Ίμια, δεκαεννέα χρόνια πέρασαν από εκείνο το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου 1996 που πήγαμε ανήσυχοι να κοιμηθούμε αλλά συνάμα και περήφανοι για τη σθεναρή στάση που η χώρα μας κρατούσε στο ζήτημα των βραχονησίδων στα Ίμια.
Πρωί 31 Ιανουαρίου 1996: ξυπνήσαμε (όσοι από εμάς είχαν την πολυτέλεια να κοιμηθούν) αμήχανοι, πικραμένοι, εκνευρισμένοι για την άσχημη τροπή που πήραν τα γεγονότα εκείνο το βράδυ καθώς για πρώτη φορά από το 1974 τουρκικό πόδι είχε πατήσει σε ελληνικό έδαφος. Και το χειρότερο, από το πρωινό προσκλητήριο έλειπαν 3 συνάδελφοι μας, θύματα του καθήκοντος: Καραθανάσης, Βλαχάκος-Γιαλωψός. Απλά, σεμνά, αθόρυβα, σιωπηλά όπως αρμόζει στους ανώνυμους ήρωες και στους συντελεστές της ελληνικής ένδοξης ιστορίας απογειώθηκαν σε οριακές καιρικές συνθήκες για μια αποστολή υψηλού ρίσκου και δεν ξαναγύρισαν ποτέ. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα, οι καρδιές μας πληγώθηκαν ακόμη περισσότερο με το προπαγανδιστικό φιλμάκι των Τούρκων καταδρομέων να αποβιβάζονται στα Ίμια. Και μέσα στην αγωνία, τη λύπη και τον εκνευρισμό μας, μια πλειάδα από ασήμαντους ανθρώπους- με ή χωρίς στολή- προσπαθούσαν να αποποιηθούν τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες ευθύνες τους. Καθημερινές αποκαλύψεις, για άλλη μια φορά, έδειχναν τη μετριότητα των ανθρώπων που μας κυβερνούσαν, αλλά για να είμαστε δίκαιοι-και τον εφησυχασμό που είχε κυριεύει όλους μας.
Άτυχες στιγμές έχουν όλα τα έθνη στη μακραίωνη ιστορία τους. Η επιτυχία και η αποτυχία, η νίκη και η ήττα, ειδικά στις πολεμικές επιχειρήσεις πολλές φορές καθορίζονται από ένα τυχαίο και ενίοτε απρόβλεπτο γεγονός. Ο παράγων «τύχη» δεν μειώνει όμως κατ’ελάχιστο τις ευθύνες για σωστή προετοιμασία για αντιμετώπιση κάθε κινδύνου. Δυστυχώς για εμάς, η απειλή του ανατολικού γείτονα είναι υπαρκτή και αυξανόμενη καθώς η πλάστιγγα της ισορροπίας ισχύος μετατοπίζεται τα τελευταία χρόνια υπέρ του. Η επεκτατική συμπεριφορά του δεν είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής πολιτικής του διαμάχης μεταξύ «ειρηνόφιλων» πολιτικών και «πολεμοχαρών» στρατιωτικών. Η αναθεωρητική συμπεριφορά του είναι απόρροια της νομοτελειακής ανάγκης απόκτησης ζωτικού χώρου και αύξησης της επιρροής που συνοδεύει κάθε νεανικό και αναπτυσσόμενο κράτος σε συνδυασμό και με τις παραδόσεις της κληρονομιάς μιας προϋπάρχουσας αυτοκρατορίας. Αυτή είναι η πραγματικότητα και αν θέλουμε να επιβιώσουμε πρέπει να την αποδεχτούμε και να ενεργήσουμε ανάλογα. Μοναδική μας διέξοδος είναι η ύπαρξη μιας συνεκτικής, ολοκληρωμένης, πολύπλευρης και ρεαλιστικής πολιτικής, συμβατής με τη διεθνή κατανομή ισχύος και γεωστρατηγικές ισορροπίες και αποδεκτής με ευρεία συναίνεση από τον ορθά ενημερωμένο ελληνικό λαό. Η πολιτική αυτή προϋποθέτει την υπέρβαση της παρούσης οικονομικής κρίσεως, τη διαφύλαξη του τρωθέντος κοινωνικού ιστού και κυρίως την αντιμετώπιση της κρίσεως αξιών που πλήττει την κοινωνία μας.
Προς στιγμή το σοκ της κρίσεως του 1996 φάνηκε ότι θα μας ξύπναγε και θα μας οδηγούσε προς τη σωστή κατεύθυνση. Δυστυχώς όμως αυτό δεν υλοποιήθηκε. Καιροσκόποι, σε όλους τους τομείς της πολιτείας και κοινωνίας, εκμεταλλεύθηκαν τα γεγονότα για να πλουτίσουν ή για να αυξήσουν την πολιτική τους πελατεία και επιρροή. Όλα αυτά όμως έγιναν δυστυχώς και με τη δική μας (εν μέρει) σιωπηρά αποδοχή και με την απαράδεκτη –όσο και αν αρνούμαστε να το αποδεχθούμε- απουσία αντίδρασης μας.
Σήμερα, 19 χρόνια μετά, αισθανόμαστε ακόμη λιγότερο ασφαλείς, αβέβαιοι, χαμένοι και περισσότερο ανήσυχοι για το μέλλον το δικό μας, της πατρίδος και των παιδιών μας. Εθνικά θέματα, οικονομικές δυσκολίες, καθημερινή ανασφάλεια, διάρρηξη κοινωνικής συνεχής, διαπλοκή και αβεβαιότητα είναι τα θέματα που μας απασχολούν και γκριζάρουν την καθημερινότητα μας. Ίσως η σημερινή κρίση που μας αγγίζει πλέον όλους, μας οδηγήσει να αντιδράσουμε πιο αποτελεσματικά. Όταν αναφέρομαι σε αντίδραση δεν υπονοώ καμιάς μορφής βίαιη ή ανατρεπτική αντισυνταγματική ενέργεια. Αναφέρομαι καταρχήν σε μια ειλικρινή αυτοκριτική και σε μια προσπάθεια αυτοβελτίωσης μας θέτοντας πάνω από όλα το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους δοκιμαζόμενους συμπολίτες μας, παραμερίζοντας τον ατομικισμό, τον «ωχαδερφισμό» και τον παρασιτικό ευδαιμονισμό μιας ατομικιστικής κοινωνίας ξένης προς τις παραδόσεις μας. Αναφέρομαι δηλαδή σε μια ευσυνείδητη, συνεπή και μεθοδική ατομική προσπάθεια στο χώρο εργασίας και διαβίωσης του καθενός μας συγχρόνως με μια πιο δυναμική και υπεύθυνη εμπλοκή μας στην κοινωνική και πολιτική καθημερινότητα.
Ευρισκόμενοι λοιπόν σε μια προσπάθεια προσωπικής ειλικρινούς εξιλεώσεως και βελτίωσης, θα μπορούμε να κοιτάζουμε κατάματα και ειλικρινά τον εαυτό μας και τους συμπολίτες μας και να υψώσουμε τη φωνή μας σε κάθε επίπεδο και σε κάθε χώρο εργασίας απαιτώντας από κάθε επαγγελματία, δημόσιο αξιωματούχο, στρατιωτικό, πολιτικό και θρησκευτικό λειτουργό να εκτελεί την αποστολή του αποτελεσματικά και μακριά από ατομικές και πολιτικές σκοπιμότητες και μικροσυμφέροντα. Η λύτρωση θα επέλθει τότε και μόνο τότε όταν ο καθένας μόνος του και χωριστά αισθανθεί και δράσει ως ο μοναδικός υπεύθυνος και υπόλογος για τη σωτηρία της πατρίδος μας.
Και αν κάποια στιγμή αισθανθούμε ότι δεν έχουμε τις επαρκείς δυνάμεις για το δύσκολο αυτό έργο ας θυμηθούμε τους 3 ήρωες μας που χαμογελώντας μπήκαν εκείνοι το βράδυ στο ελικόπτερο ξέροντας πολύ καλά ότι ήταν πολύ πιθανόν να μη ξαναγυρίσουν. Και όμως μπήκαν αθόρυβα και απλά και πέταξαν για πάντα στην αιωνιότητα, στο απέραντο ελληνικό Αιγαίο και στη συλλογική μας μνήμη. Είθε πάντα να διασχίζουν το Αιγαίο μας δίπλα στους φύλακες αγγέλους, εμπνέοντας όλους εμάς και οι ψυχές τους να αγαλλιάζουν βλέποντας ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη.
ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ- Υποστράτηγος (εν αποστρατεία)
πηγή
Δημοσίευση σχολίου