Απουσιάζει από την χώρα μας η "αποτρεπτική απειλή", η οποία δεν αρκεί να υπάρχει στα επιτελικά σχέδια, αλλά πρέπει να γίνει γνωστή στον αντίπαλο.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας, που μετά και την προχθεσινή κατάθεση πρότασης για αύξηση των αρμοδιοτήτων του θα συγκεντρώσει και τις αρμοδιότητες του πρωθυπουργού, δήλωσε πως θα παραστεί στην πενταμερή διάσκεψη για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό.
Όταν ο Ακιντζί, εδώ και πάρα πολύ καιρό, κάνει λόγο για πενταμερή διάσκεψη, η ελληνική κυβέρνηση μας ενημερώνει πως πρόκειται για πολυμερή. Προφανώς και πρόκειται για τα γνωστά παραπλανητικά παιχνίδια -αφού άλλωστε η πενταμερής μπορεί να αποκληθεί και πολυμερής- αλλά ποτέ δεν μας είπε ποιοι άλλοι εκτός των πέντε (ο πέμπτος θα είναι η Βρετανία, ως εγγυήτρια δύναμη, ή ο ΟΗΕ;) θα παρευρίσκονται, ώστε να διαψεύσει τον Ακιντζί.
Υπήρξαν φωνές από την Ευρώπη, που εξέφραζαν την απορία τους για το γεγονός ότι επί 2,5 χρόνια που διαρκούν οι συζητήσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων, η Ε.Ε. απέχει, λες και δεν την ενδιαφέρει η τύχη ενός ευρωπαϊκού κράτους, του οποίου η μέλλουσα πορεία θα έχει επιπτώσεις και επί της ευρωπαϊκής, με την Τουρκία να έχει λόγο στα ευρωπαϊκά πράγματα από το παράθυρο του "συνιστώντος ισότιμου μέρους".
Οι τελευταίες δηλώσεις του προέδρου της Γαλλίας Ολάντ, ενισχύουν την άποψη της ευρωπαϊκής συμμετοχής, αλλά είναι απορίας άξιον ποιος Ευρωπαίος έχει παρακολουθήσει από κοντά τα πράγματα ώστε να έχει πλήρη γνώση αυτών, και ορθή άποψη. Μπορεί όμως, και το θεωρώ απαραίτητο, να συμμετάσχει η Ευρώπη στη συζήτηση για τα κύρια θέματα δημοκρατίας και εθνικής κυριαρχίας, τα οποία έχουν γενική εφαρμογή.
Και εννοώ, αφενός την συμφωνία για αρνησηκυρία -βέτο- ενός Τουρκοκύπριου σε απόφαση που δεν εξυπηρετεί τα σχέδια της Άγκυρας. Πρόκειται για μέτρο που παραβιάζει ευθέως τις δημοκρατικές διαδικασίες επί των οποίων εδράζεται η διακυβέρνηση μιας σύγχρνης δυτικής χώρας. Αλλά και η ύπαρξη αλλοεθνούς επιδιαιτητή, που θα αποφασίζει για τον κυπριακό λαό, όταν δεν μπορεί να ληφθεί απόφαση από το ελληνοτουρκοκυπριακό συμβούλιο. Αυτό δεν είναι καθεστώς ελεύθερης και κυρίαρχης χώρας, αλλά προτεκτοράτου.
Αφετέρου, πώς μπορεί σε ένα σύγχρονο κράτος, μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. να υφίσταται καθεστώς εγγυητριών δυνάμεων, αλλά και στρατός κατοχής, που του στερεί την ανεξαρτησία. Κάποιοι σκέφτονται να δοθεί χρονική διάρκεια απομάκρυνσης των τουρκικών στρατευμάτων περίοδος 10 ετών, επειδή, όπως λένε, δεν μπορούν σε μια μέρα να απομακρυνθούν 40.000 στρατιώτες. Σε μια μέρα, πράγματι δεν μπορούν, αλλά γιατί σε 10 χρόνια; Κάθε πότε αντικαθίστανται οι Τούρκοι στρατιώτες που υπηρετούν στο νησί;
Θέλω να δώσω μια απάντηση σε αναγνώστη που με… επέπληξε, επειδή δεν προτείνω λύση έναντι της τουρκικής επιθετικότητας. Θα μπορούσα να αρκεστώ στο επιχείρημα ότι η δουλειά η δική μου είναι να προβαίνω σε διαπιστώσεις και προτάσεις, ενώ η εξεύρεση λύσεων είναι αρμοδιότητας της κυβέρνησης, εκτός και αν αλλάξουμε καρέκλες.
Αλλά, πολλές φορές έχω αναφερθεί σε δύο μέτρα, απαραίτητα για την αντιμετώπιση κακόβουλου αντιπάλου. Τα υπενθυμίζω. Το πρώτο είναι η διατήρηση καλών σχέσεων με τους ισχυρούς, ιδίως εκείνους που έχουν άμεση σχέση με τα γεγονότα. Και εννοώ τις ΗΠΑ, εφόσον ανήκουμε στο ΝΑΤΟ. Η προτίμησή τους στην Τουρκία, εκτός από την καλύτερη γεωστρατηγική θέση που έχει, οφείλεται και στο ότι ενώ ήμαστε δεμένοι με την Δύση, φερόμαστε με τρόπο που να μη μας έχουν εμπιστοσύνη.
Δεν χρειάζεται να πω για την προτίμηση του Μακαρίου να θεωρείται εκ των ηγετών του Τρίτου Κόσμου, αντί της ένταξης στο ΝΑΤΟ, ή έστω φιλοδυτικής πολιτικής. Θα μείνω μόνον στο τελευταίο της επίσκεψης του Α. Τσίπρα στην Κούβα, γνωστής ούσης της αντίθετης θέσης του Τραμπ, από τον οποίον περιμένουμε βοήθεια και δικαιοσύνη, αν η Τουρκία μας επιτεθεί.
Αλλά, απουσιάζει από την χώρα μας και η "αποτρεπτική απειλή", η οποία δεν αρκεί να υπάρχει στα επιτελικά σχέδια, αλλά πρέπει να γίνει γνωστή στον αντίπαλο. Το όπλο της αποτρεπτικής απειλής (περί αυτής συνιστώ το σχετικό σύγγραμμα του καθηγητή Η. Κουσκουβέλη), είναι η δύναμη των αδυνάμων. Και πρέπει να γνωρίζει ο εχθρός, ότι το πλήγμα που θα μας καταφέρει, θα επιφέρει ανάλογη βλάβη με το πλήγμα που θα του καταφέρουμε εμείς, στα αδύνατα σημεία του.
Μέχρι το 1974, έτος προδοσίας στρατιωτικών και πολιτικών, η αποτρεπτική απειλή μας, σε περίπτωση εκστρατείας της Τουρκίας κατά της Κύπρου, ή του Αιγαίου, ήταν η δική μας απάντηση στην Ανατολική Θράκη, η οποία τότε ήταν έρημη, λες και περίμενε την απελευθέρωσή της. Και το γνώριζαν αυτό οι Τούρκοι. Προφανώς, κάτι ανάλογο θα σκέπτονται τα ελληνικά επιτελεία, αλλά αυτό πρέπει να γνωστοποιηθεί στον εχθρό, για να μη αποτολμήσει την επίθεσή του. Δεν έχει νόημα να είναι κρυφό και να αποκαλυφθεί αφού υποστούμε επίθεση. Το ζήτημα είναι να μη την υποστούμε.
Και βεβαίως, υπάρχουν και άλλα αντίμετρα, αλλά αλίμονο αν αρχίσουμε να τα συζητούμε δημόσια.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου