Λάζαρος Ελευθεριάδης
Το έτος 636 π.Χ., κατά το οποίο ο Κύλων, ένας Ευπατρίδης και Ολυμπιονίκης του διαύλου το 640 π.Χ., προσπάθησε να καταλάβει την πόλη των Αθηνών και να γίνει τύραννος. Ο Κύλων είχε ζητήσει χρησμό από το μαντείο των Δελφών και έλαβε την απάντηση, ότι θα έπρεπε να καταλάβει την Ακρόπολη των Αθηνών κατά την διάρκεια των εορτασμών του Διός.
Εκμεταλλευόμενος τη δυσφορία των γεωργών, και βοηθούμενος από Αθηναίους φίλους του, κατέλαβε την Ακρόπολη, κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει με πραξικόπημα την “τυραννία” στην Αθήνα, το γνωστό ως "Κυλώνειον Άγος" ή αλλιώς η “Κυλώνειος κατάρα”.
Στις ημέρες μας, η έκφραση «Κυλώνειο άγος» χρησιμοποιείται για κάθε πράξη η οποία μπορεί να επισύρει την ντροπή σε πόλη ή σε κράτος.
Ιστορικά βέβαια, προσδιορίζει τη σφαγή αυτών οι οποίοι είχαν καταφύγει στο ιερό της Ακρόπολης, όπου υπήρχε ιερό άσυλο, και εξ αιτίας αυτού του ανοσιουργήματος μία “κατάρα” έπληξε για χρόνια την Αθήνα.
Ο χρονολογικός περίπατός μας, περιγράφει την μήνη του βασιλιά της Περσίας, στο 500 π.Χ., όταν η Αθήνα έστειλε βοήθεια στις επαναστατημένες πόλεις της Ιωνίας. Τη γενναιότητα των Αθηναίων στις μάχες του Μαραθώνα στο 490 π.Χ. και του Αρτεμισίου 480 π.Χ., και την ανάδειξη του ηγεμονικού ρόλου της Αθήνας το 478 π.Χ., την περίφημη πλέον νίκη του Ευρυμέδοντα η οποία συνετέλεσε στην απελευθέρωση του συνόλου των ελληνικών πόλεων από την περσική κυριαρχία.
Την 31η Οκτωβρίου του έτους 1517, ο Μαρτίνος Λούθηρος θυροκόλλησε σε ναό της Βυττεμβέργης τις "Ενενήντα Πέντε Θέσεις" του, οι οποίες έμελλε να αλλάξουν την ιστορία του δυτικού χριστιανισμού.
Η 31η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί έκτοτε να τιμάται, από τις εκκλησίες των διαμαρτυρομένων, ως η ημέρα του έτους 1517, κατά την οποία ο Μαρτίνος Λούθηρος θυροκόλλησε τις “Ενενήντα πέντε Θέσεις” του στην είσοδο του ναού του Κάστρου της Βυττεμβέργης.
H δολοφονία ενός ηγέτη ήταν πάντα ένα … ισχυρό πολιτικό μέσο.
Από τα αρχαία χρόνια, η “δολοφονία ηγέτη”, ήταν ένα από τα πιο αποτελεσματικά πολιτικά και στρατιωτικά μέσα. Σε εποχές κατά τίς οποίες, τα έθνη συσπειρώνονταν γύρω από τον ηγέτη τους και οι τύχες τους ήταν αλληλένδετες, η εξουδετέρωση ενός βασιλιά ή ενός στρατάρχη ήταν αρκετή για να κριθεί το αποτέλεσμα μιας αντιπαλότητας.
Η πιθανότερη εκδοχή για τα κίνητρα μιας δολοφονίας ηγέτου, είναι το παιχνίδι της εξουσίας, επομένως και για τη διαδοχή του και οι πιθανότεροι αυτουργοί δεν είναι άλλοι από τούς έμμεσα ή άμεσα ωφελούμενους αντιπάλους ή ”συντρόφους¨ του δολοφονηθέντος ηγέτη.
Ο περιορισμός της Συγκλήτου και η συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια του Ιούλιου Καίσαρα, ήταν αρχή μιας αλληλουχίας γεγονότων τα οποία οδήγησαν στη δολοφονία του.
Η δολοφονία του Προέδρου Αβραάμ Λίνκολν ήταν η πρώτη σε μία μεγάλη λίστα επιτυχημένων ή και αποτυχημένων προσπαθειών κατά της ζωής αμερικανού προέδρου.
Τέσσερις μέρες μετά την παράδοση των δυνάμεων της Ομοσπονδίας και τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, ο Τζον Γουίλκς Μπουθ κατέστρωσε ένα σχέδιο δολοφονίας του Προέδρου, του Αντιπροέδρου και του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ με την ελπίδα ότι στο επερχόμενο χάος η Ομοσπονδία θα συνεχίσει τον πόλεμο.
Ο Τζον Γουίλκς Μπουθ (John Wilkes Booth) (1838–1865) ήταν ένας Αμερικανός ηθοποιός ο οποίος, στις 14 Απριλίου του 1865, στη διάρκεια μιας παράστασης στο Θέατρο Φόρντ, στην Ουάσινγκτον, δολοφόνησε τον Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν, πυροβολώντας τον στο κεφάλι. Μετά τη δολοφονία ο Μπούθ κατάφερε να ξεφύγει και κατέφυγε σε μια φάρμα στα βόρεια της Βιρτζίνια όπου μερικές ημέρες αργότερα στρατιώτες της Ένωσης τον εντόπισαν και τον σκότωσαν.
Ο Μπούθ ήταν υποστηρικτής της Συνομοσπονδίας και σφοδρός πολέμιος του Αβραάμ Λίνκολν, ιδιαίτερα δε διαφωνούσε με τη θέση του Προέδρου για την κατάργηση της δουλείας και την παραχώρηση δικαιώματος ψήφου σε πρώην δούλους.
Ένας πυροβολισμός στις 28 Ιουνίου του έτους 1914, ήταν αρκετός για να προκαλέσει τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.Η δολοφονία του Σεράγεβο υπήρξε η θρυαλλίδα έναρξης του Α! Παγκοσμίου Πολέμου. Η δολοφονία του διαδόχου του θρόνου της δυαδικής μοναρχίας Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζήγου του Σοφίας Σόσεκ, στην τότε πρωτεύουσα της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης το Σεράγεβο απετέλεσε την θρυαλλίδα του Α! Παγκοσμίου Πολέμου.
Στον απόηχο των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13 και των επιτυχιών της Σερβίας (απέσπασε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία την ΠΓΔΜ και το Κόσοβο), Σέρβοι εθνικιστές αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον Πρίγκιπα της Αυστρίας διαμαρτυρόμενοι για την προσάρτηση της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης στην Αυστροουγγαρία.
Το αποτέλεσμα του Α! Παγκοσμίου Πολέμου ήταν 40 εκατομμύρια άνθρωποι νεκροί σε τέσσερα χρόνια. Το ρεκόρ σε ανθρώπινες απώλειες ξεπεράστηκε μόνο από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (στρατιώτες 23 εκατομμύρια, πολίτες 57 εκατομμύρια).
Στις 23 Νοέμβρη 1963 στο Ντάλλας της Αμερικής, δολοφονήθηκε ο Τ.Φ. Κέννεντυ, πρόδρος των ΗΠΑ.Η απώλεια ενός τέτοιου ηγέτη άλλαξε τον ρού της παγκόσμιας Ιστορίας.
Έκτοτε, απο το 1963 και εντεύθεν η παγκοσμιοποίηση έγινε ζητούμενο και υπο εφαρμογή οικονομικό και παγκόσμιο πολιτικό καθεστώς συσσωρεύοντας οργή, αδικία, αλλοιώσεις εθνικών συνειδήσεων, αναγκαστικές μεταναστεύσεις φτηνού εργατικού δυναμικού, αλλαγές γεωπολιτικών status, και τελικά επιβάλλοντας έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, με στόχο την αύξηση της ανέλεγκτης και υπέρμετρης κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Δυστυχώς ο άνθρωπος, η ανθρωπότητα συνολικά, είναι έρμαιο αποφάσεων και συμφερόντων, τα οποία δεν έχουν ουδεμία σχέση με την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Εκτός από τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, ο άνθρωπος, είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίζει και το “ΘΗΡΙΟ” τον ίδιο του τον εαυτό.
Η εθνική επιβίωση είναι υπεράνω ιδεολογιών, ταξικών διαφορών, προσωπικών αδικιών και συμφερόντων, ειδικότερα κομματικών συμφερόντων.
Το κράτος δεν είναι η πατρίδα.
Το κράτος είναι το σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας το οποίο αλλάζει ανάλογα με τα πρόσωπα τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το στελεχώνουν. Αυτό άλλωστε εκμεταλλεύονται τα “λαμόγια” του πολιτικού συστήματος για να “πλουτίζουν” είς βάρος του “κοσμάκη”.
Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο, αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους του, να μη σέβεται ζώντες και πεθαμένους, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να χρηματίζεται, και να τρομοκρατεί, να είναι ανάλγητο.
Δεν είναι όμως η Πατρίδα.
Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο. Αυτή μας προσδιορίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας.
Η μεγάλη ανθρώπινη ποικιλία των τρόπων, των αισθημάτων, των εμπειριών και της έκφρασης, συνιστά τη διαφορετικότητα, η οποία είναι η ζωή και η ευλογία. Είναι αυτή η οποία δίνει μορφή και περιεχόμενο στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Η πατρίδα τελικά είναι η ακλόνητη πίστη σε ιδανικά, στον άνθρωπο, είναι η βαθιά ρίζα στον τόπο μας, είναι η πολιτιστική κληρονομιά μας, είναι η προσπάθεια κατοχύρωσης της ειρήνης για τον άνθρωπο, εμπεριέχει την ελευθερία και την ανεξαρτησία.
Όποιος όμως μιλάει για ελευθερία και Εθνική ανεξαρτησία χωρίς να είναι έτοιμος να ματώσει είναι αισχρός “απατεώνας”.
Ένα γεγονός το οποίο έχει επιμελώς αποσιωπηθεί από τις Ελληνικές κυβερνήσεις έως σήμερα είναι ότι, στις 16 Νοεμβρίου 1967 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Ελλάδας.
Και από τότε, χωρίς να έχει γίνει πόλεμος, επί 40 ολόκληρα χρόνια χάνουμε σταθερά, ανθρώπους και δικαιώματα, από λάθος πολιτικούς και λάθη διαχείρισης της πρόσκαιρης και επίπλαστης “κοινωνικής ευημερίας” με δανεικά.
Ιδίως από το 1996 και μετά έχουμε οδηγηθεί σε μια κατάσταση «φινλανδοποίησης» έναντι της Τουρκίας, η οποία συνεχώς διατυπώνει νέες απειλές και νέες απαιτήσεις-διεκδικήσεις.
Ίμια, γκρίζες ζώνες, τα νησιά μας στο Αιγαίο, τις βραχονησίδες μας, τούς S-300, την υφαλοκρηπίδα, την Θράκη, το casus belli για τα 12 μίλια, την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, διχοτόμηση του Αιγαίου και ίσως και άλλα τα οποία δεν γνωρίζουμε, μπορώ να αναφέρω ως ελάχιστα από τις διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Και, επειδή σύμφωνα με την αρχή της ισορροπίας «τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει αν κάτι άλλο δεν υποχωρήσει», εμείς τα τελευταία δέκα χρόνια, άτολμοι και περιδεείς, γλείφουμε για «ελληνοτουρκική φιλία», μεταμφιέζουμε τον τρόμο μας σε «σωφροσύνη» και “σκιζόμαστε” να εξυπηρετήσουμε τους απέναντι σε ό,τι βούλονται.
Υποστήριξη στην Ευρώπη, το πολιτικό τερατούργημα το σχέδιο “Ανάν”, τα “οικονομικά” ανοίγματα και διάφορα άλλα αναξιοπρεπή, ενώ ο κατάλογος των Ελλήνων πεσόντων μεγαλώνει ασταμάτητα, Σιαλμάς, Βλαχάκος, Γιαλοψός, Καραθανάσης, Ηλιάκης και άλλοι.
Όμως όλα έχουν ένα όριο. Η πορεία ενός έθνους δεν καθορίζεται από “ευκαιριακά” συμφέροντα και “ανεπαρκείς” ηγεσίες.
Ο λαός μας θα επαληθεύσει το απόλυτο ρηθέν “Δικό σου είναι μόνον ότι μπορείς να προστατεύσεις”.
Και εμείς ως Έθνος είμαστε αποφασισμένοι να προστατεύσουμε τα δικά μας εδάφη, την δική μας Πατρίδα, τα δικά μας Δίκαια !!!
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, διακρίνονταν πέρα από την υποτακτικότητά τους στις Μεγάλες Δυνάμεις κι από έναν “τρόμο”, ένα ανεξήγητο “φοβικό σύνδρομο” απέναντι στη Τουρκία.
Το Κυλώνειον Άγος είναι για αυτούς τους πολιτικούς οι οποίοι έφεραν την χώρα σε αυτό το “χάλι”.
Τα βράδια από τις 31 Οκτωβρίου έως τις 15 Νοεμβρίου του 1922, όλοι οι δρόμοι της Αθήνας οδηγούσαν στο Γουδί.
Όχι στο σημερινό το οποίο είναι “γεμάτο” από πολυκατοικίες, αλλά σε μια μακρινή από την Αθήνα περιοχή στην οποίαν βρισκόντουσαν οι εγκαταστάσεις της Στρατιωτικής Φρουράς των Αθηνών.
Η δίκη των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής έγινε από έκτακτο στρατοδικείο, το οποίο συγκρότησαν οι βενιζελικοί αξιωματικοί της Επανάστασης του 1922. Στο εδώλιο κάθισαν επτά πολιτικοί και ένας στρατιωτικός, από τους οποίους οι έξι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν.
Επικεφαλής της ανακριτικής επιτροπής ανέλαβε ο “σκληροπυρηνικός” υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος, με βοηθούς τους συνταγματάρχες Ιωάννη Καλογερά και Χαράλαμπο Λούφα. Στο πόρισμα της Επιτροπής, που εκδόθηκε στις 24 Οκτωβρίου, παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο έκτακτο στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας οκτώ πρόσωπα, που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο 1920 - 1922:
Δημήτριος Γούναρης (59 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (68 ετών, πρώην Πρωθυπουργός)
Νικόλαος Στράτος (50 ετών, πρώην Πρωθυπουργός )
Νικόλαος Θεοτόκης (44 ετών, Υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη)
Γεώργιος Μπαλτατζής (56 ετών, Υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη)
Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος ε.α. (53 ετών, Υπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη)
Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος ε.α. (54 ετών, Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη)
Γεώργιος Χατζανέστης, αντιστράτηγος (59 ετών, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης)
Το “δίκαιο” (σ.σ. από τότε χάσαμε την έννοια του δικαίου) αίτημα των κατηγορουμένων να δικαστούν από Ειδικό Δικαστήριο κατ` εφαρμογή του νόμου “περί ευθύνης Υπουργών” (σ.σ. από τότε υπήρχε το άσυλο των πολιτικών), απορρίφθηκε από τον Θεόδωρο Πάγκαλο με “εξωνομική” αιτιολόγηση.
Τρεις μέρες νωρίτερα (21 Οκτωβρίου) είχε συγκροτηθεί το έκτακτο στρατοδικείο με πρόεδρο τον υποστράτηγο Αλέξανδρο Οθωναίο.
Πώς τα “φέρνει” η ζωή όμως ;;;
Εεεεε κ. Πάγκαλε ;;;;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου