Το άρθρο του BBC γράφει ότι οι αρχηγοί της σέκτας των Αλαουιτών στην Συρία παίρνουν αποστάσεις από τον Άσαντ, και θέτουν ζήτημα για το κατά πόσο είναι νόμιμο το καθεστώς τους. Δηλώνουν επίσης ότι κακώς ο κόσμος τους βλέπει ως ένα κομμάτι του Σιιτικού Ισλάμ. Για το άρθρο του BBC βλέπε
“Syrian Alawites distance themselves from Assad”, Απρίλιος 2016
Τα παραπάνω σημαίνουν ότι οι Αλαουίτες παίρνουν αποστάσεις όχι μόνο από τον Άσαντ, αλλά και από το Ιράν. Οι πιθανότητες είναι δύο.
Η πρώτη προκύπτει από το ότι τα συμφέροντα Ρωσίας-Ιράν δεν είναι απόλυτα ταυτισμένα, για να μην πω ότι διαφέρουν και αρκετά. Και έχω ξαναπεί ότι οι Ρώσοι συζητάνε την απομάκρυνση του Άσαντ, προκειμένου να ικανοποιήσουν τους Τούρκους και τους Άραβες. Μία τέτοια συμφωνία θα βασιζόταν στο μπλοκάρισμα του Ιράν στην Συρία από την Ρωσία, και στην μη υποστήριξη από τους Άραβες και τους Τούρκους των Σουνιτικών δικτύων (Κατάρ-Τουρκία).
Αυτή θα μπορούσε να είναι και μία συμφωνία που θα εξαιρούσε την Τουρκία και το Κατάρ, μία συμφωνία δηλαδή ανάμεσα στην Ρωσία, την Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Είναι κυρίως η Τουρκία και το Κατάρ που θέλουν τον αγωγό φυσικού αερίου Τουρκίας-Κατάρ. Άρα η πρώτη εξήγηση για αυτήν την κίνηση θα μπορούσε να είναι ότι οι αρχηγοί της σέκτας των Αλαουιτών στηρίζουν την Ρωσία και όχι το Ιράν, αν φυσικά η Ρωσία αποφασίσει την απομάκρυνση του Άσαντ.
Η άλλη περίπτωση είναι να έχουν αποφασίσει οι Αλαουίτες να αλλάξουν γεωπολιτικό προσανατολισμό. Στα τέλη της δεκαετίας του 70, ο Σαντάμ Χουσέιν, ως ηγέτης του Ιράκ, και ο πατέρας του σημερινού Άσαντ, σύμμαχοι και οι δύο των Ρώσων, συζητούσαν να ενώσουν την Συρία και το Ιράκ, και να εξάγει το Ιράκ πετρέλαιο στην Μεσόγειο μέσω Συρίας. Εκείνη την περίοδο οι Ρώσοι εξήγαγαν πετρέλαιο και αέριο μόνο στην Σοβιετική Ένωση και δεν τους έθιγαν τέτοια σχέδια.
Ο Σαντάμ και ο πατέρας του Άσαντ δεν τα βρήκαν στο πως θα μοιραζόταν η εξουσία ανάμεσα στην Συρία και το Ιράκ, και οι σχέσεις τους έγιναν πολύ εχθρικές, και έφτασαν μάλιστα να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για απόπειρες δολοφονίας και οργάνωση πραξικοπήματων.
Στην συνέχεια οι Σύριοι, παρόλο που ήταν Άραβες, προσανατολίστηκαν προς το Ιράν, ελπίζοντας ότι το Ιράν θα κατάφερνε να ανατρέψει τον Σαντάμ, και να φέρει στην εξουσία τους Σιίτες του Ιράκ, που ήταν πλειοψηφεία. Οι Ιρανοί και οι Ιρακινοί τότε θα χρειαζόταν την Συρία για να εξάγουν πετρέλαιο στην Μεσόγειο. Εκείνη την εποχή το φυσικό αέριο δεν ήταν ακόμη της μόδας.
Άρα η δεύτερη περίπτωση είναι οι Σύριοι να θέλουν μετά από 35 χρόνια να απομακρυνθούν από τον Σιιτκό τους προσανατολισμό (Ιράν-Συρία), και να ξανάστραφούν προς τους Σουνίτες, ώστε να περάσουν από μέσα τους τα Αραβοτουρκικά δίκτυα (Κατάρ-Τουρκία).
Αυτές είναι οι δύο εκδοχές. Οφείλω όμως να πω ότι πιστεύω περισσότερο στην ισχύ του Πούτιν στην Συρία στην παρούσα φάση, που σημαίνει ότι πιο πιθανό είναι να προσπαθεί ο Πούτιν να κλείσει μία συμφωνία με τους Σαουδάραβες, ώστε να συμβιβαστούν στην Συρία. Με αυτόν τον τρόπο θα τα βρούνε οι Αλουίτες με τους Σουνίτες της Συρίας, και οι Ρώσοι και οι Σαουδάραβες να είναι οι εγγυήτριες δυνάμεις. Αν είναι βέβαια αυτό θα στραβώσουν οι Ιρανοί. Για να αντιμετωπίσουν τους Ιρανούς οι Ρώσοι θα πρέπει να τα βρούνε και με τους Τούρκους, ώστε να μην στείλουν οι Ιρανοί πετρέλαιο και αέριο στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας. Αν δεν τα καταφέρουν έχουν πάντα το PKK στην Τουρκία.
Δημοσίευση σχολίου