Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι ΗΠΑ μαζί με συμμαχικές χώρες έχουν συμμετάσχει, και συμμετέχουν ακόμα, σε πολλές και σοβαρές πολυεθνικές επιχειρήσεις: στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία κ.ά. Αλλά και πριν το 2001 το ΝΑΤΟ πραγματοποίησε αεροπορικές επιχειρήσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, και ποιο συγκεκριμένα στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη και το Κόσσοβο.
Η συμμετοχή της Ελλάδας σ’ όλες αυτές τις επιχειρήσεις (σε όποιες τελικά συμμετείχε) δεν αφορούσε σε μάχιμες μονάδες (στρατιωτικές ή αεροπορικές), αλλά σε υποστηρικτές δυνάμεις. Για παράδειγμα, στο Αφγανιστάν, μετά την ανατροπή των Ταλιμπάν το 2001 δημιουργήθηκε από το ΝΑΤΟ η «Διεθνής Δύναμη Ασφαλείας και Βοήθειας». Το 2002 αναπτύχθηκε η ΕΛΔΑΦ (Ελληνική Δύναμη στο Αφγανιστάν), η οποία αποτελούνταν από τον Ελληνικό Λόχο Μηχανικού Ειρηνευτικών Αποστολών (ΕΛΜΧΕΑ) και άλλο υποστηρικτικό προσωπικό (σύνολο 175 άνδρες).
Κάθε φορά που οι Αμερικανοί εμπλέκονται σε μια στρατιωτική επιχειρήσει εγείρετε το ζήτημα της συμμετοχής ή μη της χώρας μας. Ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός η συμμετοχή της χώρας κρίνεται είτε ως «συμμαχική υποχρέωση» είτε ως «ιμπεριαλιστική περιπέτεια». Συνήθως η λύση είναι μεσοβέζικη, δηλαδή η Ελλάδα συμμετέχει μεν, αλλά σε επίπεδο Διοικητικής Μέριμνας και υποστήριξης.
Η συμμετοχή της Ελλάδας με μάχιμα στρατεύματα και μαχητικά αεροσκάφη έχει συζητηθεί, αλλά έχει απορριφθεί, πιθανότατα διότι η εκάστοτε πολιτική ηγεσία εκτιμά ότι τα οφέλη είναι δυσανάλογα μικρά σε σχέση με το κόστος. Αλλά ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα της συμμετοχής της χώρας σε μια πολυεθνική επιχείρηση με μάχιμα στρατεύματα;
Τα δύο σημαντικότερα πλεονεκτήματα είναι η απόκτηση εμπειρίας στην μάχη και τα «αντισταθμιστικά οφέλη». Η συμμετοχή μόνιμων αξιωματικών και υπαξιωματικών σε πολεμικές επιχειρήσεις αυτομάτων τους καθιστά «βετεράνους» σε σχέση με συναδέλφους τους οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση έχουν συμμετάσχει σε ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Η άντληση συμπερασμάτων («Lessons Learned») και η μεταλαμπάδευση τους στο ελληνικό στράτευμα θα αυξήσει σημαντικά την εμπειρική γνώση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Από την άλλη στο σημερινό κόσμο και τη σύγχρονη διπλωματία ότι δίνεις παίρνεις. Είναι προφανές ότι ο βαθμός συμμετοχής και το επίπεδο εμπλοκής σε μια διεθνή πολυεθνική επιχείρηση καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και τα ανταλλάγματα, το οποία μπορεί να είναι στρατιωτικά (παροχή εξοπλισμού), οικονομικά (παροχή δανείου με ευνοϊκούς όρους) ή διπλωματικά (στήριξη εθνικών συμφερόντων σε διεθνή φόρα).
Ωστόσο υπάρχουν και σοβαρά μειονεκτήματα. Η εμπλοκή σε μάχη είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό. Με τα σημερινά δεδομένα η ελληνική κοινωνία είναι αδύνατο να αποδεχθεί την απώλεια Ελλήνων στρατιωτών σε ξένη χώρα, ακόμα και εάν πρόκειται για μόνιμα στελέχη ή επαγγελματίες οπλίτες. Το πολιτικό κόστος θα ήταν τεράστιο για την οποιαδήποτε κυβέρνηση να διαχειριστεί κάτι τέτοιο. Ουσιαστικά η ελληνική κοινωνία θα βίωνε μια κατάσταση ανάλογη αυτής που βίωσε η αμερικανική κοινωνία τη δεκαετία 1965-1975 με τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ένα άλλο σοβαρό μειονέκτημα είναι η αντίδραση που θα υποστεί η χώρα από τους «θιγμένους». Δηλαδή τα αντίποινα, με τη μορφή τρομοκρατικών επιθέσεων κατά της χώρας, ως αντεκδίκηση της ενεργής στρατιωτικής συμμετοχής της Ελλάδας. Και αυτό με τη σειρά του θα ήταν πολιτικά αδύνατο να εξηγηθεί από μια κυβέρνησης: Γιατί θα πρέπει να μειωθεί η ασφάλεια των Ελλήνων για γεγονότα και καταστάσεις που συμβαίνουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε μια ξένη χώρα, η οποία δεν πείραξε ποτέ την Ελλάδα;
Σε κάθε περίπτωση η συμμετοχή της χώρας σε πολυεθνικές στρατιωτικές επιχειρήσεις ανά τον κόσμο είναι κατά βάση πολιτική απόφαση, η οποία λαμβάνεται πάντα με γνώμονα τις απόψεις της ελληνικής κοινωνία και το μέγεθος του πολιτικού κόστους.
Δημοσίευση σχολίου