«Ο μεγάλος πόλεμος των Ηπείρων»: «Η Ρωσική Ομοσπονδία είναι στα πρόθυρα ενός μνημειακού μετασχηματισμού, τα αποτελέσματα των οποίων θα καθορίσουν εάν η Ρωσία αναδυθεί ως ένα πραγματικός εταίρος της Δύσης - ή ένας θανάσιμος κίνδυνος για αυτήν».
Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2013, και σκιαγραφεί μια μάλλον ζοφερή εικόνα για το μέλλον της Ρωσίας, υποστηρίζοντας ότι σε λίγες δεκαετίες το ρωσικό έθνος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, θα πάψει να υφίσταται, λόγω της απότομης μείωσης του σλαβικού πληθυσμού, μιας ριζοσπαστικοποίησης του μουσουλμανικού πληθυσμού, και μιας σταδιακής εισβολής στην ανατολική Ρωσία Κινέζων μεταναστών. Όπως υποστηρίζει στο πρόλογο του βιβλίου «Implosion. The End of Russia and What it Means for America» ο Νιουτ Γκίνγκριτς, πρώην πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων, «η πραγματικότητα αυτή πρέπει να είναι η βάση για την αμερικανική σκέψη για τον στρατηγικό σχεδιασμό σε σχέση με την Ρωσία».
Μέσα σε δέκα κεφάλαια, ο συγγραφέας του βιβλίου Ιλάν Μπίρμαν [αντιπρόεδρος του «American Foreign Policy Council» και συντάκτης του περιοδικού «The Journal of International Security Affairs»] ερευνά αυτό που βλέπει ως τις κύριες απειλές για τη σταθερότητα της Ρωσίας, τον εντοπισμό των πηγών τους και το ιστορικό πλαίσιο. Μπροστά στις πιθανές επιπτώσεις αυτών των απειλών, αναφέρει τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτές για την ίδια τη Ρωσία και για τις σχέσεις της με τον έξω κόσμο.
Με την προειδοποίηση ότι «η ιστορία μας διδάσκει ότι τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο», ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγησή του με το πως φαντάζεται ότι θα είναι η ζωή στη Ρωσία το έτος 2040. Ο ίδιος προβλέπει μια απότομη μείωση του πληθυσμού, μαζικές κοινωνικές αναταραχές, έναν υπερεθνικιστικό σλαβικό πληθυσμός που διεξάγει έναν αστικό πόλεμο εναντίον μιας ολοένα και περισσότερο ριζοσπαστικοποιημένης κάστας του μουσουλμανικού πληθυσμού, άνοδο των αποσχιστικών τάσεων στις ρωσικές περιοχές με κυρίως μουσουλμανικό πληθυσμό, συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις από ισλαμιστές εξτρεμιστές, ντόπιους και ξένους, ένα καταπιεστικό καθεστώς που επιδιώκει να καταστείλει το αυξανόμενο χάος στη χώρα, που απομονώνει τη Ρωσία από τη Δύση, η ντε φάκτο κατάκτηση της Άπω Ανατολή της Ρωσίας από την Κίνα και η προσάρτηση της Λευκορωσίας στην Ρωσία.
Ο Μπίρμαν, ο οποίος βλέπει την μείωση του πληθυσμού ως την πιο τρομακτική απειλή που αντιμετωπίζει η Ρωσία σήμερα, εκτίμησε ότι το μια φορά πανίσχυρο ρωσικό κράτος θα μπορούσε να έχει απωλέσει το ένα τέταρτο του πληθυσμού του από τα μέσα αυτού του αιώνα. Αν οι σημερινές τάσεις εξακολουθούν να υφίστανται - συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης υπογεννητικότητας και μια υψηλής θνησιμότητας, μαζική μετανάστευση, κατάρρευση του θεσμού της οικογένειας και η συνέχιση της «κουλτούρας της άμβλωσης» - ο πληθυσμός της θα μπορούσε να κατρακυλήσει σε κάτι περισσότερο από πενήντα εκατομμύρια μέχρι το 2080.
Ο συγγραφέας αναφέρει τις σημερινές προτεραιότητες της Ρωσίας ως πλασματικές, δεδομένου ότι τα χρήματα που έχει επενδύσει για την επίλυση της δημογραφικής κρίσης της είναι αμελητέα σε σύγκριση με αυτά που δαπανά για έργα που «επιβεβαιώνουν την εικόνα και την αντίληψη της ως μεγάλης δύναμης».
Μια άλλη σοβαρή απειλή είναι η συνεχιζόμενη αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού της Ρωσίας, υποστηρίζει ο Μπίρμαν. Μεταξύ 1991 και 2011 ο αριθμός των μουσουλμάνων της Ρωσίας σχεδόν τριπλασιάστηκε, και οι μουσουλμάνοι μπορεί να αποτελούν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της χώρας μέχρι το 2020. Η Ρωσία σύντομα θα πάψει να είναι μέρος του πυρήνα της ευρωπαϊκής εξουσίας. Πιστεύει ότι οι Ρώσοι μουσουλμάνοι δεν έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνία και τον πολιτισμό της χώρας. Ως εκ τούτου, η ρωσική πολιτική απέναντι στην ρωσική Ούμα είναι λανθασμένη και οδηγεί ήδη πολλούς νέους μουσουλμάνους της Ρωσίας να απορρίπτουν τη ρωσική κοινωνία και το ρωσικό κράτος, συμπληρώνοντας το ιδεολογικό κενό με εισαγόμενες έννοιες.
Υπάρχει επίσης το πρόβλημα της αυξανόμενης ξενοφοβίας και της βίας. Ο Μπίρμαν επισημαίνει ότι εθνικιστικές ιδέες και η ρητορική ήταν διάχυτη στη ρωσική πολιτική σε όλη την ιστορία της, την ενδυνάμωση της ιδέας της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης, αλλά σήμερα ο εθνικισμός είναι όλο και περισσότερο «χρωματισμένος» με τον ρατσισμό.
Σύμφωνα με τον Μπίρμαν, ο Βόρειος Καύκασος παραμένει ένα πολιτικό τέλμα για το Κρεμλίνο και ένας τόπος ισλαμικής ριζοσπαστικοποίησης. Πιστεύει ότι η άνοδος των τρομοκρατικών επιθέσεωνστη Ρωσία δείχνει ότι το Κρεμλίνο δεν σταμάτησε τον αγώνα κατά των Ουαχάμπι, ωστόσο οι μέθοδοι είναι αναποτελεσματικοί. Κατά την άποψη του συγγραφέα, η εξουσία του Κρεμλίνου αγνοείται και αμφισβητείται όλο και περισσότερο στον Καύκασο. Εν τω μεταξύ, η ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση εξαπλώνεται και σε άλλες περιοχές της Ρωσίας με κυρίως μουσουλμανικό πληθυσμό.
Η Ρωσία αντιμετωπίζει επίσης την αυξανόμενη δύναμη της γειτονικής Κίνας. Η Μόσχα αγνόησε τα προβλήματα της Άπω Ανατολής της, και μόλις τώρα έχει αρχίσει να εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο δρομολόγησης αναπτυξιακών προγραμμάτων σε αυτή την περιοχή. Εν τω μεταξύ, όλο και περισσότεροι Κινέζοι μετανάστες εγκαθίστανται στην περιοχή, ως άτομα που αναζητούν εργασία, τα οποία μπορεί να αναδειχτούν πιο ανταγωνιστικά από τον ντόπιο πληθυσμό.
Η Ρωσία είναι ένα «κράτος υπό κατάρρευση», υποστηρίζει ο Μπίρμαν, επειδή η κυβέρνησή της αναζητά την οικονομική ευημερία και την παγκόσμια εξουσία εις βάρος των μακροπρόθεσμων αναγκών του λαού της. Μετά από σχεδόν 15 χρόνια στο τιμόνι, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι τώρα αποδυναμωμένος. «Κατά τα τελευταία δώδεκα χρόνια, η κυβέρνηση Πούτιν έχει επικεντρωθεί στην εδραίωση και την συγκέντρωση της εξουσίας, αρχικά με την μετάβαση σε ένα σύστημα ελεγχόμενης δημοκρατίας και από εκεί σε ένα άκρως ιεραρχικό αυταρχικό κράτος», γράφει ο Μπίρμαν, προσθέτοντας ότι αυτό έχει οδηγήσει σε διάχυτη διαφθορά και έγκλημα.
Το Κρεμλίνο βλέπει τη Εκκλησία ως σύμμαχο, και ως ένα εργαλείο με το οποίο μπορεί να ενισχύσει τον έλεγχό του στον λαό. Ο Μπίρμαν προειδοποιεί ότι μια τέτοια στενή συμμαχία μεταξύ κοσμικών και θρησκευτικών αρχών μπορεί τελικά να μετατρέψει Ρωσία σε ένα «Ορθόδοξο Ιράν». Με την Ρωσική Εκκλησία - που υποστηρίζεται από το Κρεμλίνο - να παραγκωνίζει άλλες μορφές θρησκευτικής ταυτότητας στη Ρωσία.
Ο Μπίρμαν υποστηρίζει ότι η Ρωσία σήμερα παρουσιάζει μια εμμονή για την αποκατάσταση της αυτοκρατορίας της. Ένας από τους ιδεολόγους της ρωσικής φιλοδοξίας να διεκδικήσει εκ νέου τα μετα-σοβιετική εδάφη της, είναι ο Αλέξανδρος Ντούγκιν, ο οποίος κατά τον Μπίρμαν υιοθετεί ακραίες ιδέες για το ρωσικό μεγαλείο - η ρητορική του Ντούγκιν είναι όλο και περισσότερο δημοφιλής μεταξύ της ελίτ της Ρωσίας.
Όσον αφορά τις πολιτικές της στη Μέση Ανατολή, ο συγγραφέας αναφέρει ότι η Ρωσία έχει μόνο δύο πραγματικούς συμμάχους στην περιοχή, την Συρία και το Ιράν, αλλά και ότι οι σχέσεις με αυτά τα κράτη υποφέρουν από έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Ως προς το συμφέρον της Ρωσίας στην Ασία, ο Μπίρμαν λέει ότι έχει ενισχυθεί από τις όλο και περισσότερο προβληματικές σχέσεις της Μόσχας με την Ευρώπη. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η στροφή της Ρωσίας προς την περιοχή εξακολουθεί να είναι ως επί το πλείστον πλασματική, όπως η Ρωσία δεν έχει ακόμη αναπτύξει μια μακροπρόθεσμη ολοκληρωμένη πολιτική για την Ασία.
Όσο για τη σχέση της Μόσχας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μπίρμαν υποστηρίζει την άποψη της Ουάσιγκτον για μια «στρατηγική παύση» μετά την αποτυχημένη πολιτική επαναφοράς αυτών, υποστηρίζοντας ότι «η Ρωσική Ομοσπονδία είναι στα πρόθυρα ενός μνημειακού μετασχηματισμού, τα αποτελέσματα των οποίων θα καθορίσουν εάν η Ρωσία αναδυθεί ως ένα πραγματικό εταίρος της Δύσης - ή ένας θανάσιμος κίνδυνος για αυτήν».
Ο Μπίρμαν καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μένει να δούμε ποιά κατεύθυνση θα λάβει η Ρωσία τα επόμενα χρόνια, αλλά τουλάχιστον είναι σαφές ότι δεν θα κατευθυνεί προς μια περίοδο παγκόσμιας κυριαρχίας.
Αλέξανδρος Ντούγκιν, ένας σύγχρονος Ρασπουτίν;
Μια από τις πιο διάσημες φωνές σε αυτό το αντικρουόμενο πλαίσιο που σκιαγραφείται από τον Μπίρμαν, είναι ο Μοσχοβίτης Αλέξανδρος Ντούγκιν. Γεννημένος το 1962, ιδρυτής, κύριος ιδεολόγος και πρόεδρος του λεγόμενου Διεθνούς Κινήματος της Ευρασίας, έχει πρόσβαση στο υψηλότερο δυνατό κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο στην Ρωσία. Για όποιον είχε αμφιβολίες, ήρθε η στιγμή της αναθεώρησης. Σχετικά πρόσφατα ο Ντούγκιν έχει δώσει μια σειρά από συνεντεύξεις και στην Ελλάδα.
Όποιος από εσάς αναρωτήθηκε για το λόγο που η πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον φέρεται να έχει αποκαλέσει στο πλαίσιο της κρίσης στην Ουκρανία τον Ρώσο Πρόεδρο Βλατνίμιρ Πούτιν ως έναν σύγχρονο Χίτλερ, μία απάντηση φέρει το όνομα «Αλέξανδρος Ντούγκιν».
Στους κύκλους εξουσίας στην Αμερική το όνομα αφομειώνεται ως μια συγγένεια με το Γερμανικό Ναζισμό, λόγω του πρώτου και ίσως του πιο σημαντικού προγραμματικού του άρθρου από το 1992: «Ο μεγάλος πόλεμος των Ηπείρων». Σε αυτό το άρθρο ο Ντούγκιν εκθέτει την δική του ερμηνεία της πρόσφατης ανθρώπινης ιστορίας, η οποία χαρακτηρίζεται από τις μηχανορραφίες των αρχαίων μυστικών ταγμάτων των «Ατλαντιστών» και των «Ευρασιατών», τα οποία βρίσκονται εδώ και αιώνες σε έναν «Απόκρυφο Καρχηδονιακό Πόλεμο».Στο πλαίσιο του στρατοπέδου των «Ευρασιατών» στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, υπήρξαν οι «Ερυθροί» και οι «Λευκοί», με τους τελευταίους στην Ευρώπη να είναι πιο κοντά στο γερμανικό εθνικισμό: «Θεωρούμε ότι οι εκπρόσωποι αυτού του τάγματος [της Ευρασίας] στην [ναζιστική οργάνωση] Άμυνα και αργότερα στα τμήματα των SS και SD για τα εξωτερικά θέματα (ειδικά στην SD, ο επικεφαλής της Χάιντριχ, ήταν ένας αφοσιωμένος Ευρασιαστής, ο λόγος που έγινε το θύμα της ίντριγκας των Ατλαντικών του Κανάρη). Το δυσνόητο άρθρο τελειώνει με τις λέξεις: «Ακόμα χτυπάει η αποφασιστική ώρα της Ευρασίας [ ... ]. Ακόμη και ο Μεγάλος Πόλεμος των Ηπείρων φτάνει στο τελικό σημείο».
«Όπου υπάρχει τουλάχιστον μια σταγόνα Άριου αίματος », γράφει Ντούγκιν το 1993, υπάρχει «μια ευκαιρία για μια φυλετική αφύπνιση, για μία ανάσταση της Άριας πρωταρχικής συνειδητότητας» Ο Ντούγκιν περιορίζει - σε αντίθεση με τον βιολογικό ρατσισμό των Ναζί - ότι «οι Άριοι από τη φύση τους δεν καθορίζονται τόσο από τη βιολογία αλλά από την μεταφυσική αποστολή τους.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου