Ουσιαστικά οι επιλογές της Τζιχάντ στη Βόρειο Ενδιάμεση Ανατολή, με την προσπάθεια του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε, του Χαλιφάτου όπως εμπεδώθηκε να ονομάζεται, ανατρέπουν τις συνθήκες της αγγλογαλλικής αποικιοκρατίας, όπως αυτές χάραξαν σύνορα στην άμμο τη δεκαετία του 1920, και έναν αιώνα μετά ανοίγουν και πάλι το ζήτημα της συγκρότησης ενός νέου, διεθνικού Βυζαντίου. Αυτό δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον ελληνικό μεγαλοϊδεατισμό της παραδοσιακής θεώρησης. Το Βυζάντιο δεν μπορεί να γίνεται αντιληπτό ως εθνική αυτοκρατορία των Ελλήνων. Δεν ήταν άλλωστε ποτέ κάτι τέτοιο!
Είναι μια πολυεθνική, πολυφυλετική, πολυμερής χριστιανική αυτοκρατορία στην Ανατολή, που για πολλούς αιώνες τώρα κατελήφθη και κυβερνάται από Οθωμανούς και Τούρκους στη δεύτερη φάση. Βρίσκεται δηλαδή υπό ισλαμική κυριαρχία. Το Βυζάντιο με την έννοια αυτή αποτέλεσε υπό τουρκική διοίκηση και στη βάση της κεμαλικής αντίληψης, μέσω γενοκτονιών, τη δυτική «χερσόνησο» στην Ανατολή. Κάτι που πλέον θα γίνει αντιληπτό από όλους ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Το Χαλιφάτο της Βαβυλώνας αποσπά εδάφη από το Ιράκ και τη Συρία, θέλοντας να θέσει τα θεμέλια ενός πρώτου ισλαμικού κράτους σε θρησκευτική βάση και εκεί οφείλονται οι διωγμοί από τα εδάφη αυτά των χριστιανών αλλά και των αιρέσεων του Ισλάμ που δεν «προσκυνούν» τη σουνιτική Τζιχάντ. Το Χαλιφάτο επιχειρεί να κάνει ένα βιώσιμο από πλευράς πόρων κράτος. Δίνει μάχη για την κατάληψη της Μοσούλης, πηγής πετρελαϊκών αποθεμάτων αλλά και νερού. Οι βομβαρδισμοί των Αμερικανών λειτουργούν «αμυντικά» υπέρ του Κουρδιστάν αλλά και του υπόλοιπου Ιράκ, ώστε το Χαλιφάτο να μην κυριαρχήσει στη Μοσούλη και (σε δεύτερη φάση) στο Κιρκούκ. Το κρίσιμο για τη Δύση, ειδικά για τις ΗΠΑ, είναι αν θα επιτρέψουν τον εξοπλισμό των Κούρδων και τη «θωράκιση» του Κουρδιστάν στην προσπάθειά του να αποκτήσει αυτονομία. Με πρωτεύουσα το Ερμπίλ, οι Κούρδοι μπορούν να προσβλέπουν, αν δεν προδοθούν από τη Δύση, στο «άνοιγμα» του Ιράν. Ηδη αναμένεται οσονούπω η άρση των κυρώσεων σε βάρος της Τεχεράνης και γαλλικές πολυεθνικές επιστρέφουν για επενδύσεις εκεί.
Το ερώτημα είναι αν οι μουλάδες επιτρέψουν σε μια σχετικά αργή διαδικασία μετασχηματισμού την επιστροφή της χώρας σε μια δυτικότροπη ισλαμική δημοκρατία που θα θυμίζει από τη μια την πολυμορφία της Περσίας του σάχη ή την ισλαμική δημοκρατία της Τουρκίας που προωθεί ο Ερντογάν. Μια νέα Περσία δεν θα έχει πρόβλημα να δώσει εδάφη Κούρδων στο νέο εθνικό κράτος, διατηρώντας τη δυνατότητα για την ίδια να έχει πρόσβαση στους διαδρόμους προς Βορρά και ανατολικά στην Ασία, αναλαμβάνοντας ρόλους που έως τώρα μονοπωλούσε η Τουρκία. Το Κουρδιστάν έτσι θα σταθεροποιηθεί απέναντι σε μια όλο και πιο ασταθή ως προς τη συνοχή της Τουρκία και η Περσία θα ισχυροποιηθεί με πρόσβαση στους σιίτες στην Αραβία αλλά και στη Βόρειο Αφρική, με τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου να αναγκάζεται να «παραδώσει» τα όπλα.
Στο Ισλάμ μπορεί να δημιουργηθούν στον δρόμο από τη Μαύρη Θάλασσα στην Αφρική «πράσινες» χρηματοοικονομικές ζώνες, διεθνικού χαρακτήρα, με βάση τη «μικρή» Βαγδάτη, τη Δαμασκό και τη Γάζα, χωρίς την ύπαρξη παλαιστινιακού κράτους. Η Ιορδανία, η Αίγυπτος, τα βασίλεια και τα εμιράτα της Σαουδικής Αραβίας και του Κόλπου είναι οι δεσπόζουσες συντεταγμένες δυνάμεις στην Αραβία, ενώ το Ισραήλ, με σχεδιασμό περί στρατηγικού άξονα με Κύπρο και Ελλάδα, διερευνά την ασφάλειά του μέσω της θάλασσας και την επιστροφή του στο νέο Βυζάντιο σε θεσμική δεσπόζουσα θέση, εντός της επόμενης δεκαετίας. Η Βαβυλώνα επιστρέφει και δημιουργεί δεδομένα...
πηγή
Δημοσίευση σχολίου