Οι επετειακές αναρτήσεις για την Άλωση της Βασιλεύουσας Πόλης είναι πολλαπλά σημαντικές. Ο πολιτικός ορθολογισμός είναι εν τούτοις προϋπόθεση κάθε θέσης και στάσης για θέματα όπως αυτό.
Πρώτον, η καταδίκη της ιστορίας για ηθικούς λόγους δεν έχει κανένα νόημα. Ο Edward H. Carr στο Η Εικοσαετής Κρίση (σελίδα Facebook) υπό αυτό το πρίσμα σωστά μνημονεύει τον Βενιζέλο ο οποίος όταν του είπαν ότι το εγχείρημα στην Μικρά Ασία ήταν λάθος απάντησε πως «κάθε εγχείρημα που δεν στέφεται με επιτυχία είναι λάθος». Αυτό έχει την έννοια ότι τα τετελεσμένα της ιστορικής δίνης δημιουργούν την νέα διεθνή λογική η οποία όταν κωδικοποιηθεί και επικυρωθεί με διεθνείς Συμβάσεις αποτελεί πλέον την νέα διεθνή τάξη. Η δε διεθνής τάξης δεν είναι δίκαιη ή άδικη. Είναι αυτή που απορρέει από τις αποφάσεις των κρατών και των κοινωνιών ή και προσδιορίζεται από τυχαία γεγονότα.
Δεύτερον, η αλλαγή της διεθνούς τάξης στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι κάτι το εύκολο ή και εφικτό. Βασικά εάν οι Έλληνες «αποφασίσουν» να δώσουν την Κύπρο στους νέο-Οθωμανούς όπως κατά βάση γίνεται αυτή την στιγμή θα είναι το πρώτο σύγχρονο κράτος που εθελούσια θα καταργηθεί. Και εάν το νεοελληνικό κράτος συνεχίσει να παραμελεί να ασκήσει τα δικαιώματα που του προσφέρει στο Αιγαίο η διεθνής νομιμότητα ή να αφήνει την Θράκη να σύρεται στην αγκαλιά της Τουρκίας θα υποστεί τις συνέπειες της αμέλειας και ή της αδυναμίας. Ιστορικά μιλώντας, οι παθολογίες των Ελλήνων ήταν, συνήθως, πρωτίστως αποτέλεσμα του πνευματικού ροκανίσματός τους και της συνεπαγόμενης παρακμής τους. Εάν αυτό ισχύει σήμερα πως θα κριθεί αυτό μελλοντικά και τι θα σημαίνει μια μελλοντική «κριτική αποτίμηση της ιστορίας»; Τίποτα απολύτως δεν θα σημαίνει. Οι δικαστές της ιστορίας είμαστε εμείς οι ίδιοι καθημερινά με τις πολιτικές μας αποφάσεις οι οποίες είναι είτε πολιτικά ορθολογικές και επιτυχείς είτε το αντίθετο. Το αποτέλεσμα είναι μια νέα διεθνής τάξη και με αυτή θα ζούμε.
Τρίτον, ότι και να πάθουμε και μάλλον θα πάθουμε πολλά τους μήνες και χρόνια που έρχονται, υπάρχει κάτι που δεν θα αλλάξει. Η υπόστασή μας είναι οι πολιτικές μας παραδόσεις και ο πολιτισμός μας εν γένει. Είναι ο ωκεανός της διαχρονικής Ελληνικότητας με οτιδήποτε και εάν σημαίνει αυτό. Μέσα σε αυτό τον ωκεανό θα κολυμπάμε όσοι νεοέλληνες επιβιώσουν και όπως θα επιβιώσουν.
Εν τέλει, η σημασία της κατανόησης των εθνοκρατοκεντρικών προϋποθέσεων του σύγχρονου διεθνούς συστήματος είναι προϋπόθεση πολιτικού ορθολογισμού. Στην σύγχρονη Ελλάδα η γνώση αυτών των προϋποθέσεων είναι σχεδόν μηδενική. Δυστυχώς και αυτή είναι μια παθολογία η οποία παρά το ότι θα μπορούσε να διορθωθεί εύκολα –μια καλή ανάγνωση του Θουκυδίδη από όλους τους Έλληνες θα αποτελούσε ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση– ο πολιτικός στοχασμός στην Ελλάδα είναι υπό δίωξη.
Δεύτερον, η αλλαγή της διεθνούς τάξης στον σύγχρονο κόσμο δεν είναι κάτι το εύκολο ή και εφικτό. Βασικά εάν οι Έλληνες «αποφασίσουν» να δώσουν την Κύπρο στους νέο-Οθωμανούς όπως κατά βάση γίνεται αυτή την στιγμή θα είναι το πρώτο σύγχρονο κράτος που εθελούσια θα καταργηθεί. Και εάν το νεοελληνικό κράτος συνεχίσει να παραμελεί να ασκήσει τα δικαιώματα που του προσφέρει στο Αιγαίο η διεθνής νομιμότητα ή να αφήνει την Θράκη να σύρεται στην αγκαλιά της Τουρκίας θα υποστεί τις συνέπειες της αμέλειας και ή της αδυναμίας. Ιστορικά μιλώντας, οι παθολογίες των Ελλήνων ήταν, συνήθως, πρωτίστως αποτέλεσμα του πνευματικού ροκανίσματός τους και της συνεπαγόμενης παρακμής τους. Εάν αυτό ισχύει σήμερα πως θα κριθεί αυτό μελλοντικά και τι θα σημαίνει μια μελλοντική «κριτική αποτίμηση της ιστορίας»; Τίποτα απολύτως δεν θα σημαίνει. Οι δικαστές της ιστορίας είμαστε εμείς οι ίδιοι καθημερινά με τις πολιτικές μας αποφάσεις οι οποίες είναι είτε πολιτικά ορθολογικές και επιτυχείς είτε το αντίθετο. Το αποτέλεσμα είναι μια νέα διεθνής τάξη και με αυτή θα ζούμε.
Τρίτον, ότι και να πάθουμε και μάλλον θα πάθουμε πολλά τους μήνες και χρόνια που έρχονται, υπάρχει κάτι που δεν θα αλλάξει. Η υπόστασή μας είναι οι πολιτικές μας παραδόσεις και ο πολιτισμός μας εν γένει. Είναι ο ωκεανός της διαχρονικής Ελληνικότητας με οτιδήποτε και εάν σημαίνει αυτό. Μέσα σε αυτό τον ωκεανό θα κολυμπάμε όσοι νεοέλληνες επιβιώσουν και όπως θα επιβιώσουν.
Εν τέλει, η σημασία της κατανόησης των εθνοκρατοκεντρικών προϋποθέσεων του σύγχρονου διεθνούς συστήματος είναι προϋπόθεση πολιτικού ορθολογισμού. Στην σύγχρονη Ελλάδα η γνώση αυτών των προϋποθέσεων είναι σχεδόν μηδενική. Δυστυχώς και αυτή είναι μια παθολογία η οποία παρά το ότι θα μπορούσε να διορθωθεί εύκολα –μια καλή ανάγνωση του Θουκυδίδη από όλους τους Έλληνες θα αποτελούσε ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση– ο πολιτικός στοχασμός στην Ελλάδα είναι υπό δίωξη.
Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιους θέλουν να κατανοήσουν καλύτερα την φυσιογνωμία και τα αίτια άλωσης της Βασιλεύουσας Πόλης να βρουν μια ώρα να παρακολουθήσουν την Ρωσική ταινία http://vimeo.com/2193105 με τίτλο «Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας το Βυζαντινό μάθημα» Πρόκειται για μια πολύ επιμελημένη ταινία. Δεν εκφράζει μόνο το ενδιαφέρον των Ρώσων για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αποτελεί επίσης μια χρήσιμη ιστορική εξιστόρηση επί ενός πολύ σημαντικού ιστορικού ζητήματος. Προσέξτε ιδιαίτερα τις ροκανισμένες πνευματικές προϋποθέσεις της Βυζαντινής Οικουμένης πριν την άλωση, καθώς επίσης και τους λόγους για τους οποίους ακολούθησε μια κατασυκοφάντηση της ιστορικής μνήμης του σημαντικότερου μετά-κρατικού συνάμα και ανθρωποκεντρικού εγχειρήματος στην ιστορία των ανθρώπων.
Ντοκυμαντέρ – Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό μάθημα from p-andr on Vimeo.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου