IISS.ORG
Η προεκλογική εκστρατεία στο Ισραήλ βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, και καθώς υπολείπονται ακόμη τρεις μήνες, όλα μπορεί να συμβούν για να ανατρέψουν προβλέψεις για το αποτέλεσμα. Αλλά υπάρχουν κάποιες ενδείξεις για το τι μέλλει γενέσθαι.
Το Ινσιτούτο Ισραηλινής Δημοκρατίας έχει ανακοινώσει τα αποτελέσματα δημοσκόπησης που καλύπτουν μεγάλο έδαφος, μέρος αυτού σχετικό και τις επικείμενες εκλογές. Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε στο τέλος του 2014. Στην ερώτηση ποιος θα ήταν ο καλύτερος υποψήφιος, το 38% τάχθηκε υπέρ του Benjamin Netanyahu ενώ μόνο το 18% έδωσε την έγκρισή του για τον ηγέτη των Εργατικών, τον Isaac Herzog.Η δημοσκόπηση δείχνει ότι μια πλειοψηφία των ψηφοφόρων -το 40%- είναι ακόμη αναποφάσιστοι, αλλά η προτίμηση για τον Netanyahu ευθυγραμμίζεται σωστά με τις προτιμήσεις των ερωτώμενων για μια δεξιά κυβέρνηση αντί ενός κεντροαριστερού συνασπισμού. Αύμφωνα με την δημοσκόπηση, το 55% των Ισραηλινών προτιμά μια δεξιά κυβέρνηση, ενώ περίου το 32% θα ήθελε να δει εναν κεντροαριστερό συνασπισμό. Οι τελευταίοι αποτελούν ασφαλώς μια απαισιόδοξη ομάδα, καθώς το 60% αυτών θεωρεί πως μια δεξιά κυβέρνηση έχει περισσότερες πιθανότητες να σχηματίσει ένα νέο συνασπισμό έναντι του 24% όσων πιστεύουν ότι ο κεντροαριστερός συνασπισμός θα είναι αυτός που θα επικρατήσει. Κρίνοντας από αυτά τα αποτελέσματα, η πλειονότητα των Ισραηλινών ψηφοφόρων αναμένει ότι θα κυβερνηθεί από έναν κεντροδεξιό συνασπισμό, ανεξαρτήτως από το ποιος ελπίζουν να κερδίσει τις εκλογές.
Αναφορικά με τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής, το 48% των Ισραηλινών εκτιμά ότι ακόμη και για μια βιώσιμη συμφωνία ειρήνης με τους Παλαιστίνιους που εφαρμόζεται υπό την αμερικανική αιγίδα, το Ισραήλ δεν θα πρέπει να προχωρήσει σε εδαφικές παραχωρήσεις στην Δυτική Όχθη. Ωστόσο, σχεδόν άλλοι τόσοι (46,5%) υποστηρίζουν τις παραχωρήσεις. (Αυτές οι παραχωρήσεις δεν προσδιορίζονται στα δικαιολογητικά έγγραφα, επομένως είναι δύσκολο να γνωρίζουμε πώς ερμηνεύονται αυτές οι απαντήσεις). Έχει ενδιαφέρον το ότι, σε ερώτηση σχετικά με το σε ποιο βαθμό το Ισραήλ θα λάβει υπόψη την αμερικανική στάση στη σύγκρουση, το 50,5% δήλωσε πως το Ισραήλ θα πρέπει να αγνοήσει τις ΗΠΑ ενώ το 46% εκτιμά ότι η ισραηλινή πολιτική θα πρέπει να ευθυγραμμιστεί με αυτή της Ουάσιγκτον. Η επίπτωση αυτών των αποδόσεων φαίνεται να είναι πως όποιος και να κερδίσει στις 17 Μαρτίου, δεν πρόκειται να βρεθεί υπό πίεση από τους ψηφοφόρους για να “προσκυνήσει” την Ουάσιγκτον.
Στο μεταξύ, ο Netanyahu κατασκεύασε μια λίστα Likud που, αν και σαφώς δεξιά, δεν είναι αρκιβώς τόσο ριζοσπαστικού χαρακτήρα όπως οι προηγούμενες λίστες. Βασισμένη σε μια δεξιά μετατόπιση στη Likud, οι παρατηρητές έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι ο Netanyahu έχει χάσει τον έλεγχο του κόμματός του, αλλά προφανώς δεν συμβαίνει. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στην αποχώρηση του Naftali Bennett από το Likud και τον εσωτερικό κύκλο του Netanyahu, που μείωσε την εσωκομματική δεξιά πίεση. Ο Bennett έχει έκτοτε σχημαίσει τον δικό του επιτυχημένο κομματικό οργανισμό. Έφυγε επίσης και ο Moshe Feiglin. Η τρέχουσα λίστα περιλαμβάνει τους άσωτους υιούς που ειχαν εγκαταλείψει το Likud για το Kadima, αλλά έχουν έκτοτε επιστρέψει στο Likud. Αυτοί περιλαμβάνουν τους Avi Dichter, έναν πρώην επικεφαλής του Shin Bet, γνωστό στους Αμερικανούς που έχουν δει το The Gatekeepers, ένα ντοκυμαντέρ που θεωρείται γενικώς ότι είναι επικριτικό των πολιτικών του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων. Από την άλλη πλευρά, η λίστα περιλαμβάνει ακόμη τους Danny Danon, YAriv Levin, Miri Rege, όλοι εκ των οποίων βρίσκονται στα δεξιά του Netanyahu, στο βαθμό που τα ένστικτα του Netanyahu μπορούν να ερμηνευθούν αξιόπιστα. Ο Netanyahu έχει επίσης προσπαθήσει να εξισορροπήσει το προφίλ του ως μη δημιουργικός, ξεκινώντας μια διαδικτυακή εκστρατεία γα να καλύψει δύο κενές θέσεις στη λίστα του Likud. Η προσδοκία είναι ότι αυτές οι θέσεις θα καλυφθούν από γυναίκες, οι οποίες απουσιάζουν αισθητά από την τρέχουσα λίστα.
Η λίστα του Εργατικού Κόμματος είναι εντελώς διαφορετική: πολλές γυναίκες, νέοι, και με μια αναμφισβήτητα προοδευτική κάστα. Επιπλέον του ενός επαγγελματία στην ασφάλεια σε αυτό, Omer Barlev, ο οποίος υπηρέτησε ως επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ και του οποίου ο πατέρας ήταν διάσημος στρατηγός, έχουν τώρα προσθέσει τον πρώην διοικητή της πολεμικής αεροπορίας, Amos Yadlin και διακήρυξαν ότι θα είναι ο υπουργός Άμυνας σε μια κυβέρνηση κεντροαριστερού συνασπισμού. Χωρίς αυτόν, αντιλαμβάνεται κανείς ότι μια λίστα αυτού του είδους δεν θα προχωρούσε και πολύ, αλλά είναι σαφώς πολύ νωρίς για να κηρυχθεί ο αγώνας. Ο Yadlin τυγχάνει σεβασμού για τα διαπιστευτήριά του στην ασφάλεια και είναι ένας αξιόπιστος επικεφαλής άμυνας. Και τα γεγονότα είναι ότι το εκλογικό σώμα του Ισραήλ είναι περίπου ομοιόμορφα κατανεμημένο μεταξύ των δύο φύλων και του πληθυσμού του, όπως εκείνα (τα εκλογικά σώματα) των περιφερειακών του γειτόνων, είναι σχετικά νέα. Επομένως η λίστα Herzog/Livni θα μπορούσε να αποδειχθεί πιο βιώσιμη από μία που θα μπορούσε να εκπονηθεί την ημέρα των εκλογών.
Σε μια άλλη προεκλογική μανούβρα, ο πρώην βοηθός του Netanyahu, Michael Oren, μέχρι πρόσφατα πρεσβευτής του Ισραήλ στις ΗΠΑ, εντάχθηκε στο δυναμικό του Kulanu Party του Moshe Kashion. ΜΑζί με τον Oren, το Kulanu έχει άμεση αξιοπιστία αναφορικά με τις προκλήσεις της εξωτερικής πολιτικής. Σε ένα πρόσφατο άρθρο, ο Oren καταδικασε τις ρίψεις πετρών από ισραηλινούς σε αξιωματούχους του αμερικανικού προξενείου στην Δυτκή Όχθη, περιγράφοντας τις ΗΠΑ ως “τον πιο σημαντικό μας σύμμαχο, παρά τις διαφωνίες μας” και δηλώνοντας ότι “η βία δεν θα πρέπει να γίνεται ανεκτή”. Επίσης κάλεσε τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να αναβιώσουν το γράμμα Bush-Sharon, το οποίο φέρεται να διακρίνει τα απομονωμένα φυλάκια στη Δυτική Όχθη (παράνομα) από τις κατασκευές σε μεγάλα οικιστικά μπλοκ και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ (νόμιμα). Σε ό,τι αφορά τον Kahlon, ο ίδιος προσφάτως διακήρυξε ότι “δεν υπάρει παλαιστίνιος εταίρος για την ειρήνη”, αλλά πρόσθεσε ότι μόλις εμφανιστεί, ο ίδιος θα είναι έτοιμος να διευθετήσει το εδαφικό ζήτημα στις γραμμές του 1967 με μεγάλους εποικισμούς και την Ιερουσαλήμ να παραμένει σε ισραηλινά χέρια.
Ωστόσο, όπως έχουν τώρα τα πράγματα, ούτε η διαδικασία ειρήνευσης ούτε το καθεστώς των αμερικανό-ισραηλινών σχέσεων είναι πιθανό να τονώσει τις επιλογές των Ισραηλινών ψηφοφοόρων στις 17 Μαρτίου. Πιο κρίσιμη θα είναι η αναγνώριση από τον Kahlon, πιο άμεσων κοινωνικών και οικονομικών ανησυχιών, μια σύνδεση που δεν επιδέχεται στενό έλεγχο. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την υποχώρηση του Kahlon στις δημοσκοπήσεις, και ίσως την απροσδόκηση άνοδο του Yair Lapid καθώς ο ίδιος ανακαταλαμβάνει το status του ως ο σημαιοφόρος της σε μειονεκτική θέση οικονομικά μεσαίας τάξης, που δυσκολεύεται.
Η διάλυση και η διαφαινόμενη κατάρρευση του Κόμματος Shas -ενός ορθόδοξου θρησκευτικού κόμματος που φροντίζει κατά κύριο λόγο τα σεφαρδίτικα συμφέροντα- μεταξύ των όσων αγωνίζονται για την εξουσία, μπορεί να περιπλέξει τη διαδικασία σχηματισμού συνασπισμού, υποθέτοντας πως είτε κανένα είτε και τα δύο κόμματα που θα καταλήξουν από τη διάσπαση, μπορούν να ξεπεράσουν το νέο όριο του 4% για την είσοδο στην Knesset. Το Shas υπήρξε ένα από τα κορυφαία κόμματα του ισραηλινού συστήματος, και εκμεταλλεύεται την μεταβαλλόμενη θέση του για να εξασφαλίσει κρατική γενναιοδωρία για τους ψηφοφόρους του. Η απουσία του Shas θα άλλαζε τη συνήθη δυναμική του κυβερνητικού σχηματισμού.
Το πρόσφατο άρθρο του Bernard Avishai στο New Yorker, αναφέρεται εν μέρει στις δυναμικές των εκλογών και παρέχει ένα διαφορετικό στοιχείο σε σχέση με τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που συζητήθηκαν πιο πάνω. Σε αυτό, κάνει λόγο για την ανάδειξη μιας κεντροαριστερής κυβέρνησης μετά από τις εκλογές. Ωστόσο δεν συμμερίζομαι αυτή την ανάλυση, εν μέρει διότι ο Netanyahu έχει τοποθετηθεί πολύ επιδέξια στις επικρατούσες ανησυχίες ασφάλειας και διότι η σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ δεν φαίνεται πλέον να είναι ένα βασικό κριτήριο για την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων (κάτι που φαίνεται να συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες). Ως εκ τούτου, ο Netanyahu δεν είναι υπερβολικά ανήσυχος για την κριτική της σχέσης με τον BArack Obama και θα μπορούσε ακόμη να υπολογίσει ότι βελτιώνει το προφίλ του στο εσωτερικό. Ακόμη πιο συγκεκριμένα, ο Avishai θεωρεί -ή ελπίζει- ότι μια πιο κεντρώα ενσάρκωνση του Avigdor Lieberman θα ολοκληρώσει έναν κεντροαριστερό συναπισμό που σε αυτό το στάδιο θα λάμβανε περίπου 50 έδρες, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Ο συνασπισμός θα χρειαζόταν τουλάχιστον άλλες 10 έδρες. Ο Avishai νομίζει πως θα προέλθουν από το κόμμα του Lieberman. Αλλά με δεδομένο την πτώση στα ποσοστά του Lieberman, ιδιαίτερα υπό το πρίσμα ενός δυσάρεστου σκανδάλου διαφθοράς, δεν είναι ξεκάθαρο ότι ο Lieberman θα οδηγήσει στη διάσωση, ακόμη κι αν το ήθελε. ΤΑ αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων θα συνεχίσουν να ποικίλουν, επομένως οι αναγνώστες καλούνται να δυσπιστούν για όλες τις προβλέψεις, μεταξύ των οποίων και αυτές που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου