Ακούω συχνά τον όρο “Θρησκευτικοί Πόλεμοι”, για τους σημερινούς πολέμους, αλλά και για τους πολέμους του 20ου αιώνα, και θέλω να δώσω μερικά παραδείγματα για να εξηγήσω γιατί ο όρος “θρησκευτικός” δεν είναι σωστός για να περιγράψει αυτούς τους πολέμους.
Στον παραπάνω χάρτη βλέπετε με κόκκινο την Δυτική Κεντρική Ασία, που είναι μία Μουσουλμανική περιοχή που βρέθηκε υπό Ρωσικό έλεγχο τον 19ο αιώνα, και παρέμεινε υπό Ρωσικό έλεγχο μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Η Ανατολική Κεντρική Ασία, επίσης Μουσουλμανική περιοχή, η σημερινή επαρχία Xin Jiang της Κίνας, πέρασε στην Κινεζική σφαίρα επιρροής, όπου παραμένει μέχρι σήμερα. Οι εθνικιστές Τούρκοι μάλιστα αποκαλούν την Xin Jiang “East Turkestan”, και θεωρούν ότι πρέπει να ανήκει στην σφαίρα επιρροής της Τουρκίας, όπως και οι υπόλοιπες πρώην Σοβιετικές αποικίες της Κεντρικής Ασίας.
Στον χάρτη βλέπετε επίσης με πράσινο ένα κομμάτι της Μέσης Ανατολής, που ήταν υπό τον έλεγχο των Οθωμανών μέχρι των Α Παγκόσμιο Πόλεμο 1914-1918, και πέρασε στην σφαίρα επιρροής των Άγγλων και των Γάλλων μετά την νίκη τους στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτό που παρατηρούμε κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα είναι τους Ρώσους Χριστιανούς να υποστηρίζουν τους Μουσουλμάνους, προκειμένου οι Μουσουλμάνοι να διώξουν τους Χριστιανούς Άγγλους και Γάλλους από την Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή, και τους Άγγλους και Γάλλους Χριστιανούς, και τους Αμερικανούς Χριστιανούς στην συνέχεια, να υποστηρίζουν τους Μουσουλμάνους του Πακιστάν και του Αφγανιστάν, προκειμένου να διώξουν τους Ρώσους Χριστιανούς από την Κεντρική Ασία.
Σε όλα αυτά που περιγράφω δεν υπάρχει κανένας θρησκευτικός πόλεμος. Υπάρχει πόλεμος της Δύσης με την Σοβιετική Ένωση. Σε κάποια σημεία οι Δυτικοί βοηθούσαν τους Μουσουλμάνους εναντίον των Σοβιετικών, και σε κάποια σημεία οι Σοβιετικοί βοηθούσαν τους Μουσουλμάνους εναντίον των Δυτικών. Αν όμως δεις τους πολέμους αυτούς τοπικά, χωρίς να βλέπεις την μεγάλη εικόνα, μπορεί και να ξεγελαστείς και να νομίζεις ότι πρόκειται για θρησκευτικούς πολέμους.
Επίσης, αν δούμε σήμερα την κατάσταση, μοιάζει πάλι να έχει τα στοιχεία του θρησκευτικού πολέμου, αλλά και πάλι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Για παράδειγμα η Τουρκία, που είναι σήμερα η ισχυρότερη στρατιωτική χώρα του Μουσουλμανικού κόσμου, εναντίον της οποίας έχουν αρχίσει να συμμαχούν η Ρωσία, η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία, χώρες Χριστιανικές, έχει ως σύμμαχο της τις ΗΠΑ, που είναι μία χώρα Χριστιανική.
Οι Αμερικανοί κοντράρονται με την Τουρκία, γιατί στην Συρία οι Αμερικανοί υποστηρίζουν τους Κούρδους της Συρίας και οι Τούρκοι τους Σουνίτες Άραβες της Συρίας, και στο Ιράκ οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τους Σιίτες Άραβες και τους Κούρδους του Ιράκ, ενώ οι Τούρκοι υποστηρίζουν τους Σουνίτες Άραβες του Ιράκ, δηλαδή τους πρώην ανθρώπους του Σαντάμ Χουσέιν. Προς το παρόν όμως οι Τούρκοι και οι Αμερικανοί παραμένουν ενωμένοι εναντίον της Ρωσίας. Κάποιοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ τελικά θα αναγκαστούν να συνεργαστούν με την Ρωσία αφού όλοι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Ευρώπη πάνε προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν έχω άποψη για το αν θα επαληθευτεί αυτό αλλά είναι σίγουρα μία πιθανότητα. Στον παρακάτω χάρτη βλέπετε τα Σουνιτικά, Σιιτικά, Κουρδικά και Αλαουτικά τμήματα της Συρίας και του Ιράκ. Λείπουν κάποιες μικρές κηλίδες που περιγράφουν κάποιες πολύ μικρές μειοψηφίες στις δύο χώρες.
Χάρτης 2 Αλαουίτες, Σουνίτες και Σιίτες Άραβες και Κούρδοι της Συρίας και του Ιράκ
Σε εμάς που ζούμε στην Ευρώπη, και κυρίως σε εμάς που ζούμε στην Ελλάδα, ο σημερινός πόλεμος μπορεί να φαίνεται θρησκευτικός, γιατί έχουμε δίπλα μας την Τουρκία, που είναι η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του Μουσουλμανικού κόσμου. Αλλά όπως είπα δεν ισχύει κάτι τέτοιο και όχι μόνο για τον λόγο που προανέφερα. Κατάρχάς βλέπεις με μία ματιά ότι δεν είμαστε ενωμένοι εναντίον των Ισλαμιστών. Η αριστερά, και όχι μόνο η Ελληνική αριστερά, αλλά σε μεγάλο βαθμό και η Ευρωπαϊκή αριστερά, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης έχει στραφεί προς τους Ισλαμιστές.
Πρέπει να έχετε υπόψη σας ότι οι Ισλαμικές χώρες, οι χώρες δηλαδή που πιστεύουν ότι ο νόμος είναι το Κοράνι, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, στις Ισλαμικές Μοναρχίες και στις Ισλαμικές Δημοκρατίες. Οι Ισλαμικές Μοναρχίες είναι οι χώρες που το Κοράνι είναι ο νόμος και έχουν βασιλιά (μονάρχη), όπως είναι πχ η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Κουβέιτ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι Ισλαμικές Δημοκρατίες πχ Ιράν, Πακιστάν, Σουδάν, είναι το αντίστοιχο των κομμουνιστικών χωρών του Μουσουλμανικού κόσμου.
Οι Κομμουνιστικές χώρες λέγονται Λαϊκές Δημοκρατίες, αλλά στον Μουσουλμανικό κόσμο ο κομμουνισμός δεν είναι δημοφιλής γιατί πολεμά την θρησκεία. Το αντίστοιχο λοιπόν των Κομμουνιστικών χωρών στον Μουσουλμανικό κόσμο είναι οι Ισλαμικές Δημοκρατίες, όπου υπάρχει σχεδόν το ίδιο οικονομικό μοντέλο με τις κομμουνιστικές χώρες, απλά ο νόμος είναι το Κοράνι και όχι ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος, όπως συμβαίνει στις Κομμουνιστικές χώρες.
Πλέον οι κομμουνιστές ηγέτες της Ευρώπης στρέφονται προς του Ισλαμιστές. Βλέπε Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα, τον Ιγκλέσιας των Ποδέμος στην Ισπανία, τον Τζέρεμι Κόρμπιν στην Αγγλία κτλ. Θα σας θυμίσω ότι όταν ξέσπασε η άγρια κόντρα Γαλλίας-Τουρκίας με τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Γαλλία, ο Κώστας Ζουράρης, χρόνια μέλος του ΚΚΕ, και σήμερα βουλευτής των ΑΝΕΛ, βγήκε και κατηγόρησε τους Γάλλους ως αποικιοκράτες, και χαρακτήρισε τους Τζιχαντιστές αγωνιστές της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. Βλέπε “Κώστας Ζουράρης : Οι Τζιχαντιστές είναι Ήρωες”.
Όπως ακριβώς θα έκανε ο Ζουράρης πριν το 1991 για τους τρομοκράτες που εκπαιδεύονταν από τους σοσιαλιστές δικτάτορες πχ Καντάφι στην Λιβύη, Χαφέζ Άσαντ στην Συρία, Σαντάμ Χουσέιν στο Ιράκ, Γιασερ Αραφάτ στην Δυτική Όχθη και την Γάζα, Γκαμάλ Νάσερ στην Αίγυπτο, Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα και πάει λέγοντας. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σήμερα υπερασπίζεται τους τρομοκράτες που εκπαιδεύονται από τις Ισλαμικές χώρες. Και ούτε καν πάντα από Ισλαμικές Δημοκρατίες, γιατί μπορεί η Τουρκία να είναι Ισλαμική Δημοκρατία, αλλά το Κατάρ είναι Ισλαμική Μοναρχία.
Πέρα από τα οικονομικά οφέλη και τις όποιες οικονομικές εξαρτήσεις, οι κομμουνιστές και οι Ισλαμιστές μας βλέπουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Και οι δύο θεωρούν ότι οι χώρες μας είναι απλά αθροίσματα επιχειρήσεων, και ότι εμείς είμαστε διεφθαρμένοι και άπληστοι, και θα πουλούσαμε ακόμη και την μάνα μας για τα λεφτά.
Σε τίποτα από αυτά που περιγράφω δεν υπάρχει κανένα στοιχείο θρησκευτικού πολέμου. Πάντα υπάρχει το οικονομικό και το πολιτισμικό στοιχείο. Ή για να είμαι πιο ακριβής το οικονομικό και πολιτισμικό στοιχείο είναι μακράν σημαντικότερα.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου