Η άμμος στην κλεψύδρα της Ελλάδας και της Ευρωζώνης τελειώνει - ενώ δεν θα μπορούσε να μας συμβεί τίποτα χειρότερο, από την ανεξέλεγκτη διάλυση του ευρώ, σε μία εποχή που η υπόλοιπη Δύση, οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία, αγωνίζονται να επιβιώσουν
"Η Ελλάδα βαδίζει ξανά, με γρήγορα βήματα, προς την απόλυτη καταστροφή, ενώ έχει τη δυνατότητα να τα καταφέρει. Αυτό που εν πρώτοις χρειάζεται για να το αποφάγει, είναι μία κυβέρνηση συνασπισμού των δύο μόνο μεγαλύτερων κομμάτων, η οποία οφείλει να συμφωνηθεί πριν από τις επόμενες εκλογές - έτσι ώστε οι Έλληνες, σε μία εποχή που διακυβεύονται τα πάντα για τους ίδιους και τα παιδιά τους, να γνωρίζουν εκ των προτέρων το «τι μέλει γενέσθαι».
Εδώ δεν εννοούμε μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», αποτελούμενη από όλα τα κόμματα, η οποία συνήθως αποτυγχάνει οικτρά - αλλά μία προγραμματική συμφωνία των δύο ισχυρότερων πολιτικών παρατάξεων, με σαφείς κατευθύνσεις. Ειδικά όσον αφορά την αντιμετώπιση του χρέους, το φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο, την παραμονή ή μη της χώρας στην Ευρωζώνη, τις τράπεζες, καθώς επίσης τον ετήσιο προϋπολογισμό - με δεδομένη την αδυναμία της Ελλάδας να δανεισθεί από τις αγορές, με βιώσιμα επιτόκια.
Περαιτέρω, αυτό που χαρακτηρίζει ένα επιτυχημένο κράτος δεν είναι η κυβέρνηση του, αλλά οι Θεσμοί του - κυρίως η νομοθετική εξουσία (Κοινοβούλιο), η εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση), η δικαστική εξουσία (Άρειος Πάγος, Συμβούλιο της Επικρατείας), καθώς επίσης η νομισματική εξουσία (κεντρική τράπεζα). Εάν οι θεσμοί αυτοί, ανεξάρτητοι μεταξύ τους, λειτουργούν σωστά, παράγοντας δίκαιο έργο, τότε το κράτος είναι «καταδικασμένο» να επιτύχει - στην αντίθετη περίπτωση, η αποτυχία του είναι δεδομένη, ακόμη και αν η κυβέρνηση του έχει θεϊκές ικανότητες.
Μία κυβέρνηση συνασπισμού λοιπόν θα έπρεπε, πριν από κάθε τι άλλο, να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες θα οδηγούσαν στην εγκαθίδρυση των παραπάνω Θεσμών - καθορίζοντας επί πλέον το πλαίσιο λειτουργίας της πέμπτης, άτυπης εξουσίας των ΜΜΕ, έτσι ώστε να πάψουν να παραπλανούν την κοινή γνώμη οι όποιοι εξαγορασμένοι χειραγωγείς.
Αφού δε ολοκληρώσει το έργο της, εντός της τετραετούς κυβερνητικής περιόδου που προβλέπεται από το σύνταγμα, η χώρα θα έπρεπε να επιστρέψει στο προηγούμενο «καθεστώς» - στις κανονικές εκλογές δηλαδή, όπου οι Πολίτες επιλέγουν εκείνο το κόμμα, το οποίο θεωρούν ικανότερο (τουλάχιστον έως ότου δημιουργηθούν στη χώρα οι προϋποθέσεις υιοθέτησης της άμεσης δημοκρατίας)".
Άποψη
Είναι σαφές πως η Ευρωζώνη κινδυνεύει να διαλυθεί, αφενός μεν λόγω της αδυναμίας των χωρών της περιφέρειας να καταπολεμήσουν την κρίση, αφετέρου επειδή η Γερμανία επιμένει σε μία αδιέξοδη πολιτική: στη σκληρή λιτότητα για εκείνα τα κράτη που μαστίζονται από αποπληθωρισμό, χωρίς αναπτυξιακά μέτρα.
Επίσης, στη συνέχιση της «μερκαντιλιστικής πολιτικής» εκ μέρους της (άρθρο), μέσω της οποίας η ίδια παράγει πλεονάσματα, ενώ όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι ελλείμματα - αφού στην οικονομία, τα πλεονάσματα του ενός ισοδυναμούν υποχρεωτικά με τα ελλείμματα των άλλων.
Εν τούτοις η Ευρωζώνη, παρά τα προβλήματα που δημιουργεί το ευρώ (για εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν συνοδεύεται από την αλληλεγγύη των χωρών που το έχουν υιοθετήσει, ενώ δεν έχει ακόμη επιτευχθεί η τραπεζική, η δημοσιονομική και η πολιτική ένωση τους), αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα αντιμετώπισης των πανίσχυρων αγορών, εκ μέρους κρατών περιορισμένου μεγέθους.
Εκτός αυτού, μέσα στο απίστευτα «αιμοβόρο» ανταγωνιστικό περιβάλλον που έχει προκαλέσει η παγκοσμιοποίηση, με τα προβλήματα να πληθαίνουν στις περιοχές που συνορεύουν με την Ευρώπη, είναι δύσκολο να φαντασθούμε πως χώρες, όπως η Ελλάδα, θα μπορούσαν να διατηρήσουν τα όποια σημερινά «κεκτημένα» τους. Δεν θα τα κατάφερναν μόνα τους ούτε κράτη όπως η Γερμανία - αφού το κρίσιμο μέγεθος που απαιτείται πλέον, είναι πολύ μεγαλύτερο.
Επομένως, τόσο η Ευρωζώνη, όσο και η ΕΕ, η οποία είναι ουσιαστικά το προπαρασκευαστικό στάδιο της υιοθέτησης του ευρώ, αποτελούν ένα κατά κάποιον τρόπο «αναγκαίο κακό» - με την έννοια πως είναι μεν μία απαραίτητη οικονομική εξέλιξη, αλλά δεν είμαστε σίγουροι για την πολιτική λειτουργία της. Για το ότι δηλαδή μπορούν πράγματι να ενωθούν τόσο πολλά εθνικά κράτη, καθώς επίσης για το εάν είναι δυνατόν να λειτουργήσει η δημοκρατία, σε ένα τέτοιο μέγεθος.
Σίγουροι είμαστε όμως για το ότι, «ενωμένοι μπορούμε να σταθούμε, ενώ διαιρεμένοι θα καταρρεύσουμε» - πως η γνωστή έκφραση των προγόνων μας, «η ισχύς εν τη ενώσει», δεν είναι καθόλου λανθασμένη.
Ο χρόνος όμως που έχουμε στη διάθεση μας περιορίζεται συνεχώς, οπότε οφείλουν να ληφθούν άμεσα αποφάσεις, ακόμη και αν πρέπει να αποχωρήσουν εκούσια όποιοι δεν συμφωνούν με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, όπως για παράδειγμα η Γερμανία (ανάλυση) - επίσης, όποιοι επιμένουν να λειτουργούν «παρασιτικά», όπως η Ελλάδα (άρθρο).
Η αιτία, για την οποία θεωρούμε πως «η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει» είναι το ότι, η κατάσταση που διαπιστώνουμε από το γράφημα που ακολουθεί είναι αδύνατον να συνεχιστεί - ενώ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από την ΕΚΤ.
Όπως φαίνεται από το γράφημα, η Γερμανία εισάγει συνεχώς θέσεις απασχόλησης από τους εταίρους της, εν προκειμένω από την Ιταλία και τη Γαλλία, ενώ εξάγει όλο και μεγαλύτερη ανεργία. Εάν δε προσθέταμε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, θα διαπιστώναμε πως η κατάσταση τους, ειδικά στο θέμα της ανεργίας, είναι εκρηκτική.
Επομένως, ο χρόνος τελειώνει - ενώ δεν θα μπορούσε να μας συμβεί τίποτα χειρότερο, από την ανεξέλεγκτη διάλυση της ζώνης του ευρώ σε μία εποχή, όπου ολόκληρη η υπόλοιπη Δύση (Η.Π.Α., Ιαπωνία), έχει εισέλθει σε μία έντονα καθοδική πορεία.
Επίλογος
Υπάρχουν και τα καλά νέα βέβαια, τόσο όσον αφορά τη Γερμανία, όσο και την Ελλάδα. Για την πατρίδα μας το καλό νέο είναι το ότι, για πρώτη φορά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μας (γράφημα ως προς το ΑΕΠ), τα έσοδα του συνόλου των φορέων δηλαδή (κράτος, νοικοκυριά και επιχειρήσεις), είναι χαμηλότερα από τα έξοδα τους - γεγονός που σημαίνει πως δεν ζούμε πια πάνω από τις δυνατότητες μας, αλλά κάτω από αυτές.
Όσον αφορά τη Γερμανία, το θετικό νέο είναι το ότι, ορισμένοι οικονομολόγοι της τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, επικρίνοντας την κυβέρνηση τους έντονα για τη μη αλληλέγγυα πολιτική της - ενοχοποιώντας κυρίως τις χρηματαγορές για τα προβλήματα της Ευρωζώνης και όχι το νόμισμα. Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται, μεταξύ άλλων, από το παρακάτω κείμενο:
"Από το 2010, όλες οι προβληματικές χώρες προσπαθούν γενναία να εξυγιάνουν τους προϋπολογισμούς τους και να προωθήσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αν δεν είναι πιο ορατές οι επιτυχίες, αυτό οφείλεται στην πτώση του ΑΕΠ τους που προκάλεσαν τα άκαμπτα προγράμματα λιτότητας. Είναι άδικο και μονόπλευρο, Γερμανοί να παρουσιάζουν όλον τον κόπο και το μόχθο που καταβάλλεται, με την εικόνα του «μισοάδειου ποτηριού» - όταν σαφώς θα μπορούσε κανείς να τον δει ως «μισογεμάτο ποτήρι».
Επί πλέον οδηγεί τον πληθυσμό να μην καταλαβαίνει απολύτως τίποτα, όταν οι ίδιοι πολιτικοί αποφασίζουν κατόπιν, πρόσθετα «σωστικά μέτρα» για τις ίδιες χώρες. Προπάντων όμως θα έπρεπε να λάβει κανείς υπ' όψιν του ότι, στο σημερινό περιβάλλον της κρίσης, καμία χώρα μόνη της δεν μπορεί να σταθεί όρθια, απέναντι στις εν μέρει πανικόβλητες, εν μέρει επιθετικές χρηματαγορές - επομένως πως όλοι μετέχουμε στην ευθύνη" (P. Bofinger).
www.analyst.gr
πηγή
Δημοσίευση σχολίου