Οι πρόσφατες προσπάθειες των Δυτικών ηγετών να εξασφαλιστεί μια διπλωματική επίλυση της κρίσης στην Ουκρανία μπορεί να αποβούν μάταιες. Έχοντας την έντονη υποστήριξη του Ρωσικού πληθυσμού, ο Vladimir Putin φαίνεται απρόθυμος να αλλάξει τη στάση του, ενώ η Αμερικανική κυβέρνηση σκέφτεται να στείλει φονικά όπλα για να βοηθήσει την κυβέρνηση της Ουκρανίας. Είναι δυνατόν να αποκατασταθεί το ειρηνικό, Ευρωπαϊκό status quo εν μέσω μιας τέτοιας, ταχέως αναπτυσσόμενης, εχθρότητας μεταξύ Ανατολής-Δύσης; Το Eurasia Outlook ζήτησε από τους εμπειρογνώμονες του Carnegie να παρουσιάσουν τις απόψεις τους.
Πηγή :carnegie.ru/
Των Dmitri Trenin, Marc Pierini, Andrei Kolesnikov
Dmitri Trenin, Διευθυντής, Carnegie Moscow Center Ό, τι συμβαίνει στο Μινσκ και ό, τι εφαρμοστεί στη συνέχεια, δεν θα αποτελέσει μια διευθέτηση για την σύγκρουση στο Ντομπάς, πολύ λιγότερο, δε, για το γενικότερο θέμα της ασφάλειας στην Ευρώπη. Στην καλύτερη περίπτωση, είναι πιθανό να επιτευχθεί μια ανακωχή, η οποία ελπίζουμε ότι θα είναι μακροχρόνια, αλλά που θα προσφέρει ελάχιστες προοπτικές (επαν) ένταξης στην Ουκρανία ή στην ήπειρο ως σύνολο. Πράγματι, η εκεχειρία θα νομιμοποιήσει τις νέες διαιρέσεις, κατά μήκος των γραμμών της κατάπαυσης του πυρός στο Ντομπάς και την οιονεί πρώτη γραμμή ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ευρώπη. Δεν θα υπάρξει ένα νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα, να είστε σίγουροι, αλλά η επικοινωνία μεταξύ των Ρώσων και Δυτικών έχει, ήδη, γίνει δύσκολη, με τους ανθρώπους να μιλούν ουσιαστικά ο ένας μετά τον άλλον, όπως έδειξαν οι δημόσιες δηλώσεις κατά την πρόσφατη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου.
Αυτή η νέα πραγματικότητα θα διαρκέσει για λίγο καιρό. Δύσκολο να πούμε πόσο καιρό και ακόμα πιο δύσκολο να προβλέψουμε πώς θα εξελιχθεί και πού θα καταλήξει. Η ευρείας συνεργασίας Ευρωπαϊκή τάξη που υπήρχε από το 1989 μέχρι το Φεβρουάριο του 2014 είναι παρελθόν. Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση δεν αποτελεί μια ιστορική αναδρομή στο αδιέξοδο του Ψυχρού Πολέμου. Τα πράγματα είναι πλέον πολύ πιο ρευστά, υπάρχουν τόσες πολλές διαστάσεις που χρίζουν παρατήρησης: η οικονομία, η εσωτερική πολιτική, οι παγκόσμιες ισορροπίες, όλα αυτά σε ένα περιβάλλον πληροφόρησης το οποίο έχει καταστεί ένα έντονα ανταγωνιστικό πεδίο μάχης. Η παγκόσμια αταξία, για την οποία τόσοι ειδήμονες μιλούσαν για χρόνια, τελικά έφτασε στην Ευρώπη. Αντί για το φόβο μιας νέας Γιάλτας, ή για τα όνειρα ενός νέου Ελσίνκι, ήρθε η ώρα να εργαστούμε σκληρά για να βεβαιωθούμε ότι η επισφαλής εκεχειρία, αν επιτευχθεί, δεν θα διαλυθεί και οδηγήσει σε έναν ευρύτερο πόλεμο.
Marc Pierini, Επισκέπτης ερευνητής στο Carnegie EuropeΥπό το πρίσμα μιας Ευρωπαϊκής ή Δυτικοευρωπαϊκής προοπτικής, η διατήρηση της ειρήνης στην Ανατολική Ευρώπη έχει γίνει η πιο φευγαλέα πρόκληση στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής στην πρόσφατη ιστορία. Οι λόγοι που προβλήθηκαν από τη Ρωσία ως αιτία του γιατί πρέπει να «υπερασπιστεί» τον εαυτό της έναντι της Δύσης και του ΝΑΤΟ φαίνονται εντελώς τεχνητοί και, πράγματι, οι διάφορες προσπάθειες για την αποκατάσταση της ειρήνης έχουν μέχρι στιγμής αποδειχθεί ότι είναι πλασματικές.
Η Ρωσία ισχυρίζεται ότι επιθυμεί την ειρήνη και φιλοξενεί τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, ενώ ταυτόχρονα προμηθεύει τους αντάρτες της Ανατολικής Ουκρανίας με βαρέα όπλα και στρατιώτες. Εν τω μεταξύ, η Ρωσία ακολουθεί μια πολιτική συστηματικής αντίθεσης προς τη Δύση με διαφορετικούς τρόπους. Η Ρωσική πολεμική αεροπορία συνέχισε την πολιτική της παρενόχλησης του Ευρωπαϊκού εναέριου χώρου για περισσότερο από ένα χρόνο τώρα. Η Ρωσία είπε ότι αναζητεί το δικαίωμα της καθιέρωσης στρατιωτικών βάσεων σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ, την Κύπρο. Η Ρωσία υποστηρίζει επίσης οικονομικά μια σειρά από πολιτικά κόμματα εντός της ΕΕ. Η Ρωσία έχει υποστηρίξει το Συριακό καθεστώς με όπλα και προμήθειες πυρομαχικών, για σχεδόν τέσσερα χρόνια, προκαλώντας μαζική αποσταθεροποίηση της περιοχής.
Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι να απορεί κανείς ότι η εικόνα της Ρωσίας στη Δύση έχει επιδεινωθεί ραγδαία. Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός για τους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες είναι να συνεχίσουν την προσπάθεια να πείσουν τη Ρωσική ηγεσία ότι οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε στην Ουκρανία. Εν τω μεταξύ, οι χώρες της ΕΕ που είναι επίσης μέλη του ΝΑΤΟ βασίζονται στις υφιστάμενες διατάξεις για να προστατευθούν από την αναπόφευκτη επιθετικότητα.
Andrei Kolesnikov, Ανώτερος Συνεργάτης και Πρόεδρος, του Carnegie Moscow Center΄s Russian Domestic Politics and Political Institutions ProgramΗ σύγχρονη αναδυόμενη παγκόσμια τάξη ουδεμία ομοιότητα έχει με το διπολικό σύστημα του παρελθόντος (σε ποιά περασμένης εποχή αναφέρεστε, αυτήν μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης;) ή με αυτό μετά το «τέλος της ιστορίας» που σηματοδοτείται από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Ούτε η ενδεχόμενη εκεχειρία στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας πρόκειται να παράγει μια νέα παγκόσμια τάξη. Εν τέλει, ο υβριδικός πόλεμος εκεί είναι γεμάτος με επείγουσες ανάγκες και μπορεί να οδηγήσει στην αναζωπύρωση των εχθροπραξιών. Ως εκ τούτου, η Δύση είτε μπορεί να προχωρήσει σε κλιμάκωση της κατάστασης με τη Ρωσία, είτε να καταφύγει στον κατευνασμό της. Το πρώτο σενάριο θα οδηγήσει σε συνεχιζόμενες μάχες, ενώ το δεύτερο θα οδηγήσει σε ένα άλλο, όσο παροδικό και να είναι, «πάγωμα» της ενεργού φάσης της σύγκρουσης.
Είναι σαφές ότι η Δύση δεν αντιμετωπίζει τον Vladimir Putin ως έναν εντελώς αξιόπιστο συνομιλητή. Η όλο και λιγότερο ευέλικτη θέση του δεν αφήνει καμία ευκαιρία για συμβιβασμό, έτσι οι Δυτικοί ηγέτες πρέπει, επίσης, να υιοθετήσουν μια πιο σκληρή στάση. Η κάθε πολιτική αντιπαράθεση, ή ακόμα και κάποια κοσμική διαφωνία μεταξύ δύο λαών υπαγορεύει μια τέτοια λογική. Σε αυτό το πλαίσιο, οι διαπραγματεύσεις των Τεσσάρων της Νορμανδίας μπορεί να είναι μία από τις τελευταίες ευκαιρίες για να αποφευχθεί η αύξηση της αμοιβαίας αποξένωσης μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας.
Όσο πιο ακραίες γίνουν οι κυρώσεις και η ρητορική, τόσο περισσότερο συσπειρώνονται οι απλοί Ρώσοι γύρω από το καθεστώς. Η απότομη επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών δεν έκανε κανέναν να δει τα πράγματα ρεαλιστικά, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Levada Center, στην πραγματικότητα αύξησε τόσο τα αρνητικά συναισθήματα των συμμετεχόντων προς τη Δύση, όσο και την υποστήριξή τους προς την ατρόμητη στάση των δικών τους ηγετών. Τον Ιανουάριο, το 69% των συμμετεχόντων πίστευε ότι η παλιά πολιτική πρέπει να συνεχιστεί, παρά τις κυρώσεις.
Έτσι, ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπιση της κατάστασης και την μείωση της οργής των απλών Ρώσων είναι να μαλακώσει το καθεστώς κυρώσεων. Από πολιτική άποψη, η Δύση δεν μπορεί να συμφωνήσει σε αυτό, γεγονός που καθιστά την κατάσταση πραγματικά απελπιστική.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου