Οι τάσεις του πολυπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης, εντός της οποίας εκτινάχθηκε η μετανάστευση εκατομμυρίων ανθρώπων της Μέσης Ανατολής και της Βορείυο Αφρικής στην Ευρώπη, δημιούργησαν σε πολλές χώρες πολυαρίθμους και συμπαγείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος
Παρά τα διαφορα μετανεωτερικά ευχολόγια περί παγκοσμίου χωριού, ποικιλότητας, αντιρατσισμού και ειρηνικής συνύπαρξης σε αρμονικές πολυφυλετικές, πολυθρησκευτικές και ανοικτές κοινωνίες, η κατάσταση δεν ήταν τόσο απλή. Οι μουσουλμάνοι αποδείχθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις πραγματικός πονοκέφαλος. Λόγω της θρησκείας τους αλλά και των εθίμων, παραδόσεων και των αντιλήψεων που έφεραν από τις μακρινές πατρίδες τους, αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολη η αφομοίωση και η ενσωμάτωση τους. Παρατηρήθηκαν πολλά φαινόμενα φανατισμού και κάθετης ρήξης των ιδεωδών των μουσουλμάνων (περί του φύλου, της οικογένειας, της ηθικής, της θέσης της θρησκείας στην κοινωνίας) με τα ευρωπαϊκά ιδεώδη, τόσο τα κοσμικά-φιλελεύθερα όσο και τα χριστιανικά-συντηρητικά. Οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί αυξήθηκαν ραγδαία: τα παιδιά τους γέμισαν τα σχολεία, οι μαντήλες και τα φέσια τους δρόμους, απαίτησαν αλλαγές στην κοινωνική συμεπριφορά για να μην θιγεί η θρησκεία τους, ενώ τεμένη ιδρύθηκαν παντού.
Οι εξελίξεις αυτές, μαζί με τα λοιπά προβλήματα της μετανάστευσης (πτώση μισθών, αύξηση εγκληματικότητας κ.α.) προκάλεσαν μεγάλη ανασφάλεια και αντίδραση σε τμήματα του εντοπίου πληθυσμού λόγω της ξένης φύσης του Ισλάμ. Με την άνοδο της τρομοκρατίας οι ανησυχίες γιγαντώθηκαν και έπειτα από πλειάδα αιματηρών επιθέσεων (Παρίσι, Βρυξέλελς κ.α.) αλλά και των όλων συσσωρευμένων προβλημάτων πλέον μεγάλο τμήμα της Ευρώπης, από αντιπολιτευόμενα κόμματα και κινήματα βάσης μέχρι κυβερνήσεις, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Για όλο και περισσότερους είναι εμφανές ότι το Ισλάμ όχι απλά είναι ασυμβίβαστο με το ευρωπαϊκό κοινωνικοπολιικό γίγνεσθαι και ξένο προς το κοινό περιβάλλον πολιτισμού, αλλά αποτελεί σοβαρή απειλή για την ασφάλεια, την κοινωνική συνοχή και τον ευρύτερο χαρακτήρα των ευρωπαϊκών εθνών.
Το πρόσφατο προσφυγικό-μεταναστευτικό κύμα υπήρξε το αποκορύφωμα της μουσουλμανικής κρίσης. Τα εκατομμύρια ανατολιτών που συρρέουν στην Ευρώπη έχουν οδηγήσει το ευρωπαϊκό πλαίσιο μετακινήσεων και κοινής πολιτικής σε κατάρρευση. Το ένα μετά το άλλο τα έθνη της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης έκλεισαν τα σύνορα τους και δήλωσαν ευθαρσώς πως δεν δέχονται μετανάστες και δη μουσουλμάνους. Ακόμη και οι χώρες που αρχικά δέχθηκαν πρόσφυγες (Γερμανία, Αυστρία) πλέον θέτουν περιορισμούς, αφού η αθρόα προσέλευση, σχεδόν εισβολή, τόσων μουσουλμάνων έχει οδηγήσει σε πολιτικούς τριγμούς και σε εκτίναξη των ευρωσκεπτικιστικών, εθνικιστικών και αντι-μεταναστευτικών κομμάτων. Ως και η υπερπροοδευτικός πολυπολιτισιτκός παράδεισος, η Σουηδία, θέτει περιορισμούς κα ισχεδια΄ζει απελάσεις. Για αυτό και έχουν ενταθεί οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία για περιορισμό των ροών από τη Συρία, χωρίς σπουδαία αποτελέσματα ως τώρα και μάλλον ούτε στο εγγύς μέλλον.
Η περίπτωση της Ελλάδος είναι ιδιαίτερη. Δεν αποτελεί χώρα προορισμό μεταναστών, όμως είναι βασικός διάδρομος διέλευσης, και μάλιστα λόγω της θαλάσσιας μορφής της μετανάστευσης είναι σχεδόν αδύνατο το “σφράγισμα” των συνόρων όπως έκανε με τον φράκτη της η Ουγγαρία. Από τη στιγμή όμως που το ευρωπαϊκό όριο ανάσχεσης μετετέθη στη μεθόριο της ΠΓΔΜ δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν παγιδευτεί στην Ελλάδα, είτε διαμένοντες σε διάφορα κέντρα φιλοξενίας, είτε στοιβαγμένοι σε αθλίους καταυλισμούς. Όσο ο καιρός βελτιώνεται και όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα έρχονται στα νησιά μας (διότι φυσικά η Τουρκία δεν πρόκειται να τηρήσει καμία συμφωνία), θα αυξάνεται ο αριθμός των εγκλωβισμένων και θα απειληθεί ακόμη και με κατάρρευση ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός. Η διαχείριση των ανθρώπων αυτών εγείρει πολλά ζητήματα, όπως υγιεινής, στέγασης, σίτισης, καταγραφής κ.α. Ο μουσουλμανικός παράγων δεν δημιουργεί περιπλοκές στο κομμάτι αυτό, αλλά στο μακροπρόθεσμο.
Αν η πολιτική κλειστών συνόρων συνεχιστεί και η ροή μεταναστών και προσφύγων εξακολουθήσει, κινδυνεύουμε να βρεθούμε με μια μόνιμη και μεγάλη σουνιτική μουσουλμανική μειονότητα σε ελληνικό έδαφος. Επιπρόσθετα με τα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες λόγω της αθρόας προσέλευσης μουσουλμάνων, η Ελλάδα αντιμετωπίζει επιπλέον απειλή ασφαλείας λόγω των τεταμένων σχέσεων με την Τουρκία, κατά συρροήν υποκινητή ισλαμιστών τρομοκρατών και πάτρωνα των απανταχού σουνιτών.
Το να καταλήξει η χώρα μας με εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους επιπλέον κατοίκους αποτελεί σοβαρό όσο και εφιαλτικό ενδεχόμενο. Η ελληνική αρχή πρέπει με κάθε μέσο να αγωνιστεί να απομακρύνει όσους περισσοτέρους γίνεται από αυτούς τους ανθρώπους και να παρεμποδίσει (το κατα΄δύναμιν σύμφωνα με τα όρια του στοιχειώδους ανθρωπισμού) την είσοδο νέων. Απολύτως απαραίτητη είναι η αυστηρή αντιμετώπιση των λαθρομεταναστών. Εκείνοι ούτε κυνηγημένοι έφυγαν, ούτε στερούνται πατρίδας. Πολύ απλά παρέκαμψαν τις διαθέσιμες νομότυπες διαδικασίες (που ακολούθησαν οι παππούδες μας στη δική τους μετανάστευση) και παραβίασαν τα εθνικά σύνορα και νόμους.
Η κυβέρνηση οφείλει να τους διαχωρίσει από τους πρόσφυγες, αν τους μεταφέρει σε κλειστές δομές κράτησης και να τους απελάσει το συντομότερο, δηλώνοντας δε δημόσια πως δεν πρόκειται να ανεχθεί, ούτε να προωθήσει προς την Ευρώπη λαθρομετανάστες. Όσον αφορά τους πρόσφυγες, πρέπει να υποστούν εξωνυχιστικούς ελέγχους για το υπόβαθρο και την ταυτότητα τους και στους δικαιούχους να δοθεί προσωρινό άσυλο. Η προσωρινότητα όμως είναι κομβικό σημείο της στρατηγικής αυτής.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως το άσυλο, η άδεια παραμονής και η όποια βοήθεια δίδονται λόγω της εκτάκτου καταστάσεως. Κανένας δεν θα πρέπει να αποκτά μονιμότητα ή υπηκοότητα, ούτε τα παιδιά τους, και με την πρώτη ευκαιρία θα επαναπατριστούν. Συμπληρωματικά με όλα αυτά, απαιτείται κάθετη ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση των δυνάμεων ασφαλείας, έστω και με έκτακτα μέτρα (κινητοποίηση εθνοφυλάκων και εφέδρων, εθελοντικών σωμάτων κ.α.) Το χάος όμως δεν μπορεί να διευθετηθεί χωρίς αλλαγή πορείας της Ευρώπης. Πρέπει οι χώρες της ΕΕ να πάψουν τις εσωτερικές έριδες και να στραφούν στον αληθινό αντίπαλο, την Τουρκία.
Η χώρα δουλέμπορος και τρομοκράτης πρέπει να βρει απέναντι ένα αρραγές μέτωπο κρατών τα οποάι δεν θα εκλιπαρούν για μέτρα ελέγχου των προσφύγων, αλλά θα απαιτήσουν άμεση πάταξη των δουλεμπόρων επί ποινή “παγώματος” κάθε σχέσης με την Ένωση. Η κρίση αυτή απειλεί να τινάξει ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στον αέρα. Η άνοδος του Ισλάμ στη Γηραιά Ήπειρο συνιστά απειλή πρώτου μεγέθους και σε συνδυασμό με την ευρύτερη δυσπραγία της Ευρώπης (οικονομική κρίση, πολιτιστικός εκφυλισμός, δημογραφική αδυναμία, συνειδησιακή και κοινωνική αποδόμηση) μπορεί να μετατρέψει την παρακμή του Δυτικού πολιτισμού σε ραγδαία κοσμοκατάρρευση, σε ένα συνδυασμό πληθυσμιακής αντικατάστασης, τρομοκρατίας και εσωτερικής αναταραχής.
Η Ευρώπη πρέπει να ανακτήσει το παλαιό ένστικτο αυτοσυντήρηση της, εκείνο που τη διέσωσε από τις ασιατικές εισβολές και μετά την έκανε κυρίαρχο της Γης. Το πολυπολιτισμικό ιδεολόγημα πρέπει να αποβληθεί και να επικρατήσουν ρεαλιστικές πολιτικές που να αρμόζουν για τον άναρχο, φύσει ανταγωνιστικό και φύσει βίαιο. Δυστυχώς, με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να μην έχουν επαρκώς αντιληφθεί το κρίσιμο του ζητήματος και την ελληνική κυβέρνηση σε αφασία, ακροβατούσα μεταξύ διεθνιστικών ιδεοληψιών και κρίσεων πανικού, οι προοπτικές είναι ευοίωνες. Οι ήδη δύσκολοι καιροί μας θα αποδειχθούν ακόμη πιο επικίνδυνοι.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου