησιμοποιούν τα βέτο ή θα εκβίαζαν για να υποχωρήσουμε εμείς και να τα αφήσουν «στην τσέπη τους». Ο Τσαβούσογλου δεν δέχθηκε γιατί θέλει την πλήρη υποταγή. Τα θέλει όλα. Και σε αυτά, τα όλα, δεν περιλαμβάνεται, για παράδειγμα η συμφωνημένη διχοτόμηση που προβάλλει εσχάτως και σιωπηρά η πολιτική ηγεσία των οπαδών της όποιας λύσης.
Δημοσίευση σχολίου