Μωραίνει Κύριος (Αλλάχ): H Τουρκία διεκδικεί την Κριμαία!

Η Τουρκία, σύμφωνα με αναλυτές θα πρέπει να διεκδικήσει την χερσόνησο της Κριμαίας σε περίπτωση που η Ουκρανία διχοτομηθεί.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
«Το χάος που επικρατεί στην Ουκρανία, έχει εγείρει ερωτήματα σχετικά με την κατάσταση της χερσονήσου της Κριμαίας, που βρίσκεται στη νότια ακτή της Ουκρανίας, στη Μαύρη Θάλασσα», γράφει το δημοσίευμα του Dunay Bulteni και συνεχίζει: Η χερσόνησος, που είναι πατρίδα των Τατάρων της Κριμαίας, ήταν ένα καυτό αμφισβητούμενο ζήτημα μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ρωσίας, κατά τη διάρκεια των τουρκο-ρωσικών πολέμων των 18ου και του 19ου αιώνα.
Υπάρχουν ήδη ορισμένοι αναλυτές, συνεχίζει το δημοσίευμα, που λένε ότι στην περίπτωση διάλυσης της Ουκρανίας, η Κριμαία θα παραχωρούνταν στη Ρωσία. Ωστόσο, γιατί να συμβεί αυτό, αφού η Τουρκία έχει μια κάρτα στο μανίκι της, τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή του 1774, η οποία ορίζει πως η Κριμαία, η οποία ήταν οθωμανική επικράτεια εκείνη την εποχή, αν θα γίνει ανεξάρτητη δεν πρέπει να επισυναφθεί σε μια άλλη χώρα.
Αντίθετα, ο Ρώσος δημοσιογράφος και μέλος του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτικού Δικαίου, Σεργκέι Απρέλεφ, δήλωσε ότι η Κριμαία, η οποία προσαρτήθηκε από την Ουκρανία το 1954, θα πρέπει να δοθεί πίσω στη Ρωσία, εάν η Ουκρανία διαιρεθεί. Ο Απρέλεφ σημειώνει, επίσης, ότι εκτός από την κυβέρνηση του Κίεβου, το μόνο άλλο εμπόδιο για την ανάκτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία θα είναι η Τουρκία.

Το 1991 η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, ανοίγοντας το δρόμο για μια ανεξάρτητη Ουκρανία, η Τουρκία παρουσίασε τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή και ισχυρίστηκε ότι είχε το δικαίωμα να ζητήσει την Κριμαία να δοθεί πίσω σε αυτήν. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή, η Τουρκία ήταν ικανοποιημένη από μια απλή εκστρατεία για να διασφαλίσει τα δικαιώματα των ανθρώπων της, των Τούρκων αδελφών της, των Τατάρων της Κριμαίας, που αποτελούσαν εγγύηση στο πλαίσιο του νέου κράτους, σημειώνει το τούρκικο δημοσίευμα.»

Περνώντας στον σχολιασμό της είδησης ξεκινάμε με τα… πατροπαράδοτα:
Εκεί λοιπόν που πιστεύαμε ότι τα είχαμε δει και ακούσει όλα από την γείτονα (μέχρι και τον Ερντογάν 3D είδαμε την εβδομάδα που φεύγει), όλο και κάτι γίνεται που μας κάνει να μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Παρά το γεγονός ότι η επαγγελματική ασχολία αλλά και το προσωπικό ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στη χώρα αυτή επιτάσσει νηφαλιότητα και ψυχραιμία, μερικά πράγματα αφήνουν και εμάς τους ίδιους με το στόμα ανοιχτό, αλλά μας οδηγούν ταυτοχρόνως και σε κάποια χρήσιμα για όλους μας συμπεράσματα.
Πρώτον, το να περάσουμε από το μικροσκόπιο την ιστορική πορεία της Κριμαίας ανά του αιώνες, μάλλον δεν θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι Τάταροι από την Κεντρική Ασία και οι Οθωμανοί έχουν κάποιο «κληρονομικό» δικαίωμα στην περιοχή. Να ενημερώσουμε λοιπόν ότι, πριν τους Τατάρους για αιώνες ολόκληρους για να μην πούμε χιλιετίες η περιοχή βρισκόταν υπό την ελληνική πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία, είτε μιλάμε για ελληνική αποικία, είτε μιλάμε φυσικά για την υπερ-χιλιετή Βυζαντινή αυτοκρατορία. Δηλαδή, με την τουρκική λογική, θα έπρεπε και η Ελλάδα να ζητήσει τη χερσόνησο της Κριμαίας;
Η ιστορία διδάσκει ακόμα, ότι στην περιοχή της Κριμαίας έλαβε χώρα ο αρχικός εκχριστιανισμός των Ρώσων, ώστε μετά να επεκταθεί σε όλη την χώρα τους, η οποία εκείνη την εποχή ήταν η Ουκρανία με πρωτεύουσα το Κίεβο. Ο όρος «Ρώσοι του Κιέβου» αναφέρεται στο πρώτο οργανωμένο κράτος αυτού του έθνους το οποίο και ήρθε σε επαφή, αρχικά πολεμική, μετά εμπορική και ύστερα θρησκευτική, πολιτισμική και συμμαχική με το Βυζάντιο.

Οι Τάταροι λοιπόν δεν αποτελούν παρά μία μαύρη παρένθεση, μεγάλη είναι η αλήθεια, η οποία συμβολίζει τα δεινά της Ανατολικής Ορθοδοξίας, της «Βυζαντινής Κοινοπολιτείας» (Ρώσων, Σλάβων και Βυζαντινών) τα οποία ήρθαν μαζί με τις τουρανικές φυλές που εξορμούσαν από την Κεντρική Ασία προς την Δύση.

Δεύτερον, όπως πολύ σωστά επισημαίνεται στο άρθρο, η Κριμαία «προσαρτήθηκε» από την Ουκρανία το 1954. Να συμπληρώσουμε λοιπόν για να έχουμε την πλήρη εικόνα, ότι η Κριμαία στην ουσία αποκόπηκε από την Ρωσία, κατόπιν εντολής και απόφασης του Στάλιν, λίγο πριν τον θάνατό του το 1953, και προσφέρθηκε ως δώρο στην Ουκρανία, για να επιβραβευτούν οι «θυσίες της στον Β’ ΠΠ».

Φυσικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Σοβιετικός δικτάτορας, αυτό που ήθελε ήταν να μπερδέψει τα «σύνορα» μεταξύ των δημοκρατιών της ΕΣΣΔ ώστε να τις ελέγχει καλύτερα μέσω του «διαίρει και βασίλευε». Παρόμοιες αλχημείες έκανε και στην κεντρική Ασία αλλά και τον Καύκασο, με τα αποτελέσματα στην συγκεκριμένη περιοχή να τα βλέπουμε ακόμα και σήμερα.
Ειδικά για την Ουκρανία, είναι γνωστό, ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού, το οποίο ήταν αντι-σοβιετικό και μη-ρωσικής καταγωγής δεν είδε με κακό μάτι την ναζιστική εισβολή, άρα το περί «δώρου» δεν στέκει εκ των πραγμάτων. Ακόμα όμως κι έτσι, η Μόσχα και το Κίεβο, σε ότι αφορά την Κριμαία έχουν βρει ένα σχετικά λειτουργικό modus operandi, πέραν κάποιων ακραίων εκδηλώσεων και από τις δύο πλευρές.
Κομβικό σημείο των σχέσεων των δύο πλευρών αποτελεί η παρουσία της βάση του ρωσικού Ναυτικού στη Σεβαστούπολη της Κριμαίας και ο διαμοιρασμός του σοβιετικού στόλου μεταξύ των δύο πλευρών. Χωρίς να επεκταθούμε, να αναφέρουμε ότι οι εγκαταστάσεις του ρωσικού στόλου στην περιοχή αποτελούν και τον κύριο βραχίονα της ρωσικής ναυτικής – και όχι μόνο – ισχύος στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την τωρινή γεωπολιτική συγκυρία (οι Ρώσοι ετοιμάζουν νέα βάση, κοντά, ώστε να μην εξαρτώνται από τους Ουκρανούς).
Ιστορικά δε, η Ρωσία του Μεγάλου Πέτρου και της Αικατερίνης της Μεγάλης είχε ως προτεραιότητα την έξοδο στις «θερμές θάλασσες» του νότου και ύστερα όταν τα πράγματα δυσκόλευαν επεκτεινόταν προς την Δύση, μέσω της Βαλτικής. Ο πόλεμος δε της Κριμαίας (την δεκαετία του 1850) στην ουσία σκοπό είχε να αποστερήσει από τη Ρωσία την δυνατότητα απειλής προς τον νότο, μέσω της εξουδετέρωσης του στόλου της Μαύρης Θάλασσας και της «αποστρατιωτικοποίησης» της περιοχής, ζήτημα κομβικό για τους Οθωμανούς και τους Δυτικούς συμμάχους τους.

Θα ήταν λοιπόν πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως η Τουρκία θα μιλούσε για την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζί και πως ακριβώς θα «έπειθε» την Ρωσία του Πούτιν ότι όλα αυτά τα κάνει για την προάσπιση της ειρήνης και την ασφάλειας της περιοχής – όπως φυσικά συμβαίνει και με την δραστηριότητά της στον Καύκασο.

Τρίτον, πέραν της γραφικής πλευράς του θέματος, θα θέλαμε να επισημάνουμε κάτι το οποίο η Ελλάδα θα πρέπει να το αντιληφθεί, εάν θα ήθελε να κατανοήσει τον αντίπαλό της, δηλαδή την Τουρκία. Η χώρα παθαίνει ακόμα – είτε μιλάμε για Κεμαλικούς είτε για Νεοθωμανούς – κρίσεις «αυτοκρατορικού μεγαλείου», ίσως όχι και άδικα καθότι, πρώτον, της δίνουμε εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα με τη στάση μας τα τελευταία 50 έτη και δεύτερον, ήταν αυτοκρατορία την εποχή… των γιαγιάδων μας.
Καλώς ή κακώς, η συγκεκριμένη συμπεριφορά την καθιστά άκρως επικίνδυνη σε κάθε έκφανση των εξωτερικών της σχέσεων. Αυτή τη στιγμή, την ώρα που καταρρέει η οικονομία της, διαλύεται το νεοθωμανικό της όνειρο, δημιουργούνται κουρδικές κρατικές οντότητες στην περιοχή και την «αδειάζει» ο πάλαι ποτέ προστάτης της, η Δύση, υπάρχουν φωνές που εγείρουν εδαφικές διεκδικήσεις απέναντι στην Ουκρανία και την Ρωσία.
Να υπενθυμίσουμε, ότι πριν λίγες εβδομάδες ο Τούρκος πρωθυπουργός μίλησε για μία Θράκη έως… την Αδριατική. Με λίγα λόγια, η χώρα αυτή πέραν του γεγονότος ότι είναι έτοιμη να εισέλθει σε μία εσωτερική σύγκρουση όλων εναντίον όλων, φαίνεται έτοιμη και απολύτως διατεθειμένη να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την περιοχή, χωρίς να υπολογίζει τίποτα.

Υπερβολικό θα έλεγε κάποιος. Όχι θα ήταν η απάντησή μας, ακόμα και η τοποθέτηση για μία δυνητική διχοτόμηση της Ουκρανίας και διεκδίκηση – έστω και θεωρητική – της Κριμαίας από τους ιδιοκτήτες της δίνει το μέτρο της… αμετροέπειας και της επικινδυνότητας της Τουρκίας για το διεθνές σύστημα.

Εάν υπάρχουν κάποιοι στη χώρα αυτή που αντιλαμβάνονται με τον τρόπο αυτό τα πράγματα με την Ρωσία και την Ουκρανία, φανταστείτε τι ετοιμάζουν για εμάς.
πηγή