Τα Ναρκωτικά είναι αναμφίβολα η Μάστιγα του 20ου και του 21ου αιώνα και ένα από τα κορυφαία θέματα διεθνούς ασφάλειας. Το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού είναι άμεσα η έμμεσα επηρεασμένο από την βιομηχανία των Ναρκωτικών (όχι βεβαίως ως χρήστης αλλά κυρίως ως θύμα της εγκληματικότητας που δημιουργεί ως υποπαράγωγο, η διακίνηση και χρήση ναρκωτικών).Τα Ναρκωτικά υπήρχαν πάντα ως φυσικό προϊόν και πηγαίνοντας πίσω στην Ιστορία θα βρούμε πολλές αναφορές για την ύπαρξη και την χρήση των Ναρκωτικών, είτε για θρησκευτικούς είτε για ιατρικούς σκοπούς. Στην εποχή μας και ειδικά μετά τον 19 αιώνα τα ναρκωτικά και η παραγωγή τους εξελίχθηκαν παράλληλα με την επιστήμη και σήμερα χωρίζονται στα φυσικά επεξεργασμένα ναρκωτικά και τα αμιγώς συνθετικά.
Θα ήταν πλεονασμός να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε εδώ τις καταστροφικές συνέπειες της χρήσης των ναρκωτικών, εφόσον λίγο πολύ όλοι τις ξέρουμε χωρίς να χρειάζεται να είμαστε ειδικοί επιστήμονες. Οι παρενέργειες της χρήσης ναρκωτικών είναι επίσης γνωστές, αυτό που όμως δεν φωτίζεται αρκετά είναι ότι τα ναρκωτικά είναι μόνο ένας από τους διάφορους καταστρεπτικούς και θανατηφόρους παράγοντες που υπάρχουν γύρω μας.
Αν ανατρέξουμε στα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας θα εκπλαγούμε δυσάρεστα όταν ανακαλύψουμε τις επιπτώσεις από την χρήση / κατάχρηση Αλκοόλ και Καπνού. Μια και ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, όλοι έχουμε μία γενική αίσθηση της ζημιάς που προκαλούν το Αλκοόλ και ο Καπνός χωρίς να χρειάζεται να ξέρουμε ακριβή στατιστικά στοιχεία.
Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των τριών, είναι ότι τα ναρκωτικά έχουν τεράστια κοινωνική επίπτωση εν αντιθέσει με το Αλκοόλ και τον Καπνό. Το Αλκοόλ και ο Καπνός επιβαρύνουν κυρίως τον χρήστη και σε μικρότερο βαθμό το άμεσο περιβάλλον του χρήστη, οι κοινωνικές δε επιπτώσεις από την χρήση αυτών των ουσιών είναι δευτερεύουσες (π.χ. Σύστημα Υγείας).
Τα ναρκωτικά όμως, λόγω της ποινικοποίησης τους, έχουν ως συνέπεια την τρομακτική αύξηση της κερδοφορίας τους ως προϊόν και δημιουργούν ένα ευρύτερο κύκλο παρανομίας ως επίπτωση της δραστηριότητας γύρω από αυτά, όπως: Οργανωμένες συμμορίες, λαθρεμπόριο όπλων, πορνεία, κλοπές, φόνους, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, διαφθορά δημόσιων λειτουργών, πολεμικές συρράξεις κ.λπ.
Τα ναρκωτικά δεν ήταν πάντα ποινικοποιημένα, σε πολλές χώρες μέχρι τις αρχές του 20α. η χρήση ήταν νόμιμη. Ας μην ξεχνάμε το Παγκόσμιο Ιστορικό Αίσχος του «Πολέμου του Οπίου», όπου η τότε παντοκράτειρα Αγγλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Κινεζικής Αυτοκρατορίας γιατί είχε θέσει εκτός νόμου το εμπόριο και την χρήση του Οπίου.
Η Κίνα έχασε τον πόλεμο και αναγκάστηκε να ανακαλέσει τον νόμο περί απαγόρευσης του Οπίου και η Αγγλία… υπερήφανα συνέχισε να είναι το πρώτο κράτος Έμπορος Ναρκωτικών. Ευτυχώς κανένας άλλος δεν ακολούθησε το παράδειγμα της για αρκετά χρόνια. Αργότερα τα ναρκωτικά χρηματοδότησαν πολλού πολέμους, εμφυλίους, επαναστάσεις, συγκαλυμμένες επιχειρήσεις μυστικών υπηρεσιών (CIA, KGB, κ.λπ.), απελευθερωτικά κινήματα και ούτω καθεξής.
Το ερώτημα είναι γιατί τα ναρκωτικά και όχι κάτι άλλο. Η απάντηση είναι εύκολη (τη λέξη εύκολη θα την δείτε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές πιο κάτω) και αφορά το τεράστιο ποσοστό καθαρού κέρδους στα ναρκωτικά, ο μικρός όγκος του προϊόντος, η εύκολη συσκευασία και η εύκολη και γρήγορη διακίνηση / διανομή το κάνουν το ιδανικό προϊόν για αυτό το σκοπό.
Ναι, όμως αλλά όλα αυτά δεν εξηγούν επαρκώς το γιατί τα ναρκωτικά είναι το ιδανικό εργαλείο για όλους αυτούς τους σκοπούς. Η απάντηση είναι οφθαλμοφανής, το ΚΕΡΔΟΣ. Αν κάποιος θέλει πραγματικά να μειώσει το πρόβλημα των Ναρκωτικών σε επίπεδο αμελητέο, δεν έχει παρά να εκμηδενίσει το ΚΕΡΔΟΣ. Αν σκοτώσεις το ΚΕΡΔΟΣ σκοτώνεις το ΕΜΠΟΡΙΟ, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να είσαι διάνοια για να το αντιληφθείς αυτό.
Γιατί λοιπόν δεν κάνουμε ακριβώς αυτό; Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, η πιο λογικοφανής απάντηση, είναι τα οργανωμένα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τη δραστηριότητα αυτή, τα οποία φορώντας την Τήβεννο της Ηθικής εμποδίζουν τον οποιονδήποτε πραγματικό έλεγχο του προβλήματος.Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο τρόπος; Δεν θα μπω στη διαδικασία των απλουστευτικών και εύκολων προτάσεων, γιατί είναι ένας πολύ ολισθηρός δρόμος. Πιστεύω δε, ότι υπάρχουν πιο έξυπνοι και ειδικοί από μένα για να απαντήσουν σε αυτό. Γι’ αυτό θα αρκεστώ να παραθέσω ένα πείραμα που εφάρμοσε μία κεντροευρωπαϊκή χώρα πριν κάποια χρόνια. Για ευκολία θα την ονομάσω «Μπλε Χώρα».
Η Μπλε Χώρα λοιπόν, αποφάσισε να αποποινικοποιήσει τη χρήση όλων των τύπων των Ναρκωτικών, όχι όμως και την εμπορία (μη βιαστείτε να πείτε ότι υπάρχουν κι άλλες χώρες που το κάνουν αυτό, γιατί το γνωρίζω). Αυτό που έκανε διαφορετικά, είναι ότι πήγε ένα μεγάλο βήμα πιο κάτω…
Κάλεσε όλους τους εξαρτημένους να παρουσιαστούν εθελοντικά σε ιατρικά κέντρα που δημιούργησε σε εθνικό επίπεδο, σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά. Το δέλεαρ ήταν η παροχή των ναρκωτικών ΔΩΡΕΑΝ, κάτι δηλαδή που σκότωνε το ΚΕΡΔΟΣ, άρα το Εμπόριο. Έθετε δε τους χρήστες σε υγειονομική επίβλεψη, σταματούσε τους θανάτους από υπερβολική δόση, μπλόκαρε την εγκληματικότητα ως απόρροια του εμπορίου ναρκωτικών, κ.λπ.
Ο κάθε χρήστης, μετά από λίγες μέρες παρατήρησης όπου καθοριζόταν ο τύπος του ναρκωτικού και η δοσολογία την οποία είχε ανάγκη, αποκτούσε μία ηλεκτρονική ταυτότητα η οποία του έδινε πρόσβαση στο ναρκωτικό του δωρεάν, σε συγκεκριμένα φαρμακεία και υγειονομικά κέντρα.
Εάν ο χρήστης το επιθυμούσε και με την βοήθεια κοινωνικών λειτουργών, έμπαινε σε ένα πρόγραμμα εργασίας ώστε σταδιακά να επανενταχθεί κοινωνικά και σε μία δεύτερη φάση αν το επιθυμούσε έμπαινε σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Υπήρχαν βεβαίως πολλά περιθώρια βελτίωσης του Πειραματικού αυτού Μοντέλου γιατί το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο, δεν έπαυε όμως να είναι μια πολύ καλή αρχή.Ούτε εγκλεισμοί, ούτε ιδρύματα, ούτε δικαστήρια, ούτε κοινωνικός στιγματισμός και διασυρμός. Το πρόγραμμα σε μεγάλο βαθμό πέτυχε εξαιρετικά αποτελέσματα και στο τέλος… ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ μετά χιλίων επαίνων. Γιατί; Διότι οι πιέσεις που δέχτηκε η Μπλε Χώρα να ακυρώσει το πρόγραμμα από τις γειτονικές της χώρες ήταν ασφυκτικές. Το κράτησε για μερικά χρόνια και τελικά ενέδωσε.
Η δικαιολογία των γειτονικών χωρών, ήταν ότι δεχόντουσαν μεγάλη πίεση από τους δικούς τους χρήστες και οργανώσεις να εφαρμόσουν το ίδιο πρόγραμμα, αλλά η κοινωνία τους και οι θρησκευτικές οργανώσεις τους δεν ήταν ώριμες να δεχτούν ένα τόσο αντισυμβατικό μοντέλο αντιμετώπισης του προβλήματος των Ναρκωτικών…
Είναι πλέον προφανές ότι το τιμωριτικό μοντέλο της αντιμετώπισης του προβλήματος των Ναρκωτικών έχει αποτύχει παταγωδώς παντού και είναι καιρός να βρούμε άλλους τρόπους αντιμετώπισης του θέματος. Όσο δε κλείνουμε τα μάτια στον παράγοντα ΚΕΡΔΟΣ η αποτυχία θα διαιωνίζεται.
George Anagnostopoulos…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου