Open Europe
του Raoul Ruparel
Από την αρχή επρόκειτο να είναι δύσκολη η συμμετοχή του ΔΝΤ
Οι Financial Times σε πρόσφατο δημοσίευμά τους ανέφεραν ότι το ΔΝΤ είναι απίθανο να συμμετέχει στο τρίτο πρόγραμμα διάσωσης -τουλάχιστον όχι άμεσα και όχι μέχρι η Ελλάδα να έχει ξεκινήσει να εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις και μέχρι η ευρωζώνη να συμφωνήσει να προχωρήσει σε ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα. Αυτό μπορεί να χρειαστεί κάποιο διάστημα. Ωστόσο, δεν αποτέλεσε εντελώς έκπληξη. Από τη στιγμή που διέρρευσε η πρώτη ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους, κατέστη απολύτως σαφές ότι οι διαφορές μεταξύ της ευρωζώνης και του ΔΝΤ σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους ήταν "πολύ μεγάλες” (όπως το θέτει επανειλημμένως το ΔΝΤ. ΤΟ Ταμείο απαιτεί να υπάρξει σαφή πιθανότητα/προθυμία για μεταρρύθμιση και βιωσιμότητα του χρέους μακροπρόθεσμα, προκειμένου να συμμετέχει σε οποιοδήποτε πρόγραμμα. Αυτοί οι παράγοντες υπήρχαν φυσικά και στις δύο προηγούμενες διασώσεις. Πολλοί είχαν υποθέσει ότι το ίδιο θα συμβεί και τώρα ωστόσο, είναι σαφές ότι τόσο τα υπόλοιπα μέλη όσο και αξιωματούχοι του ΔΝΤ θεωρούν πως το να συνεχίσει να το κάνει αυτό, θα πλήξει περαιτέρω την αξιοπιστία του.
Τι σημαίνει αυτό σε ό,τι αφορά την χρηματοδότηση;
Εργαζόμενοι με την παραδοχή ότι το πακέτο διάσωσης θα διαμορφωθεί περί τα 86 δισ. ευρώ (θα μπορούσε να καταλήξει σε μεγαλύτερο ποσό, δεδομένης της οικονομικής ύφεσης στην Ελλάδα) το ΔΝΤ θα μπορούσε να συμβάλει μεταξύ του 10% (όπως στην κυπριακή διάσωση) και του ενός τρίτου της χρηματοδότησης (όπως στις διασώσεις της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας). Αυτό αφήνει την ευρωζώνη με το να πρέπει να συμβάλει με ένα επιπλέον ποσό των 8,6-28,7 δισ. ευρώ. Δεδομένου ότι ο Klaus Regling, επικεφαλής του ESM, πρότεινε το ποσοστό του ESM να διαμορφωθεί στα 50 δισ. ευρώ, μπορεί να είναι πιο κοντά στο τελευταίο. Αναφορικά με την έκθεση των χωρών, στην περίπτωση της Γερμανίας θα μπορούσε να διαμορφωθεί στο 1,7δισ. ευρώ και της Γαλλίας στο 1,3 δισ. ευρώ (ανώτατο όριο). Η κατάσταση χρηματοδότησης, η οποία ήδη φαινόταν αμφίβολη δεδομένης της διστακτικότητας του ΔΝΤ, φαίνεται τώρα επισφαλής και θέτει μερικά πολύ δύσκολα ερωτήματα για σειρά χωρών.
Δύσκολα ερωτήματα για σειρά χωρών από τη Γερμανία μέχρι την Ελλάδα
Η Γερμανία, μαζί με την Ολλανδία και την Φινλανδία, σταθερά ήθελαν το ΔΝΤ να συμμετέχει σε όλη την κρίση. Αυτό προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την Κομισιόν να προχωρήσει στις κατάλληλες λεπτομερείς οικονομικές αξιολογήσεις και να καταλήξει στα μεταρρυθμιστικά προγράμματα. Τώρα έρχονται αντιμέτωπες με την επιλογή του πόσο πολύ θέλουν να συμμετέχει το ΔΝΤ. Είναι πρόθυμες να προσφέρουν μεγαλύτερα επίπεδα ελάφρυνσης χρέους συντομότερα, ώστε να παραμείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα; Εάν όχι, είναι πρόθυμες να προωθήσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο πακέτο διάσωσης (με μεγαλύτερη έκθεση της ευρωζώνης) στα εχθρικά τους κοινοβούλια; Θα είναι καν σε θέση να το κάνουν;
Αυτό παρουσιάζει επίσης και κάποιες προκλήσεις γα την Ελλάδα. Το ΔΝΤ έχει προκύψει ως ένας απίθανος σύμμαχος για την Ελλάδα, τουλάχιστον στην προσπάθειά της για ελάφρυνση χρέους. Έχοντας τη συμμετοχή του ΔΝΤ, φαίνεται τώρα ως μια εγγύηση ότι η ελάφρυνση χρέους θα συμβεί σίγουρα και ότι θα υπάρξει μια φωνή εντός των πιστωτών που να πιέζει για αυτό, ώστε να είναι όσο το δυνατό μεγαλύτερη (ελάφρυνση χρέους). Παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν η Ελλάδα ήθελε το ΔΝΤ να μην συμμετέχει στις διασώσεις, τώρα ίσως επανεξετάσει τη θέση αυτή.
Όλα αυτά δημιουργούν την προοπτική μιας διάσωσης που ποτέ δεν συνέβη στην πραγματικότητα. Εκτός από αυτά τα προβλήματα που επισημάνθηκαν παραπάνω, η επιμονή του ΔΝΤ επισκιάζει περισσότερο την άποψη ότι αυτή η διάσωσης θα ρίξει και άλλα λεφτά σε μια μαύρη τρύπα και δεν είναι βιώσιμη. Τώρα σκέφτομαι ότι η διάσωση θα προχωρήσει εξαιτίας των προσπαθειών που έγιναν για να υποχωρήσει από το χείλος του γκρεμού, αλλά υπάρχουν πολλά εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν και φαίνεται ότι υπάρχει πολύ λίγη προθυμία να υπάρξει μια συμφωνία αυτή τη στιγμή. Ίσως αυτό αλλάξει όσο πλησιάζει το deadline της πληρωμής της ΕΚΤ στις 20 Αυγούστου.
Γιατί το χρέος έχει ακόμη σημασία για την Ελλάδα
Όλη αυτή η κατάσταση αναδεικνύει γιατί το ζήτημα του χρέους είναι ακόμη σημαντικό στην Ελλάδα. Είναι πολιτικό, όσο και οικονομικό. Ασφαλώς, το ελληνικό χρέος μοιάζει μη βιώσιμο σε μακροπρόθεσμη προοπτική - οι στόχοι για ένα μεγάλο βιώσιμο πρωτογενές πλεόνασμα και τα υψηλά επίπεδα ανάπτυξης, απλώς φαίνονται εντελώς εξωπραγματικά. Αλλά όπως έχουμε επισημάνει στο παρελθόν, μόλις εξασφαλιστούν οι πληρωμές του χρέους για φέτος και μόλις βεβαιωθεί ότι ο ESM θα πληρώσει το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, το ζήτημα του χρέους δεν φαίνεται τόσο άσχημο από μια βραχυπρόθεσμη προοπτική. Αλλά αυτό δεν περιλαμβάνει την μεγαλύτερη εικόνα που συνδέεται με το γεγονός ότι η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους είναι μέρος του πώς λειτουργεί το ΔΝΤ (μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό, αλλά για την ώρα είναι ένα γεγονός/πραγματικότητα), η ελάφρυνση χρέους είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική στην Ελλάδα και η κυβέρνηση σχεδόν εξαρτάται από το να συμβεί αυτό σύντομα, ενώ υπάρχει επίσης ένα πολιτικό εργαλείο για την επιβολή μεταρρυθμίσεων, συνδέονται την ελάφρυνση και τις πληρωμές, με τις αξιολογήσεις.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου