Τον Νοέμβριο του 2002 το κόμμα του Ερντογάν, το ΑΚΡ,έχοντας κερδίσει τις εκλογές ανέλαβε την εξουσία. Το πολιτικό ισλάμ είχε κερδίσει μια μάχη στον πόλεμο του με το κεμαλικό κατεστημένο, πόλεμος με πολλές εναλλαγές και μάχες ο οποίOς κρατούσε από το τέλος της δεκαετίας του 60. Για το πολιτικό ισλάμ δεν ήταν η πρώτη φορά που αναδείκνυε κάποιον πολιτικό εκφραστ;H του στην εξουσία.Είχαν προηγηθεί ο Τουργκούτ Οζάλ το 1983 που χρημάτισε πρωθυπουργός έως το 1989 οπότε και έγινε πρόεδρος έως το 1993. Το 1996 ένας άλλος πρωτοστάτης του πολιτικού Ισλάμ και πολιτικός μέντορας του Ερντογάν, ο Νετσμεντίν Ερμπακάν έγινε πρωθυπουργός της Τουρκίας για ένα χρόνο.
Ο Ερντογάν το 2002 δεν μπόρεσε να αναλάβει τα καθήκοντα του ως πρωθυπουργός διότι είχε στερηθεί τα πολιτικά του διακαιώματα του μετά από την εξάμηνη φυλάκιση του το 1999 καταδικασμένος από το τουρκικό συνταγματικό δικαστήριο που ελέγχονταν από τους κεμαλικούς για υποκίνηση σε φυλετικό και θρησκευτικό μίσος.
Ο Ερτογάν ανέλαβε το 2003 την πρωθυπουργία και ποτέ δεν ξέχασε ότι οι δικαστές τον φυλάκισαν. Εξάλλου η πορεία του Ερντογάν όπως και όλων των πολιτικών που εκπροσωπούσαν το πολιτικό ισλάμ ήταν δύσκολη και αγωνιώδης.Ο τότε πρόεδρος της Τουρκίας Αχμετ Σεζέρ μαζί με το κεμαλικό στρατιωτικό ισχυρό κατεστημένο έφεραν πολλές δυσκολίες στα πρώτα βήματα της πρωθυπουργίας Ερντογάν και κατέστησαν σαφές ότι βρίσκονταν απέναντι του με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία.
Τα προβλήματα της κυβέρνησης Ερντογάν επιτείνονταν και απο την οικτρή οικονομική κατάσταση της Τουρκίας που το 2001 είχε εισέλθει σε επιτήρηση από το ΔΝΤ μετά΄απο οικονομική κατάρρευση λόγω του υψηλού δημόσιου χρέους.Τα προβλήματα της κυβέρνησης συνεχίστηκαν το 2003 όταν οι ΗΠΑ ζήτησαν την διέλευση των στρατευμάτων τους απο την Τουρκία και την παροχή διευκολύνσεων προκειμένου να επιτεθούν στο Ιράκ. Ο Ενρτογάν έχοντας την ανάγκη του ΔΝΤ και αναζητώντας στηρίγματα από το εξωτερικό για να αντιμετωπίσει τον υπόγειο πόλεμο των κεμαλικών δεν ήταν εντελώς αντίθετος με το αίτημα των ΗΠΑ.Ωστόσο το ιδεολογικό μανιφέστο του κόμματος του που εκπροσωπούσε το πολιτικό ισλάμ, υπαγόρευε ότι η Τουρκία θα έπρεπε να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου, τόσο στην Μ Ανατολή όσο και στην Ασία ως πρότυπο ισλαμικού κράτους με δυτικόστροφη -καπιταλιστική οικονομία.Εξάλλου και οι ίδιες οι ΗΠΑ έβλεπαν με καλό μάτι την προοπτική αυτή. Θα ήταν αδύνατον όμως για τους οπαδούς του ΑΚΡ , του κόμματος του Ερντογαν να αποδεχθούν την συναίνεση της Τουρκίας για την εισβολή των ΗΠΑ σε όμορη μουσουλμανική χώρα όπως το Ιράκ.
Έτσι ο Ερντογάν, ή μάλλον οι βουλευτές του δεν υπερψήφισαν στην βουλή το σχέδιο για την παραχώρηση διευκολύνσεων στις ΗΠΑ.
Υπάρχει και η θεωρία που λέει ότι ο Ερντογάν αρνήθηκε τις διευκολύνσεις προς τις ΗΠΑ διότι πρόβλεψε ότι η πτώση του Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ θα σήμαινε την αυτονόμηση των Κούρδων του Ιράκ αλλά αυτό είναι μάλλον ανακριβές Ο λόγος είναι ότι οι Κούρδοι του Ιράκ κέρδισαν την αυτονομία τους εφόσον τελικά βοήθησαν τις ΗΠΑ στην εισβολή τους στο Ιράκ , κάτι που δεν θα είχε γίνει εάν η Τουρκία παρείχε τις διευκολύνσεις που ζήταγαν οι ΗΠΑ και αντι των Κούρδων θα ήταν η Τουρκία που θα αποτελούσε τον σύμμαχο των ΗΠΑ.
Εάν ο Ερντογάν είχε διαβλέψει τον κίνδυνο αυτονόμησης των Κούρδων θα είχε αυτοβούλως αναμειχθεί στην εισβολή στο Ιρακ ως σύμμαχος των ΗΠΑ για να καταπνίξει κάθε κουρδική προσπάθεια αυτονόμησης, κάτι που κάνει σήμερα εξάλλου στην βόρεια Συρία και Ιράκ. Οι Κούρδοι τελικά απέκτησαν την αυτονομία τους όταν οι ΗΠΑ δημιούργησαν τις ΄΄ασφαλείς ζώνες'' στο βόρειο Ιράκ , περιοχές οι οποίες επιτηρούνταν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους και στις οποίες ήταν ελεύθεροι να καταφύγουν οι άμαχοι Κάτι παρόμοιο πάει να γίνει και σήμερα στην βόρεια Συρία και πάλι με την αιγίδα των ΗΠΑ.
Ο Ερντογάν παρόλο που σήμερα έχει μετατραπεί σε διώκτη των Κούρδων, το 2003 δεν θεωρούσε τους Κούρδους ως απειλή αλλά είχε σχέδιο να τους χρησιμοποιήσει ως πολιτικούς σύμμαχους και να τους προσεταιρισθεί .
Το πολιτικό Ισλάμ ως ιδεολογία δεν εμπεριέχει τον στρατιωτικό ΄΄ιμπεριαλισμό΄΄ αλλά τον θρησκευτικό με όπλα την οικονομία.Με άλλα λόγια το πολιτικό ισλάμ πρέσβευε -τουλάχιστον τότε-την εξάπλωση του σε ΄αλλες χώρες με τρόπο ιεραποστολικό και με μοχλό την οικονομία. Αυτό απαιτούσε την δημιουργία μια ισχυρής και εξωστρεφούς οικονομίας στο εσωτερικό της Τουρκίας η οποία θα βασίζονταν στην μεταποίηση και βιομηχανία και η οποία θα διευθύνονταν από μια νέα αστική τάξη, αυτή των επιχειρηματιών οι οποίοι θα ήταν μεν βαθιά θρησκευόμενοι αλλά θα υπάκουαν δε στους κανόνες τις αγοράς, κάτι σαν ισλαμικό καπιταλισμό, μια τάση που μπορεί να ονομασθεί ως Μουσουλμανικός Προτεσταντισμός.
Ο Ερντογάν στα πρώτα του βήματα μπορεί να επέμενε στην εφαρμογή της θρησκείας στην καθημερινή ζωή και την παραγωγική διαδικασία αλλά από την άλλη πίστευε στην οικονομία της αγοράς.
Ο Ερντογάν πίστευε ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε θα ενίσχυε την οικονομία της Τουρκίας η οποία παρ όλη την επιτήρηση από το ΔΝΤ είχε να επιδείξει μεγάλη βιομηχανική δραστηριότητα η οποία ωστόσο ήταν χωρισμένη σε δύο ομάδες.
Η πρώτη ομάδα ήταν οι επιχειρηματικές οικογένειες που είχαν αναδειχθεί από το κεμαλικό καθεστώς από την δεκαετία του 1930 εως και το 1970.Το κεμαλικό καθεστώς αμέσως μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 και την ανταλλαγή πληθυσμών που ολοκληρώθηκε το 1924 κλήθηκε να επανεκκινήσει την οικονομία χωρίς τους Αρμένιους και Έλληνες επιχειρηματίες. Στην οθωμανική αυτοκρατορία οι μουσουλμάνοι δεν ασχολούνταν με τις επιχειρήσεις και γενικά δεν ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την μόρφωση τους.Η αστική τάξη της οθωμανικής αυτοκρατορίας απαρτίζονταν απο τους χριστιανούς Έλληνες και Αρμένιους οι οποίοι και διέθεταν και έλεγχαν τα κεφάλαια, τις επιχειρήσεις , τον μεταπρατικό τομέα και το εμπόριο .
Όταν οι Τούρκοι έδιωξαν τους χριστιανούς έμειναν με την αμόρφωτη μάζα των μουσουλμάνων Οι μόνοι οι οποίοι ήξεραν γραφή και ανάγνωση ήταν οι Τούρκοι αξιωματικοί και κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι.Σε αυτούς βασίστηκε το κεμαλικό καθεστώς για την ίδρυση μιας νέας αστικής τάξης η οποία με την σειρά της θα ίδρυε επιχειρήσεις,βιομηχανίες και θα αποκαταστούσε την εμπορική δραστηριότητα. Η προσπάθεια αυτή απέδωσε μεν καρπούς αλλά η οικονομική δραστηριότητα που δημιούργησε περιορίσθηκε στις δυτικές επαρχίες και την Κωνσταντινούπολη ενώ αγνόησε παντελώς την επαρχία της Ανατολίας όπου και μέχρι το 1970 δεν υπήρχε ηλεκτρικό δίκτυο και τρεχούμενο νερό στα σπίτια.
Η λάμψη των δυτικών επαρχιών τράβηξε την προσοχή ορισμένων μορφωμένων και φιλόδοξων προσωπικοτ΄των της Ανατολίας οι οποίες όμως ενώ θαύμαζαν την ανάπτυξη δεν ήθελαν να αποποιηθούν της έντονης θρησκευτικότητας των πληθυσμών Ανατολία . Το πολιτικό Ισλάμ γεννήθηκε όταν η Ανατολία θέλησε να λάβει το μερίδιο της από την ανάπτυξη των δυτικών κοσμικών επαρχιών αλλά με γνώμονα την εφαρμογή της θρησκευτικής ηθικής, δεοντολογίας και κοσμοθεωρίας στην παραγωγή. Η Ανατολία επέδειξε μεγάλη πρόοδο απο την δεκαετία του 1970 και μετά προσελκύοντας ξένες επενδύσεις αλλά και εγχώρια κεφάλαια τα οποία ήθελαν εργάτες χαμηλού κόστους.
Η Ανατολία την δεκαετία του 1980 είχε εκατοντάδες βιοτεχνίες και ωφελήθηκε στο βαθμό που της αντιστοιχούσε απο την μεταφορά των γραμμών παραγωγής από την Δυση προς την Ασία όπου το κόστος παραγωγής ήταν χαμηλότερο.Γρήγορα αναδείχθηκαν πολλοί Τούρκοι επιχειρηματίες οι οποίοι ήταν απολύτως αφοσιωμένοι όχι απλά στην στείρα λατρεία του ισλάμ αλλά στην προσπάθεια εφαρμογής του στην παραγωγική διαδικασία ως μέσο που θα προήγαγε την δεοντολογία και έδινε λύσεις στις εργασιακές σχέσεις , την χρηματοδότηση κ.α.Για παράδειγμα ,οι επιχειρηματίες αυτοί απευθύνονταν σε ισλαμικές τράπεζες για χρηματοδότηση οι οποίες αν και πολύ μικρότερου μεγέθους από τις συμβατικές έδιναν δάνεια χωρίς τόκο,όπως ακριβώς ορίζει ο ισλαμικός νόμος, η Σαρία.
Η πρακτική αυτή ακολουθείται και σε άλλες χώρες, πολύ πριν την εφαρμόσουν οι Τούρκοι, και σε χώρες της Αραβική χερσονήσου αλλά και Ασιατικές.
Η απεργία δεν αποτελούσε αναγκαίο μέτρο για την διευθέτηση των εργασιακών σχέσεων εφόσον τόσο ο εργαζόμενος όσο και ο εργοδότης ήταν υποχρεωμένοι να τηρούν τις συμβατικές τους υποχρεώσεις σε ένα πλαίσιο κανόνων που είχε προεκτάσεις στο θρησκευτικό και ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Κάτι παρόμοιο με το πολιτικό ισλάμ προσπαθεί να κάνει ο Πουτιν στην Ρωσία αλλά δεν διαθέτει τον απαραίτητο χρόνο εφόσον οι Τούρκοι της Ανατολίας διέθεσαν τουλάχιστον δύο γενιές .
Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας η οποία από την δεκαετία του 1980 έχει αρχίσει την διείσδυση της στην Τουρκία.Σήμερα την έχει αντικαταστήσει το Κατάρ.
Η Τουρκία είναι πλέον χωρισμένη τόσο πολιτισμικά όσο και οικονομικά σε δύση και ανατολή. Οι επιχειρηματίες και το κεφάλαιο των δυτικών επαρχιών εκπροσωπούνται από τον Turkish Industry and Business Association TÜSİADΤουρκική Βιομηχανική και Επιχειρηματική Ένωση και αυτοί της Ανατολίας απο τον MUSIAD Independent Industrialists and Businessmen Association την Ένωση Ανεξάρτητων Επιχειρηματιών και Βιομηχάνων.
Αλλά ας πάμε πάλι πίσω στον Ερντογαν. Η άρνηση της Τουρκίας για διευκολύνσεις στον στρατό των ΗΠΑ στην εισβολή στο Ιράκ έφερε τον Ερντογάν στα πρώτα του βήματα σε δύσκολη θέση Στο εσωτερικό το κεμαλικό καθεστώς του έστηνε συνεχώς παγίδες.Στρατηγοί και δικαστικοί με κάθε μέσο τον πολεμούσαν.Στον εξωτερικό τομέα είχε διαρρήξει τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ.Παράλληλα η Τουρκία βρίσκονταν σε επιτήρηση από το ΔΝΤ. Τότε ο Ερντογάν αποφάσισε ότι η μόνη διέξοδος ήταν η προσπάθεια ένταξης στην Ε.Ε. η οποία ωστόσο περνούσε από την επίλυση του κυπριακού. Η Ε.Ε. είχε θέσει ως ένα από τα προαπαιτούμενα την επίφυση του Κυπριακού για να μπορέσει η Τουρκία να ενταχθεί σε καθεστώς υποψήφιας προς ένταξης χώρας.Ωστόσο ο Ερντογαν είχε και πάλι να αντιμετωπίσει το κεμαλικο κατεστημένο και ειδικά τον στρατό οποίος ΄ηθελε την διατήρηση του σημερινού καθεστώτος. Η Ε.Ε εννοούσε ως λύση το σχέδιο ομοσπονδοποίησης ή αλλιώς σχέδιο Αναν. Ο Ερντογάν ήθελε τον Ραουφ Ντεκτάς να αποδεχθεί το σχέδιο αλλά τόσο ο Νεκτάς όσο και οι Τούρκοι στρατηγοί ήταν αντίθετοι με την λύση Ανάν.
Η Τουρκοκυπριακή πλευρά απέρριψε και αυτή το σχέδιο αλλά χωρίς δημοψήφισμα.Ο Ντεκτάς απέρριψε το σχέδιο Ανάν αγνοώντας τους τουρκοκύπριους οι οποίοι αποδέχονταν το σχέδιο πιστεύοντας ότι η ομοσπονδοποίηση με την Ελληνοκυπριακή πλευρά θα τους έβαζε από την φτώχεια τους .Ο Ερντογάν όπως ήθελε κι αυτός την επίλυση του κυπριακού με το σχέδιο Αναν για να μπορέσει να ξεκλειδώσει την διαδικασια ένταξης στης Τουρκίας στην Ε.Ε. αλλά δεν μπόρεσε να ελέγξει τον Ντεκτάς και τους στρατηγούς.
Εκείνη την εποχή ο Ερντογάν δεν ανησυχούσε για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο.Ο Ενρτογάν δεν πίστευε στην επέκταση της Τουρκίας με στρατιωτικά μέσα αλλά με οικονομικά και πολιτισμικά.
Ο Ερντογάν έβλεπε ότι το κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στις επιδιώξεις του. Μετά την άρνηση του Ντεκτάς να αποδεχθεί το σχέδιο Αναν έγιναν εκλογές στα κατεχόμενα και την εξουσία πήρε Μεχμέτ Ταλάτ, πιστός του Ερντογάν.Παράλληλα ο Ερντογάν προσπάθησε να μειώσει την εξουσία του συμβουλίου ασφαλείας στην Τουρκία, ενός οργάνου που έλεγχε απόλυτα ο στρατός και το οποίο είχε λόγο σε θέματα διακυβέρνησης της Τουρκίας .
Ωστόσο ο Ερντογάν έχασε κάθε ελπίδα με το δημοψήφισμα του 2004 στην ελεύθερη Κύπρο όπου οι Ελληνοκύπριοι υπό τον πρόεδρο Τ.Παπαδόπουλο ψήφισαν εναντίον του σχεδίου Ανάν.
Ο Ερντογαν είχε χάσει πολύτιμο χρόνο , οι στρατηγοί αποτελούσαν την μεγαλύτερη τροχοπέδη για την ένταξη στην Ε.Ε.Η Τουρκία κατάφερε να διατηρήσει τις ελπίδες ζωντανές για ένταξη όταν τον ίδιο χρόνο πήρε ημερομηνία έναρξης διαπραγματεύσεων για την ένταξη της στην Ε.Ε αλλά παρ όλο που τότε θεωρήθηκε ως μεγάλο επίτευγμα μέχρι σήμερα δεν επιτευχθεί κάποιο αποτέλεσμα.Η Τουρκία δεν μπόρεσε ποτέ να εκπληρώσει τις προαπαιτούμενες μεταρρυθμίσεις με αποτέλεσμα η Ευρώπη και κυρίως η Γαλλία του Σαρκοζί να προβάλουν σθεναρή αντίσταση σε κάθε προοπτική ένταξης.
Η δίκη Οτσαλάν το 2006 και η καταδίκη του αναζωπύρωσαν τον πόλεμο με τους Κούρδους
Το ίδιο έτος ένας φανατικός ισλαμιστής δολοφονεί εν ψυχρώ μέλος του ανωτάτου δικαστηρίου που είχε απαγορεύσει την μαντήλα στους δημόσιους χώρους Δεν αποδείχθηκε ποτε η σχέση του δράστη με κάποια ισλαμική οργάνωση αλλά οι κεμαλικοί πολύ εύκολα έρριψαν την ευθύνη στο πολιτκό ισλάμ του Ερντογάν.Αυτή η δολοφονία θυμίζει κάτι από την δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη το 2016 απο φανατικό ισλαμιστή αστυνομικό την στιγμή που ο Ενρτογαν δεν είχε κανένα συμφέρον να το κάνει εφόσον ειχε πλέον συμμαχήσει με την Ρωσία. Ίσως και στις δύο περιπτώσεις κεμαλικοι κύκλοι κι ειδικα΄οι στρατιωτικοί κρύβονται απο πίσω.
Το 2007 και στις εκλογές για τον νέο πρόεδρο η ένταση μεταξύ του κεμαλικού κατεστημένου των στρατιωτικών και δικαστικών απέναντι στον Ερντογάν κλιμακώθηκε.Ο υποψήφιος για την προεδρία ήταν ο στενός συνεργάτης του Ερντογάν ,ο κ.Γκιουλ και ο απερχόμενος πρόεδρος ήταν ο κεμαλικός Σεζερ. Οι στρατηγοί αντιτάχθηκαν δημόσια και ανοιχτά κατά του Ερντογάν και του κόμματος του το ίδιο και ο δικαστές οι οποίοι ακύρωσαν την πρώτη ψηφοφορία από την βουλή.
Τελικά ο Ερντογάν κατάφερε να νικήσει και ο υποψήφιος του Αμπντουλάχ Γκιουλ αναδείχθηκε πρόεδρος της Δημοκρατίας.Παραλληλα ο Ερντογάν πέτυχε την ψήφιση το νόμου για την ανάδειξη του προέδρου από τον λαό και όχι από την Βουλή.
Ωστόσο η κόντρα μεταξύ του Κεμαλικού κατεστημένου δεν είχε τελειώσει Το 2008 το ανώτατο συνταγματικό δικαστηριο απαγόρευσε και πάλι την μαντήλα σε δημόσιο χώρο και με ένα πολυσέλιδο πόρισμα κατηγορούσε το κόμμα του Ερντογάν για ακραίο ισλαμισμό χωρίς όμως να το θέσει εκτός νόμου. Ο Ερντογάν αντεπιτίθεται με την διαλεύκανση της υπόθεσης της ΄΄Εργκενεκόν΄΄ της οργάνωσης παραστρατιωτικών κεμαλικών η οποία είχε στόχο την ανατροπή του Ερντογάν.Ίσως αυτή η οργάνωση να δολοφόνησε ως προβοκάτσια και τον ανώτατο δικαστικό το 2006, ίσως και τον Ρωσο πρέσβη το 2016. ΟΕρντογάν κατάφερε να περάσει νόμο με τον οποίο οι συλληφθέντες εν ενεργεία στρατιωτικοί δεν θα δικάζονταν από στρατοδικεία αλλά από ποινικά δικαστήρια τα οποία θα ήταν πιο αμερόληπτα
Το 2010 αποκαλύπτεται το σχέδιο ΒΑΡΙΟΠΟΥΛΑ το οποίο αποτελούσε προϊόν των κεμαλικών αξιωματικών οι οποίοι σχεδίαζαν την ανατροπή του Ερντογάν με πραξικόπημα και την εισβολή στην Ελλάδα.Δεκάδες ανώτατοι στρατιωτικοί φυλακίσθηκαν με βαριές ποινές ακόμα και
ισόβια.Αργότερα ωστόσο ο Ερντογάν τους απεκατέστησε , κάτι που δείχνει και
τον δρόμο που θα ακολουθήσει και σήμερα στην μετά-πραξικοπήματος εποχή Ο Ερντογαν τον Σεπτέμβριο του 2010 κερδίζει δημοψήφισμα με μεγάλο ποσοστό με το οποίο ψηφίσθηκαν μεγάλες μεταρρυθμίσεις στο σύνταγμα οι οποίες αφαιρούσαν μεγάλη δύναμη απο το κεμαλικό κατεστημένο
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι ο Ερντογάν βρίσκονταν σε συνεχή αντιπαράθεση με το δικαστικό και στρατιωτικό κεμαλικό κατεστημένο.Επίσης προκύπτει ότι ο Ερντογάν ευχαρίστως θα θυσίαζε την κατεχόμενη Κύπρο με αντάλλαγμα την ένταξη στην Ευρώπη Μην ξεχνάμε ότι το κεμαλικό κατεστημένο και ο Ντεκτάς δεν ήθελαν να ακούσουν για το σχέδιο Αναν και την αποστρατικοποίηση της Κύπρου.
Όσο για τους Κούρδους ο ίδιος ο Ερντογάν το 2013 ήταν ο πρωτος Τούρκος ηγέτης που πρότεινε κατάπαυση πυρός και αναγνώριση των Κούρδων ως μειονότητα με δικαίωμα της γλώσσας, την διδασκαλία της σε σχολεία, την αμνηστία των ανταρτών κ.α τα οποία μάλιστα είχαν και την ευλογία του έγκλειστου Οτσαλάν.
Ο Ερντογάν στα πρώτα του βήματα σε καμία περίπτωση δεν έδειξε ότι έχει επεκτατικά σχέδια είτε προς Ελλάδα είτε προς Συρία.Μάλιστα δε με τον πρ΄Άσαντ ήταν οικογενειακοί φίλοι και λίγο πριν τον πόλεμο της Συρίας που ξέσπασε το 2011 ο Ερντογαν και ο Άσαντ παραθέριζαν μαζί στην νοτιοδυτική Τουρκία.
Ο Ερντογάν ακόμα και να ήθελε να εισβάλει στρατιωτικά σε κάποια όμορη χώρα δεν είχε την απαιτούμενη στήριξη απο τον στρατό ο οποίος μάλλον ως νεκρό τον προτιμούσε παρά ως ηγέτη του σε πόλεμο.
Από ο 2013 και μετά ο Ερντογάν αλλάζει. Καταλύτη της στροφής του στον αυταρχισμό αποτέλεσαν οι ταραχές της πλατείας Ταξίμ το 2013 όταν εκατοντάδες χιλιάδες λαού μετέτρεψαν μια διαδήλωση εναντία στα σχέδια τσιμεντοποίησης του πάρκου σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.Την εποχή εκείνη ο Ερντογάν βρίσκονταν στην αρχή της ελπιδοφόρας διαδικασίας που είχε διαδεχθεί την ειρηνευτική προσπάθεια με τους Κούρδους. Οι Κούρδοι ανέμεναν την υλοποίηση των υποσχέσεων για αυτονομία στα πλαίσια της Τουρκικής επικράτειας και τα άλλα ευεργετικά μέτρα τα οποία θα προηγούνταν ,όπως η αναγνωριση τους ως μειονότητα.Σε αντάλλαγμα οι Κούρδοι θα στήριζαν τον Ερντογάν σε όλη την προσπάθεια του για την εκλογή του στην προεδρία αλλά και την αλλαγή του συντάγματος που θα μετέτρεπε την Τουρκία σε προεδρική δημοκρατία με τον ίδιο φυσικά πρόεδρο. Ωστόσο οι ταραχές και διαδηλώσεις που ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη και γρήγορα εξαπλώθηκαν σε όλη την χώρα φόβισαν τον Ενρτογάν ο οποίος φοβήθηκε ότι πίσω απο την αναταραχή κρύβονταν για μια ακόμα φορά το κεμαλικό κατεστημένο.
Ο Ερντογάν παρόλο που μέχρι εκείνη την στιγμή είχε αντιμετωπίσει με επιτυχία όλες τις επιθέσεις του κεμαλικού βαθέως κράτους έδειξε σημάδια κόπωσης και πανικού, κλείστηκε στον εαυτό του εμπιστευόμενος μόνο τον διοικητή των μυστικών υπηρεσιών του, τον Χακάν Φιντάν, σταμάτησε κάθε διαβούλευση με τους Κούρδους, κατέστειλε με πρωτόγνωρη σκληρότητα τις ταραχές και ήρθε σε απευθείας σύγκρουση με τους κεμαλικούς επιχειρηματίες όπως ο Κοτς τους οποίους κατηγόρησε ως πρωταίτιους για τις ταραχές.
Πιθανόν ο Ερντογάν να είχε δίκιο σχετικά με το αυθόρμητο των διαδηλώσεων.Ισώς οι κεμαλικοί στρατηγοί να εκμεταλεύθηκαν τις αρχικές διαδηλώσεις των αστών της Κωνστντινούπολης εναντίον της τσιμεντοποίησης του πάρκου Γκεζί και να προσπάθησαν να δημιουργήσουν συνθήκες αστάθειας.Εξάλλου ο Ερντογάν μετά την ΕΡΓΚΕΝΚΟΝ και την ΒΑΡΙΟΠΥΛΑ είχε κάθε λόγο να υποπτεύεται τους στρατηγούς και τους κεμαλικούς επιχειρηματίες και βιομηχάνους.
Ο Ερντογάν ένοιωσε ότι στο εσωτερικό της χώρας του δεν είχε στηρίγματα και αναζήτησε την σωτηρία στο Κατάρ.Άφησε στην τύχη τους τς διαβουλεύσεις ειρήνευσης με του Κούρδους και στράφηκε προς το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία για στήριξη, την οποία και έλαβε με αντάλλαγμα την μετατροπή της Τουρκίας σε καταφύγιο του Ισλαμικού κράτους
Οι Κόυρδοι γρήγορα ξαναπήραν τα όπλα όντας προδομένοι,την ίδια στιγμή που το Ισλαμικό Κράτος σάρωνε την Συρία και Ιράκ.
Η μεταστροφή του Ερντογάν ήταν πλέον οριστική.Μετατράπηκε σε πιστό όργανο των τζιχαντιστών που χρηματοδοτούνταν από την Σαουδική Αραβία και Κατάρ αλλά πήρε πολύ χρήμα,ο ίδιος και η τουρκική οικονομία.Το 2013 η Τουρκία για πρώτη φορά απο το 1958 βγήκε απο την επιτήρηση του ΔΝΤ και ξεχρέωσε . Ο Ερντογάν έγινε τελικά πρόεδρος της Τουρκίας το 2014 και νοιώθοντας ισχυρότερος από ποτέ υιοθέτησε μια ακραιφνώς εθνικιστική πολιτκή στο κυπριακό και στο κουρδικό ζήτημα. Το 2016 επιβίωσε απόπειρας πραξικοπήματος και απο τότε έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες στρατιωτικούς ενώ παράλληλα έχει εισβάλει στην βόρεια Συρία και βόρειο Ιράκ.
Ο Ερντογάν ίσως να προκάλεσε ο ίδιος το πραξικόπημα του 2016 ίσως όχι αλλά σε κάθε περίπτωση εκμεταλεύτηκε την ευκαιρία για το τελειωτικό χτύπημα στο κεμαλικο στρατιωτικό και δικαστικό κατεστημενο.Οι διώξεις που έχουν υποστεί οι δικαστικοί και οι στρατιωτικοί είναι άνευ προηγουμένου\
Απο τα παραπάνω συμπεραίνετεαι ότι εμφύλιος πόλεμος στην Τουρκία σοβεί εδώ και χρόνια μεταξύ του πολιτικού ισλάμ και των κεμαλικών,πόλεμος οποίος είναι αμφίρροπος και στον οποίο φαίνεται ότι κυριαρχείί ο Ερντογάν και ο ίδιος γνωρίζει ότι το κεμαλικό κατεστημένο είναι καλά εδραιωμένο και χρηματοδοτημένο .Ο Ερντογάν φαίνεται όλο και πιο απερίσκεπτος στις αποφάσεις του έχοντας ενδώσει στους κακούς του συμβούλους Κατάρ και Σαουδική Αραβία και έχοντας εγκαταλείψει την αρχική του μετριοπαθή πολιτική ιδεολογία η οποία πρέσβευε ακόμα και την ειρήνευση με τους Κουρδους ταυτόχρονα με το άνοιγμα στην Ε.Ε.
Όμως ακόμα και τα στηρίγματα του Κατάρ ακι Σαουδική Αραβία από την εποχή Ομπαμα και πολύ περισσότερο με τον Τραμπ χάνουν συνεχώς έδαφος στην γεωπολιτκή και την οικονομια αντίστοιχα και ο Ερντογάν είναι αναγκασμένος να αποταθεί στην Ρωσία και τις ΗΠΑ οι οποίες όμως δεν έχουν αποσαφηνίσει επαρκώς τις προθέσεις τους και σε καμία πε΄ριπτωση δεν προτίθενται να χρηματοδοτήσουν την οικονμια της Τουρκίας που βαίνει σε ύφεση.
Ο Ερντογάν έχει στραφεί επίσης στους εθνικιστές ΄΄γκρίζους λύκους'' για πολιτκή στήριξη στο επερχόμενο δημοψήφισμα του Απριλίου στο οποίο θα κριθεί εάν ο πρόεδρος της δημοκρατίας θα υποσκελίσει το κοινοβούλιο και τον πρωθυπουργό και ένα τελικά ο πρόεδρος της Τουρκίας θα είναι ο απόλυτος συνταγματικός μονάρχης.
Ο Ενρτογάν στα πρώτα του βήματα έδειξε ότι δεν είχε βλέψεις στην εδαφική ακεραιότητα των όμορων χωρών του αλλά η κατ ουσίαν εμφύλια διαμάχη του με τους κεμαλιστές τον κούρασε και τον μετέτρεψε σε ένα απρόβλεπτο και επικίνδυνο εθνικιστή.Βεβαια καμία κούραση δεν έδειξε στην ενθυλάκωση των δεκάδων δις και την διάπραξη σκανδάλων οικονομικής φύσεως. Εάν κινδυνεύσει να χάσει το δημοψήφισμα του ερχόμενου Απριλίου τότε δεν θα έχει άλλη λύση απο το να προτεινει την σύναψη συμμαχίας με τους κεμαλικούς στρατηγούς τους οποίους εξάλλου και παρ όλη την φιλολογία περι διαλύσεως του στρατού δεν ελέγχει.Όλες οι βόλτες των στρατηγών με πλοία στα Ίμια και όλες οι απόπειρες δημιουργίας θερμού επεισοδίου δεν ελέγχονται απο τον Ενρτογάν ο οποίος παρακολουθεί τους στρατηγούς να κάνουν ότι θέλουν.
Οι κεμαλικοί πάντα ήθελαν τον πόλεμο με την Ελλάδα και όχι το πολιτικό ισλάμ του Ερντογάν που πάντοτε σκόπευε την κατάκτηση της Ελλάδας και Βαλκανιων με οικονομικά μέσα.Τώρα όμως ο Ερντογάν θα πρέπει να συνταχθεί με τους εχθρούς του , τους κεμαλικούς .Γιαυτό και όσους στρατιωτικούς και δικαστικούς έχει συλλάβει μετά την απόπειρα πραξικοπήματος τους κατηγορεί ως οπαδούς του Γκιουλέν και όχι ως κεμαλιστές. Ο Ερντογάν έχει διαπράξει και πολλά οικονομικά εγκλήματα ύψους εκατοντάδων δις δολαρίων και γνωρίζει ότι εάν χάσει την εξουσία οι εχθροί μόνο με αυτή την αιτία θα τον εκτελέσουν Έτσι είναι αναγκασμένος να επιδεικνύει ένα εθνικιστικό προφίλ με εισβολή σε Συρία και Ιράκ (Μοσούλη) , με σκληρότητα στο κυπριακό ( άρνηση για απόσυρση του στρατού κατοχής) για να μπορέσει να διατηρήσει τις ισορροπίες με τους στρατηγούς του.
Η πορεία μέχρι το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου θα κρίνει και το εάν τελικά ο Ερντογάν θα ενδώσει σε συμμαχία με το κεμαλικό κατεστημένο προκειμένου να λάβει στήριξη από αυτό πάντα με αντάλλαγμα την στρατιωτική εισβολή στην Ελλάδα.
Δημοσίευση σχολίου