Η συνάντηση του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Ερντογάν στο Κρεμλίνο έλαβε τέλος και οι αναλυτές έχουν δίκιο να αναρωτιούνται αν πέραν κάποιων παρατηρήσεων με ενδιαφέρον, υπάρχει κάτι καινούργιο που να βγήκε επί της ουσίας από τη συνάντηση.
Η ανακοίνωση ότι οι σχέσεις των δυο χωρών εξομαλύνθηκαν οριστικά αποτελεί σίγουρα είδηση, όμως αυτό αποτελεί απλά την επισφράγιση για λόγους τυπικούς μιας εξέλιξης που ήδη γνωρίζαμε, αφού μετά την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού στη Συρία τον Νοέμβριο του 2015, έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Σίγουρα έχει τη σημασία του, όμως από τη συνάντηση δεν βγήκε κάτι που να διαφοροποιείται δραματικά σε σχέση με όσα γνωρίζαμε.
Όσον αφορά τη διμερή οικονομική συνεργασία, η συνάντηση περιορίστηκε κυρίως σε ευχολόγια, αφού κάποια δραματικά νέα ανακοίνωση δεν υπήρξε, καθώς θα πρέπει να περιμένουμε να αρθούν πρώτα όλες οι κυρώσεις της Ρωσίας σε βάρος της Τουρκίας – όπως ζήτησε στις δηλώσεις του και ο Ερντογάν – για να προχωρήσουν όλα τα υπόλοιπα.
Η Μόσχα έχει σαφέστατα κίνητρα και συμφέροντα που υπαγορεύουν τη διατήρηση ενός καλού επιπέδου σχέσεων με την Άγκυρα, γι’ αυτό εξάλλου όσα αρνητικά και να συμβαίνουν, όπως για παράδειγμα η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη Καρλόφ στην Τουρκία, πέφτουν μάλλον «στα μαλακά», ενώ υπό άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσαν οι διμερείς σχέσεις να μην είχαν μείνει τόσο ανεπηρέαστες, αναλογικά πάντα.
Συναλλαγές στα εθνικά νομίσματα μάλλον θα κάνουμε πολλά χρόνια ακόμα να δούμε, κάτι επίσης απόλυτα κατανοητό, όπως μικρές είναι οι πιθανότητες να δούμε S-400 στο τουρκικό οπλοστάσιο. Η μόνη είδηση είναι το κοινό επενδυτικό ταμείο ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων που υπεγράφη, αν και επίσης πρόκειται για κάτι που γνωρίζαμε ότι ως θέμα έχει ωριμάσει πλέον.
Θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει με σημαντικό βαθμό ασφάλειας, ότι οι Ρώσοι χρειάζονται τους Τούρκους και οι Τούρκοι τους Ρώσους σε αυτή τη φάση των εξελίξεων, οπότε αυτή είναι η βασικότερη αιτία εκατέρωθεν προσπάθειας να αποφευχθεί η δημόσια αντιπαράθεση για θέματα στα οποία υπάρχουν διαφωνίες, όπως έγινε για παράδειγμα με τη Μέρκελ. Είπε τα συνήθη ο Ερντογάν για τους τρομοκράτες Κούρδους και στο τέλος συμφώνησαν Ρωσία και Τουρκία για την ανάγκη διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας Συρίας και Ιράκ…
Η Ρωσία, όσο διατηρεί καλές σχέσεις με την Άγκυρα, αποτρέπει την ολοκληρωτική παράδοσή της στο δυτικό «στρατόπεδο» και ελέγχει σε σημαντικό βαθμό τη συμπεριφορά της στο συριακό μέτωπο, κάτι που εξυπηρετεί τα ρωσικά συμφέροντα, ενώ παράλληλα η πόρτα μένει ανοικτή για χρυσοφόρες συμφωνίες, όπως η κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου.
Ο Ερντογάν από την άλλη επίσης έχει τους λόγους του να επιθυμεί να αποτρέψει τη μονοσήμαντη εξάρτηση της Τουρκίας για την ασφάλειά της, ενώ η σχέση με τη Ρωσία και η έμμεση απειλή εμβάθυνσης και περαιτέρω αναβάθμισής της, ενισχύει τη διαπραγματευτική ισχύ των Τούρκων με τη Δύση.
Το παιχνίδι είναι επικίνδυνο και οι ισορροπίες ιδιαιτέρως ευαίσθητες, αλλά τόσο η ψυχοσύνθεση του Ερντογάν όσο και η πεποίθησή του ότι διαπραγματεύεται ως ίσος προς ίσον με τους Ρώσους, τους Κινέζους και τους Αμερικανούς, δεν θα επέτρεπε καμία άλλη εξέλιξη για το προσεχές διάστημα.
Δημοσίευση σχολίου